Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών

Το Πνεύμα έκανε τη διαφορά

Από τη Λίσα Νίλσεν Γιανγκ, Νότια Καρολίνα, Η.Π.Α.

Μπορούσα να αισθανθώ την αγάπη των μελών του τομέως καθώς τραγουδούσαν χωρίς τη συνοδεία μου.

Εικονογράφηση υπό Katy Dockrill

Ζούσαμε σε μία μικρή κωμόπολη στην Τζώρτζια των Η.Π.Α., όταν ο πατέρας μου πέθανε μόλις 55 ετών. Οι περισσότεροι από την οικογένειά μας ζούσαν σε μία άλλη πολιτεία. Ποτέ δεν είχα αισθανθεί την απόσταση μεταξύ μας των 3.200 χιλιομέτρων μακρύτερη από ό,τι εκείνη την εποχή.

Ο σύζυγός μου ήταν ο επίσκοπος και εγώ η οργανίστρια του μικρού τομέως μας. Με όλα τα συναισθήματα και το άγχος της βοήθειας στα σχέδια της κηδείας, ένιωθα ιδιαίτερα κουρασμένη εκείνη την Κυριακή, όταν ήλθε η ώρα για τον τελικό ύμνο της συγκέντρωσής μας: «Ο Θεός να είναι μαζί με σε» (Ύμνοι, αρ. 81).

Στα μισά του δεύτερου στίχου, η θλίψη μου με υπερνίκησε. Κάπως έπαιξα μέχρι το τέλος αυτού του στίχου, αλλά τα χέρια μου έτρεμαν και τα μάτια μου ήταν τόσο γεμάτα δάκρυα, που έπρεπε να σταματήσω πριν ολοκληρώσω έναν ολόκληρο στίχο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.

Μία σύντομη παύση ακολούθησε καθώς το εκκλησίασμα συνειδητοποίησε ότι το όργανο είχε σταματήσει. Αλλά τότε τα μέλη του τομέως άρχισαν να τραγουδούν χωρίς τη μουσική. Το τραγούδι δεν ήταν τέλειο. Εξάλλου, ήμασταν λίγοι. Όμως το Πνεύμα έκανε τη διαφορά. Μέσα από τα δάκρυα και την αμηχανία μου, μπορούσα να αισθανθώ την αγάπη πολλών καθώς τραγουδούσαν.

Ο Θεός να ’ναι μαζί με σε,

με το λάβαρο αγάπης,

και τη νίκη του θανάτου.

Ο Θεός να ’ναι μαζί με σε.

Όταν τελείωσε ο ύμνος, ο μουσικός ηγέτης με κρατούσε καθώς έκλαιγα με λυγμούς κατά την τελική προσευχή. Στη συνέχεια, αρκετοί άνθρωποι ήρθαν στο όργανο με δάκρυα στα μάτια για να πουν πόσο λυπημένοι ήταν για τον πατέρα μου.

Αργότερα, είπα στον διευθυντή της μουσικής ότι θα έπαιζα πιάνο στην κηδεία. Πιθανόν να φαινόταν κακή ιδέα μετά από αυτό που μόλις είχε συμβεί, αλλά ο πατέρας μου ευχαριστιόταν τόσο πολύ όταν με άκουγε να παίζω πιάνο. Ήθελα να παίξω για εκείνον. Τότε συνειδητοποίησα πόσο κοντά τον είχα νιώσει κατά τη διάρκεια του τελικού ύμνου.

Είμαι τόσο ευγνώμων για τους ύμνους. Καταθέτω μαρτυρία ότι η μουσική μπορεί να μας διδάσκει και να μας παρηγορεί με τρόπους που οι λέξεις συχνά δεν μπορούν. Όπως έγραψε η Πρώτη Προεδρία στον πρόλογο του υμνολογίου: «Οι ύμνοι… ανακουφίζουν τον αποκαμωμένο, παρηγορούν τον πενθούντα και μας εμπνέουν να υπομείνουμε μέχρι τέλους». Είμαι επίσης ευγνώμων για την αγάπη ενός καλού τομέως, όταν ήμουν τόσο μακριά από τη δική μου οικογένεια. Ξέρω ότι ο πατέρας μου κι εγώ όντως θα ξανασυναντηθούμε.