„Starszy Patrick Kearon. Przygotowany i powołany przez Pana”, Liahona, maj 2024.
Nowe powołania
Starszy Patrick Kearon. Przygotowany i powołany przez Pana
Pan przygotował Starszego Kearona w wyjątkowy sposób i obdarował go szeregiem duchowych darów, które pozwolą mu błogosławić bliźnich w jego świętym powołaniu szczególnego świadka „imienia Chrystusa na całym świecie”.
Pewnej soboty, kilka lat po powołaniu na Siedemdziesiątego Przedstawiciela Władz Generalnych, Starszy Patrick Kearon i jego żona, Jennifer, wchodzili do supermarketu. W wejściu natknęli się na Starszego W. Rolfe’a Kerra z żoną, Janeil. Krótko porozmawiali, po czym Kerrowie odeszli w kierunku swojego auta.
Niemal natychmiast jakiś mężczyzna podszedł do Starszego Kearona i z ekscytacją zapytał: „Czy rozmawiał pan właśnie z przedstawicielem Władz Generalnych?”. Starszy Kearon odpowiedział: „Tak. To był Starszy W. Rolfe Kerr, Siedemdziesiąty”. Mężczyzna skinął głową, spojrzał prosto w twarz Starszego Kearona, nie rozpoznając go, i powiedział: „Przedstawiciela Władz Generalnych zawsze się rozpozna, prawda?”. I pośpiesznie odszedł w swoją stronę.
„Uwielbiam tę historię, ponieważ doskonale ukazuje, jak się czuję”, mówi z uśmiechem Starszy Kearon. „Dziś mógłbym przeżyć to samo i ten człowiek pewnie nadal nie rozpoznałby mnie w tłumie jako Przedstawiciela Władz Generalnych”.
Autoironiczne poczucie humoru i pokora Starszego Kearona ujmują ludzi, którzy go znają lub mają zaszczyt z nim służyć. Starszy Kearon, powołany na członka Kworum Dwunastu Apostołów 7 grudnia 2023 r., wie, że jego nowe powołanie w mniejszym stopniu dotyczy jego samego, a w większym nieustającego dzieła Pana.
„Wszyscy możemy być częścią Jego dzieła”, mówi, „starając się pomóc ludziom poczuć Jego światło, miłość i troskę. To, co On chce, abyśmy czynili jako członkowie Jego Kościoła, jest błogosławieństwem dla bliźnich”.
Pan przygotował Starszego Kearona w wyjątkowy sposób i obdarował go szeregiem duchowych darów, które pozwolą mu błogosławić ludzi w jego świętym powołaniu szczególnego świadka „imienia Chrystusa na całym świecie” (Doktryna i Przymierza 107:23). Starszy Kearon nawrócił się i przyłączył do Kościoła w wieku 26 lat i jest jedynym członkiem Kościoła pośród swego rodzeństwa. Jest człowiekiem głębokiej empatii, który wie, jak słuchać dzieci Boga, jak z nimi rozmawiać i jak je pocieszać. Z natury jest miłosierny i znajduje radość w służbie. Doświadczony niełatwymi przeżyciami i utratą bliskich świadczy, że Zbawiciel Jezus Chrystus poprzez Swoje Zadośćuczynienie oferuje uzdrawiający balsam i pewnego dnia wszystko naprawi.
Starszy Kearon jest prawdziwym uczniem Jezusa Chrystusa, który ufa Panu. Jest przywódcą, którego łatwo jest naśladować, ponieważ jest oddany podążaniu za Zbawicielem i prowadzeniu do Niego ludzi.
„Pan poprowadził Patricka do stanowiska, które zajmuje obecnie”, powiedział Prezydent Jeffrey R. Holland, pełniący obowiązki Prezydenta Kworum Dwunastu Apostołów.
Kochający, oddani rodzice
Patrick Kearon urodził się 18 lipca 1961 r. w Carlisle, w Kumbrii, w północnej Anglii, w rodzinie Paddy’ego i Patricii Kearonów. Kiedy jego rodzice się poznali, oboje służyli w brytyjskich siłach zbrojnych podczas II wojny światowej — matka była pielęgniarką w Indiach i Mjanmie, a ojciec służył w Królewskich Siłach Powietrznych (RAF) we Francji, Afryce Północnej, na Sycylii i we Włoszech.
Starszy Kearon wspomina rodziców, Paddy’ego i Patricię, jako przykłady oddania, służby i ofiarności.
