Overspoeld door fijne herinneringen

Gina Sconiers, Utah (VS)

In mijn jeugd kwam door oude afvoerbuizen en een slecht fundament mijn ouderlijk huis bij zware regenval telkens blank te staan. Omdat onweersbuien in de Amerikaanse staat Virginia uren kunnen duren, hadden we vaak wateroverlast.

We woonden bijna mijn hele jeugd in dat huis, dus ik vond overstromingen normaal.

Na enkele zware onweersbuien werden we beter in het bestrijden van de overstromingen en leerden we samenwerken. Vaak gebeurde het midden in de nacht, en onze ouders maakten ons allemaal wakker om onze posities in te nemen terwijl het water als een langzame lavamassa vanuit de kelder omhoog kroop. Mijn broer en mijn vader hoosden het trappenhuis uit terwijl mijn zus en ik snel water opdweilden met handdoeken om het tapijt te redden.

We giechelden terwijl we op de handdoeken sprongen en dansten en tussen onze tenen en door onze pyjamabroekspijpen heen het zompige vocht voelden. Moeder wrong de kletsnatte handdoeken snel uit, gooide ze in de wasdroger en bracht nieuwe. Als we ons ervan hadden overtuigd dat het huis veilig was, gingen we naar de keuken om ons af te drogen en onszelf te belonen met warme chocolademelk en koekjes. En als het dan nog geen tijd was om naar school te gaan, probeerden we nog even te slapen.

Mijn ouders moeten zich erg druk gemaakt hebben om die overstromingen, maar ik herinner me ze als enkele van de gelukkigste momenten uit mijn jeugd, ondanks de donderslagen en bliksemschichten. In feite krijg ik van de geur van nat tapijt nog steeds nostalgische gedachten aan gezamenlijke gezinsmomenten.

Mijn ouders hadden de overstroming zonder ons kunnen bestrijden, maar ik ben erg blij dat ze ons allemaal hebben ingezet bij het verdedigen van onze woning. Het was fijn om het water te bestrijden omdat we het samen deden en ieder een taak had.

Nu ik volwassen ben, denk ik terug aan die tijd en vraag ik me af hoe ik mijn eigen kinderen diezelfde vreugde door samenwerking kan bieden. Hoewel ik dankbaar ben dat mijn woning niet blank komt te staan, weet ik dat ons gezin uiteindelijk wel iets ongewensts zal meemaken.

Maar wat voor probleem mijn gezin in de toekomst ook te verduren zal krijgen, ik hoop dat we bij elkaar blijven en samen onze waarden, ons geloof en elkaar zullen verdedigen. En misschien kunnen we dan zelfs in onze tegenspoed lachen en glimlachen terwijl we opgewekt zij aan zij werken.