« គំនិតដើម្បីពិចារណា ៖ រោងឧបោសថ និង យញ្ញបូជា » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២ ( ឆ្នាំ ២០២១ )
« គំនិតដើម្បីពិចារណា ៖ រោងឧបោសថ និង យញ្ញបូជា » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០២២
គំនិតដើម្បីពិចារណា
រោងឧបោសថ និង យញ្ញបូជា
នៅពេលយើងអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ពេលខ្លះយើងឃើញវគ្គបទគម្ពីរវែងៗអំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែ អាចមានអារម្មណ៍ភ្លាមៗថាមិនទាក់ទងនឹងសម័យរបស់យើងទេ ។ និក្ខមនំ ២៥–៣០; ៣៥–៤០; លេវីវិន័យ ១–៩; ១៦–១៧ គឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួន ។ ជំពូកទាំងនេះពិពណ៌នាលម្អិតពីរោងឧបោសថរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថាន និងការបូជាសត្វដែលត្រូវធ្វើនៅទីនោះ ។១ រោងឧបោសថគឺជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលអាចចល័តបាន ជាទីដែលព្រះអម្ចាស់គង់នៅក្នុងចំណោមប្រជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ។
ព្រះវិហារបរិសុទ្ធសម័យទំនើបរបស់យើងមានភាពស្រដៀងគ្នានឹងរោងឧបោសថរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែរ ប៉ុន្តែវាមិនត្រូវគ្នាទាំងស្រុងដូចការពិពណ៌នានៅក្នុងនិក្ខមនំ នោះទេ ។ ហើយយើងមិនសម្លាប់សត្វនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់យើងនោះទេ—ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះបានបញ្ចប់ការបូជាសត្វជាង ២,០០០ ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ។ ប៉ុន្តែទោះជាមានភាពខុសគ្នាទាំងនេះក៏ដោយ ក៏សព្វថ្ងៃនេះវាមានតម្លៃមហិមានៅក្នុងការអានអំពីទម្រង់ថ្វាយបង្គំរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណដែរ ជាពិសេស ប្រសិនបើយើងមើលពួកគេតាមរបៀបដែលប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនបានធ្វើ—ជារបៀប « ជួយពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់គេក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » ( អាលម៉ា ២៥:១៦; សូមមើលផងដែរ យ៉ាកុប ៤:៥; យ៉ារ៉ុម ១:១១ ) ។ នៅពេលយើងយល់ពីនិមិត្តសញ្ញានៃរោងឧបោសថ និងការបូជាសត្វ នោះយើងអាចទទួលបានការរីកចម្រើននៃការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណដែលនឹងពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ។
ការរចនារូបភាពពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលយកកូនចៀមទៅរោងឧបោសថ ដោយ រ៉ូប៊ើត បារេត
រោងឧបោសថពង្រឹងសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ
នៅពេលព្រះបង្គាប់ម៉ូសេ ឲ្យសង់រោងឧបោសថមួយនៅក្នុងជំរំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ទ្រង់បានថ្លែងពីគោលបំណងរបស់រោងឧបោសថនេះ ៖ « ដើម្បីឲ្យអញបាននៅកណ្តាលគេ » ( និក្ខមនំ ២៥:៨ ) ។ នៅក្នុងរោងឧបោសថ វត្តមានរបស់ព្រះត្រូវបានតំណាងដោយហិបនៃសេចក្តីសញ្ញា—ប្រអប់ឈើ ដែលស្រោបមាស ដោយមានចារឹកនូវសេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះជាមួយប្រជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល និក្ខមនំ ២៥:១០–២២ ) ។ ហិបនេះត្រូវបានរក្សាទុកនៅបន្ទប់បរិសុទ្ធបំផុត បន្ទប់នៅជ្រៅបំផុត ដែលត្រូវបានខណ្ឌចែកដោយឡែកពីបន្ទប់ផ្សេងៗក្នុងរោងឧបោសថដោយវាំងនន ។ វាំងនននេះជានិមិត្តរូបនៃការបែកចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះពីព្រោះតែការធ្លាក់របស់យើង ។