Choć nie byli ludźmi, którzy chodzili do kościoła, żyli w duchu oddania, służby i poświęcenia rodzinie, co wywarło trwałe wrażenie na Patricku, najmłodszym z pięciorga ich dzieci. Pamięta Pat jako kochającą, „niezwykłą matkę”, która przewodziła łagodnie, głównie poprzez przykład, i nigdy nikogo nie krytykowała. Była hojna, niezachwiana i niezwykle zrównoważona. Wspomina też Paddy’ego, „jego energię, życzliwość i niepohamowane ciepło, jego miłość do […] jałowych pustyń Arabii [i] bujnych, pofalowanych wzgórz Anglii i Irlandii, zachwyt przestworzami, słońcem i morzem. Mogę wyraźnie rozpoznać jego ślad w mojej własnej tęsknocie za przebywaniem na zewnątrz, w otwartej przestrzeni, na świeżym powietrzu w świetle słońca.
Po służbie w RAF-ie ojciec Starszego Kearona podjął pracę na kontrakcie w branży obronnej w Arabii Saudyjskiej. Patrick, będąc siedmioletnim chłopcem, odebrał tam ważną naukę dotyczącą posłuszeństwa, przytoczoną potem w jego pierwszym przemówieniu wygłoszonym jako przedstawiciel Władz Generalnych na konferencji generalnej. Ignorując polecenia rodziców, nie założył butów podczas wyprawy na pustynię i chodził w zwykłych klapkach, w konsekwencji czego w łuk stopy ukąsił go skorpion.
Patrick Kearon jako chłopiec w Arabii Saudyjskiej.
Trzy lata później młody Patrick znalazł się w szkole z internatem w Anglii, czując wielką tęsknotę za rodzicami, którą łagodziły tylko podtrzymujące na duchu listy od nich.
„Harry’emu Potterowi w porównaniu ze mną na pewno było dobrze w Hogwarcie. Mnie było ciężko”, mówi o szkole z internatem. „Wracałem do domu tylko na Boże Narodzenie, Wielkanoc i lato. Na kartkach robiłem małe kalendarze, skreślając każdy dzień i odliczając dni do powrotu do rodziny”.
Kilka lat później, kiedy Patrick był w drugiej szkole z internatem w Anglii, znad Morza Irlandzkiego przyszła potężna burza. Fala sztormowa zalała 5000 domów w okolicy. Patrick i jego koledzy z klasy zostali wezwani do pomocy w masowym sprzątaniu.
„Nadal pamiętam ciężar mokrych wykładzin i odór tego wszystkiego”, powiedział. „Pamiętam też jednak skupienie na pracy razem z moimi kolegami. I pamiętam tych ludzi i ich wdzięczność”.
To doświadczenie było prawdopodobnie pierwszym zetknięciem Patricka z błogosławieństwami wynikającymi tak z ofiarowania, jak i z przyjmowania czyjejś służby. Później zdał sobie sprawę, że jego nastoletnie poczucie braku pewności siebie opuściło go, kiedy „zaangażował się w tę wielką pracę pomocy sąsiadom”.
Po ukończeniu szkoły średniej Patrick powrócił do Arabii Saudyjskiej, gdzie rozpoczął szkolenie kierownicze w międzynarodowym koncernie spożywczym. Doświadczenie to zapoczątkowało jego karierę w kilku branżach, której zwieńczeniem było zaangażowanie się w doradztwo w firmie konsultingowej w Anglii wraz z Siostrą Kearon.
„Mój świat wywrócił się do góry nogami”
Kiedy Patrick miał 19 lat, stracił ojca i szwagra w tragicznym wypadku samochodowym w Arabii Saudyjskiej. „Mój świat wywrócił się do góry nogami wraz z ich odejściem”, powiedział. Przewodnia rola ojca, dodawanie otuchy z miłością i radosne postrzeganie świata odeszły. Pogrążony w żalu i poczuciu pustki Patrick wrócił z matką do Anglii na jakiś czas, aby w końcu jednak powrócić do pracy w Arabii Saudyjskiej.
„Miałem wiele cennych okazji, aby się uczyć, rozwijać i widzieć, jak działa biznes”, powiedział. Był szczególnie wdzięczny „wspaniałemu szefowi, który szkolił, prowadził, i stał się bliskim przyjacielem. Był jedną z kilku osób, które były błogosławieństwem w moim życiu, zastępując mi ojca po jego śmierci”.
