« ថ្ងៃទី ២៧ ខែ មេសា–ថ្ងៃទី ៣ ខែ ឧសភា ។ ម៉ូសាយ ៧–១០ ៖ ‹ ដោយកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរមរមន ឆ្នាំ ២០២០ ( ឆ្នាំ ២០២០ )

« ថ្ងៃទី ២៧ ខែ មេសា–ថ្ងៃទី ៣ ខែ ឧសភា ។ ម៉ូសាយ ៧–១០ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ឆ្នាំ ២០២០

មីនេវ៉ា ថៃឆើត ( ឆ្នាំ ១៨៨៨-១៩៧៦ ) អាំម៉ូននៅចំពោះមុខស្ដេចលិមហៃ ឆ្នាំ ១៩៤៩-១៩៥១ ប្រេងនៅលើបន្ទះឈើ ទំហំ ៣៥ ១៥/១៦ x ៤៨ អ៊ិញ ។ សារមន្ទីរសិល្បៈរបស់សាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ ឆ្នាំ១៩៦៩

ថ្ងៃទី ២៧ ខែ មេសា–ថ្ងៃទី ៣ ខែ ឧសភា

ម៉ូសាយ ៧–១០

« ដោយកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់ »

គម្រោងមេរៀននេះអាចជាធនធានមួយដ៏មានតម្លៃ ប៉ុន្តែវាគួរតែជាសេចក្ដីបន្ថែមប៉ុណ្ណោះ ពុំមែនជំនួសនោះទេ ចំពោះការបំផុសគំនិតដែលបានទទួលនៅពេលសិក្សា ម៉ូសាយ ៧–១០ ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក

អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ

ជាញឹកញាប់ វាអាចមានប្រយោជន៍ដើម្បីពិភាក្សារួមគ្នាអំពីពរជ័យដែលសិស្សនឹងទទួលបាន នៅពេលពួកគេខិតខំធ្វើឲ្យគេហដ្ឋានរបស់ពួកគេជាមណ្ឌលនៃការរៀនសូត្ររបស់ពួកគេអំពីដំណឹងល្អ ។ តើមានខគម្ពីរអ្វីខ្លះនៅក្នុង ម៉ូសាយ ៧–១០ ដែលសិស្សបានពិចារណា ឬ ពិភាក្សានៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់ពួកគេអំឡុងសប្ដាហ៍ ? តើការណ៍នេះជះឥទ្ធិពលទៅលើជីវិតរបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ?

បង្រៀនគោលលទ្ធិ

ម៉ូសាយ ៧:១៤–៣៣

ប្រសិនបើយើងងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ ទុកចិត្តទ្រង់ ហើយបម្រើទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងសង្គ្រោះយើង ។

នៅពេលសិស្សបានសិក្សា ម៉ូសាយ ៧:១៤–៣៣ បទពិសោធន៍របស់ប្រជាជនលិមហៃអាចបំផុសគំនិតពួកគេឲ្យប្រែចិត្ត ហើយងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបានការដោះលែង ។ ដើម្បីបំផុសគំនិតឲ្យមានការពិភាក្សាមួយ អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យមកថ្នាក់រៀន ដោយរៀបចំខ្លួនសង្ខេបពីរបៀបដែលប្រជាជនលិមហៃធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទាសភាព ។ សិស្សពីរបីនាក់ទៀតអាចចែកចាយអ្វីដែលពួកគេបានរៀនមកពីលិមហៃអំពីការមានសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះមកពីការរំឭករបស់លិមហៃអំពីរបៀបដែលព្រះបានសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ? ( សូមមើល ខទី ១៩–២០ ) ។ អ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សចែកចាយដំណើររឿងបទគម្ពីរ ឬបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដែលបានបំផុសគំនិតពួកគេឲ្យទុកចិត្តលើព្រះ ។
សិស្សរបស់អ្នកមានឱកាសបំផុសគំនិតដល់មនុស្សដទៃទៀតឲ្យងាកទៅរកព្រះ នៅពេលពួកគេស្ថិតនៅក្នុងទាសភាពនៃអំពើបាប ឬការរងទុក្ខដោយមកពីការឈឺចាប់ផ្សេងទៀត ។ ប្រហែលជាវានឹងជួយពួកគេក្នុងការសិក្សាពីរបៀបដែលលិមហៃបានបំផុសគំនិតរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ។ ដំបូង ពួកគេអាចអានការពិពណ៌នានៅក្នុង ម៉ូសាយ ៧:២០–២៥ អំពីទាសភាពនៃប្រជាជនរបស់លិមហៃ ហើយគិតពីមនុស្សម្នាក់ដែលពួកគេស្គាល់ ដែលកំពុងជួបប្រទះនឹងទាសភាពនៃអំពើបាប ។ បន្ទាប់មក ពួកគេអាចស្គាល់សេចក្ដីពិតដែលលិមហៃបានបង្រៀននៅក្នុង ម៉ូសាយ ៧:១៨–២០, ៣៣ ដើម្បីជួយដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ។ តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់លិមហៃបានតាមរបៀបណា នៅពេលយើងលើកទឹកចិត្តមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ឲ្យទុកចិត្តលើព្រះ ?
ដើម្បីជួយឲ្យសិស្សយល់កាន់តែប្រសើរពីជំនួយដែលព្រះបានប្រទានដល់យើងនៅក្នុងទុក្ខវេទនារបស់យើង អ្នកអាចច្រៀងរួមគ្នា ហើយពិភាក្សាពីទំនុកតម្កើង « ព្រះនៃអ៊ីស្រាអែល » ( ទំនុកតម្កើងល.រ. ៦ ) ឬចម្រៀងមួយទៀតដែលពិពណ៌នាពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះរំដោះយើង ។ តើ ម៉ូសាយ ៧:១៧–២០; អេធើរ ១២:២៧ និង កូរិនថូសទី ២ ១២:៧–១០ បន្ថែមអ្វីខ្លះដល់ការយល់ដឹងរបស់យើង ? ប្រហែលជាសិស្សអាចចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលពួកគេត្រូវបានព្រះអម្ចាស់រំដោះឲ្យរួច ទោះជាតាមវិធីតូចតាចក្ដី ដោយសារពួកគេបានបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿលើទ្រង់ ។