ក្រៅពីម៉ូសេ យើងដឹងថាមានមនុស្សតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចចូល « ទីបរិសុទ្ធបំផុត » ( និក្ខមនំ ២៦:៣៤ )—សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ។ ដូចជាសង្ឃដទៃទៀតដែរ ដំបូង គាត់ត្រូវតែបានលាង និងតាំងប្រេងជាមុនសិន ( សូមមើល និក្ខមនំ ៤០:១២–១៣ ) និងស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ពិសិដ្ឋជានិមិត្តរូបនៃតំណែងរបស់គាត់ ( សូមមើល និក្ខមនំ ២៨ ) ។ មួយឆ្នាំម្តង នៅថ្ងៃដែលហៅថា ថ្ងៃនៃដង្វាយធួន សង្ឃជាន់ខ្ពស់នឹងថ្វាយដង្វាយជំនួសមុខឲ្យប្រជារាស្រ្តរបស់គាត់ពីមុនចូលទៅក្នុងរោងឧបោសថតែម្នាក់ឯង ។ នៅឯវាំងនន គាត់នឹងដុតគ្រឿងក្រអូប ( សូមមើល លេវីវិន័យ ១៦:១២ ) ។ ផ្សែងគ្រឿងក្រអូបបានភាយឡើងទៅស្ថានសួគ៌ដែលតំណាងឲ្យការអធិស្ឋានរបស់ប្រជាជនកំពុងឡើងទៅរកព្រះ ( សូមមើល ទំនុកដំកើង ១៤១:២ ) ។ បន្ទាប់មក សង្ឃជាន់ខ្ពស់ យកឈាមពីសត្វដែលបូជា ដើរកាត់វាំងនន ហើយឆ្ពោះទៅរកបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ ដែលជានិមិត្តរូបដោយហិបនៃសេចក្តីសញ្ញា ( សូមមើល លេវីវិន័យ ១៦:១៤–១៥ ) ។
ដោយដឹងពីអ្វីដែលបងប្អូនដឹងអំពីព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ និងព្រះរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ តើបងប្អូនអាចមើលឃើញពីរបៀបដែលរោងឧបោសថបង្ហាញផ្លូវយើងទៅរកព្រះអង្គសង្រ្គោះដែរឬទេ ? គឺដូចជារោងឧបោសថ និងហិបដែលមាននៅក្នុងរោងឧបោសថដែរ ជាតំណាងឲ្យវត្តមានរបស់ព្រះនៅក្នុងចំណោមប្រជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ គឺជា វត្តមានរបស់ព្រះនៅក្នុងចំណោមប្រជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១:១៤ ) ។ ក៏ដូចជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ផងដែរ ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ គឺជាអង្គសម្រុះសម្រួលរវាងយើង និងព្រះជាព្រវរបិតា ។ ទ្រង់បានឆ្លងកាត់វាំងននដើម្បីធ្វើការអង្វរកសម្រាប់យើងដោយគុណធម៌នៃព្រះលោហិតនៃការពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ( សូមមើល ហេព្រើរ ៨–១០ ) ។
បងប្អូនអាចដឹងពីទិដ្ឋភាពខ្លះៗនៃរោងឧបោសថរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ជាពិសេស ប្រសិនបើបងប្អូនធ្លាប់បានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធដើម្បីទទួលពិធីបរិសុទ្ធរបស់បងប្អូនផ្ទាល់ ។ ដូចជាកន្លែងបរិសុទ្ធបំផុតរបស់រោងឧបោសថដែរ បន្ទប់សេឡេស្ទាលរបស់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធតំណាងឲ្យវត្តមានរបស់ព្រះផងដែរ ។ ដើម្បីចូលទៅក្នុងបាន ដំបូងយើងត្រូវតែលាង និងចាក់ប្រេងតាំងជាមុនសិន ។ យើងពាក់សម្លៀកបំពាក់ពិសិដ្ឋ ។ យើងអធិស្ឋាននៅឯអាសនាដែលការអធិស្ឋាននោះនឹងឡើងទៅកាន់ព្រះ ។ ហើយនៅទីបំផុតយើងដើរឆ្លងកាត់វាំងននចូលទីក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។