Później, kiedy Patrick pracował znów w Londynie, poznał kilku członków Kościoła.
„Byli wspaniałymi przykładami naszej wiary”, wspomina. „Jeden z nich pochodził z Kalifornii, a ja pojechałem i mieszkałem u jego rodziny, gdy pracowałem w Stanach”.
To doświadczenie dało Patrickowi wspaniałą podstawę do zrozumienia Kościoła. Poruszyła go radość, jaką ta rodzina odnajdowała w służbie, ale miał wiele pytań na temat doktryny i wierzeń Kościoła. Dwa lata później w Anglii spotkał na ulicach Londynu „znakomitych misjonarzy”. Po kilku miesiącach dyskusji z nimi na temat ewangelii i usłyszeniu, że nie czyni postępów na drodze do chrztu, ci misjonarze zapytali go, czy chciałby otrzymać błogosławieństwo.
„Zgodziłem się przyjąć błogosławieństwo od starszego misjonarza, którego znałem”, wspomina. „To, co czułem podczas tego błogosławieństwa, było momentem zwrotnym mojego nawrócenia. To było absolutnie niezaprzeczalne poczucie światła, radości i spokoju, których żadne słowa nie są w stanie opisać. Słowa błogosławieństwa okazały się natchnione i zdecydowanie prorocze”.
To doświadczenie w połączeniu z „wieloma innymi przeżyciami w drodze do chrztu” doprowadziło Patricka do świadectwa o Zbawicielu i Jego przywróconym Kościele. Kilka miesięcy później, w wigilię Bożego Narodzenia w 1987 r., przyjął chrzest i stał się członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.
Starszy Kearon powiedział do osób poszukujących świadectwa: „Wybierzcie wiarę i odpowiedzcie na zaproszenie zapisane w Ks. Almy 32. Postępujcie według swoich duchowych odczuć. One was poprowadzą, a wy będziecie o tym wiedzieć”.
„Źródło siły”
Dwa lata po chrzcie Patrick był członkiem okręgu dla młodych dorosłych stanu wolnego w Londynie i poznał tam Jennifer Hulme, studentkę Uniwersytetu Brighama Younga z Saratoga w Kalifornii. Jennifer przyjechała do Londynu na sześć miesięcy, by studiować historię sztuki i literaturę angielską. Najmłodsza z ośmiorga dzieci, Jennifer była wychowana w Kościele.
Niemal natychmiast Patrick wpadł jej w oko.
„Kiedy obserwowałam, jak odnosił się w kontaktach do ludzi z okręgu, widziałam, jak ich traktował”, mówi Jennifer o Patricku. „Bez względu na to, czy był to nowy członek, powracający do aktywności członek, osoba, która zmagała się z trudnościami, czy ktoś, kto był bliskim przyjacielem, traktował wszystkich z taką samą dozą szczerej miłości i zainteresowania. To ta cecha w szczególności przyciągnęła mnie do niego. Jest to cecha, którą, jak przez 33 lata małżeństwa widzę, Patrick rozwija, i którą Bóg dobrze ulokował”.
Miłość i szacunek Starszego i Siostry Kearonów do siebie nawzajem pozwalają im działać w jedności i wierze.
Po okresie poznawania się para pobrała się w Świątyni Oakland w Kalifornii w styczniu 1991 r. Potem wychowywali swoje dzieci w Anglii przez 19 lat, do momentu gdy Starszy Kearon został powołany na Siedemdziesiątego Przedstawiciela Władz Generalnych w 2010 r. Przedtem służył w kilku powołaniach przywódczych, w tym jako prezydent palika i Siedemdziesiąty Obszaru. Służył jako Prezydent-Senior Kworum Siedemdziesiątych w chwili, gdy został powołany do Kworum Dwunastu Apostołów.
Starszy Kearon mówi, że jego żona jest wierną uczennicą, która zna swoją prawdziwą tożsamość. „Żyje szczęśliwym, pozytywnym, konstruktywnym, uczynnym i pełnym radości życiem, a w centrum tego wszystkiego jest Zbawiciel. Od momentu naszego spotkania była dla mnie źródłem siły i ogromnym błogosławieństwem”.
Susannah, druga z trzech ich córek, mówi, że matka uwielbia dawać z siebie wszystko: „Jest pełna życia, światła oraz pasji ewangelii”. Podobnie jak ojciec, matka jest „wspaniałą słuchaczką”.
