เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
แม่ทัพโมโรไนช่วยผมสอนโรงเรียนมัธยมต้น
ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์
ผมอยู่ในช่วงปีที่ยากของการสอนเด็กวัย 13 และ 14 ปี ผมเพิ่งกลับบ้านหลังเลิกจากการประชุมที่น่าท้อใจกับผู้ช่วยครูใหญ่ซึ่งพูดถึงการประเมินการสอนของผมเมื่อเร็วๆ นี้ เพราะเป็นครูใหม่และต้องสร้างบทเรียนส่วนใหญ่เอง ผมประสบปัญหากับการทำให้นักเรียนตั้งใจเรียนและสนใจมาโดยตลอด หลักๆ แล้วเรื่องที่เราสนทนากันคือผมต้องบังคับนักเรียนให้เลือก—จะตั้งใจเรียนหรือจะโดนทำโทษ—และทำตามคำเตือนของผม
ผมออกจากการประชุมด้วยความรู้สึกเศร้าใจและหนักใจ ผมตัดสินใจว่าจะคิดหาทางออกเรื่องนี้เมื่อผมศึกษาพระคัมภีร์ในวันรุ่งขึ้น ไม่น่าเชื่อ คำตอบมาถึงผมขณะที่ผมอ่านพระคัมภีร์มอรมอน
ผมสวดอ้อนวอนขอให้เรียนรู้จากพระคัมภีร์เช้าวันนั้นว่าจะเป็นครูที่ดีขึ้นได้อย่างไร พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงสอนผมขณะที่ผมอ่านเรื่องแม่ทัพโมโรไนใน แอลมา 44 ตรงจุดนี้ในเรื่องราวดังกล่าว แม่ทัพโมโรไนกับชาวนีไฟล้อมชาวเลมันที่แม่น้ำไซดอนและทำให้ชาวเลมันกลัวจนพวกเขายอมวางอาวุธ ผมอ่านต่อ พลางคิดว่าผมจะเป็นเหมือนแม่ทัพโมโรไนในห้องเรียนได้อย่างไร สั่งการ เชื่อมั่น และประสบผลสำเร็จ
ผมอ่านบทสนทนาและสังเกตเห็นโมโรไนบอกเซราเฮ็มนาห์กับชาวเลมันว่าพวกเขากำลังถูกบังคับให้เลือก “มอบอาวุธสงครามของท่านแก่เรา, และ … เราจะไว้ชีวิตท่าน, หากท่านจะไปตามทางของท่านและไม่กลับมาทำสงครามกับเราอีก” หรือ “หากท่านไม่ทำดังนี้, … ข้าพเจ้าจะสั่งคนของข้าพเจ้าให้เข้าโจมตีท่าน” (แอลมา 44:6, 7) ผมตระหนักว่าเขากำลังทำสิ่งที่ผู้บริหารของผมบอกให้ผมทำ! “ให้พวกเขามีทางเลือกสองทาง และทำให้สำเร็จ” เขาบอกผม เมื่อคิดเรื่องนี้ ผมจึงนำคำขวัญของโมโรไนมาใช้ “ดูเถิด, เราจะยุติความขัดแย้งนี้” (แอลมา 44:10)
ผมกลับไปชั้นเรียนพร้อมด้วยหลักธรรมที่ผมเรียนรู้จากเรื่องราวในพระคัมภีร์เกี่ยวกับวีรบุรุษคนหนึ่งด้วยความเชื่อมั่นในแผนการรบของผม ผมมีรูปปั้นแม่ทัพโมโรไนชิ้นเล็กๆ ผมจึงเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อของผมตลอดเวลาที่เหลือของปีการศึกษานั้นเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจว่าแม่ทัพโมโรไนสอนให้ผมจัดการห้องเรียนมัธยมต้นของผมอย่างไร เมื่อผมให้ทางเลือกแก่นักเรียนสองทาง พฤติกรรมของพวกเขาดีขึ้น พวกเขาทำงานของตนเอง และเราเข้ากันได้ดีขึ้น ปีนั้นสิ้นสุด และยังยากเหมือนเดิม แต่ด้วยคำตอบการสวดอ้อนวอนและพลังของพระคัมภีร์ ผมจึงสามารถ “ยุติความขัดแย้ง” ได้