ลูคัส กับ เด็กเกเร
ลูกคัสรู้สึกดีมากกับสิ่งที่พูด … จนกระทั่งเขาเห็นสีหน้าของเปโดร
“ให้เราพร่ำคำชมเชยเอ่ยสรรเสริญกัน ที่บ้านหรือสถานถิ่นใดๆ” (เพลงสวด, บทเพลงที่ 116)
“ไม่นะ!” อีกแล้วนะเปโดร!”
ทุกคนที่โรงเรียนรู้ว่าเปโดรเป็นเด็กอันธพาล เขาตัวใหญ่ และใจร้าย! เขาล้อชื่อเด็กคนอื่นๆ แย่งอาหารกลางวัน และไล่กวดเด็กเหล่านั้นทั่วสนามโรงเรียน ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เขา
เปโดรเดินผ่านลูคัสกับอาร์เธอร์เพื่อนของเขา เขาเรียกทั้งสองคนว่า “คนขี้แพ้” และผลักอาร์เธอร์
ลูคัสเหนื่อยหน่ายกับความใจร้ายของเปโดร เขาตะโกนโดยไม่คิดว่า “หยุดนะ เปโดร!”
ลูคัสไม่อยากจะเชื่อ เขากล้าปกป้องตนเองจากเด็กเกเรตัวใหญ่ที่สุดในโรงเรียน!
เปโดรถลันเข้าหาลูคัสและคว้าเสื้อของเขา “ว่าอะไรนะ” หัวใจของลูคัสเต้นเร็วจนรู้สึกเหมือนจะหลุดออกจากอก! “ฉันจะเตือนนายสักครั้ง” เปโดรบอก “แต่นายระวังให้ดี!” เขาผลักลูคัสแล้วเดินจากไป
หลังจากนั้นลูคัสพยายามเลี่ยงเปโดร แต่เปโดรหาเขาเจอตลอด เขาไม่ให้ลูคัสเล่นชิงช้า ผลักลูคัสขณะเล่นปาบอล เกี่ยวขาเขาในโรงอาหาร และพูดแต่เรื่องร้ายๆ
วันหนึ่งลูคัสกับอาร์เธอร์กำลังเล่นฟุตบอลของอาร์เธอร์ เปโดรกระโดดออกมาจากหลังต้นไม้และคว้าลูกบอลไป
“เอาคืนมานะ” อาร์เธอร์บอก
“ใครจะบังคับฉันได้” เปโดรผลักลูคัสไปที่ต้นไม้และหัวเราะ
ลูคัสรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน เขาโกรธมาก! “รู้อะไรไหมเปโดร” ลูคัสถาม “นายเป็นเด็กใจร้ายที่สุดเท่าที่ฉันรู้จัก! ไม่มีใครชอบนาย ทุกคนอยากจะอยู่ห่างๆ นาย!”
เปโดรหยุดหัวเราะ ลูคัสรู้สึกดีมากกับสิ่งที่พูด … จนกระทั่งเขาเห็นสีหน้าของเปโดร เปโดรจะร้องไห้หรือเปล่า เปโดรก้มมองพื้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินหนี
ลูคัสรู้สึกแย่ทันที ที่เหลือของวันนั้นไม่ว่าจะพยายามเพียงใดลูคัสก็ไม่สามารถเอาความรู้สึกแย่ๆ ออกไปได้ คืนนั้นเขาพลิกตัวไปมาบนเตียง เขาคิดแต่ว่าเปโดรหน้าเศร้ามาก
“เปโดรรู้สึกไม่ดีได้อย่างไร” ลูคัสคิด “เขาไม่สนใจที่เขาแกล้งเด็กคนอื่นๆ ฉันต้องพูดอะไรบางอย่างใช่ไหม” ยิ่งลูคัสคิดเรื่องนี้ เขายิ่งรู้ว่าเขาทำ ถูก ที่ปกป้องตนเองและเพื่อน แต่เขา ผิด ที่พูดร้ายแบบนั้น
ลูคัสคุกเข่าข้างเตียงและทูลขอพระบิดาบนสวรรค์ทรงให้อภัยเขา เขาทูลพระบิดาบนสวรรค์ว่าเขาไม่ต้องการทำร้ายความรู้สึกของใครอีก เขาต้องการเป็นคนใจดี เมื่อลูคัสกล่าว “เอเมน” เขารู้ว่าต้องทำอะไร
หลังอาหารกลางวันในวันถัดมา ลูคัสพบเปโดรยืนพิงกำแพงอยู่คนเดียว ลูคัสตื่นกลัว เปโดรจะทำอะไร ลูคัสสูดลมหายใจลึกและเดินเข้าไปหา
“อืม ฉันขอโทษเรื่องเมื่อวาน”
เปโดรทำหน้าประหลาดใจ “นายขอโทษเหรอ”
“ใช่ ฉันพูดไม่ดีกับนาย และฉันไม่ควรพูดแบบนั้น ขอโทษนะ”
เปโดรจ้องมองรองเท้าของตนเอง “ไม่เป็นไร”
เสียงกระดิ่งดัง ลูคัสเริ่มเดินกลับไปห้องเรียน เขารู้สึกดีขึ้นมาก แต่มีอีกอย่างที่เขาอยากพูด เขาหันกลับมา “เราจะเล่นฟุตบอลตอนพักพรุ่งนี้นะถ้านายอยากเล่น”
รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเปโดร “ดีจัง”
หลังจากนั้น เรื่องราวต่างๆ กับเปโดรก็ดีขึ้น เขายังเป็นเด็กอันธพาลบางครั้ง แต่เขาไม่ใจร้ายเท่าเมื่อก่อน เขาเล่นกับลูกคัสสองสามครั้งตอนพัก และสนุกมาก! เมื่อจบปีการศึกษา เปโดรบอกลูคัสว่าเขาจะย้ายไปอยู่ที่อื่น จากนั้นเขาก็พูดบางอย่างที่ทำให้ลูคัสประหลาดใจอย่างยิ่ง
“ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกับฉัน” “ทั้งที่ฉันทำตัวไม่น่ารัก”
ความรู้สึกอบอุ่นในใจลูคัสทำให้เขารู้ว่าการเป็นคนใจดีเป็นการเลือกที่ถูกต้องเสมอ