ແອວມາ

ພຣະຄຳພີ

ພຣະຄຳພີມໍມອນ

ສາລະບານ
ຄຳແນະນຳ ແລະ ພະຍານ
1 ນີໄຟ
2 ນີໄຟ
ຢາໂຄບ
ເອໂນດ
ເຈຣອມ
ອອມໄນ
ຄຳຂອງມໍມອນ
ໂມໄຊຢາ
ແອວມາ
ຮີລາມັນ
3 ນີໄຟ
4 ນີໄຟ
ມໍມອນ
ອີເທີ
ໂມໂຣໄນ

ແອວມາ

ບົດທີ 1
ນີຮໍສິດສອນຄຳສອນທີ່ຜິດ, ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນ, ແນະນຳການຫລອກລວງຂອງປະໂລຫິດ, ແລະ ຂ້າກີເດໂອນ—ນີຮໍຖືກປະຫານຊີວິດຕາມໂທດຂອງຄວາມຜິດຂອງລາວ—ການຫລອກລວງຂອງປະໂລຫິດ ແລະ ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງແຜ່ຂະຫຍາຍອອກໄປໃນບັນດາຜູ້ຄົນ—ພວກປະໂລຫິດທັງຫລາຍທຳງານຫາລ້ຽງຕົນເອງ, ຜູ້ຄົນເບິ່ງແຍງຄົນຍາກຈົນ, ແລະ ສາດສະໜາຈັກຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຂຶ້ນ. ປະມານ 91–88 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 2
ອາມລິໄຊພະຍາຍາມຈະເປັນກະສັດ ແລະ ຖືກປະຕິເສດໂດຍສຽງຂອງຜູ້ຄົນ—ຜູ້ຕິດຕາມຂອງລາວໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງລາວໃຫ້ເປັນກະສັດ—ຊາວອາມລິໄຊກໍ່ສົງຄາມກັບຊາວນີໄຟ ແລະ ໄດ້ເສຍໄຊໄປ—ຊາວເລມັນກັບຊາວອາມລິໄຊຮວມກຳລັງເຂົ້າກັນ ແລະ ໄດ້ເສຍໄຊໄປ—ແອວມາຂ້າອາມລິໄຊ. ປະມານ 87 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 3
ຊາວອາມລິໄຊມີເຄື່ອງໝາຍຂອງຕົນເອງຕາມຄຳທີ່ໄດ້ທຳນາຍໄວ້—ຊາວເລມັນຖືກສາບແຊ່ງເພາະການກະບົດຂອງພວກເຂົາ—ມະນຸດນຳການສາບແຊ່ງມາສູ່ຕົນເອງ—ຊາວນີໄຟຊະນະກອງທັບຂອງຊາວເລມັນອີກກອງທັບໜຶ່ງ. ປະມານ 87–86 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 4
ແອວມາໃຫ້ບັບຕິສະມາແກ່ຄົນເປັນຈຳນວນຫລາຍພັນຄົນທີ່ເຫລື້ອມໃສ—ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍເຂົ້າມາໃນສາດສະໜາຈັກ, ແລະ ຄວາມກ້າວໜ້າຂອງສາດສະໜາຈັກຖືກຂັດຂວາງ—ນີໄຟຮາໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຫົວໜ້າຜູ້ຕັດສິນ—ແອວມາ, ຊຶ່ງເປັນມະຫາປະໂລຫິດ, ໄດ້ອຸທິດຕົນເພື່ອປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ. ປະມານ 86–83 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 5
ກ່ອນຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດ, ມະນຸດຕ້ອງກັບໃຈ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດ, ເກີດໃໝ່, ຊຳລະອາພອນໃຫ້ສະອາດໂດຍໂລຫິດຂອງພຣະຄຣິດ, ເປັນຄົນຖ່ອມຕົວ ແລະ ຖອດຄວາມທະນົງຕົວ ແລະ ຄວາມອິດສາບັງບຽດ ອອກຈາກຕົນ, ແລະ ກະທຳໃນສິ່ງທີ່ຊອບທຳ—ຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີຮ້ອງຫາຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ—ຜູ້ທີ່ເຮັດຄວາມຊົ່ວເປັນລູກຫລານຂອງມານ—ແອວມາໃຫ້ປະຈັກພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຂອງຄຳສອນຂອງເພິ່ນ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ຜູ້ຄົນກັບໃຈ—ຊື່ຂອງຜູ້ທີ່ຊອບທຳຈະຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນທະບຽນແຫ່ງຊີວິດ. ປະມານ 83 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 6
ສາດສະໜາຈັກໃນເຊຣາເຮັມລາໄດ້ຖືກຊຳລະໃຫ້ສະອາດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ—ແອວມາໄປຫາເມືອງກີເດໂອນເພື່ອສັ່ງສອນ. ປະມານ 83 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 7
ພຣະຄຣິດຈະກຳເນີດຈາກນາງມາຣີ—ພຣະອົງຈະແກ້ສາຍຮັດແຫ່ງຄວາມຕາຍ ແລະ ຮັບເອົາບາບແທນຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ—ຜູ້ທີ່ກັບໃຈ, ຮັບບັບຕິສະມາ, ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດ ຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ—ຄວາມສົກກະປົກບໍ່ສາມາດຮັບເອົາອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າມາເປັນມູນມໍລະດົກໄດ້—ຄວາມຖ່ອມຕົວ, ສັດທາ, ຄວາມຫວັງ, ແລະ ຄວາມໃຈບຸນເປັນສິ່ງຈຳເປັນ. ປະມານ 83 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 8
