จากวิกฤตเป็นมิตรภาพ
ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์
วันอาทิตย์วันหนึ่งระหว่างการประชุมศีลระลึก ผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งกวนใจผม ผมไม่ทราบว่าอะไร แต่ความรู้สึกนั้นไม่หายไป ผมมองนาฬิกาอย่างกระวนกระวายและอยากให้การประชุมจบลง เรื่องนี้ไม่ปกติสำหรับผม
หลังจากสวดอ้อนวอนปิด ความรู้สึกนั้นยังอยู่ ผมมองไปรอบๆ ห้องนมัสการและสังเกตเห็นชายคนหนึ่งกำลังแน่นหน้าอก ผมเดินไปหาเขา และเขาถามว่าผมจะพาเขาไปสถานีรถไฟได้ไหม ผมบอกเขาว่าผมจะพาไปห้องฉุกเฉินแทน เขาพูดว่าเขามียาอยู่ที่บ้านซึ่งจะช่วยเขาได้ ผมบอกว่าผมจะขับรถไปส่งเขาที่บ้านเพราะนั่งรถไฟในสภาพนี้อันตรายเกินไป
ผมช่วยเขาให้เข้าไปในรถของผมและถามอีกครั้งว่าผมควรจะพาเขาไปพบแพทย์ไหม เขาตอบว่าไม่จำเป็น แค่พาเขากลับบ้านก็พอ ผมสวดอ้อนวอนในใจทูลขอให้พระบิดาในสวรรค์ทรงช่วยให้เขาไม่เป็นอะไรและช่วยให้ผมพาเขากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย! ผมขับรถอย่างระมัดระวัง เปิดกระจก และพยายามทำให้เขาสงบ หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง เขาเอนหลังพิงเบาะนั่งและเริ่มผ่อนคลาย
เมื่อเรามาถึงบ้านของเขา เขาเชิญผมเข้าไปในบ้าน ผมดีใจเพราะต้องการเห็นเขากินยาและยาได้ผล เขากินยาและเริ่มรู้สึกดีขึ้น เขาบอกว่าเขายังเจ็บหน้าอกนิดหน่อยแต่เขารู้สึกปลอดภัยที่บ้าน
เขาชวนผมอยู่รับประทานอาหารเย็น และเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตั้งแต่บ่ายวันนั้น เราออกไปนอกบ้านด้วยกันบ่อยครั้ง และช่วยเหลือกัน ก่อนประสบการณ์นี้ ผมมีเพื่อนหลายคนที่ไม่ได้เป็นอิทธิพลดีต่อผม แต่มิตรภาพกับชายคนนี้เป็นพรแก่ชีวิตผม
บางครั้งมิตรภาพที่ดีเกิดจากวิกฤต ถ้าผมแค่พาเขาขึ้นรถไฟ ผมสงสัยว่าเขาจะกลับถึงบ้านไหม ผมจะไม่มีวันให้อภัยตนเองถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ผมขอบพระทัยพระบิดาในสวรรค์ที่พระวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ทรงนำผมไปอยู่ในสถานการณ์นี้และระหว่างนั้นผมได้เพื่อนแท้ที่ผมรัก!