รถเข็นขนมปังคันเล็ก
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในเวอร์มอนต์ สหรัฐอเมริกา
“เมื่อท่านอยู่ในการรับใช้เพื่อนมนุษย์ของท่าน ท่านก็อยู่ในการรับใช้พระผู้เป็นเจ้าของท่านนั่นเอง” (โมไซยาห์ 2:17)
แซมมีลืมตาและหาว เขาได้กลิ่นอาหารอร่อยบางอย่าง
อืม คุณพ่อกำลังอบขนมปัง! แซมมีคิด
คุณพ่ออบขนมปังให้ครอบครัวทุกวันเสาร์ แซมมีชอบดูท่านเอาขนมปังสีน้ำตาลกรอบออกจากเตาอบ คุณพ่อให้แซมมีกินชิ้นแรกทุกครั้ง
แต่วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์ แซมมีคิด ทำไมคุณพ่ออบขนม?
แซมมีลุกจากเตียงและเข้าไปในครัว เขาถามคุณพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น
“ลูกจำไม่ได้หรือว่าอธิการขอให้เราทำอะไร?” คุณพ่อถาม
แซมมีพยักหน้า “ท่านขอให้เราช่วยผู้คน และผมช่วยซิสเตอร์มาร์ตินถือกระเป๋าขึ้นชั้นบน จำได้ไหมครับ?”
“ลูกทำได้ดีมาก” คุณพ่อตอบ “พ่อสวดอ้อนวอนให้รู้ว่าพ่อจะช่วยได้อย่างไร แล้วก็มีความคิดว่าจะอบขนมปังแจก”
แซมมีมองเข้าไปในเตาอบ เขานับแถวขนมปัง
“หนึ่ง … สอง … สาม … สี่ พ่อจะเอาขนมปังให้ใครครับ?”
“นั่นแหละที่พ่ออยากให้ลูกช่วย” คุณพ่อตอบ “มีขนมปังหนึ่งแถวให้ซิสเตอร์มาร์ติน สองแถวให้ครอบครัวมิลเลอร์ เราควรจะเอาแถวที่สี่ให้ใคร?”
แซมมีคิด
“คุณลีเป็นไงครับ?” แซมมีถาม คุณลีอาศัยอยู่ในตึกอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา เขาไม่ค่อยออกไปข้างนอก ส่วนใหญ่เขาแค่มองดูผู้คนทางหน้าต่าง
“นั่นเป็นความคิดที่ดี” คุณพ่อบอก
หลังจากอบขนมปังเสร็จแล้ว แซมมีก็ช่วยคุณพ่อห่อขนมปัง จากนั้นเขาก็ไปเอารถเข็นมา วางขนมปังไว้ข้างใน
“รถเข็นขนมปังพร้อมออกเดินทางแล้วครับ!” แซมมีพูด
คุณพ่อช่วยแซมมีจูงรถเข็น ใจแซมมีรู้สึกดีและอบอุ่น เหมือนขนมปังที่พวกเขาจะเอาไปแจก! ●