« ថ្ងៃទី ២៦ ខែ សីហា–ថ្ងៃទី ១ ខែ កញ្ញា ។ កូរិនថូសទី ១ ៨–១៣ ៖ ‹ អ្នករាល់គ្នាជារូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០១៩ ( ឆ្នាំ ២០១៩ )
« ថ្ងៃទី ២៦ ខែ សីហា–ថ្ងៃទី ១ ខែ កញ្ញា ។ កូរិនថូសទី ១ ៨–១៣ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០១៩
ថ្ងៃទី ២៦ ខែ សីហា–ថ្ងៃទី ១ ខែ កញ្ញា
កូរិនថូសទី ១ ៨–១៣
« អ្នករាល់គ្នាជារូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ »
នៅពេលបងប្អូនអាន កូរិនថូសទី ១ ៨–១៣ប្រកបដោយការអធិស្ឋាន នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចថ្លែងមកកាន់បងប្អូនតាមរបៀបដ៏ល្អិតល្អន់ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្រ ទី ១ ១៩:១១–១២ ) ។ ការកត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍ទាំងនេះនឹងជួយបងប្អូនឲ្យនឹកចាំពីអារម្មណ៍ និងគំនិតទាំងឡាយដែលបងប្អូនបានមាន អំឡុងពេលការសិក្សារបស់បងប្អូន ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន
នៅក្នុងជំនាន់របស់ប៉ុល ទីក្រុងកូរិនថូសគឺជាមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មដ៏សប្បូរហូរហៀរមួយដែលមានមនុស្សរស់នៅពាសពេញទាំងអាណាចក្ររ៉ូម ។ ដោយសារមានវប្បធម៌ និងសាសនាជាច្រើនផ្សេងៗគ្នានៅក្នុងទីក្រុង នោះសមាជិកសាសនាចក្រនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានមានបញ្ហាក្នុងការរក្សាសាមគ្គីភាព ដូច្នេះប៉ុលបានព្យាយាមជួយពួកគេឲ្យរកបានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទរបស់ពួកគេ ។ សាមគ្គីភាពនេះគឺត្រូវមានច្រើនជាងការគ្រាន់តែរស់នៅជាមួយគ្នាដោយសន្ដិភាព ហើយប៉ុលពុំគ្រាន់តែសុំឲ្យពួកគេអត់ធ្មត់ចំពោះភាពខុសគ្នារបស់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ ។ ប៉ុន្តែគាត់បានបង្រៀនថា នៅពេលអ្នកចូលរួមក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អ្នកគឺ « បានជ្រមុជចូលក្នុងរូបកាយតែមួយ » ហើយគ្រប់អវយវៈនៃរូបកាយគឺចាំបាច់ ( កូរិនថូសទី ១ ១២:១៣ ) ។ នៅពេលសមាជិកម្នាក់វង្វេងបាត់ គឺដូចជាបាត់អវយវៈមួយ ហើយជាលទ្ធផលរូបកាយនឹងចុះទន់ខ្សោយ ។ នៅពេលសមាជិកម្នាក់រងទុក្ខ យើងទាំងអស់គ្នាគួរដឹង ហើយធ្វើនូវចំណែករបស់យើងដើម្បីសម្រាលការឈឺចាប់នោះ ។ នៅក្នុងសាមគ្គីភាពប្រភេទនេះ ភាពខុសគ្នាគឺពុំគ្រាន់តែជាការទទួលដឹងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគួរឱបក្រសោបផងដែរ ពីព្រោះបើគ្មានអំណោយទាន និងសមត្ថភាពផ្សេងៗគ្នារបស់សមាជិកទាំងឡាយនោះទេ នោះរូបកាយនឹងមានកម្រិតជាពុំខាន ។ ដូច្នេះទោះជាបងប្អូនមានអារម្មណ៍ថាបងប្អូនមានភាពកក់ក្ដៅនៅក្នុងសាសនាចក្រ ឬបងប្អូនឃើញថាខ្លួនបងប្អូនមានការងឿងឆ្ងល់បើសិនជាបងប្អូនពិតជារបស់ផងក្នុងសាសនាចក្រក្ដី នោះសារលិខិតរបស់ប៉ុលថ្លែងទៅបងប្អូនគឺថា សាមគ្គីភាពពុំមែនជាភាពដូចគ្នានោះទេ ។ បងប្អូនត្រូវការបងប្អូនពួកបរិសុទ្ធ ហើយបងប្អូនពួកបរិសុទ្ធត្រូវការបងប្អូន ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន
