สูงวัยอย่างมีศรัทธา
“คุณรู้ไหมว่าฉันสำนึกคุณมากเพียงใด?”
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
คืนหนึ่งขณะที่ฉันดูแลสตรีสูงวัยคนหนึ่ง ฉันได้เรียนรู้บทเรียนตลอดชีวิตเกี่ยวกับการกล่าวคำขอบคุณ
ภาพประกอบจาก Getty Images; ภาพประกอบโดย แคโรลีน วิบเบิร์ต
โดโรธีทราบว่าจุดจบใกล้เข้ามาแล้ว ในทุกๆ วันเธอต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่าง ไม่ใช่สิ่งที่จับต้องได้ แต่เป็นความสามารถ ความสามารถในการอาบน้ำด้วยตนเอง ความสามารถในการกินอาหารเอง ความสามารถในการเดินไปห้องน้ำโดยไม่หกล้ม ความสามารถในการปลดล็อกประตูหลังบ้านและหยิบกระดาษขึ้นมา ความสามารถในการเขียนบันทึกถึงคนที่รัก
แต่ก็มีบางสิ่งที่เธอยังไม่สูญเสียไป ความใจกล้าของเธอ ปัญญาของเธอ ความสำนึกคุณของเธอ เพราะสิ่งเหล่านั้น การอยู่กับโดโรธีจึงนำมาซึ่งปีติ ดูเหมือนบ้านของเธอจะต้อนรับแขกจากทั้งสองด้านของม่าน
คืนหนึ่งฉันเป็นแขกสมาคมสงเคราะห์วอร์ดที่มาอยู่กับเธอ โดยมีจุดประสงค์เพื่อจะมาช่วย เธอ พายุฤดูใบไม้ผลิพัดมาถึง และไฟดับเมื่อเวลาประมาณห้าทุ่ม เราพบว่าไฟดับเมื่อฉันพยายามเปิดไฟเพื่อจะช่วยพาเธอไปห้องน้ำ ฉันกดสวิตช์แล้วแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม โดโรธีก็เตรียมตัวแล้ว เธอหยิบไฟฉายขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าอุปกรณ์ช่วยเดินของเธอ และด้วยแสงไฟอันริบหรี่เราก็สามารถประคองกันมาที่ห้องโถง หลังจากเดินช้าๆ กลับไปยังเก้าอี้ เธอยิ้มและพูดว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันสำนึกคุณมากเพียงใด?”
ภาพประกอบจาก Getty Images; ภาพประกอบโดย แคโรลีน วิบเบิร์ต
คืนเดียวกันเวลาประมาณเที่ยงคืนสามสิบนาที บางสิ่งบางอย่างทำให้ฉันตื่น ฉันได้ยินเสียงกระตุ้นเตือน: “โดโรธีต้องการออกซิเจนพกพาของเธอ” ฉันสังเกตเห็นว่าเครื่องจ่ายออกซิเจนประจำตัวของโดโรธีหยุดทำงาน ไฟยังคงดับอยู่ ฉันรีบไปหยิบถังออกซิเจนพกพาให้เธอ ฉันสวมมันให้เธอและพยายามไม่ปลุกเธอ ขณะที่ฉันสวมท่อรอบใบหน้า เธอมองขึ้นมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันสำนึกคุณมากเพียงใด?”
โชคดีที่ตอนฉันส่งข้อความไปหาประธานสมาคมสงเคราะห์ของเราในเวลาตีหนึ่ง เธอตอบกลับมาว่า “บ้านของฉันไฟไม่ดับ” เธอกล่าว “ฉันจะโทรหาการไฟฟ้า” การโทรของเธอคงเกิดผล เนื่องจากเมื่อเวลาตีหนึ่งสามสิบนาที รถของการไฟฟ้ามาถึงและพนักงานเริ่มแก้ไขระบบไฟฟ้าที่บ้านของโดโรธี เมื่อเธอตื่นตอนตีสองสามสิบนาที เพื่อเดินช้าๆ ไปตามแสงไฟฉายไปยังห้องน้ำอีกครั้ง เธอมองผ่านหน้าต่างครัว เธอมองพนักงานทุกคนและพูดว่า “ฉันหวังว่าพวกเขาจะรู้ว่าฉันสำนึกคุณมากเพียงใด”
คนงานออกไปในเวลาตีห้าครึ่ง ในเช้าวันนั้น เช่นเดียวกับที่แบตเตอรี่บนถังออกซิเจนพกพาของเธอหมดพอดี แต่ไฟกลับมาติดอีกครั้ง หลังจากการเดินอย่างช้าๆ ไปยังห้องน้ำอีกครั้งหนึ่ง เราพบว่าเครื่องจ่ายออกซิเจนตามปกติของเธอทำงานอีกครั้ง ฉันช่วยให้เธอกลับขึ้นมานั่งเก้าอี้อย่างปลอดภัย ก่อนที่เธอจะหลับตา เธอเล่าให้ฉันฟังถึงแขกคนอื่นอีกสามคนที่เธอเคยพบในช่วงกลางคืน เป็นสมาชิกในครอบครัวที่นำการปลอบโยนและสันติสุขมาให้เธอ จากนั้นเธอก็กระซิบอีกครั้ง “คุณรู้ไหมว่าฉันสำนึกคุณมากเพียงใด?”
ฉันออกจากบ้านของโดโรธีตอนแปดโมง ในเช้าวันเสาร์ ขณะที่พี่น้องสตรีอีกคนจากวอร์ดของเรามาถึงเพื่อมาอยู่กับเธอ ขณะที่ฉันนั่งอยู่ในรถ น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า ฉันรู้สึกรักโดโรธีและขอบคุณมากเหลือเกินสำหรับช่วงเวลาอันอ่อนโยนที่ฉันใช้กับเธอ
ฉันพบว่าตนเองสวดอ้อนวอนแสดงความขอบคุณขณะที่คำพูดของเธอสัมผัสจิตใจฉัน: “พระบิดาบนสวรรค์ พระองค์ ทรงทราบหรือไม่ว่าข้าพระองค์ สำนึกคุณเพียงใด?”
แม้ว่าโดโรธีจะอายุมากและต้องการความช่วยเหลือ แต่แบบอย่างความสำนึกคุณที่เรียบง่ายของเธอเป็นพรแก่ฉันในคืนนั้น และจะยังคงเป็นพรแก่ฉันต่อไป แม้เธอจะจากไปแล้ว แต่บ่อยครั้งที่ฉันมักคิดว่า “ผู้คนทราบหรือไม่ว่าฉันสำนึกคุณมากเพียงใด?” และเมื่อใดก็ตามที่ฉันคิดเช่นนั้น ฉันจะพยายามแสดงความขอบคุณออกมา