ແອວມາສັ່ງສອນ ແລະ ໃຫ້ບັບຕິສະມາຢູ່ໃນເມືອງມີເລັກ—ເພິ່ນຖືກປະຕິເສດຢູ່ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ ແລະ ໄດ້ໜີໄປ—ທູດອົງໜຶ່ງສັ່ງໃຫ້ເພິ່ນກັບຄືນໄປ ແລະ ປ່າວຮ້ອງເລື່ອງການກັບໃຈຕໍ່ຜູ້ຄົນ—ເພິ່ນໄດ້ຮັບຕ້ອນໂດຍແອມມິວເລັກ, ແລະ ທັງສອງໄດ້ສັ່ງສອນຢູ່ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 9
ແອວມາສັ່ງໃຫ້ຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນໄນຮາກັບໃຈ—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະເມດຕາຕໍ່ຊາວເລມັນໃນຍຸກສຸດທ້າຍ—ຖ້າຫາກຊາວນີໄຟປະຖິ້ມຄວາມສະຫວ່າງ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະຖືກທຳລາຍໂດຍຊາວເລມັນ—ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າຈະສະເດັດມາໃນບໍ່ດົນ—ພຣະອົງຈະໄຖ່ຜູ້ທີ່ກັບໃຈ, ຮັບບັບຕິສະມາ, ແລະ ມີສັດທາໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 10
ລີໄຮເປັນເຊື້ອສາຍຂອງມານາເຊ—ແອມມິວເລັກທວນຄືນຄຳສັ່ງຂອງທູດທີ່ສັ່ງໃຫ້ລາວເບິ່ງແຍງແອວມາ—ຄຳອະທິຖານຂອງຄົນຊອບທຳເປັນເຫດໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ຮັບການໄວ້ຊີວິດ—ທະນາຍຄວາມ ແລະ ຜູ້ຕັດສິນທີ່ບໍ່ຊອບທຳວາງຮາກຖານແຫ່ງການທຳລາຍຕໍ່ຜູ້ຄົນ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 11
ເງິນຫລຽນ ແລະ ການວັດແທກຂອງຊາວນີໄຟຖືກກຳນົດຂຶ້ນ—ແອມມິວເລັກໄດ້ໂຕ້ຖຽງກັບຊີເອສຣອມ—ພຣະຄຣິດຈະບໍ່ຊ່ວຍຄົນໃຫ້ລອດໃນບາບຂອງເຂົາ—ມີພຽງແຕ່ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບອານາຈັກສະຫວັນເປັນມູນມໍລະດົກເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະລອດ—ມະນຸດທຸກຄົນຈະລຸກຂຶ້ນໃນຄວາມອະມະຕະ—ຈະບໍ່ມີຄວາມຕາຍຫລັງຈາກການຟື້ນຄືນຊີວິດ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 12
ແອວມາກ່າວກັບຊີເອສຣອມ—ຄວາມລຶກລັບຂອງພຣະເຈົ້າຈະຖືກມອບໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ຊື່ສັດເທົ່ານັ້ນ—ມະນຸດຖືກຕັດສິນດ້ວຍຄວາມຄິດ, ຄວາມເຊື່ອຖື, ຄຳເວົ້າ, ແລະ ວຽກງານຂອງຕົນ—ຄົນຊົ່ວຈະໄດ້ຮັບທຸກທໍລະມານໂດຍຄວາມຕາຍທາງວິນຍານ—ຊີວິດທີ່ເປັນມະຕະນີ້ເປັນສະພາວະແຫ່ງການທົດລອງ—ແຜນແຫ່ງການໄຖ່ເຮັດໃຫ້ການຟື້ນຄືນຊີວິດເກີດຂຶ້ນ ແລະ, ຜ່ານທາງສັດທາ, ພາໃຫ້ການປົດບາບເກີດຂຶ້ນ—ຄົນທີ່ກັບໃຈຈະໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຜ່ານພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 13
ພວກຜູ້ຊາຍຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນມະຫາປະໂລຫິດຍ້ອນສັດທາອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ວຽກງານດີຂອງເຂົາເຈົ້າ—ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງສິດສອນພຣະບັນຍັດ—ຜ່ານຄວາມຊອບທຳ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບການຊຳລະໃຫ້ບໍລິສຸດ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນທີ່ພັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ—ເມນຄີເສເດັກເປັນຜູ້ໜຶ່ງໃນພວກນີ້—ເຫລົ່າທູດປະກາດຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມທົ່ວແຜ່ນດິນ—ພວກເພິ່ນຈະປະກາດການສະເດັດມາອັນແທ້ຈິງຂອງພຣະຄຣິດ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 14
ແອວມາກັບແອມມິວເລັກຖືກຄຸມຂັງ ແລະ ຖືກຂ້ຽນຕີ—ຜູ້ທີ່ເຊື່ອຖື ແລະ ພຣະຄຳພີອັນສັກສິດຂອງພວກເຂົາຖືກເຜົາດ້ວຍໄຟ—ຄົນທີ່ຕາຍຍ້ອນຄວາມເຊື່ອເຫລົ່ານັ້ນຖືກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັບໄວ້ໃນລັດສະໝີພາບ—ຝາຄຸກແຍກອອກ ແລະ ພັງລົງ—ແອວມາກັບແອມມິວເລັກຖືກປົດປ່ອຍ, ແລະ ພວກທີ່ກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງພວກເພິ່ນໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍ. ປະມານ 82–81 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 15
