“โดดลงน้ำสิ!”

เอลวิน เจโรเม ลาเซดา

ปัมปันกา ฟิลิปปินส์

ภาพประกอบโดย แกรีย์ อัลฟอนโซ

วันหนึ่งคุณยายขอให้ผมนำอาหารที่ท่านทำไปให้คุณน้าของผม วันนั้นเป็นเสาร์บ่ายที่อากาศร้อน และผมมีอีกหลายอย่างต้องทำแทนที่จะไปทำธุระให้คุณยาย ผมบอกคุณยายว่าขอให้ลูกพี่ลูกน้องอีกคนหนึ่งไปแทน แต่ท่านยืนกรานให้ผมไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกว่าผมควรทำสิ่งที่คุณยายขอ ผมหยิบอาหารและเดินไปบ้านคุณน้า บ้านอยู่ไกล และเมื่อมาถึงผมก็ไม่คิดจะอยู่นาน

ผมพบคุณน้ากับลูกน้อยวัยห้าเดือนในเปลที่ผูกติดกับต้นมะม่วงซึ่งยังไม่โตนักสองต้น ต้นไม้อยู่ริมแม่น้ำหลังบ้าน ผมเดินไปหาพวกเขาเพื่อนำอาหารไปให้ จู่ๆ เชือกแขวนแปลก็ขาด คุณน้ากับลูกน้อยของเธอกลิ้งลงไปในน้ำ ผมกลัวมาก ผมว่ายน้ำไม่เป็น และไม่มีคนอยู่แถวนั้น ผมไม่ทราบจะทำอย่างไรดี

ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงพระวิญญาณบอกว่า “โดดลงไปสิ!”

ผมกระโดดโดยไม่คิดรอบสอง โชคดีที่ผมพบเด็กในเวลาเพียงสองวินาทีและคุณน้าสามารถขึ้นจากน้ำเองได้ เมื่อผมขึ้นจากน้ำพร้อมเด็ก ผมแทบไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมโดดลงน้ำทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่เพราะผมฟังพระวิญญาณ ผมกับเด็กน้อยที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมจึงรอดจากจมน้ำตาย

ผมตระหนักว่าสำคัญอย่างยิ่งที่จะรับรู้ ฟังการนำทางและการดลใจที่พระผู้เป็นเจ้าประทานแก่เราผ่านพระวิญญาณบริสุทธิ์ ผมขอบพระทัยที่สุดท้ายแล้วผมได้ทำสิ่งที่คุณยายขอและนำอาหารไปบ้านคุณน้า ผมรู้ว่าเราต้องพยายามรู้สึกไวต่อการกระตุ้นเตือนทางวิญญาณทั้งนี้เพื่อเราจะสามารถเป็นพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้าช่วยลูกๆ ของพระองค์