ศรัทธา ความหวัง และพระคุณ ภาค 2
คำสวดอ้อนวอน ที่ทรงตอบ
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐนิวเจอร์ซีย์ สหรัฐอเมริกา
เกรซเป็นเด็กหญิงอายุ 11 ขวบอาศัยอยู่ในฮอลแลนด์ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 คุณพ่อของเธอถูกนำตัวไปเป็นนักโทษสงคราม
หลังจากคุณพ่อถูกนำตัวไป คุณแม่ดูแลเกรซ พี่ชายสองคน กับลูกพี่ลูกน้องอีกสองคน มีหลายปากท้องต้องเลี้ยงดูและอาหารไม่พอสำหรับทุกคน ครอบครัวของพวกเขามีเพียงแป้งเล็กน้อย ผัก และมันฝรั่ง
วันหนึ่งกริ่งหน้าประตูดัง เกรซตามแม่ไปดูว่าใครมา เมื่อคุณแม่เปิดประตู คนที่ยืนอยู่ตรงบันไดบ้านคือทหารนาซีวัยหนุ่มคนหนึ่ง หัวใจของเกรซเริ่มเต้นเร็วขึ้น และเธอกลั้นหายใจ เขาต้องการอะไร
“ในบ้านนี้อยู่กันกี่คน” เขาถามห้วนๆ
“มีตัวดิฉัน ลูกสามคน กับหลานสองคนค่ะ” คุณแม่ตอบ
“สามีไม่อยู่หรือ” ทหารถาม
“ไม่อยู่ค่ะ” คุณแม่ตอบ “เขาถูกนำตัวไปแล้วค่ะ”
นายทหารมองทั่วบ้าน “คุณมีวิทยุหรือเปล่า เราไม่อยากให้คุณฟังรายการจากศัตรูของเราในอังกฤษและอเมริกา”
คุณแม่ยกวิทยุมาให้เขา
“บ้านนี้หลังใหญ่นะ” เขาพูดพลางชำเลืองมองรอบๆ อีกครั้ง “ใหญ่เกินกว่าจะให้อยู่แค่ไม่กี่คน คุณจะต้องออกจากบ้านพรุ่งนี้ เราจะยึดบ้านหลังนี้” เขาหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เกรซไม่อยากเชื่อสิ่งที่เธอได้ยิน เธอเห็นนัยน์ตาของคุณแม่เบิกโพลงด้วยความตกใจ จากนั้นคุณแม่ก็ปิดประตูและตรงไปหลังบ้าน
เกรซเดินตามหลังช้าๆ ใจคอไม่ดี ทหารจะกลับมายึดบ้านของพวกเขาเหมือนที่เขายึดวิทยุไปจริงๆ หรือ พวกเขาจะทำอย่างไร พวกเขาจะไปที่ไหน คุณพ่อจะรู้ได้อย่างไรว่าจะพบพวกเขาอีกครั้งที่ไหน
เกรซหยุดอยู่นอกประตูห้องของคุณแม่และแอบดู คุณแม่คุกเข่าสวดอ้อนวอน เกรซกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆ จนคุณแม่กลับมา
“คุณแม่คะ เราจะทำอย่างไรดี” เกรซถาม
คุณแม่ถอนหายใจ “ทั้งหมดที่เราทำได้คือสวดอ้อนวอนและวางใจพระเจ้าว่าพระองค์จะทรงคุ้มครองเรา”
นายทหารนาซีไม่กลับมาวันรุ่งขึ้นหรือวันถัดไป เขาไม่กลับมาอีกเลย! เกรซกับครอบครัวเธอสามารถรักษาบ้านไว้ได้
เกรซรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงช่วยครอบครัวเธอ ถึงแม้สงครามยังไม่สิ้นสุด แต่พระองค์ยังทรงดูแลพวกเขา
โปรดติดตามตอนต่อไป …