ແອວມາກັບແອມມິວເລັກໄປຫາເມືອງໄຊດຳ ແລະ ໄດ້ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນ—ແອວມາໄດ້ປິ່ນປົວຊີເອສຣອມຜູ້ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ—ຫລາຍຄົນໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ, ແລະ ສາດສະໜາຈັກກໍຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຂຶ້ນ—ແອວມາກັບແອມມິວເລັກໄດ້ກັບໄປຫາເຊຣາເຮັມລາ. ປະມານ 81 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 16
ຊາວເລມັນທຳລາຍຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນໄນຮາ—ໂຊຣຳນຳພາຊາວນີໄຟເພື່ອເອົາໄຊຊະນະຊາວເລມັນ—ແອວມາກັບແອມມິວເລັກ ແລະ ຜູ້ອື່ນໆສັ່ງສອນພຣະຄຳ—ພວກເພິ່ນສິດສອນວ່າ ຫລັງຈາກການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງແລ້ວ ພຣະຄຣິດຈະມາປະກົດຕໍ່ຊາວນີໄຟ. ປະມານ 81–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 17
ພວກລູກຊາຍຂອງໂມໄຊຢາມິວິນຍານແຫ່ງການທຳນາຍ ແລະ ການເປີດເຜີຍ—ພວກເຂົາໄດ້ແຍກກັນໄປຫລາຍເສັ້ນທາງເພື່ອປະກາດພຣະຄຳແກ່ຊາວເລມັນ—ອຳໂມນໄປຫາແຜ່ນດິນອິດຊະມາເອນ ແລະ ກາຍເປັນຂ້າໃຊ້ຂອງກະສັດລາໂມໄນ—ອຳໂມນປົກປັກຮັກສາຝູງແກະຂອງກະສັດ ແລະ ໄດ້ເຂັ່ນຂ້າສັດຕູຂອງລາວທີ່ນ້ຳຊີບັດ. ຂໍ້ທີ 1–3, ປະມານ 77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.; ຂໍ້ທີ 4, ປະມານ 91–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.; ແລະ ຂໍ້ທີ 5–39, ປະມານ 91 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 18
ກະສັດລາໂມໄນຄິດວ່າອຳໂມນເປັນພຣະວິນຍານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່—ອຳໂມນສິດສອນກະສັດກ່ຽວກັບການສ້າງ, ການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດ, ແລະ ການໄຖ່ຊຶ່ງມາໂດຍຜ່ານທາງພຣະຄຣິດ—ລາໂມໄນເຊື່ອ ແລະ ລົ້ມລົງຢູ່ກັບພື້ນດິນຄືກັບວ່າຕາຍແລ້ວ. ປະມານ 90 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 19
ລາໂມໄນໄດ້ຮັບຄວາມສະຫວ່າງແຫ່ງຊີວິດອັນເປັນນິດ ແລະ ເຫັນພຣະຜູ້ໄຖ່—ຄົນໃນວັງຂອງເພິ່ນຕົກສະເງີ້ ແລະ ຫລາຍຄົນເຫັນເຫລົ່າທູດ—ອຳໂມນໄດ້ຖືກໄວ້ຊີວິດຢ່າງມະຫັດສະຈັນ—ລາວໄດ້ບັບຕິສະມາຫລາຍຄົນ ແລະ ໄດ້ສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນໃນບັນດາພວກເຂົາ. ປະມານ 90 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 20
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສົ່ງອຳໂມນໄປຫາເມືອງມິດໂດໄນ ເພື່ອປົດປ່ອຍອ້າຍນ້ອງຂອງລາວທີ່ຖືກກັກຂັງ—ອຳໂມນ ແລະ ລາໂມໄນພົບກັບບິດາຂອງລາໂມໄນ ຜູ້ເປັນກະສັດປົກຄອງທົ່ວແຜ່ນດິນ—ອຳໂມນບັງຄັບໃຫ້ກະສັດຜູ້ແກ່ຊະລາອະນຸຍາດໃຫ້ປົດປ່ອຍອ້າຍນ້ອງຂອງລາວ. ປະມານ 90 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 21
ອາໂຣນສິດສອນຊາວອາມາລະໄຄກ່ຽວກັບພຣະຄຣິດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ—ອາໂຣນ ແລະ ອ້າຍນ້ອງຂອງລາວຖືກຂັງຄຸກຢູ່ທີ່ມິດໂດໄນ—ຫລັງຈາກພວກເຂົາຖືກປົດປ່ອຍ, ພວກເຂົາໄດ້ສິດສອນໃນທຳມະສາລາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫລາຍຄົນປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ—ລາໂມໄນອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ຄົນໃນແຜ່ນດິນອິດຊະມາເອນມີອິດສະລະພາບໃນການນັບຖືສາດສະໜາ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 22
ອາໂຣນສິດສອນບິດາຂອງລາໂມໄນກ່ຽວກັບການສ້າງ, ການຕົກຂອງອາດາມ, ແລະ ແຜນແຫ່ງການໄຖ່ໂດຍຜ່ານພຣະຄຣິດ—ກະສັດ ແລະ ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເພິ່ນໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ—ການອະທິບາຍກ່ຽວກັບແຜ່ນດິນທີ່ແບ່ງແຍກລະຫວ່າງຊາວນີໄຟ ແລະ ຊາວເລມັນ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 23
