«Πώς η κατάρρευση με βοήθησε να ξανακτίσω το θεμέλιό μου της πίστης», Λιαχόνα, Σεπ 2024.
Νέοι Ενήλικοι
Πώς η κατάρρευση με βοήθησε να ξανακτίσω το θεμέλιό μου της πίστης
Ύστερα από κάποιες σοβαρές ψυχικές, σωματικές και πνευματικές δυσκολίες, ανακάλυψα τι σημαίνει να βρίσκεις θεραπεία μέσω του Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού.
Υπηρετούσα ως ιεραπόστολος στη Γαλλία, όταν ο κόσμος κατέρρευσε και ο COVID-19 έθεσε ολόκληρη τη χώρα σε αυστηρό εγκλεισμό. Έχω παλέψει με την κατάθλιψη σε όλη μου τη ζωή, οπότε ανησυχούσα ότι οι περιοριστικές συνθήκες θα με έκαναν να πέσω σε ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Αλλά η πρώτη εβδομάδα της καραντίνας –η εβδομάδα που προηγήθηκε της ιστορικής Γενικής Συνέλευσης του Απριλίου 2020– ήταν μια από τις πιο πνευματικές εβδομάδες της ζωής μου.
Αναπολώντας, μέσω των εμπειριών που είχα εκείνη την εβδομάδα, ένιωθα ότι ο Κύριος με ενίσχυε για μια μελλοντική καταιγίδα.
Ο Πρεσβύτερος Γκάρυ Ε. Στήβενσον της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων έδωσε μια ομιλία σε εκείνη τη συνέλευση σχετικά με τις επισκευές που θα γίνονταν στα θεμέλια του Ναού της Σωλτ Λέηκ. Παρομοίασε την αναδιαμόρφωση με τη δική μας ζωή και μας ζήτησε να σκεφθούμε αυτό το ερώτημα:
«Ποια είναι τα θεμελιώδη στοιχεία του πνευματικού και συναισθηματικού μου χαρακτήρα που θα επιτρέπουν σε μένα και στην οικογένειά μου να παραμείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι, ακόμη και για να υπομείνουμε συγκλονιστικά και ταραχώδη σεισμικά γεγονότα που ασφαλώς θα συμβούν στη ζωή μας;»
Καθώς άκουγα την ομιλία του, το Πνεύμα μού έδωσε την εντύπωση ότι, όπως ο ναός, επρόκειτο να καταρρεύσω με συγκεκριμένους τρόπους κατά την επόμενη περίοδο της ζωής μου. Όμως επίσης ένιωσα ότι, αν στρεφόμουν στον Κύριο κατά τη διάρκεια αυτών των δυσκολιών, Εκείνος θα με βοηθούσε να ενδυναμώσω το θεμέλιο της πίστης μου.
Αίσθημα κατάρρευσης
Όπως ήταν αναμενόμενο, σύντομα έπεσα σε κατάθλιψη και δεν άργησα να αισθανθώ παγιδευμένη σε έναν ατελείωτο κύκλο ιδεών για αυτοκτονία. Αισθάνθηκα κατεδαφισμένη ψυχικά, συναισθηματικά και πνευματικά.
Μετά από δύο μήνες καραντίνας, τα πράγματα λίγο καλυτέρευσαν. Χάρη στις αλλαγές στις περιστάσεις μου, όπως τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα και το τέλος του εγκλεισμού, άρχισα να νιώθω καλύτερα ψυχικά. Όμως σύντομα μετά, άρχισα να αισθάνομαι άρρωστη και παρατήρησα τρία μεγάλα εξογκώματα στη βάση του λάρυγγά μου.
Στην αρχή αγνόησα τα εξογκώματα, αλλά όταν τα συμπτώματά μου χειροτέρευσαν, ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσα πλέον να μείνω στο ιεραποστολικό πεδίο. Επέστρεψα σπίτι, όπου διαγνώστηκα αμέσως με καρκίνο του αίματος – λέμφωμα του Χότζκιν.
Επειδή τα αντικαταθλιπτικά μου είχαν ένα μικρό συναισθηματικό μούδιασμα, ένιωσα αρκετά απαθής καθώς ξεκίνησα χημειοθεραπεία για έξι μήνες.
Όμως ακόμα κι έτσι, άρχισα να καταρρέω σωματικά.
Ανοικοδόμηση του πνευματικού μου θεμελίου
Έναν χρόνο μετά το τέλος της χημειοθεραπείας μου, άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα σωματικά. Επέστρεψα στο κολλέγιο και άρχισα να κάνω σχέδια. Αλλά ο τρομερός πνευματικός πόνος και το μούδιασμα που είχα νιώσει στην αποστολή μου και κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας είχαν μετατραπεί τώρα σε ένα γενικό αίσθημα αδιαφορίας για τον Επουράνιο Πατέρα και τον Ιησού Χριστό.