ព្រះប្រទានរបៀបមួយដើម្បីឲ្យចៀសផុតពីការល្បួង ។
បទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ សូម្បីតែបទពិសោធន៍ប្រកបដោយអព្ភូតហេតុក្ដីក៏ពុំបានដកយើងចេញពីការល្បួងដែលមាន « ជាទូទៅចំពោះមនុស្ស » នោះដែរ ( កូរិនថូសទី ១ ១០:១៣ ) ។ នោះអាចជាមូលហេតុមួយដែលប៉ុលបានសរសេរអំពីរបៀបដែលពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅជំនាន់ម៉ូសេបានមាន ការលំបាកនឹងការល្បួង ទោះជាពួកគេបានមើលឃើញអព្ភូតហេតុដ៏មហិមាជាច្រើនផ្ទាល់ភ្នែកក្ដី ( សូមមើលនិក្ខមនំ ១៣:២១, ១៤:១៣–៣១ ) ។ នៅពេលបងប្អូនអាន កូរិនថូសទី ១ ១០:១–១៣ តើមានការព្រមានអ្វីខ្លះនៅក្នុងបទពិសោធន៍របស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលហាក់ដូចជាអនុវត្តបានចំពោះបងប្អូន ? តើ « ការគេចចេញ » ពីការល្បួងប្រភេទណាខ្លះ ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រទានដល់បងប្អូន ? ( សូមមើលផងដែរ អាលម៉ា ១៣:២៧–៣០, នីហ្វៃទី ៣ ១៨:១៨–១៩ ) ។
កូរិនថូសទី ១ ១០:១៦–១៧; ១១:១៦–៣០
ពិធីសាក្រាម៉ង់បង្រួបបង្រួមយើងក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ។
ទោះបីជាពិធីបរិសុទ្ធនៃសាក្រាម៉់ងមានជាប់ទាក់ទងនឹងការតាំងចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរវាងបុគ្គលម្នាក់ និងព្រះអម្ចាស់ក្ដី ក៏វាជាបទពិសោធន៍មួយដែលយើងចែកចាយជាមួយអ្នកដទៃផងដែរ—យើងស្ទើរតែទទួលទានសាក្រាម៉ង់ជាមួយគ្នាជានិច្ចក្នុងនាមជារូបកាយ មួយនៃពួកបរិសុទ្ធ ។ សូមអាននូវអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀនអំពីសាក្រាម៉ង់ ហើយគិតអំពីរបៀបដែលពិធីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋនេះអាចជួយ « មនុស្សជាច្រើន » ឲ្យក្លាយទៅជា « តែមួយ » នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ( កូរិនថូសទី ១ ១០:១៧ ) ។ តើបងប្អូនអាចទាញយកកម្លាំងមកពីការទទួលទាននៃពិធីសាក្រាម៉ង់ជាមួយនឹងអ្នកជឿដទៃទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើរឿងនេះជះឥទ្ធិពលមកលើរបៀបដែលបងប្អូនរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ពិធីសាក្រាម៉ង់ និងរបៀបដែលបងប្អូនព្យាយាមរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់បងប្អូនយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ហេតុអ្វីប៉ុលសរសេរអំពីប្រដាប់សម្រាប់ទទូរ និងម៉ូតសក់ដូច្នេះ ?