ອິດສະລະພາບທາງສາດສະໜາໄດ້ຖືກປະກາດ—ຊາວເລມັນໃນເຈັດແຜ່ນດິນ ແລະ ຫົວເມືອງຕ່າງໆປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ—ພວກເຂົາເອີ້ນຕົວເອງວ່າຊາວ ອານໄທ-ນີໄຟ-ລີໄຮ ແລະ ຫລຸດພົ້ນຈາກການສາບແຊ່ງ—ຊາວອາມາລະໄຄ ແລະ ຊາວອະມິວລອນປະຕິເສດຄວາມຈິງ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 24
ຊາວເລມັນມາຕໍ່ສູ້ກັບຜູ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ—ຊາວອານໄທ-ນີໄຟ-ລີໄຮ ມີຄວາມປິຕິຍິນດີໃນພຣະຄຣິດ ແລະ ເຫລົ່າທູດໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມພວກເຂົາ—ພວກເຂົາເລືອກເອົາຄວາມຕາຍແທນທີ່ຈະປົກປ້ອງຕົນເອງ—ຊາວເລມັນຫລາຍຄົນຕື່ມອີກໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 25
ຄວາມຮຸກຮານຂອງຊາວເລມັນແຜ່ຂະຫຍາຍອອກໄປ—ລູກຫລານຂອງພວກປະໂລຫິດຂອງກະສັດໂນອາຕາຍດັ່ງທີ່ອະບີນາໄດໄດ້ທຳນາຍໄວ້—ຊາວເລມັນຫລາຍຄົນໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ແລະ ເຂົ້າມາຮ່ວມກັບຜູ້ຄົນຂອງອານໄທ-ນີໄຟ-ລີໄຮ—ພວກເຂົາເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ ແລະ ຮັກສາກົດຂອງໂມເຊ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 26
ອຳໂມນພາກພູມໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ—ສັດທາໄດ້ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນໂດຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້—ໂດຍສັດທາມະນຸດຈະຊ່ວຍນຳເອົາຈິດວິນຍານຫລາຍພັນດວງມາສູ່ການກັບໃຈ—ພຣະເຈົ້າມີອຳນາດ ແລະ ເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 27
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບັນຊາໃຫ້ອຳໂມນນຳພາຜູ້ຄົນຂອງອານໄທ-ນີໄຟ-ລີໄຮ ໄປຫາບ່ອນປອດໄພ—ອຳໂມນມີຄວາມປິຕິຍິນດີຫລາຍເມື່ອໄດ້ພົບກັບແອວມາຈົນວ່າຮ່າງກາຍຂອງລາວໝົດແຮງ—ຊາວນີໄຟໄດ້ມອບແຜ່ນດິນເຈີຊອນໃຫ້ພວກເຂົາ—ພວກເຂົາຖືກເອີ້ນວ່າຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນ. ປະມານ 90–77 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 28
ຊາວເລມັນໄດ້ເສຍໄຊໃນການສູ້ຮົບຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່—ຄົນເປັນຈຳນວນຫລາຍໝື່ນຄົນຖືກຂ້າຕາຍ—ຄົນຊົ່ວໄດ້ຖືກສົ່ງໄປຫາສະພາບທີ່ຈິບຫາຍອັນບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ; ສ່ວນຄົນຊອບທຳນັ້ນໄດ້ຮັບຄວາມຜາສຸກອັນບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ. ປະມານ 77–76 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 29
ແອວມາປາດຖະໜາທີ່ຈະຮ້ອງປ່າວເຖິງການກັບໃຈດ້ວຍສຽງຂອງທູດ—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ມີຜູ້ສອນແກ່ທຸກໆປະຊາຊາດ—ແອວມາພາກພູມໃຈໃນວຽກງານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໃນຄວາມສຳເລັດຂອງອຳໂມນ ແລະ ພີ່ນ້ອງຂອງເພິ່ນ. ປະມານ 76 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 30
ໂຄຣິຫໍ, ການຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ການຫົວເຍາະເຍີ້ຍພຣະຄຣິດ, ການຊົດໃຊ້, ແລະ ວິນຍານແຫ່ງການທຳນາຍ—ລາວສິດສອນວ່າມັນບໍ່ມີພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີການຕົກຂອງມະນຸດ, ບໍ່ມີການລົງໂທດສຳລັບບາບ, ແລະ ບໍ່ມີພຣະຄຣິດ—ແອວມາໃຫ້ຖ້ອຍຄຳວ່າພຣະຄຣິດຈະສະເດັດມາ ແລະ ວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າມີພຣະເຈົ້າ—ໂຄຣິຫໍຂົ່ມຂູ່ເພື່ອຢາກເຫັນເຄື່ອງໝາຍ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນຄົນໄບ້—ມານມາປະກົດຕໍ່ໂຄຣິຫໍໃນລັກສະນະຂອງທູດ ແລະ ໄດ້ສິດສອນລາວວິທີທີ່ຈະເວົ້າ—ໂຄຣິຫໍໄດ້ຖືກຢຽບຍ່ຳ ແລະ ໄດ້ຕາຍໄປ. ປະມານ 76–74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 31