Πάλευα με τα συναισθήματά μου γι’ αυτό που είχα περάσει και ένιωθα σαν να με είχαν εγκαταλείψει, όταν ήμουν στα πιο δύσκολα.
Αλλά ο Επουράνιος Πατέρας ήξερε ποια μονοπάτια έπρεπε να ακολουθήσω για να μπορέσω να θεραπευθώ.
Ένιωθα σαν να πάλευα με τα ερείπια και τα υπολείμματα της κάποτε ισχυρής μου πίστης και της κάποτε ζωντανής προσωπικότητάς μου. Αισθάνθηκα τόσο αποκομμένη από τον εαυτό μου. Η καρδιά μου μαλάκωνε απέναντι στις προσπάθειες του Κυρίου να με πλησιάσει, αλλά πνευματικά ένιωθα ένοχη, ανήσυχη και ανάξια λόγω της αδιαφορίας μου για το Ευαγγέλιο.
Αφού συλλογίσθηκα την πνευματική μου υγεία για μερικούς μήνες, ένιωσα την προτροπή να κάνω μικρές πνευματικές αλλαγές στη ζωή μου. Είχα αγνοήσει τον πόνο για λίγο, αλλά ήθελα να αντιμετωπίσω τον πόνο που ένιωσα στην ψυχή μου εξαιτίας των δυσκολιών που είχα βιώσει.
Σύντομα μπορούσα να δω το χέρι του Επουράνιου Πατέρα στη ζωή μου. Χωρίς να ξέρω πόσο πνευματικά μουδιασμένη αισθανόμουν, φίλοι και αγαπημένοι ανέφεραν το θέμα της ίασης. Ένας από αυτούς ανέφερε ακόμη και μία ομιλία πνευματικής συγκέντρωσης από την Ιλέιν Σ. Μάρσαλ.
Απρόθυμα, τη διάβασα.
Ως νοσοκόμα, η Ιλέιν έκανε παραλληλισμούς μεταξύ σωματικής ίασης και πνευματικής ίασης, λέγοντας: «Η ίαση δεν είναι θεραπεία. Η θεραπεία είναι καθαρή, γρήγορη και γίνεται – συχνά υπό αναισθησία… Η ίαση… είναι συχνά μια διά βίου διαδικασία ανάκαμψης και ανάπτυξης παρά τη μακροχρόνια σωματική, συναισθηματική ή πνευματική επίθεση, ίσως και εξαιτίας αυτών. Απαιτεί χρόνο».
Δεν νομίζω ότι ήταν σύμπτωση που η θεραπεία για τον καρκίνο μου απαιτούσε έξι μήνες χημειοθεραπείας. Τα αποτελέσματα της χημειοθεραπείας είναι δραστικά, δραματικά και απαιτητικά. Είναι ενδιαφέρον ότι το να μάθω να αφήνω το σώμα μου να θεραπεύεται σωματικά με δίδαξε μια βασική αρχή της πνευματικής θεραπείας – πώς να αντλώ από τη χάρη του Ιησού Χριστού και να επιτρέπω στον εαυτό μου χρόνο και χώρο για να θεραπεύσω τη σχέση μου με Εκείνον και τον Επουράνιο Πατέρα.
Λαμβάνοντας τη χάρη του Σωτήρος
Η χάρη είναι η θεία βοήθεια, η επικουρική και ενδυναμωτική δύναμη και πνευματική ίαση. Είναι ένα δώρο από τον Επουράνιο Πατέρα μας «που εκτείνεται σε εμάς μέσω της Εξιλέωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού».
Το αγαπημένο μου παράδειγμα κάποιου που έχει πρόσβαση στη θεραπευτική δύναμη του Ιησού Χριστού μέσω της Εξιλέωσής Του είναι ο Άλμα ο νεότερος. Καθώς βρισκόταν σε κατάσταση κώματος επί τρεις ημέρες, βασανισμένος από «τους πόνους μίας καταραμένης ψυχής», θυμήθηκε τις διδασκαλίες του πατέρα του για τον Ιησού Χριστό (βλ. Άλμα 36:16-17). Πρώτα επιθυμούσε βοήθεια και μετά στράφηκε προς τον Χριστό, ο οποίος άλλαξε την πορεία του και του επέτρεψε να θεραπευθεί πνευματικώς (βλ. Άλμα 36:18-22).