ប្រហែលភាពស្រដៀងគ្នាដែលសំខាន់បំផុតរវាងព្រះវិហារបរិសុទ្ធសម័យទំនើប និងរោងឧបោសថពីបុរាណ គឺថាទាំងពីរ បើយល់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ គឺដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ និងបំពេញយើងជាមួយនឹងអំណរគុណចំពោះការពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះមានព្រះទ័យចង់ឲ្យបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ចូលទៅកាន់ទីវត្តមានរបស់ទ្រង់ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យ « នគរ…សុទ្ធតែជាសង្ឃ » និងសង្ឃស្ត្រី ( និក្ខមនំ ១៩:៦ ) ។ ប៉ុន្តែ អំពើបាបរបស់យើងរារាំងយើងពីការទទួលបានពរជ័យនោះ ត្បិត « គ្មានអ្វីដែលមិនស្អាត អាចអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងព្រះបានឡើយ » ( នីហ្វៃទី១ ១០:២១ ) ។ ដូច្នេះ ព្រះជាព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ « ជាសំដេចសង្ឃ ខាងឯសេចក្តីល្អដែលត្រូវមក » របស់យើង ( ហេព្រើរ ៩:១១ ) ។ ទ្រង់បើកវាំងននសម្រាប់យើង ហើយប្រទានអំណាចដល់រាស្ត្រ គ្រប់រូប របស់ព្រះ ដើម្បី « មកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា » ( ហេព្រើរ ៤:១៦ ) ។
សព្វថ្ងៃនេះ គោលបំណងរបស់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺលើសពីការទទួលបានភាពតម្កើងឡើងសម្រាប់ខ្លួនយើងទៅទៀត ។ បន្ទាប់ពីការទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង នោះយើងអាចធ្វើពិធីជំនួសឲ្យបុព្វការីជនរបស់យើង ដោយការទទួលពិធីបរិសុទ្ធជំនួសក្នុងនាមរបស់ពួកគាត់ ។ បើគិតតាមរបៀបមួយ យើងអាចប្រែក្លាយទៅជាសម្ដេចសង្ឃកាលពីបុរាណ—និងសម្ដេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យ—ដោយបើកផ្លូវទៅកាន់វត្តមានរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សដទៃទៀត ។
ការពលិកម្មជួយពង្រឹងជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ
គោលការណ៍នៃដង្វាយធួន និងការផ្សះផ្សារត្រូវបានបង្រៀនយ៉ាងមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងការអនុវត្តនៃការបូជាសត្វកាលពីបុរាណ ដែលកើតមានយូរមកហើយពីមុនក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ។ ដោយសារដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ យើងដឹងថា លោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាបានថ្វាយយញ្ញបូជា បានយល់ពីសេចក្ដីយោងជានិមិត្តរូបរបស់វាទៅនឹងពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបានបង្រៀនពីគោលការណ៍នេះដល់កូនចៅរបស់ពួកគេ ( សូមមើល ម៉ូសេ ៥:៤–១២ សូមមើលផងដែរ លោកុប្បត្តិ ៤:៤ ) ។
និមិត្តរូបនៃការបូជាសត្វអាចទំនងជាចង្អុលបង្ហាញជាពិសេសនៅថ្ងៃនៃដង្វាយធួនរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាលពីបុរាណ ( « យ៉ុមគីបពួរ » ជាភាសាហេព្រើរ ) ។ សេចក្ដីត្រូវការសម្រាប់ពិធីប្រចាំឆ្នាំនេះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុង លេវីវិន័យ ១៦:៣០ ៖ ថា « ដ្បិតនៅថ្ងៃនោះនឹងបានធ្វើឲ្យធួននឹងឯងរាល់គ្នា ដើម្បីនឹងញែកចេញជាស្អាត នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានស្អាតពីអំពើបាបទាំងប៉ុន្មាននៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា » ។ ដូច្នេះហើយ វត្តមានរបស់ព្រះអាចបន្តនៅក្នុងចំណោមប្រជាជននោះ ។ ដង្វាយធួននេះត្រូវបានសម្រេចឡើងតាមរយៈពិធីខុសៗគ្នា ។ នៅក្នុងពិធីមួយ សត្វពពែមួយក្បាលត្រូវបានគេសម្លាប់ធ្វើជាដង្វាយថ្វាយសម្រាប់អំពើបាបរបស់ប្រជាជននោះ ហើយសម្ដេចសង្ឃបានយកឈាមពពែនោះចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត ។ ក្រោយមក សម្ដេចសង្ឃបានដាក់ដៃរបស់គាត់នៅលើសត្វពពែមួយក្បាលដែលមានជីវិត ហើយបានប្រាប់ពីអំពើបាបរបស់កូនចៅនៃអ៊ីស្រាអែល—ជានិមិត្តរូបនៃការបញ្ជូនអំពើបាបទាំងនោះទៅឲ្យសត្វពពែនោះ ។ បន្ទាប់មក សត្វពពែនោះត្រូវបានគេដឹកចេញពីជំរំរបស់អ៊ីស្រាអែល ។