ແອວມານຳພາການເຜີຍແຜ່ເພື່ອກູ້ຊາວໂຊຣຳທີ່ຫລົງຜິດກັບຄືນມາ—ຊາວໂຊຣຳປະຕິເສດພຣະຄຣິດ, ເຊື່ອໃນການເລືອກ ແລະ ອະທິຖານໃນທາງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ—ຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານສັກສິດ—ຄວາມທຸກຂອງພວກເພິ່ນ ຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນຄວາມຊື່ນຊົມຂອງພຣະຄຣິດ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 32
ແອວມາສິດສອນຄົນຍາກຈົນຜູ້ຊຶ່ງຄວາມທຸກເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຖ່ອມຕົວ—ສັດທາແມ່ນຄວາມຫວັງໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນ ຊຶ່ງເປັນຄວາມຈິງ—ແອວມາໃຫ້ຖ້ອຍຄຳວ່າ ເຫລົ່າທູດປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແກ່ຜູ້ຊາຍ, ຜູ້ຍິງ, ແລະ ເດັກນ້ອຍ—ແອວມາປຽບທຽບພຣະທຳໃສ່ກັບເມັດພືດ—ມັນຕ້ອງຖືກເອົາໄປປູກ ແລະ ບຳລຸງລ້ຽງ—ແລ້ວມັນຈະເຕີບໂຕເປັນກົກໃຫຍ່ ເພື່ອຈະໄດ້ປິດເອົາໝາກໄມ້ນິລັນດອນຈາກຕົ້ນນັ້ນ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 33
ຊີນັດໄດ້ສິດສອນວ່າມະນຸດຄວນອະທິຖານ ແລະ ນະມັດສະການໃນທຸກສະຖານທີ່, ແລະ ເປັນຍ້ອນພຣະບຸດ ການພິພາກສາຈະຖືກເອົາໜີໄປ—ຊີໂນກໄດ້ສິດສອນວ່າ ເປັນຍ້ອນພຣະບຸດ ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາ—ໂມເຊໄດ້ຍົກແບບສະບັບຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າຂຶ້ນໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 34
ແອມມິວເລັກໃຫ້ຖ້ອຍຄຳວ່າ ພຣະຄຳຢູ່ໃນພຣະຄຣິດນຳໄປສູ່ຄວາມລອດ—ມະນຸດທຸກຄົນຈະຕ້ອງຕາຍເວັ້ນເສຍແຕ່ຈະມີການຊົດໃຊ້ເກີດຂຶ້ນ—ກົດທັງໝົດຂອງໂມເຊຊີ້ໄປຫາການເສຍສະລະຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ—ແຜນແຫ່ງການໄຖ່ນິລັນດອນຂຶ້ນຢູ່ກັບສັດທາ ແລະ ການກັບໃຈ—ຈົ່ງອະທິຖານສຳລັບພອນທາງໂລກ ແລະ ທາງວິນຍານ—ຊີວິດນີ້ເປັນເວລາຂອງມະນຸດທີ່ຈະຕຽມພ້ອມເພື່ອພົບກັບພຣະເຈົ້າ—ຈົ່ງທຳງານເພື່ອຄວາມລອດຂອງພວກທ່ານດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 35
ການສັ່ງສອນພຣະຄຳໄດ້ທຳລາຍເລ່ຫລ່ຽມຂອງຊາວໂຊຣຳ—ພວກເຂົາໄດ້ເນລະເທດຜູ້ທີ່ກັບໃຈ, ຜູ້ຊຶ່ງຈາກນັ້ນໄດ້ມາຮ່ວມກັບຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນທີ່ເຈີຊອນ—ແອວມາເສົ້າສະຫລົດໃຈຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງປະຊາຊົນ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 36
ແອວມາບອກຮີລາມັນໃຫ້ຮູ້ວ່າ ເພິ່ນໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຫລັງຈາກໄດ້ເຫັນທູດ—ເພິ່ນໄດ້ທົນຕໍ່ຄວາມເຈັບປວດຂອງຈິດວິນຍານທີ່ອັບປະໂຫຍດ; ເພິ່ນໄດ້ເອີ້ນຫາພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູ ແລະ ໄດ້ເກີດໃໝ່ຈາກພຣະເຈົ້າ—ຈິດວິນຍານຂອງເພິ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກອັນຫວານຊື່ນ—ເພິ່ນໄດ້ເຫັນເຫລົ່າທູດສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ—ຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຢ່າງຫລວງຫລາຍໄດ້ຊີມລົດຊາດ ແລະ ໄດ້ເຫັນຄືກັນກັບເພິ່ນໄດ້ຊີມ ແລະ ໄດ້ເຫັນ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 37
ແຜ່ນຈາລຶກທອງເຫລືອງ ແລະ ພຣະຄຳພີອື່ນໆໄດ້ຖືກປົກປັກຮັກສາໄວ້ເພື່ອນຳເອົາຈິດວິນຍານທັງຫລາຍມາຫາຄວາມລອດ—ຊາວຢາເຣັດຖືກທຳລາຍຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ—ຄຳສາບານລັບ ແລະ ຄຳສັນຍາຂອງພວກເຂົາຈະຕ້ອງຖືກຮັກສາໄວ້ບໍ່ໃຫ້ໃຜຮູ້—ຈົ່ງປຶກສາກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ທ່ານເຮັດ—ດັ່ງທີ່ເລຍໂຮນາໄດ້ນຳພາຊາວນີໄຟໄປແນວໃດ, ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດກໍຈະນຳພາຜູ້ຄົນໄປຫາຊີວິດນິລັນດອນແນວນັ້ນ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 38