ប៉ុលបានយោងទៅលើទំនៀមទម្លាប់វប្បធម៌នៃការស្លៀកពាក់ និងការតុបតែងខ្លួនដើម្បីបង្រៀនអំពីទំនាក់ទំនងរវាងបុរស និងស្ត្រី និងព្រះអម្ចាស់ ។ ខណៈដែលយើងពុំធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ទាំងនេះនៅសម័យបច្ចុប្បន្ន នោះយើងនៅតែអាចរៀនមកពីការប្រកាសរបស់ប៉ុលនៅក្នុង កូរិនថូសទី ១ ១១:១១ ថា បុរស និងស្ត្រី ទាំងពីរនាក់គឺចាំបាច់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទាំងនៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ ដូចជាអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា បានបង្រៀន « បុរស និងស្ត្រី គឺត្រូវរៀនពីគ្នា ពង្រឹងគ្នា ប្រទានពរដល់គ្នា ហើយបំពេញឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក » នៅពេលពួកគេរីកចម្រើនជាមួយគ្នាឆ្ពោះទៅរកភាពតម្កើងឡើង ( « We Believe in Being Chaste » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ៤២, សូមមើលផងដែរ ម៉ាកុស ១០:៦–៩ ) ។
អំណោយទានខាងវិញ្ញាណត្រូវបានប្រទានឲ្យដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់កូនចៅទាំងអស់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
បញ្ជីនៃអំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៅក្នុង កូរិនថូសទី ១ ១២–១៣ គឺពុំមែនមានចែងទាំងស្រុងនោះទេ ។ ប៉ុន្តែវាគឺជាកន្លែងល្អដើម្បីចាប់ផ្ដើម នៅពេលបងប្អូនស្គាល់ ហើយពិចារណាអំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រទានដល់បងប្អូន ។ អត្ថបទ « អំណោយទានខាងវិញ្ញាណ » នៅក្នុងប្រធានបទដំណឹងល្អ ( topics.lds.org ) អាចជួយបងប្អូនឲ្យយល់អំពីអំណោយទានទាំងនេះបានកាន់តែល្អប្រសើរ ។ បងប្អូនអាចនឹងបន្ថែមទៅលើអំណោយទានដែលប៉ុលបានរៀបរាប់ ដែលបងប្អូនបានកត់សម្គាល់ឃើញមាននៅក្នុងខ្លួនអ្នកដទៃ នៅក្នុងខ្លួនបងប្អូន ឬនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សដែលនៅក្នុងបទគម្ពីរ ។ បើសិនជាបងប្អូនមានពរជ័យអយ្យកោ វាអាចនឹងមានប្រាប់អំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណមួយចំនួនរបស់បងប្អូនផងដែរ ។ តើអំណោយទានទាំងនេះជួយដល់យើងឲ្យស្ថាបនានគររបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច ? សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលបងប្អូននឹងធ្វើដើម្បីស្វែងរក « ឲ្យបានអំណោយទានយ៉ាងវិសេស » ( កូរិនថូសទី ១ ១២:៣១ ) ។
សូមមើលផងដែរ មរ៉ូណៃ ១០:៨–២១, ៣០, គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤៦:៨–២៦, មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ ១:៧ ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ
នៅពេលដែលបងប្អូនអានបទគម្ពីរជាមួយនឹងគ្រួសារបងប្អូន សូមស្វែងរកការបំផុសគំនិតដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការក្នុងគ្រួសារបងប្អូន ។ យោបល់ខាងក្រោមនេះអាចជាជំនួយ ៖
ដោយសារប៉ុលបានប្រៀបធៀបអំពីការរស់នៅតាមដំណឹងល្អទៅនឹងការរត់ប្រណាំង នោះបងប្អូនក៏អាចមានការប្រណាំងជាគ្រួសារមួយដើម្បីបង្ហាញពីគំនិតរបស់គាត់ផងដែរ ។ សូមផ្ដល់រង្វាន់ជាមកុដគឺមានចំពោះអ្នកដែលបានបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំង ហើយពិភាក្សាអំពីរបៀបដែលអស់អ្នកដែលឧស្សាហ៍ព្យាយាមនៅក្នុងការធ្វើតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងជីវិតនេះ នឹងឈ្នះរង្វាន់ « ដែលពុំពុករលួយ » ( កូរិនថូសទី ១ ៩:២៥, សូមមើលផងដែរ ធីម៉ូថេទី ២ ៤:៧–៨ ) ។ តើអ្នករត់ប្រណាំងជាប់ជ័យលាភីធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការរត់ប្រណាំងមួយ ? ដូចគ្នានេះដែរ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីត្រៀមខ្លួននឹងត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ?