ម៉ូសាយ ៧:២៦–២៧

មនុស្សត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរូបរបស់ព្រះ ។

នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ លិមហៃបានពន្យល់ពីសេចក្ដីពិតមួយចំនួនដែលអ័ប៊ីណាដៃបានបង្រៀន ដែលវាពិបាកឲ្យប្រជាជននោះទទួលយក ។ តើសិស្សអាចស្គាល់សេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ? តើសេចក្ដីពិតទាំងនេះជះឥទ្ធិពលដល់របៀបដែលយើងមើលឃើញព្រះ និងខ្លួនឯងតាមរបៀបណា ?

ម៉ូសាយ ៨:១២–១៩

ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពួកព្យាការី អ្នកមើលឆុត និងអ្នកទទួលវិវរណៈ ដើម្បីធ្វើជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សលោក ។

អាំម៉ូនមានឱកាសមួយពន្យល់ទៅកាន់លិមហៃអំពីតួនាទីរបស់អ្នកមើលឆុតម្នាក់ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ពីសារៈសំខាន់នៃពួកព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈ ។ អ្នកគួរបញ្ជាក់ថា នៅជំនាន់របស់យើង គណៈប្រធានទីមួយ និងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ត្រូវបានគាំទ្រជាពួកព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈ ។ តើយើងអាចនិយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដូចជាអាំម៉ូន អំពីសេចក្ដីត្រូវការដើម្បីមានពួកព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈតាមរបៀបណា ? ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៨:១៣–១៨ ) ។ ប្រហែលជាសិស្សអាចដាក់ផែនការចុះផ្សាយលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមមួយ ដែលនឹងជួយមនុស្សដទៃឲ្យយល់ពីតួនាទីរបស់ព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈនៅក្នុងជំនាន់របស់យើង ។ តើយើងបានឮអ្វីខ្លះនៅក្នុងសន្និសីទថ្មីដែលយើងគួរចែកចាយនឹងមិត្តភក្ដិ សមាជិកគ្រួសារ និងអ្នកជិតខាងរបស់យើង ដើម្បីបង្រៀនពួកគេអំពីការត្រូវការពួកព្យាការី ?
ជាលទ្ធផលនៃការអាន ម៉ូសាយ ៨:១២–១៩ អ្នក ឬសិស្សផ្សេងទៀតគួរបង្ហាញទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីពួកព្យាការី ដូចដែលអាំម៉ូនបានធ្វើ ឬការដឹងគុណរបស់អ្នកចំពោះវិវរណៈតាមរយៈពួកព្យាការី ដូចដែលលិមហៃបានធ្វើ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៨:១៩ ) ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ គឺជាអ្នកមើលឆុតដែលឈរនៅគ្រាចាប់ផ្ដើមនៃគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ ( សូមមើល គ.&ស. ២១:១ ) ។ អ្នកគួរសូមឲ្យសិស្សចែកចាយអ្វីដែលពួកគេរៀនមកពីការពិពណ៌នារបស់អាំម៉ូនអំពីអ្នកមើលឆុត ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៨:១៣–១៩ ) ។ បន្ទាប់មក ពួកគេអាចពិភាក្សាពីវិធីដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធជាអ្នកមើលឆុត ។ ( គ.&ស. ១៣៥:៣ និង ម៉ូសេ ៦:៣៦ អាចមានប្រយោជន៍នៅក្នុងការពិភាក្សានេះ ) ។