Susannah i jej siostry mówią, że miłość i szacunek rodziców do siebie nawzajem pozwalają im pracować razem w jedności w wierze nad wspólnymi celami. Słuchają siebie nawzajem, szanują i doceniają swoje przemyślenia i opinie.
Emma, najmłodsza córka tej pary, mówi, że harmonijna relacja rodziców i nieskrywana miłość do dzieci „sprawiły, że w domu była szczęśliwa i bezpieczna atmosfera”.
Lizzie Kearon Staheli, najstarsza córka, mówi o swoim ojcu: „Tata widzi ludzi oczami Chrystusa. Zawsze pragnie dodawać im otuchy i wzmacniać. Widzi potencjał każdego człowieka bez względu na okoliczności, w jakich się znajdują”.
Emma dodaje: „Jest pełen wiary i uwielbia radość, którą daje mu ewangelia. Po odnalezieniu przywróconej ewangelii w dorosłym życiu docenia pozytywny wpływ, jaki ewangelia wnosi w czyjeś życie jako źródło światła i radości”.
Starszy Kearon nazywa swoje córki — Lizzie (na zdjęciu z mężem Jonathanem), Susannah i Emmę — „najpiękniejszym światłem w [ich] życiu, [ich] największym skarbem”.
Jean B. Bingham, która służyła jako Generalna Prezydent Stowarzyszenia Pomocy, opisuje Starszego Kearona jako osobę umiejącą zachować spokój mimo presji. Wspomina sytuację, gdy ona wraz ze Starszym Davidem A. Bednarem z Kworum Dwunastu Apostołów, Starszym Kearonem i innymi osobami nie mogli opuścić pewnego kraju z powodu politycznego powstania, które tam wybuchło. Pod kierownictwem Starszego Bednara Starszy Kearon spędził wiele godzin przy telefonie satelitarnym, rozmawiając z lokalnymi urzędnikami i przedstawicielami Kościoła, aby znaleźć drogę wyjścia.
„Jego spokojna natura, skupiony wysiłek i natchnione pomysły umożliwiły nam bezpieczny wyjazd”, powiedziała Siostra Bingham.
W grudniu 2021 r. na rodzinę Kearonów zaskoczyła diagnoza raka piersi u Siostry Kearon.
„Nigdy nie myślałam, że rak uderzy we mnie czy w nas”, mówi Siostra Kearon. Określiła leczenie jako niezwykle trudne, ale Zbawiciel był jej źródłem siły, żeby przejść to wszystko. „Nadal przyjmuję chemioterapię doustną, ale jestem wdzięczna za to, że zgodnie z opinią lekarzy mogę powiedzieć, że nie mam już raka”.
Starszy Kearon powiedział: „Jen była wytrwała i niezachwianie wierna, przechodząc przez to wszystko. Każdego dnia dziękujemy za jej zdrowie i dziękujemy za wyjątkową opiekę, którą otrzymała”.
Tak jak w przypadku innych prób, jakich doświadczyli ona i jej mąż, Siostra Kearon mówi: „Życie przynosi nam doświadczenia, których po prostu nie chcemy. Nie lubimy ich. Nie prosiliśmy o nie. Ale i tak musimy się z nimi zmierzyć. Najlepszym sposobem radzenia sobie z przeżyciami, które są po prostu trudne, jest zwrócenie się do Pana i poproszenie Go o Jego siłę, pokładanie naszej wiary w Jezusie Chrystusie oraz Jego łasce i mocy. Dawno temu dowiedziałam się wiele o tym, jak Zbawiciel wspomaga nas w naszych najtrudniejszych, najciemniejszych czasach”.
Starszy i Siostra Kearon zdobyli tę uświęconą wiedzę po narodzinach ich pierwszego dziecka, Seana.
„Opoka Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa”
Podczas pierwszej ciąży Siostry Kearon małżeństwo dowiedziało się z badania USG wykonanego we wczesnym stadium ciąży, że chłopiec ma „poważną wadę serca, która zagraża życiu”, mówi Starszy Kearon. „Przez resztę ciąży odwiedzaliśmy najlepszych lekarzy, kardiologów i kardiochirurgów, którzy byli przygotowani na to, aby rozwiązać ten konkretny problem. Znaleźliśmy światowej sławy zespół w Londynie, który był pewny, że sprosta temu wyzwaniu”.