ប៉ុលបានប្រៀបធៀបការរស់នៅតាមដំណឹងល្អទៅនឹងការរត់ប្រណាំង ។
សូមពិចារណាធ្វើការផ្ដល់ក្រដាសមួយសន្លឹកទៅឲ្យបងប្អូនគ្រប់គ្នាដែលមានឈ្មោះរបស់សមាជិកគ្រួសារដទៃទៀតសរសេរនៅខាងលើក្រដាសនោះ ។ ចូរសុំឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាសរសេរអំណោយទានខាងវិញ្ញាណដែលពួកគេកត់សម្គាល់ថាបុគ្គលនោះមាន ។ បន្ទាប់មកបងប្អូនហុចក្រដាសនោះតៗគ្នាជាវង្វង់ រហូតដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាមានឱកាសសរសេរអំពីអំណោយទានរបស់សមាជិកគ្រួសារម្នាក់ៗ ។
ហេតុអ្វីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធសំខាន់ដើម្បីទទួលបានទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ? តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យពង្រឹងទីបន្ទាល់របស់យើងទៅលើទ្រង់ ?
រឿងប្រៀបធៀបរបស់ប៉ុលអំពីតួខ្លួនអាចនឹងជារបៀបដ៏គួរឲ្យចងចាំមួយដើម្បីពិភាក្សាអំពីសាមគ្គីភាពក្នុងគ្រួសារ ។ ឧទាហរណ៍ សមាជិកគ្រួសារអាចព្យាយាមគូររូបតួខ្លួនមួយដែលមានតែភ្នែក ឬត្រចៀក ( សូមមើលខទី ១៧ ) ។ តើខគម្ពីរទាំងនេះផ្ដល់យោបល់អ្វីខ្លះអំពីរបៀបដែលយើងគួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងនាមជាសមាជិកគ្រួសារ ?
និយមន័យរបស់ប៉ុលអំពីសេចក្ដីសប្បុរសអាចនឹងធ្វើជាពាក្យស្លោកដ៏បំផុសគំនិតសម្រាប់គ្រួសាររបស់បងប្អូន ។ បងប្អូនអាចចាត់សមាជិកគ្រួសារម្នាក់ៗឲ្យសិក្សាឃ្លាមួយនៅក្នុង ខទី ៤–៨ ហើយបង្រៀនសមាជិកគ្រួសារដទៃទៀតអំពីអត្ថន័យនៃការប្រើនិយមន័យ ឧទាហរណ៍ និងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួននានា ។ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាគំរូមួយនៃឥរិយាបថទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ? បងប្អូនក៏អាចធ្វើបដាជាមួយគ្នាសម្រាប់ឃ្លានីមួយៗទាំងនេះ ហើយដាក់តាំងវានៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់បងប្អូន ។ ចូរមានការឆ្នៃប្រឌិត !
សម្រាប់គំនិតបន្ថែមដើម្បីបង្រៀនកុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនសប្ដាហ៍នេះ នៅក្នុង ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សា ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
សូមដាក់បង្ហាញបទគម្ពីរមួយ ។ សូមដាក់តាំងខគម្ពីរមួយដែលបងប្អូនឃើញថាមានអត្ថន័យ នៅកន្លែងដែលសមាជិកគ្រួសារអាចមើលឃើញជាញឹកញាប់ ។ សូមអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារដទៃទៀតផ្លាស់វេនគ្នាជ្រើសរើសបទគម្ពីរមួយមកដាក់តាំង ។
« ហើយនំបុ័ងដែលយើងកាច់ តើមិនមែនជាសេចក្តីប្រកបនឹងរូបអង្គនៃព្រះគ្រីស្ទទេឬអី ? ដ្បិត ដែលមាននំបុ័ងតែ១ដុំនោះយ៉ាងណា ចំណែកពួកយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែ១យ៉ាងនេះដែរ » ( កូរិនថូសទី ១ ១០:១៦–១៧ ) ។