Mijn leven heropbouwen na de echtscheiding

Toen mijn man vertrok, stond ik voor een leven als alleenstaande moeder met tien kinderen die bij mij antwoorden zochten.

Drie en een half jaar geleden eindigde mijn tempelhuwelijk na 29 jaar in een scheiding. In mijn leven tot dan toe stonden de kerk, mijn man, mijn kinderen – acht woonden nog thuis – en twee kleinkinderen, centraal. Als gevolg van de scheiding veranderde mijn leven op manieren die ik me niet had kunnen voorstellen.

Sindsdien ben ik een alleenstaande moeder die probeert te voorzien in de behoeften van vijf jongens die intensief bezig zijn met sport, een tienerdochter en twee volwassen kinderen die werken en studeren. In de eerste maanden na onze scheiding voelde ik me alleen, ontmoedigd en vaak depressief. Ik was gewoon overweldigd door alle taken en verantwoordelijkheden die op mijn schouders terecht waren gekomen. Welke invloed zou mijn scheiding op de kinderen hebben? Zouden ze nog steeds vertrouwen hebben in het huwelijk? Zouden we ooit weer een ‘eeuwig’ gezin kunnen zijn?

Mijn leven als alleenstaande moeder vergde veel van mij, en ik leerde dingen te doen die ik nog nooit eerder had gedaan. Ook mijn kinderen leerden grotere verantwoordelijkheden op zich te nemen waarvan ik soms wenste dat ze die niet hoefden te dragen. We leerden onder meer de tuinsproeier, de keukenkastjes en het sanitair te repareren. Op een dag keek ik naar de vele reparaties die nodig waren in mijn huis en ik barstte in huilen uit. Ik had geen geld voor reparaties en ik wist niet hoe ik het zelf moest doen.

Hoewel het leven als alleenstaande moeder een behoorlijke uitdaging is, heb ik geleerd dat mijn hemelse Vader niet van mij verwacht dat ik het alleen doe. Nu ik steeds meer op Hem ben gaan vertrouwen, heb ik troost en steun gevonden door een toegewijd evangelieleven, wijkleden die me steunen en het verlangen om het goede in mijn leven te zoeken.

Mijn fundament op het evangelie bouwen

Actief blijven. Toen ik meer verantwoordelijkheden kreeg, voelde ik steeds meer de behoefte om opnieuw te evalueren waar ik stond in het evangelie. Ik nam meteen misschien wel een van mijn belangrijkste beslissingen: ik zou actief blijven in de kerk en naar wijkactiviteiten gaan, ook als ik alleen moest gaan of als ik me niet op mijn gemak voelde om alleen deel te nemen. Hoewel ik niet langer getrouwd was, hielp deze beslissing me om me betrokken te blijven voelen bij de grotere wijkfamilie.

In de Schriften lezen. Hoewel ik al mijn hele leven in het Boek van Mormon lees, lees ik er sinds de scheiding dagelijks in. De Schriften hebben voor mij een nieuwe betekenis gekregen. Ik vind er troost en leiding in. Ze brengen me dichter bij onze hemelse Vader. Ze geven me antwoorden.

Op een avond kwam ik na een haardvuuravond over relaties met een erg ongemakkelijk gevoel thuis. Ik haatte het mezelf te zien als een gescheiden vrouw. Nadat ik had gebeden, pakte ik het Boek van Mormon op en de eerste tekst die ik las, was: ‘En nu, […] aangezien onze barmhartige God ons zulk een grote kennis omtrent deze dingen heeft geschonken, laten wij Hem indachtig zijn […] en het hoofd niet laten hangen, want wij zijn niet verworpen’ (2 Nephi 10:20). Terwijl ik verder las, kon de Heilige Geest mij een aantal persoonlijke instructies geven. Ik voelde dat Hij mij wilde zeggen dat de dingen nu anders waren, maar dat ik geleid zou worden en dat de Heer aan mij dacht.

Ik voelde opnieuw dat God Zich van mij en mijn situatie bewust was, en ik voelde Zijn liefde. Ik hoef mij niet te schamen omdat ik gescheiden ben. Sommige aspecten van mijn leven zijn wel veranderd, maar eeuwige beginselen veranderen niet. Als ik dicht bij mijn hemelse Vader blijf, kunnen alle beloofde zegeningen mij nog steeds ten deel vallen. Ik ben dankbaar dat ik die avond mijn Schriften opensloeg.

