ตะกร้าและขวด

โดย ชิเอโกะ เอ็น. โอกาซากิ

เกี่ยวกับซิสเตอร์โอกาซากิ

ชิเอโกะ นิชิมูระ โอกาซากิ (1926–2011) เติบโตในรัฐฮาวาย สหรัฐอเมริกา ในครอบครัวชาวพุทธที่ต้นตระกูลเป็นชาวญี่ปุ่น เธอเข้าร่วมศาสนจักรเมื่ออายุ 15 ปี

ตอนนั้นซิสเตอร์โอกาซากิเริ่มยอมรับความซับซ้อนของสถานะเชื้อชาติและวัฒนธรรมของเธอ ด้วยกังวลว่าคนอื่นจะมองเธอกับคุณแม่อย่างไรหลังจากทหารญี่ปุ่นทิ้งระเบิดที่เพิร์ลฮาร์เบอร์ รัฐฮาวาย ซิสเตอร์โอกาซากิกับคุณแม่จึงรวบรวมและเผาของทุกอย่างเกี่ยวกับญี่ปุ่นที่พวกเธอมี แต่จากนั้นเธอก็มองกระจกและคิดว่า “ฉันไม่เคยไปเหยียบญี่ปุ่นเลย ในหัวใจฉันไม่ใช่คนญี่ปุ่น แต่ฉันหนีตัวเองไม่พ้น ดวงตา สีผิว และผมของฉันเป็นคนญี่ปุ่น”¹

ซิสเตอร์โอกาซากิเผชิญกับการเหยียดเชื้อชาติตลอดชีวิตเธอ เธอเริ่มสอนหนังสือทันทีหลังสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อความรู้สึกต่อต้านญี่ปุ่นยังคงรุนแรงในสหรัฐ คุณแม่สามคนไม่ยอมให้ลูกๆ อยู่ในชั้นเรียนของเธอ แต่ไม่นานซิสเตอร์โอกาซากิก็ชนะใจพวกเธอ²

ซิสเตอร์โอกาซากิเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้รับใช้ในคณะกรรมการองค์การช่วยของสตรีทั้งสามคณะ ครั้งแรกคือเยาวชนหญิง ตามด้วยปฐมวัย แล้วก็สมาคมสงเคราะห์³

ข่าวสารนี้เป็นบทความที่คัดลอกมาจากคำพูดการประชุมใหญ่สามัญเดือนเมษายน ค.ศ. 1996 ของเธอเรื่องความเป็นหนึ่งเดียวกันและความหลากหลาย (มีการปรับเครื่องหมายวรรคตอนตามมาตรฐานที่ใช้ในปัจจุบัน)

พระผู้เป็นเจ้าทรงมอบของประทาน ความหลากหลาย และความแตกต่างมากมายให้เรา แต่สิ่งจำเป็นคือสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับกันและกัน—ว่าเราทุกคนเป็นบุตรธิดาของพระองค์

ความท้าทายของเราในฐานะสมาชิกศาสนจักรคือเราทุกคนต้องเรียนรู้จากกันเพื่อเราทุกคนจะรักกันและเติบโตไปด้วยกัน

หลักคำสอนของพระกิตติคุณเป็นสิ่งที่เราต้องมี ขาดไม่ได้ แต่เราเลือกบรรจุภัณฑ์ได้ ดิฉันขอยกตัวอย่างง่ายๆ เพื่อให้เห็นความแตกต่างระหว่างหลักคำสอนของศาสนจักรกับบรรจุภัณฑ์ทางวัฒนธรรม นี่คือขวดลูกพีชยูทาห์ แม่บ้านยูทาห์คนหนึ่งทำไว้เป็นอาหารของครอบครัวเธอช่วงหิมะตก แม่บ้านชาวฮาวายไม่บรรจุผลไม้ลงขวด พวกเธอเก็บผลไม้พอกินสองสามวันและใส่ในตะกร้าแบบนี้ไว้ให้ครอบครัวของพวกเธอ ตะกร้าใบนี้มีมะม่วง กล้วย สับปะรด และมะละกอ … แม่บ้านชาวโปลินีเซียเก็บไว้เป็นอาหารให้ครอบครัวเธอในสภาพอากาศที่ผลไม้สุกงอมตลอดปี