ຊິບລັນຖືກຂົ່ມເຫັງເພາະເຫັນແກ່ຄວາມຊອບທຳ—ຄວາມລອດມາຈາກພຣະຄຣິດ, ຜູ້ຊຶ່ງເປັນຊີວິດ ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງຂອງໂລກ—ຄວບຄຸມກິເລດຕັນຫາທັງໝົດ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 39
ບາບທາງການຮ່ວມເພດເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າກຽດຊັງ—ບາບຂອງໂຄຣິອານທັນໄດ້ກີດກັນຊາວໂຊຣຳຈາກການໄດ້ຮັບພຣະຄຳ—ການໄຖ່ຂອງພຣະຄຣິດມີຜົນສະທ້ອນຄືນຫລັງເພື່ອໄຖ່ຜູ້ຄົນທີ່ຊອບທຳຜູ້ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປກ່ອນ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 40
ພຣະຄຣິດນຳເອົາການຟື້ນຄືນຊີວິດມາໃຫ້ມະນຸດທຸກຄົນ—ຄົນຕາຍທີ່ຊອບທຳໄປຫາທີ່ສຸຂະເສີມ ແລະ ຄົນຊົ່ວໄປຫາຄວາມມືດພາຍນອກເພື່ອລໍຖ້າມື້ແຫ່ງການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ—ທຸກສ່ວນຈະຖືກປະກອບເຂົ້າກັນໃນລັກສະນະອັນສົມບູນຂອງມັນໃນວັນແຫ່ງການຟື້ນຄືນຊີວິດ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 41
ໃນການຟື້ນຄືນຊີວິດນີ້ ມະນຸດຈະມາສູ່ສະພາບຂອງຄວາມສຸກ ຫລື ຄວາມທຸກທໍລະມານຕະຫລອດການ—ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍບໍ່ເຄີຍເປັນຄວາມສຸກ—ມະນຸດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍກາມມະລົມຈະດຳເນີນຊີວິດຢູ່ໃນໂລກນີ້ໂດຍປາດສະຈາກພຣະເຈົ້າ—ທຸກໆຄົນຈະໄດ້ຮັບບຸກຄະລິກລັກສະນະ ແລະ ຄຸນສົມບັດທີ່ເຄີຍມີໃນຊີວິດມະຕະຄືນອີກ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 42
ຊີວິດທີ່ເປັນມະຕະເປັນເວລາແຫ່ງການທົດລອງເພື່ອໃຫ້ມະນຸດສາມາດກັບໃຈ ແລະ ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ—ການຕົກໄດ້ນຳເອົາຄວາມຕາຍທາງໂລກ ແລະ ທາງວິນຍານມາຫາມະນຸດທຸກຄົນ—ການໄຖ່ມາເຖິງຜ່ານການກັບໃຈ—ພຣະເຈົ້າເອງໄດ້ຊົດໃຊ້ແທນບາບຂອງໂລກ—ຄວາມເມດຕາແມ່ນສຳລັບຜູ້ທີ່ກັບໃຈ—ສ່ວນຄົນອື່ນໆແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມຍຸດຕິທຳຂອງພຣະເຈົ້າ—ຄວາມເມດຕາເກີດຂຶ້ນເພາະການຊົດໃຊ້—ຜູ້ທີ່ກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະລອດ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 43
ແອວມາ ແລະ ລູກຊາຍໄດ້ສັ່ງສອນພຣະຄຳ—ຊາວໂຊຣຳ ແລະ ຊາວນີໄຟຄົນອື່ນໆທີ່ແຍກອອກໄປ ກາຍເປັນຊາວເລມັນ—ຊາວເລມັນມາກໍ່ສົງຄາມກັບຊາວນີໄຟ—ໂມໂຣໄນປະກອບອາວຸດໃຫ້ຊາວນີໄຟດ້ວຍເຄື່ອງປ້ອງກັນຕ່າງໆ—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເປີດເຜີຍແຜນການຍຸດທະສາດຂອງຊາວເລມັນຕໍ່ແອວມາ—ຊາວນີໄຟປ້ອງກັນບ້ານເຮືອນ, ເສລີພາບ, ຄອບຄົວ, ແລະ ສາດສະໜາຂອງພວກເຂົາ—ກອງທັບຂອງໂມໂຣໄນກັບລີໄຮປິດລ້ອມຊາວເລມັນ. ປະມານ 74 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 44
ໂມໂຣໄນອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ຊາວເລມັນເຮັດຄຳໝັ້ນສັນຍາແຫ່ງສັນຕິພາບ ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈະຖືກທຳລາຍ—ເຊຣາເຮັມນາປະຕິເສດຂໍ້ສະເໜີນັ້ນ, ແລະ ການສູ້ຮົບເລີ່ມຕົ້ນອີກ—ກອງທັບຂອງໂມໂຣໄນຊະນະຊາວເລມັນ. ປະມານ 74–73 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 45
ຮີລາມັນເຊື່ອຄຳເວົ້າຂອງແອວມາ—ແອວມາທຳນາຍເຖິງການທຳລາຍທີ່ຈະມາເຖິງຊາວນີໄຟ—ເພິ່ນໃຫ້ພອນ ແລະ ສາບແຊ່ງແຜ່ນດິນ—ແອວມາອາດຖືກພຣະວິນຍານພາຂຶ້ນໄປເໝືອນກັນກັບໂມເຊ—ການແຕກແຍກເຕີບໂຕຂຶ້ນໃນສາດສະໜາຈັກ. ປະມານ 73 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 46