De geboden onderhouden. Het inkomen van ons gezin daalde aanzienlijk toen de scheiding werd ingezet, en we hadden het financieel moeilijk. Ik stond voor het dilemma of ik wel tiende moest betalen terwijl er duidelijk niet genoeg geld was om mijn kroostrijke gezin te voeden en te verzorgen en om de noodzakelijke reparaties aan het huis uit te voeren. Ik vroeg raad aan mijn priesterschapsleiders en wist het antwoord al. Ik besloot dat ik een volledige tiende zou betalen. Ik geloof dat deze ene geloofsdaad de vensters van de hemel opende, want er werden veel zegeningen over ons gezin uitgestort. Hoewel ik erg dankbaar was voor hulp van buitenaf, merkte ik ook dat ik worstelde om nederigheid en hoffelijkheid te ontwikkelen, omdat mijn gezin nooit eerder hulp nodig had gehad. Mijn eerste bezoek aan het voorraadhuis voor bisschoppen eindigde in tranen, maar ik vroeg de Heer wat Hij me met de ervaring wilde leren. Naast mijn worsteling met trots leerde ik veel over liefde en het doel van het welzijnsprogramma. Hoewel we geen welzijnshulp meer nodig hebben, ben ik dankbaar voor die ervaring.

Een roeping aanvaarden. Vlak voordat de echtscheidingsprocedure werd ingezet, werd ons ZHV-presidium gereorganiseerd en werd ik als secretaresse geroepen. Onze nieuwe presidente vertelde me later dat mijn naam in haar opkwam terwijl ze mediteerde in de tempel. Als ik terugkijk, zie ik dat mijn hemelse Vader me in staat heeft gesteld om liefdevolle hulp, vriendelijkheid en bezorgdheid van mijn zusters in het presidium te ontvangen tijdens die stressvolle dagen tijdens en na de scheiding.

Voor mijn taak in de ZHV moest ik de wekelijkse bekendmakingen en een aantal maandelijkse rapporten opstellen. Ik werd handiger met de computer. Voor mijn andere taken moest ik soms een vergadering leiden en daardoor werden ook mijn leiderschapsvaardigheden beter. Mijn zelfvertrouwen groeide. Toen ik na vele jaren mijn beroep als verpleegster weer moest oppakken, ontdekte ik dat de baan computervaardigheden vereiste, en was ik dankbaar voor alles wat ik dankzij mijn roeping had geleerd. Doordat mijn vaardigheden erop vooruit waren gegaan, ging ik met meer zelfvertrouwen weer aan het werk.

Een beroep doen op mijn wijkfamilie

Overleggen met mijn bisschop. Ik begon de leiding van mijn bisschop te waarderen bij het nemen van een aantal goede beslissingen. Hij vroeg vaak hoe het met ons gezin ging, zorgde ervoor dat het met mij goed ging en dat mijn gezin niets tekortkwam. Hij was mijn steun, zowel in materiële als in geestelijke zin.

Op een dag riep de bisschop mij naar zijn kantoor. We bespraken mijn kinderen een voor een omdat hij wilde weten hoe het met ze ging. We bedachten een plan om ervoor te zorgen dat al mijn jongens priesterschapssteun kregen via de leidinggevenden van hun quorum en organisatie. Hij vroeg ook naar mijn financiële situatie en zorgde ervoor dat we eten in huis hadden. En met Kerstmis vroeg hij nog een keer na of we wel pakjes onder onze boom hadden.

Naast het helpen van mijn kinderen gaf hij me priesterschapszegens en hielp hij me mijn plek als alleenstaande zuster te vinden. Het was een enorme troost om te weten dat ik zijn steun had.

Vertrouwen op huisonderwijzers. Toen broeder Mark en zijn zonen als onze huisonderwijzers werden geroepen, sprak hij zijn verlangen uit om mijn gezin te dienen. Na verloop van tijd werd het duidelijk dat hij echt met ons begaan was. Hij nam vaak even contact met ons op en vroeg dan hoe onze week was geweest. Hij sloot vriendschap met elk van de kinderen en kende hun verjaardagen. Hij geeft hun bij het begin van elk schooljaar een priesterschapszegen. Hij geeft me advies over de lessen die hij elke maand geeft, en nodigt ons vervolgens uit om samen met hem en zijn zonen in gebed neer te knielen voordat ze vertrekken. Ik ben dankbaar voor deze getrouwe huisonderwijzers die mijn gezin priesterschapssteun hebben geboden.

Soms raakte ik in paniek en dacht ik dat we het huis uit zouden moeten omdat het onderhoud zo duur was, ook al hadden mijn kinderen en ik, na overleg met de priesterschap, besloten dat het voor ons het beste was om in ons huis te blijven wonen, vlakbij onze vrienden en onze wijkfamilie. Op zulke momenten herinnerde mijn huisonderwijzer me eraan waarom we ervoor hadden gekozen om te blijven; daarna regelde hij minstens een keer per jaar dat een aantal broeders langskwamen om de nodige reparaties uit te voeren, de tuin op te ruimen, de tuinsproeier te repareren, te schilderen en ons te helpen ons huis te onderhouden.

