ร้านรองเท้าของอาบูเอโล
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“หลานรู้ไหม เราต้องเป็นเหมือนรองเท้าคู่นี้มากขึ้น” คุณปู่บอก
“‘ฉันขอโทษ’ คำนี้พูดไม่ง่าย” (Children’s Songbook, 98)
มิกูเอลเปิดประตูร้านรองเท้าของอาบูเอโล (คุณปู่ของเขา) เขาได้กลิ่นหนังสัตว์ที่อาบูเอโลใช้ทำรองเท้า เป็นกลิ่นที่เขาชอบ
“สวัสดีครับคุณปู่”
อาบูเอโลกำลังคุกเข่าและลากเส้นตามรอยเท้าของลูกค้าลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง ท่านไม่เงยหน้า อาบูเอโลหูไม่ค่อยดี
มิกูเอลนั่งที่โต๊ะทำงาน เขามองดูหนังสัตว์ที่ตัดแล้วกองซ้อนกันอยู่ เขานึกภาพสิ่งที่อาบูเอโลจะทำกับหนังสัตว์แต่ละแผ่นโดยใช้ค้อนกับคีม
เครื่องมือเหล่านี้ทำให้มิกูเอลนึกถึงสิ่งที่เขารัก อาบูเอโลมักจะให้ขนมชิ้นหนึ่งทุกครั้งที่มิกูเอลช่วยทำความสะอาด
แต่มิกูเอลหิวแล้วตอนนี้! เขารู้ว่าเขาจะไม่ได้ขนมถ้าไม่ขอ แต่ดูเหมือนอาบูเอโลกำลังยุ่ง “ฉันไม่ต้องรอก็ได้” มิกูเอลคิด
มิกูเอลเอื้อมไปหยิบกระปุกขนมใต้เคาน์เตอร์ กระปุกเต็มไปด้วยขนมที่เขาชอบ—หวานและเผ็ดเพราะผงพริก! ขณะเปิดกระปุก มิกูเอลรู้สึกไม่สบายใจ แต่ขนมน่ากินมาก เขารีบหยิบใส่ปาก
ครู่หนึ่งลูกค้าก็ออกไป อาบูเอโลหยิบหนังสัตว์แผ่นหนึ่งจุ่มน้ำ นั่นช่วยทำให้หนังสัตว์นิ่มและตอกง่าย
มิกูเอลกลืนขนมที่เหลือลงคออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปหาอาบูเอโล
“สวัสดีครับ!” อาบูเอโลพูดพร้อมกับยิ้ม “ปู่ดีใจที่เธอมาหา”
มิกูเอลกอดอาบูเอโล เขาหวังว่าอาบูเอโลจะไม่รู้ว่าเขาแอบกินขนมไปชิ้นหนึ่ง มิกูเอลสลัดความกังวลทิ้ง
“วันนี้ดูคุณปู่งานยุ่งนะครับ” มิกูเอลพูดพลางชี้ไปที่กองหนังสัตว์ “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
“มีสิ ส่งด้ายเส้นนั้นมาให้ปู่หน่อย”
มิกูเอลเอื้อมไปหยิบด้ายยาวเส้นหนึ่ง เขาใช้สองมือดึงด้าย เหนียวกว่าที่เห็น
“ว้าว เหนียวมาก”
อาบูเอโลหัวเราะเบาๆ “ก็ต้องเหนียวสิ รองเท้าจะได้ทนไม่ขาดง่าย” อาบูเอโลสอดด้ายทะลุหนังสัตว์ จากนั้นท่านก็แสดงสีหน้าที่บางครั้งคุณแม่เรียกว่าสีหน้าของ “อาบูเอโลผู้ชาญฉลาด”
“หลานรู้ไหม เราต้องเป็นเหมือนรองเท้าคู่นี้มากขึ้น” อาบูเอโลพูดพร้อมกับพยักหน้า
มิกูเอลหรี่ตามองหนังสัตว์ “อืม เราหรือครับ”
“ใช่ เรานี่แหละ เราต้องเหนียวแน่น เพื่อการล่อลวงของซาตานจะไม่ทำให้เรากระจุยกระจาย”
ขนมสีแดงแวบเข้ามาในความคิดของมิกูเอล เขารู้ว่าเขาควรบอกอาบูเอโลเรื่องนี้
อาบูเอโลหยิบรองเท้าเก่าคู่หนึ่งมาจากชั้นวาง “เห็นรูใหญ่ตรงนี้ไหม”
กำปั้นของมิกูเอลน่าจะลอดรูนั้นได้ “เห็นครับ”
“แต่ก่อนเคยเป็นรูเล็กที่ซ่อมได้ง่าย แต่พวกเขารอ และตอนนี้มันซ่อมยากกว่าเดิมมาก นิสัยไม่ดีและการเลือกที่ไม่ดีก็เหมือนรูนี้แหละ ต้องแก้ไขให้เร็วที่สุด”
อาบูเอโลพยักหน้าอีกครั้ง และสีหน้าของอาบูเอโลที่ชาญฉลาดเปลี่ยนเป็นยิ้ม ทั้งสองคุยกันขณะอาบูเอโลทำงาน ตลอดเวลานั้นมิกูเอลคิดแต่เรื่องขนมสีแดง
เมื่ออาบูเอโลทำงานเสร็จ มิกูเอลช่วยเขาทำความสะอาด จากนั้นอาบูเอโลเอื้อมมือไปหยิบกระปุกขนม
มิกูเอลจะกินอีกไม่ได้ “ผมกินไปชิ้นหนึ่งแล้วครับ!” เขาโพล่งออกมา
อาบูเอโลวางกระปุก “อะไรนะ”
มิกูเอลเล่าให้ฟังเรื่องที่เขากินขนมโดยไม่ขอ “ผมขอโทษครับ อาบูเอโล! ผมจะไม่ทำอีก ผมสัญญา!”
อาบูเอโลกอดมิกูเอล มิกูเอลรู้สึกดีขึ้นมาก เพราะเหตุนี้
“ขอบคุณที่ซื่่อสัตย์ นั่นสำคัญต่อปู่มากกว่าเรื่องอื่น”
ระหว่างเดินกลับบ้าน มิกูเอลรู้สึกเหมือนเป็นรองเท้าคู่ใหม่คู่หนึ่งของอาบูเอโล ทนทานเท่าที่จะทนได้ และพร้อมเผชิญชีวิต!