เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
ได้รับการปลอบโยนหลังจากแท้งบุตร
ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์
สิบแปดสัปดาห์ในการตั้งครรภ์ครั้งที่สี่ ดิฉันตื่นมาเห็นเลือดออกเล็กน้อย ดิฉันรู้สึกกังวลเมื่อเลือดไหลไม่หยุด จึงตัดสินใจไปห้องฉุกเฉิน
ระหว่างขับรถทางไกลไปโรงพยาบาล ดิฉันหวังและสวดอ้อนวอนขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี แย่ที่สุด ดิฉันคิดว่าแพทย์คงสั่งให้พักบนเตียงหลายวัน
เมื่อรับดิฉันเป็นผู้ป่วยในโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ทำการตรวจหลายอย่าง พวกเขาพบว่าเด็กไม่มีการเต้นของหัวใจ ผลวินิจฉัยคือ “ทารกตายในครรภ์” ตอนนั้นแพทย์ทำอะไรไม่ได้แล้วจึงให้ดิฉันออกจากโรงพยาบาล
ดิฉันกลับบ้านด้วยความรู้สึกเศร้าและหวาดกลัว คืนนั้นดิฉันนอนไม่หลับ เมื่อลุกจากเตียงเช้าวันรุ่งขึ้น ดิฉันได้รับการกระตุ้นเตือนให้ไปภาคเอ็นดาวเม้นท์พระวิหารตอนเช้าตรู่
เมื่อใกล้จบภาคนั้น ดิฉันจ้องมองแหวนแต่งงานและแหวนหมั้นบนนิ้วนางของดิฉัน แหวนเป็นของคุณยายทวดที่พ่อแม่ตั้งชื่อดิฉันตามท่าน ท่านสิ้นชีวิตเมื่อดิฉันอายุห้าขวบ และเมื่อไม่นานมานี้ดิฉันได้อ่านเรื่องราวชีวิตท่าน ดิฉันจำได้ว่าท่านเคยแท้งบุตรหลายครั้งเมื่อท่านอยู่ในวัย 20 เศษ
ตลอดเช้านั้นดิฉันพยายามกลั้นน้ำตาที่เกิดจากความเศร้าและความกลัว แต่ในขณะนั้นดิฉันรู้สึกสงบมาก ดิฉันรู้สึกได้รับการปลอบโยน ยายทวดประสบการทดลองคล้ายกันในชีวิตท่าน และพระผู้ช่วยให้รอดทรงช่วยท่าน ดิฉันรู้สึกมั่นใจว่าพระองค์จะทรงช่วยดิฉันเช่นกัน
“พระองค์จะทรงรับเอาความทุพพลภาพของพวกเขา, เพื่ออุทรของพระองค์จะเปี่ยมไปด้วยพระเมตตา, ตามเนื้อหนัง, เพื่อพระองค์จะทรงรู้ตามเนื้อหนังว่าจะทรงช่วยผู้คนของพระองค์ตามความทุพพลภาพของพวกเขาได้อย่างไร” (แอลมา 7:12)
ดิฉันสำนึกคุณอย่างสุดซึ้งต่อสันติสุขที่มาจากการเข้าพระวิหาร ต่อมรดกของบรรพชนที่ซื่อสัตย์ และเหนือสิ่งอื่นใด ต่อการพลีพระชนม์ชีพเพื่อการชดใช้ของพระผู้ช่วยให้รอด พระเยซูคริสต์