ตะกร้าและขวดเป็นภาชนะต่างกัน แต่ของที่อยู่ข้างในเหมือนกันคือผลไม้สำหรับครอบครัว ขวดถูกและตะกร้าผิดอย่างนั้นหรือ เปล่าเลย ถูกทั้งสอง ทั้งขวดและตะกร้าเป็นภาชนะที่เหมาะกับวัฒนธรรมและความต้องการของผู้คน เหมาะกับสิ่งที่อยู่ข้างใน ซึ่งได้แก่ผลไม้

ตอนนี้ อะไรคือผลไม้ เปาโลบอกเราว่า “ส่วนผลของพระวิญญาณนั้นคือความรัก ความยินดี สันติสุข ความอดทน ความกรุณา ความดี ความซื่อสัตย์ ความสุภาพอ่อนโยน [และ] การรู้จักบังคับตน” [กาลาเทีย 5:22–23] ในความเป็นพี่น้องสตรีของสมาคมสงเคราะห์ ในความเป็นพี่น้องชายของโควรัมฐานะปุโรหิต ในการมารวมกันรับส่วนศีลระลึกด้วยความคารวะ ผลของพระวิญญาณทำให้เราเป็นหนึ่งเดียวกันในความรัก ปีติ และสันติไม่ว่าสมาคมสงเคราะห์อยู่ในไทเปหรือตองกา ไม่ว่าโควรัมฐานะปุโรหิตอยู่ในมอนแทนาหรือเม็กซิโก และไม่ว่าการประชุมศีลระลึกอยู่ในฟิจิหรือฟิลิปปินส์

… เมื่อดิฉันได้รับเรียกเข้าสู่ฝ่ายประธานสมาคมสงเคราะห์สามัญ ประธาน [กอร์ดอน บี.] ฮิงค์ลีย์แนะนำดิฉันว่า “คุณนำคุณสมบัติพิเศษมาให้ฝ่ายประธานชุดนี้ คุณจะเป็นที่รู้จักในฐานะตัวแทนของคนนอกเขตสหรัฐและแคนาดา … พวกเขาจะเห็นตัวแทนของความเป็นหนึ่งเดียวกับศาสนจักรในตัวคุณ” ท่านให้พรดิฉันว่าลิ้นของดิฉันจะคลายขณะดิฉันพูดกับผู้คน⁴

… [เมื่อดิฉันพูดในประเทศอื่น] ดิฉันรู้สึกได้ว่าพระวิญญาณทรงนำคำพูดของดิฉันไปสู่ใจพวกเขา และดิฉันรู้สึกได้ว่า “ผลของพระวิญญาณ” นำความรัก ปีติ และศรัทธาของพวกเขากลับมาให้ดิฉัน ดิฉันรู้สึกได้ว่าพระวิญญาณทรงทำให้เราเป็นหนึ่งเดียว

พี่น้องทั้งหลาย ไม่ว่าผลของท่านคือลูกพีชหรือมะละกอ และไม่ว่าท่านใส่อะไรในขวดหรือในตะกร้า เราขอบคุณท่านที่มอบให้ด้วยความรัก พระบิดาในสวรรค์ ขอให้พวกข้าพระองค์เป็นหนึ่งเดียวและขอให้พวกข้าพระองค์เป็นของพระองค์⁵ ดิฉันสวดอ้อนวอนในพระนามอันศักดิ์สิทธิ์ของพระผู้ช่วยให้รอดของเรา พระเยซูคริสต์ เอเมน