អាលម៉ា ៩:១៤–១៩; ១០:៦–១០

យើងអាចប្រឈមនឹងឧបសគ្គរបស់យើង « ដោយកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់ » ។

ឃ្លាថា « ដោយកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់ » បានលើកឡើងពីរដងនៅក្នុងកំណត់ត្រារបស់ស៊ីនិព្វអំពីប្រជាជនរបស់លោក និងចម្បាំងរបស់ពួកគេជាមួយពួកសាសន៍លេមិន—នៅក្នុង ម៉ូសាយ ៩:១៤–១៩ និង ១០:៦–១០ ។ ប្រហែលជាសិស្សអាចស្រាវជ្រាវខគម្ពីរទាំងនេះ ហើយចែកចាយអ្វីដែលពួកគេទទួលអារម្មណ៍អំពីអត្ថន័យនៃឃ្លានេះ ។ តើយើងទទួលបាន « កម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់ » តាមរបៀបណា ? សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលពួកគេបានប្រឈមនឹងឧបសគ្គរបស់ពួកគេដោយជោគជ័យដោយសារកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់ ។

ម៉ូសាយ ១០:១១–១៧

ការជ្រើសរើសរបស់យើងអាចជះឥទ្ធិពលដល់ជំនាន់នានា ។

អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សឲ្យអានដោយស្ងៀមស្ងាត់ក្នុង ម៉ូសាយ ១០:១១–១៧ ហើយរកមើលវិធីដែលពួកសាសន៍លេមិនទទួលឥទ្ធិពល ដោយសារការជ្រើសរើស និងជំនឿរបស់ពួកជីដូនជីតារបស់ពួកគេ ។ តើការណ៍នេះផ្ដល់យោបល់អ្វីខ្លះ អំពីឥទ្ធិពលដែលការជ្រើសរើសរបស់យើងអាចកើតមានចំពោះមនុស្សដទៃទៀត ? តើយើងចង់ឲ្យខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសាររបស់យើងត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុងមួយជំនាន់ ឬពីរជំនាន់តាមរបៀបណា ? ប្រហែលជាសិស្សអាចសរសេររឿងមួយចំនួនដែលពួកគេចង់ដាក់បញ្ចូលនៅក្នុងការពិពណ៌នាមួយបែបនេះ ។
ឧបករណ៍សម្រាប់មេរៀនដ៏សាមញ្ញមួយ—ដូចជា ដូមីណូមួយជួរ—អាចជួយបង្ហាញអំពីឥទ្ធិពលដែលការជ្រើសរបស់មនុស្សអាចមានទៅលើពូជពង្សរបស់ពួកគេ ។ បន្ទាប់មក អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន ម៉ូសាយ ១០:១១–១៧ ហើយពិភាក្សាពីរបៀបដែលជំនឿ និងឥរិយាបថរបស់ពួកសាសន៍លេមិនបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកពីការជ្រើសរើសដែលពួកជីដូនជីតារបស់ពួកគេបានធ្វើកាលពីប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន ។ ដំណើររឿងរបស់អែលឌើរ ដូណល អិល ហលស្ត្រម ដែលមាននៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » គឺជាគំរូមួយទៀតដែលអ្នកអាចចែកចាយ ។ ប្រហែលជាសិស្សអាចគិតពីដំណើររឿងមកពីជីវិតរបស់ពួកគេ ឬប្រវត្តិគ្រួសាររបស់ពួកគេអំពីបុគ្គលសុចរិតម្នាក់បានជះឥទ្ធិពលល្អដល់ជំនាន់នានា ។

លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរៀនសូត្រនៅឯគេហដ្ឋាន

នៅសប្ដាហ៍នេះ សិស្សបានរៀនអំពីឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានដែលការជ្រើសរើសរបស់ពួកសាសន៍លេមិនបានកើតមានចំពោះកូនចៅរបស់ពួកគេ ។ ចូរប្រាប់សិស្សថា នៅក្នុង ម៉ូសាយ ១១–១៧ ពួកគេនឹងអានអំពីបុគ្គលម្នាក់ ដែលសេចក្ដីសុចរិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតមនុស្សជាច្រើន ។

ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ

ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងអាចជះឥទ្ធិពលដល់ជំនាន់នានា ។

អែលឌើរ ដូណល អិល ហលស្ត្រម បានចែកចាយពីរបៀបដែលសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ជីដូនជីតារបស់លោកបានផ្ដល់ពរជ័យដល់ជំនាន់នាពេលអនាគត ៖

« លោកតាលោកយាយខាងឪពុករបស់ខ្ញុំ មានកូនពីរនាក់ កូនប្រុសជា ( ឪពុករបស់ខ្ញុំ ) ហើយនិងកូនស្រីម្នាក់ ។… [ កូនស្រីរបស់ពួកគាត់ ] បានរៀបការនៅឆ្នាំ ១៩៤៦ ហើយបួនឆ្នាំក្រោយមក គាត់មានទម្ងន់ ។ កាលដែលឪពុកម្ដាយរៀបចំទុកដាក់សម្រាប់កូនស្រីម្នាក់ ( នៅក្នុងឧទាហរណ៍នេះ ជាកូនស្រីតែម្នាក់គត់ ) បង្កើតកូនជាលើកដំបូង គឺមានអ្វីមួយដែលពិសេសខ្លាំងណាស់ ។ គ្មាននរណាមា្នក់បានដឹងឡើយថា គាត់មានទម្ងន់ជាកូនភ្លោះនោះទេ ។ ជាអកុសល គាត់ និង កូនភ្លោះនោះបានស្លាប់អំឡុងពេលសម្រាល ។

លោកតាលោកយាយរបស់ខ្ញុំខូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ ទោះជាយ៉ាងណា ទុក្ខព្រួយរបស់ពួកគាត់បានបង្វែរចិត្តពួកគាត់ឲ្យទៅរកព្រះអម្ចាស់ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ភ្លាម ។ ដោយមិនគិតអំពីមូលហេតុដែលការណ៍នេះកើតឡើង និងអ្នកដែលត្រូវស្តីបន្ទោស នោះពួកគេបានផ្តោតលើការរស់នៅដោយសុចរិត ។ លោកតាលោកយាយរបស់ខ្ញុំពុំធ្លាប់មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនឡើយ ពួកគាត់ពុំធ្លាប់ចូលចំណោមមនុស្សថ្នាក់ខ្ពស់ក្នុងសង្គមទេ ពួកគាត់ពុំធ្លាប់មានតួនាទីខ្ពស់នៅក្នុងសាសនាចក្រទេ—ពួកគាត់គ្រាន់តែជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដ៏សាមញ្ញដែលមានការលះបង់ខ្ពស់តែប៉ុណ្ណោះ ។ …

ភាពស្មោះត្រង់របស់លោកតាលោកយាយបានមានឥទ្ធិពលមកលើកូនចៅទាំងបួនជំនាន់ក្រោយទៀត ជាពិសេសនៅពេលប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ។ និយាយដោយស្មោះ វាបានមានឥទ្ធិពលមកលើកូនប្រុសរបស់ពួកគាត់ ( ជាឪពុករបស់ខ្ញុំ ) និងម្តាយរបស់ខ្ញុំ នៅពេលកូនស្រីបង្កើតរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ជាកូនពៅរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានស្លាប់ ដោយសារភាពស្មុគស្មាញដែលបណ្តាលមកពីការសម្រាលកូន ។ នៅវ័យ ៣៤ ឆ្នាំ គាត់បានស្លាប់ បន្ទាប់ពីកើតកូនបាន ១០ ថ្ងៃក្រោយមក ដោយទុកចោលកូន ៤ នាក់ អាយុពី ១០ ថ្ងៃរហូតដល់៨ ឆ្នាំ ។ ជាមួយនឹងគំរូដែលពួកគេធ្លាប់បានឃើញពីជំនាន់មុនៗ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ—ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ—បានងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបានភាពធូរស្បើយ » ( « Turn to the Lord » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៧៨–៧៩ ) ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

ស្តាប់ ។ « ការស្ដាប់គឺជាទង្វើនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។… សូមទូលទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ដើម្បីជួយអ្នកឲ្យយល់នូវអ្វីដែលសិស្សក្នុងថ្នាក់របស់អ្នកនិយាយ ។ នៅពេលអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសារលិខិតដែលបាននិយាយ ឬមិនបាននិយាយរបស់ពួកគេ នោះអ្នកនឹងកាន់តែយល់អំពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ កង្វល់របស់ពួកគេ និងបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេ » ( ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទំព័រ ៣៤ ) ។