ອະມາລີໄຄຢາກະບົດຢາກຈະເປັນກະສັດ—ໂມໂຣໄນຍົກປ້າຍແຫ່ງເສລີພາບຂຶ້ນ—ເພິ່ນຊຸມນຸມກັບຜູ້ຄົນເພື່ອໃຫ້ປ້ອງກັນສາດສະໜາຂອງພວກເຂົາ—ຜູ້ເຊື່ອຖືຢ່າງຈິງໃຈຖືກເອີ້ນວ່າຄຣິດສະຕຽນ—ເຊື້ອສາຍຂອງໂຢເຊັບທີ່ເຫລືອຢູ່ຈະຖືກປົກປັກຮັກສາໄວ້—ອະມາລີໄຄຢາ ແລະ ຜູ້ທີ່ແຍກອອກໄປນັ້ນໜີໄປຫາແຜ່ນດິນນີໄຟ—ຜູ້ທີ່ບໍ່ອູ້ມຊູອຸດົມການແຫ່ງອິດສະລະພາບຖືກປະຫານຊີວິດ. ປະມານ 73–72 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 47
ອະມາລີໄຄຢາໃຊ້ເລ່ຫລ່ຽມ, ຄາດຕະກຳ, ແລະ ກົນອຸບາຍເພື່ອຈະໄດ້ກາຍເປັນກະສັດຂອງຊາວເລມັນ—ຊາວນີໄຟຜູ້ທີ່ແຍກອອກໄປນັ້ນເປັນຄົນຊົ່ວ ແລະ ປ່າເຖື່ອນຫລາຍກວ່າຊາວເລມັນ. ປະມານ 72 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 48
ອະມາລີໄຄຢາຍຸຍົງໃຫ້ຊາວເລມັນຕໍ່ສູ້ກັບຊາວນີໄຟ—ໂມໂຣໄນຕຽມຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນໃຫ້ປ້ອງກັນອຸດົມການແຫ່ງຄຣິດສະຕຽນ—ເພິ່ນປິຕິຍິນດີໃນເສລີພາບ ແລະ ອິດສະລະພາບ ແລະ ເປັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ປະມານ 72 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 49
ການຮຸກຮານຂອງຊາວເລມັນບໍ່ສາມາດທີ່ຈະຍຶດເອົາເມືອງອຳໂມນໄນຮາ ແລະ ເມືອງໂນອາທີ່ເປັນດ່ານປ້ອງກັນໄປໄດ້—ອະມາລີໄຄຢາສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາບານວ່າຈະດື່ມເລືອດຂອງໂມໂຣໄນ—ຮີລາມັນ ແລະ ພີ່ນ້ອງຂອງເພິ່ນຮັກສາສາດສະໜາຈັກໃຫ້ເຂັ້ມແຂງຕໍ່ໄປ. ປະມານ 72 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 50
ໂມໂຣໄນສ້າງປ້ອມຍາມປ້ອງກັນແຜ່ນດິນຂອງຊາວນີໄຟ—ພວກເຂົາໄດ້ສ້າງເມືອງໃໝ່ຂຶ້ນຫລາຍເມືອງ—ສົງຄາມ ແລະ ການທຳລາຍໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບຊາວນີໄຟໃນວັນເວລາຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມໜ້າກຽດຊັງ—ໂມຣິອານທັນ ແລະ ຜູ້ທີ່ແຍກອອກໄປເຂົ້າຮ່ວມກັບລາວໄດ້ເສຍໄຊໃຫ້ທີອານຄຳ—ນີໄຟຮາໄດ້ສິ້ນຊີວິດໄປ, ແລະ ເພໂຮຣັນລູກຊາຍຂອງເພິ່ນໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງຂຶ້ນນັ່ງບັນລັງຕັດສິນແທນ. ປະມານ 72–67 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 51
ກຸ່ມນິຍົມກະສັດໄດ້ຊອກຫາວິທີທາງທີ່ຈະປ່ຽນແປງກົດໝາຍ ແລະ ສະຖາປະນາໃຫ້ມີກະສັດຂຶ້ນ—ເພໂຮຣັນ ແລະ ກຸ່ມອິດສະລະໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກສຽງຂອງຜູ້ຄົນ—ໂມໂຣໄນບັງຄັບໃຫ້ກຸ່ມນິຍົມກະສັດປ້ອງກັນເສລີພາບຂອງຕົນ ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈະຖືກປະຫານຊີວິດ—ອະມາລີໄຄຢາ ແລະ ຊາວເລມັນໄດ້ຍຶດເອົາຫລາຍຫົວເມືອງທີ່ເປັນເຂດດ່ານໄປ—ທີອານຄຳຂັບໄລ່ຊາວເລມັນຜູ້ທີ່ມາຮຸກຮານອອກໄປ ແລະ ໄດ້ຂ້າອະມາລີໄຄຢາຢູ່ໃນຜ້າເຕັນຂອງລາວ. ປະມານ 67–66 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 52
ອາມໂມຣອນຂຶ້ນແທນອະມາລີໄຄຢາໃນຖານະເປັນກະສັດຂອງຊາວເລມັນ—ໂມໂຣໄນ, ທີອານຄຳ, ແລະ ລີໄຮ ນຳພາຊາວນີໄຟເພື່ອເອົາຊະນະສົງຄາມກັບຊາວເລມັນ—ເມືອງມິວເລັກຖືກຍຶດກັບຄືນມາ, ແລະ ຢາໂຄບຊາວໂຊຣຳຖືກຂ້າຕາຍ. ປະມານ 66–64 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 53
ຊະເລີຍເສິກຊາວເລມັນຖືກໃຊ້ໃຫ້ສ້າງຄ້າຍປ້ອງກັນເມືອງອຸດົມສົມບູນ—ການແຕກແຍກໃນບັນດາຊາວນີໄຟໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວເລມັນໄດ້ຮັບໄຊຊະນະ—ຮີລາມັນບັງຄັບບັນຊາຊາຍໜຸ່ມສອງພັນຄົນຜູ້ທີ່ເປັນພວກລູກຊາຍຂອງຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນ. ປະມານ 64–63 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 54
ອາມໂມຣອນ ແລະ ໂມໂຣໄນເຈລະຈາກັນເພື່ອແລກປ່ຽນຊະເລີຍເສິກ—ໂມໂຣໄນສັ່ງໃຫ້ຊາວເລມັນຖອນອອກໄປ ແລະ ຢຸດຕິການໂຈມຕີອັນປ່າເຖື່ອນລົງ—ອາມໂມຣອນສັ່ງໃຫ້ຊາວນີໄຟວາງອາວຸດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໃຫ້ມາຂຶ້ນກັບຊາວເລມັນ. ປະມານ 63 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 55
