เทพในพระวิหาร

โดย จัสติน เทต, แมรีแลนด์ สหรัฐอเมริกา

ผมกังวลว่าอาการทางประสาทของผมอาจเบี่ยงเบนความสนใจของผู้อื่นในพระวิหาร จนกระทั่งผมได้ยินคำพูดปลอบประโลมจากสามีภรรยาคู่หนึ่ง

พระวิหารเป็นสถานที่เงียบสงบและนิ่งที่สุดในโลก จริงไหม? อาจไม่ใช่สำหรับคนอย่างผมที่เป็นโรคทูเร็ตต์ อาการทางระบบประสาทนี้ทำให้ผมเคลื่อนไหวและส่งเสียงรบกวนอย่างต่อเนื่องโดยไม่ได้เจตนา โรคทูเร็ตต์ของผมอาจทำให้ผู้คนไม่สบายใจเมื่อผมอยู่ใกล้พวกเขาในสถานที่เงียบสงบ

วันหนึ่งระหว่างรอบเอ็นดาวเม้นท์ในพระวิหารวอชิงตัน ดี. ซี. ผมกังวลว่าผมอาจรบกวนหรือทำให้ผู้อื่นเขว ผมต้องใช้สมาธิทั้งหมดในการควบคุมอาการกระตุกของผม ซึ่งทำให้ผมไม่มีสมาธิกับสิ่งอื่นใดอีก ดังนั้นขณะผมพยายามจดจ่ออยู่กับเอ็นดาวเม้นท์ จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะควบคุมอาการกระตุกของผมได้อย่างเต็มที่แม้ว่าผมจะทำสุดความสามารถก็ตาม ผมลำบากมากกว่าปกติระหว่างพิธี

หลังจากนั้นขณะที่ผมกำลังจะออกจากห้องซีเลสเชียล ผมได้ยินเสียงปลอบประโลมใจมาจากด้านหลังของผมที่พูดว่า “โปรดกลับมาอีก โปรดมาที่พระวิหารบ่อยๆ”

เสียงมาจากสามีภรรยาที่เห็นผมกำลังลำบาก พวกเขาต้องการให้ความมั่นใจว่าผมจะได้รับการต้อนรับเสมอในพระวิหารไม่ว่าผมจะส่งเสียงหรือเคลื่อนไหวใดๆ คำพูดของพวกเขาทำให้ผมรู้สึกว่าผมได้รับการต้อนรับและเป็นที่ต้องการเหมือนคนอื่น

เมื่อพวกเขากอดผม พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงให้พรผมด้วยสันติสุขและปีติ พระผู้เป็นเจ้าทรงส่งพระเมตตาอันละเอียดอ่อนมาให้ผมในรูปแบบของเทพทั้งสอง ซึ่งปลอบโยนผมและแสดงให้ผมเห็นว่าพระองค์เอาพระทัยใส่ เพราะพวกเขา ผมจึงรู้สึกถึงสันติสุข นิ่ง และเงียบดังที่ผมต้องการรู้สึกในพระวิหารวันนั้น

“เทพทั้งปวงไม่ได้มาจากอีกด้านหนึ่งของม่านเท่านั้น” เอ็ลเดอร์เจฟฟรีย์ อาร์. ฮอลแลนด์แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองกล่าว “เทพบางองค์คือคนที่เราเดินด้วยและพูดคุยด้วย—ที่นี่ในปัจจุบันทุกๆ วัน”¹

เราทุกคนสามารถเป็นเทพให้ผู้ที่อยู่รอบตัวเราขณะที่เราถ่ายทอด “ความรักและความห่วงใยแก่ลูกๆ [ของพระผู้เป็นเจ้า]”²