Το πρώτο βήμα που έκανα προς την πνευματική ίαση ήταν να βρω την επιθυμία να συνδεθώ με τον Θεό. Ο Άλμα με δίδαξε πώς να ξεκινήσω όταν είπε: «Να ασκήσετε ελάχιστη πίστη, μάλιστα, έστω κι αν δεν μπορείτε τίποτα περισσότερο από το να επιθυμείτε να πιστέψετε, αφήστε αυτήν την επιθυμία να δουλέψει μέσα σας, έστω μέχρι να πιστέψετε με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορέσετε να κάνετε χώρο για ένα τμήμα των λόγων μου» (Άλμα 32:27).
Καταθέτω μαρτυρία από προσωπική εμπειρία ότι αυτή η διδασκαλία είναι αληθινή.
Μπορούμε να αναπτύξουμε μία επιθυμία, να φυτέψουμε έναν σπόρο (τον λόγο του Θεού) και να καλλιεργήσουμε αυτόν τον σπόρο έως ότου γίνει κάτι πραγματικό και σταθερό. Τελικά, οι καρποί της πίστης μας στον Ιησού Χριστό παράγονται, όταν βλέπουμε αλλαγές στις πράξεις μας, στις απόψεις μας, στις πεποιθήσεις μας, στην καρδιά μας, στο μυαλό μας και μετά στην ψυχή μας. Το θεμέλιό μας οικοδομείται επάνω Του (βλ. Ήλαμαν 5:12).
Παρόμοια με την εμπειρία του Άλμα, η επιθυμία μου να νιώσω το Πνεύμα και τη χαρά του Ευαγγελίου πάλι πυροδότησε μια ολόκληρη αλλαγή πορείας που με οδήγησε στη διαδικασία της ίασης. Έκτοτε, ο Σωτήρας με βοήθησε να συμφιλιωθώ με τα παλιά συναισθήματά μου καθώς μάθαινα να εγκαταλείπω τις μνησικακίες μου προς τον Θεό, Εκείνον και τις δικές μου αδυναμίες.
Λόγω Αυτού, μέρη του εαυτού μου που πίστευα ότι είχα χάσει στην ομίχλη των δοκιμασιών μου –όπως η προσωπικότητά μου, οι επιθυμίες μου και η αγάπη μου για το Ευαγγέλιο– έχουν επιστραφεί σε εμένα και με έχουν κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη, ανανεωμένη και αποκατεστημένη.
Ένα ισχυρότερο θεμέλιο
Ο πόνος και οι δυσκολίες με άλλαξαν, αλλά καθώς βρήκα ίαση μέσω του Ιησού Χριστού, πράγματι οικοδόμησα εκ νέου το θεμέλιο της πίστης μου σε Εκείνον. Καθώς περνά ο καιρός και θεραπεύομαι, βλέπω ότι χάρη στον Ιησού Χριστό, μπορώ να μάθω να έχω χαρά παρά τις δυσκολίες μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι το πιο σημαντικό μέρος της δοκιμασίας δεν είναι αυτό που μας καταστρέφει ή ο πόνος που νιώθουμε – είναι αυτό που ακολουθεί καθώς βιώνουμε την ίαση και την ανασυγκρότηση μέσω της χάρης του Σωτήρος.
Ο Πρεσβύτερος Πάτρικ Κήρον της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων δίδαξε: «Αγαπητοί φίλοι που… υποφέρατε τις αδικίες της ζωής – μπορείτε να έχετε μια νέα αρχή και ένα νέο ξεκίνημα. Στη Γεθσημανή και στον Γολγοθά, ο Ιησούς “πήρε επάνω Του… όλη την αγωνία και τα βάσανα που έχετε βιώσει ποτέ εσείς και εγώ” [Ράσσελ Μ. Νέλσον, «Το σωστό όνομα της Εκκλησίας», Λιαχόνα, Νοέ 2018, 88] και Εκείνος τα έχει υπερνικήσει όλα!»
Έτσι, προς εκείνους που αισθάνονται συντετριμμένοι, σας παρακαλώ να είστε γενναίοι, να κρατηθείτε και να εμπιστευθείτε τον Κύριο και τη θεραπευτική του δύναμη. Με τον καιρό, η υπομονή και ακόμη και η παραμικρή επιθυμία, η χάρη Του μπορεί να σας μεταμορφώσει, να ξανακτίσει το θεμέλιό σας και να σας βοηθήσει να νιώσετε ξανά ολοκληρωμένοι.
Αυτό είναι το δώρο που Εκείνος προσφέρει στον καθέναν μας.
Η συγγραφέας είναι από τη Βόρειο Καρολίνα των Η.Π.Α.