De zusters in mijn wijk waarderen. De eerste twee jaar na mijn scheiding werd ik omringd door de steun en liefde van mijn vriendinnen in het ZHV-presidium. We huilden samen, lachten samen, en we hadden een hechte band. Door mijn roeping kwam ik te weten welke behoeften de zusters in mijn wijk zoal hadden, en door hen te dienen, kon ik mijn leven in perspectief plaatsen en genezing in mijn eigen hart vinden.

Andere zegeningen volgden. Mijn vriendinnen van het ZHV-presidium waren bezorgd toen mijn eerste Valentijnsdag zonder mijn man naderde. Ze stuurden mij een prachtig ingepakt cadeau, dat op me wachtte toen ik thuiskwam van mijn werk. Een andere keer lieten ze me een dag ‘koningin spelen’. Ik was uitgenodigd om ’s morgens vroeg een vergadering bij te wonen. Toen ik aankwam, zat een zuster op mij te wachten om mijn nagels te doen. Een paar vriendinnen kwamen mijn haar doen. Toen kreeg ik te horen dat we gingen lunchen en winkelen. Ze kochten nieuwe kleren voor mij, mijn eerste sinds de scheiding. Ik werd er emotioneel van, en ik voelde de liefde van de Heiland door het gebaar van deze zusters.

De vreugde vinden

Mezelf met schoonheid omringen. In het dertiende geloofsartikel staat dat we moeten zoeken naar het goede. Muziek is bij ons thuis altijd belangrijk geweest, vooral sinds de scheiding. Ik voel me dichter bij mijn hemelse Vader en Jezus Christus als ik naar heilige muziek luister. Ik lees goede boeken en ga naar goede toneelstukken kijken. Soms ga ik alleen naar een film of toneelstuk, en ik heb gemerkt dat ik me in mijn eentje ook prima vermaak. Andere keren gaat er een vriendin of familielid met me mee.

Nieuwe vriendschappen sluiten. Toen ik pas gescheiden was, ging ik meer optrekken met twee zusters in mijn wijk van wie de man was overleden, en drie anderen die onlangs gescheiden waren. We werden al snel dikke vriendinnen. We komen vaak samen, meestal op vrijdagavond. Door samen tijd door te brengen, hebben we een hechte band ontwikkeld. We steunen elkaar en moedigen elkaar aan. We hebben plezier samen. Een zuster uit onze wijk, een therapeute, komt ook af en toe en helpt ons onze gevoelens te begrijpen en met onze problemen om te gaan. We zoeken bij elke zuster naar lichtpuntjes in haar moeilijke omstandigheden. En we hebben allemaal weleens toegegeven dat onze moeilijkheden ons geestelijk dichter bij onze hemelse Vader hebben gebracht. Hoewel we zelf niet voor onze moeilijkheden zouden kiezen, erkennen we de zegeningen die we erdoor hebben gekregen.

De tempel bezoeken. De tempel is een plaats van goedheid en schoonheid, en ik weet dat ik daar welkom ben. Hoewel tempelbezoek pijnlijke herinneringen aan verbroken verbonden met zich kan meebrengen, voel ik me getroost door de wetenschap dat alle beloofde zegeningen van de tempel uiteindelijk mij weer ten deel zullen vallen als ik mijn best doe om trouw en standvastig te blijven. Ik weet dat mijn kinderen, die in het verbond zijn geboren, en ik nog steeds erfgenamen zijn van alle zegeningen van een verbondsvolk. Daar kan ik zeker van zijn, en daardoor heb ik geleerd vrede en vreugde te voelen in de tempel.

De vreugde ervaren. Matt, mijn jongste zoon, en ik zijn op dezelfde dag jarig. Hij werd 8 jaar en ik 50. Matt wilde op onze verjaardag door zijn broer worden gedoopt, dus nam onze huisonderwijzer de tijd om mijn zoons te leren hoe ze de verordening moesten uitvoeren. Later woonde hij ook de dienst bij. Na de doop werd Matt bevestigd door zijn oudste broer, die al getrouwd is.

Tijdens de dienst zongen mijn tien kinderen, twee schoonkinderen en twee kleinkinderen de lofzang ‘Ons gezin kan eeuwig zijn’. Het was een moment dat ik nooit meer zal vergeten. Dankbaarheid voor het evangelie en de rijkdom aan geestelijke zegeningen die ik had gekregen om me te helpen, te ondersteunen en te onderwijzen, vervulde mijn hart. Terwijl ik naar mijn prachtige gezin keek en luisterde naar de woorden die ze zongen, wist ik zonder twijfel dat we nog steeds een ‘eeuwig’ gezin waren.