នៅក្នុងពិធីសាសនានេះ សត្វពពែនោះតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយជំនួសឲ្យប្រជាជនដែលមានបាប ។ អំពើបាបមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះឡើយ ។ ប៉ុន្តែជាជាងបំផ្លាញ ឬបណ្ដេញពួកអ្នកមានបាបចេញ នោះព្រះបានប្រទានវិធីមួយទៀត—គឺសត្វពពែមួយក្បាលត្រូវគេសម្លាប់ ឬបណ្ដេញចេញជំនួសវិញ ។ « ឯពពែនោះត្រូវផ្ទុកអស់ទាំងសេចក្តីទុច្ចរិតរបស់គេ » ( លេវីវិន័យ ១៦:២២ ) ។
និមិត្តរូបនៃពិធីសាសនាទាំងនេះបានចង្អុលទៅរកវិធីដែលព្រះបានប្រទាន ដើម្បីនាំយើងត្រឡប់ទៅវត្តមានរបស់ទ្រង់វិញ—គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបាន « ទ្រាំទ្រ រងអស់ទាំងសេចក្តីឈឺចាប់របស់យើង ហើយបានទទួលផ្ទុកអស់ទាំងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់យើង » ថែមទាំង « អំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា » ផងដែរ ( អេសាយ ៥៣:៤, ៦ ) ។ ទ្រង់បានឈរជំនួសយើង ដោយប្រទានព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ដើម្បីបង់ថ្លៃទោសនៃអំពើបាប រួចហើយបានយកឈ្នះសេចក្ដីស្លាប់តាមរយៈការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ១៥:៨–៩ ) ។ ពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជា « ការបូជាមួយដ៏មហិមា និងចុងក្រោយបង្អស់ មែនហើយ ពុំមែនជាការបូជារបស់មនុស្ស ឬក៏របស់សត្វទេ » ប៉ុន្តែជាងនោះទៀតគឺជា « ការបូជាមួយដ៏និរន្តរ៍ និងអស់កល្បជានិច្ច » ( អាលម៉ា ៣៤:១០ ) ។ ទ្រង់គឺជាការបំពេញនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលការបូជាកាលពីបុរាណបានចង្អុលបង្ហាញទៅ ។
ដោយសារតែហេតុផលនេះ បន្ទាប់ពីការពលិកម្មរបស់ទ្រង់បានបញ្ចប់ នោះទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវថ្វាយដល់យើងនូវការខ្ចាយឈាមទៀតទេ មែនហើយ យញ្ញបូជា … ទាំងឡាយរបស់អ្នកនឹងត្រូវចោល ។ … ហើយអ្នករាល់គ្នាត្រូវថ្វាយដល់យើងនូវចិត្តសង្រេង និងវិញ្ញាណទន់ទាបវិញ » ( នីហ្វៃទី ៣ ៩:១៩–២០ ) ។
ដូច្នេះ នៅពេលបងប្អូនស្វែងរកបទគម្ពីរនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់អំពីយញ្ញបូជា និងរោងឧបោសថ ( ឬក្រោយមកទៀត ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ )—ហើយបងប្អូននឹងរកឃើញយ៉ាងច្រើន—សូមចងចាំថា គោលបំណងចម្បងរបស់វាគឺដើម្បីពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់បងប្អូនលើព្រះមែស៊ី គឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ចូរឲ្យដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់បងប្អូនបែរទៅរកទ្រង់ ។ សូមពិចារណាពីអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើដើម្បីនាំយកបងប្អូនត្រឡប់ទៅវត្តមានរបស់ព្រះវិញ—និងអ្វីដែលបងប្អូននឹងធ្វើដើម្បីដើរតាមទ្រង់ ។