Chirurdzy operowali Seana, kiedy miał 19 dni. Operacja była długa i żmudna. Po niej, jak powiedział Starszy Kearon: „Małe serce Seana nie umiało się uruchomić. Tak więc straciliśmy go. Jego śmierć była dotkliwie bolesna. Nie na to liczyliśmy, gdy pościliśmy, zanosiliśmy błagania i modły, wiedzieliśmy jednak, że ręka Niebios była z nami w tym przeżyciu”.
Siostra Kearon mówi: „Bóg poprowadził nas przez te miesiące ciąży i piękne, krótkie życie naszego synka w taki sposób, że pod koniec wiedzieliśmy, że zrobiliśmy dla niego wszystko, co było w naszej mocy. To było ogromnie pocieszające”.
Uzdrowienie nastąpiło dzięki głębszemu zrozumieniu Zadośćuczynienia i Zmartwychwstania Zbawiciela, które Siostra Kearon uzyskała dzięki dogłębnemu studiowaniu I i II Ks. Nefiego. „W żalu po tej stracie czułam się tak, jakbym wirowała w czarnej dziurze”, mówi. „A jednak, raz za razem, w tym swobodnym spadaniu zatrzymywała mnie opoka Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa, ponieważ jest ono realne. Jego łaska i realność Jego istnienia sprawia, że nawet najbardziej bolesne straty są znośne i pełne nadziei”.
Uzdrowienie nastąpiło wraz z narodzinami ich trzech córek. „Wniosły w nasze życie uzdrowienie”, mówi Starszy Kearon. „Są najpiękniejszym światłem w naszym życiu, naszymi największymi skarbami”.
Uzdrowienie przyszło poprzez słowa natchnionych przywódców Kościoła, w tym z przemówienia Starszego Lance’a B. Wickmana na konferencji generalnej, w którym mówca opowiedział o bólu, jaki towarzyszył mu, gdy chodził po pustych szpitalnych korytarzach, a jego synek umierał na dziecięcą chorobę. „Starszy Wickman naucza, że ‘uwierzyć to zobaczyć’ i taka wiara jest ufnością pokładaną w Panu”, mówi Starszy Kearon. „Jego przemówienie było dla mnie niezmiernie wartościowe, ponieważ jasno rozumiał takie doświadczenie. Tak wiele razy czytałem tekst i słuchałem nagranie tego przemówienia, że zrozumiałem dzięki niemu bardzo wiele”.
I uzdrowienie przyszło dzięki posłudze innym ludziom, którzy też doznali straty — czy to uchodźcom w Europie, czy ofiarom przemocy lub represji, czy innym przywódcom Kościoła, takim jak Starszy Paul V. Johnson z Prezydium Siedemdziesiątych, którego córka zmarła na raka na dwa miesiące przed dołączeniem Starszego Johnsona do Starszego Kearona w Prezydium Obszaru Europy w 2015 r.
„Wraz z Siostrą Kearon wspaniale pomagali nam w tym okresie żalu i zdrowienia”, mówi Starszy Johnson. „Byli bardzo wrażliwi na naszą sytuację. Zawsze byłem im za to bardzo wdzięczny”.
To jest ścieżka bycia uczniem. Dźwigamy jedni drugich brzemiona. Płaczemy z tymi, którzy płaczą. Pocieszamy tych, którzy potrzebują pocieszenia. I świadczymy o Bogu — i wiecznej obietnicy radosnego ponownego spotkania, które jest możliwe dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa. (Zob. Ks. Mosjasza 18:8–9).
Starszy Kearon wita członków Obszaru Europy Wschodniej.
Kiedy nadejdą trudne czasy, ta uzdrawiająca miłość i balsam posługi zostaną odwzajemnione. Jako Apostoł Pana Jezusa Chrystusa Starszy Kearon jest przygotowany, aby dzielić się z całym światem przesłaniem ewangelii o nadziei, uzdrowieniu i pokoju.
„Dlaczego doświadczamy trudnych prób?”, pyta Starszy Kearon. „Ponieważ przychodzimy na ziemię, aby uczyć się, wzrastać, uświęcać się oraz kochać naszego Ojca w Niebie i naszego Zbawiciela, i ufać Im. Na razie nie możemy Ich zobaczyć, a Oni nie mogą nas przygarnąć. Lecz błogosławieństwa Zadośćuczynienia Zbawiciela są nieskończone — nieskończone!”.