ต่างกัน แต่ อยู่ด้วยกัน
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในจอร์เจีย สหรัฐอเมริกา
“ให้พวกเขานมัสการโดยวิธีใด ณ สถานที่ใด หรือสิ่งใดก็ได้ที่พวกเขาจะนมัสการ” (หลักแห่งความเชื่อ 1:11)
เอลลีกับครอบครัวจะไปเยี่ยมลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ไกล เอลลีตื่นเต้นมาก! เธอไม่ได้เจอพวกเขานานแล้ว
ก่อนเดินทาง พ่อแม่ของเอลลีบอกว่าอยากพูดอะไรบางอย่าง
“เมื่อเราอยู่กันเป็นครอบครัว เราสวดอ้อนวอนก่อนอาหารทุกครั้ง และบางครั้งเราคุยกันเรื่องโบสถ์ ถูกไหม?” คุณพ่อถาม
“ถูกค่ะ!” เอลลีตอบ
“แต่การเดินทางครั้งนี้จะต่างกันนิดหน่อย” คุณแม่พูด “คุณลุงคุณป้าของลูกไม่ได้ไปโบสถ์แล้ว พวกท่านไม่ชอบเวลามีคนพูดกับพวกท่านเรื่องโบสถ์”
เอลลีหน้านิ่ว “ทำไมล่ะคะ?”
“เราไม่รู้เหตุผลทั้งหมดหรอก” คุณพ่อตอบ “แต่พวกท่านรักเรามาก พ่อคิดว่าพวกท่านไม่อยากเถียงกับเราหรือทำร้ายความรู้สึกเรา ก็เลยขอให้เราไม่พูดเรื่องโบสถ์กับพวกท่าน”
เอลลีพยักหน้า
“เรายังอ่านพระคัมภีร์ของเราและสวดอ้อนวอนขณะอยู่ที่นั่นได้เหมือนเดิม แต่เราจะทำเฉพาะครอบครัวเรา” คุณแม่บอก
“แล้วตอนกินอาหารล่ะคะ?” น้องสาวของเอลลีถาม
“ไว้ค่อยดูกันอีกที” คุณแม่พูด “ถ้าพวกท่านไม่สวดอ้อนวอนก่อนอาหาร เราต่างคนต่างสวดอ้อนวอนในใจก็ได้”
“โอเค” เอลลีพูด “หนูทำได้ค่ะ!”
วันต่อมา ครอบครัวของเอลลีเข้าไปในรถ พวกเขาขับไปถึงดึกคืนนั้น เมื่อมาถึงบ้านลูกพี่ลูกน้อง คุณลุงคุณป้าของเอลลีช่วยพวกเขาขนกระเป๋าลงจากรถ จากนั้นทุกคนก็เข้านอน
เช้าวันรุ่งขึ้น เอลลีกล่าวคำสวดอ้อนวอนก่อนเข้าครัวไปกินอาหารเช้า เธอรู้สึกประหม่านิดหน่อยที่ได้เจอครอบครัวเธอ แต่คุณป้ามานั่งข้างๆ เธอพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
“พวกเราบางคนจะไปร้านเสริมสวยของลูกพี่ลูกน้องของหนูตอนสายๆ วันนี้ อยากไปด้วยกันหรือเปล่า?” เธอถามเอลลี
“ร้านทำผมเหรอคะ?” เอลลีถาม
“ใช่จ้ะ! หนูกับน้องสาวจะได้ทำผมถ้าอยากทำ”
เอลลียิ้มและพยักหน้า น่าสนุก!
หลังอาหารเช้า พวกเขาขึ้นรถประจำทางไปร้านเสริมสวย เอลลีชอบดูลูกพี่ลูกน้องของเธอทำงาน นิ้วของเธอขยับไปมาอย่างรวดเร็วขณะที่เธอหวีผมและถักเปีย หลังจากทุกคนทำผมเสร็จแล้ว พวกเขาก็ทำท่าเดินแฟชั่นโชว์หน้ากระจกเสริมสวยแล้วก็หัวเราะคิกคักกับทรงผมใหม่ของพวกเขา
วันต่อมา ฝนตกหนัก ทุกคนจึงตัดสินใจเล่นเกมกระดานอยู่ในบ้าน เอลลีกับลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งอยู่ทีมเดียวกันแข่งกับพี่ชายสองคน พวกเขาหยอกล้อกันขณะเล่นเกมแข่งกัน
“พวกเราชนะ!” เอลลีตะโกนขณะเธอขยับตัวเดินไปสุดกระดาน ทุกคนแปะมือกัน—แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่าซึ่งแกล้งอารมณ์เสียตอนแพ้
หลังจากอยู่ที่นั่นไม่กี่วันก็ได้เวลากลับบ้าน ขณะเอลลีขึ้นไปนั่งเบาะหลัง เธอได้ยินครอบครัวเธอกล่าวลา
“พวกเราจะคิดถึงคุณ!”
“กลับมาเร็วๆ นะ!”
“เรารักพวกคุณมาก!”
เอลลียิ้มและโบกมือขณะรถเคลื่อนตัวออกไป เธอสนุกมาก ถึงแม้พวกเขาจะเชื่อต่างจากพวกเธอ แต่พวกเขาก็ยังเป็นครอบครัวที่มีความสุข ●