ໂມໂຣໄນປະຕິເສດບໍ່ແລກປ່ຽນຊະເລີຍເສິກ—ທະຫານຍາມຊາວເລມັນຖືກຫລອກໃຫ້ມຶນເມົາ, ແລະ ຊະເລີຍເສິກຊາວນີໄຟໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ—ຊາວນີໄຟໄດ້ຍຶດເອົາເມືອງກິດໂດຍບໍ່ໄດ້ເສຍເລືອດເນື້ອເລີຍ. ປະມານ 63–62 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 56
ຮີລາມັນສົ່ງສານໄປຫາໂມໂຣໄນ, ເລົ່າເຖິງສະພາບແຫ່ງສົງຄາມກັບຊາວເລມັນ—ອານທິພັດ ແລະ ຮີລາມັນໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຈາກຊາວເລມັນ—ຊາຍໜຸ່ມສອງພັນຄົນຂອງຮີລາມັນຕໍ່ສູ້ດ້ວຍອຳນາດອັນໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຖືກຂ້າຕາຍເລີຍ. ຂໍ້ທີ 1, ປະມານ 62 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.; ຂໍ້ທີ 2–19, ປະມານ 66 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.; ແລະ ຂໍ້ທີ 20–57, ປະມານ 65–64 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 57
ຮີລາມັນທົບທວນເຖິງການຍຶດເອົາເມືອງອານທິພາຣາ ແລະ ເຖິງການຍອມຈຳນົນ ແລະ ພາຍຫລັງມາໄດ້ເປັນກຳລັງປ້ອງກັນເມືອງຄູມະໄນ—ຊາຍໜຸ່ມຊາວອຳໂມນຕໍ່ສູ້ຢ່າງອົງອາດກ້າຫານ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຖືກຂ້າຕາຍເລີຍ; ມີແຕ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບເທົ່ານັ້ນ—ກິດລາຍງານເຖິງການຂ້າຟັນ ແລະ ການໂຕນໜີຂອງຊະເລີຍເສິກຊາວເລມັນ. ປະມານ 63 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 58
ຮີລາມັນ, ກິດ, ແລະ ທີອອມເນີ ຍຶດເອົາເມືອງແມນທາຍຄືນມາດ້ວຍກົນອຸບາຍ—ຊາວເລມັນຖອນອອກໄປ—ພວກລູກຊາຍຂອງຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນໄດ້ຮັບການປົກປັກຮັກສາໄວ້ ຊຶ່ງພວກເຂົາໝັ້ນຄົງຢູ່ໃນການປ້ອງກັນເສລີພາບ ແລະ ໝັ້ນຄົງຢູ່ກັບສັດທາຂອງພວກເຂົາ. ປະມານ 63–62 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 59
ໂມໂຣໄນຮ້ອງຂໍເພໂຮຣັນໃຫ້ເພີ່ມກຳລັງກອງທັບຂອງຮີລາມັນ—ຊາວເລມັນຍຶດເອົາເມືອງນີໄຟຮາ—ໂມໂຣໄນໃຈຮ້າຍໃຫ້ຝ່າຍຜູ້ປົກຄອງ. ປະມານ 62 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 60
ໂມໂຣໄນຕໍ່ວ່າກັບເພໂຮຣັນພ້ອມທັງຝ່າຍຜູ້ປົກຄອງໃນການບໍ່ເອົາຫົວຊາຕໍ່ກອງທັບ—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຍອມໃຫ້ຄົນຊອບທຳຖືກຂ້າ—ຊາວນີໄຟຕ້ອງໃຊ້ອຳນາດ, ແລະ ໃຊ້ທຸກວິທີເພື່ອປົດປ່ອຍຕົນເອງໃຫ້ພົ້ນຈາກສັດຕູຂອງພວກເຂົາ—ໂມໂຣໄນຂູ່ວ່າຈະຕໍ່ສູ້ກັບຝ່າຍຜູ້ປົກຄອງ ເວັ້ນເສຍແຕ່ຝ່າຍຜູ້ປົກຄອງຈະໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອແກ່ກອງທັບຂອງເພິ່ນ. ປະມານ 62 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 61
ເພໂຮຣັນບອກໂມໂຣໄນເຖິງການຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ການກະບົດຕໍ່ຝ່າຍຜູ້ປົກຄອງ—ກຸ່ມນິຍົມກະສັດຍຶດເອົາເມືອງເຊຣາເຮັມລາໄປ ແລະ ສ້າງມິດຕະພາບກັບຊາວເລມັນ—ເພໂຮຣັນຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອທາງທະຫານເພື່ອຈະໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບພວກກະບົດ. ປະມານ 62 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 62
ໂມໂຣໄນເດີນທັບໄປຊ່ວຍເພໂຮຣັນໃນແຜ່ນດິນກີເດໂອນ—ກຸ່ມນິຍົມກະສັດຜູ້ປະຕິເສດບໍ່ປ້ອງກັນປະເທດຊາດຖືກປະຫານຊີວິດ—ເພໂຮຣັນ ແລະ ໂມໂຣໄນໄດ້ຍຶດເອົາເມືອງນີໄຟຮາຄືນມາ—ຊາວເລມັນຢ່າງຫລວງຫລາຍເຂົ້າຮ່ວມກັບຜູ້ຄົນຂອງອຳໂມນ—ທີອານຄຳຂ້າອາມໂມຣອນ ແລະ ລາວກໍຖືກຂ້າຕາຍຄືກັນ—ຊາວເລມັນຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກແຜ່ນດິນໄປ, ແລະ ສັນຕິພາບໄດ້ຖືກສະຖາປະນາຂຶ້ນ—ຮີລາມັນກັບຄືນມາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຄືເກົ່າ ແລະ ຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກຂຶ້ນ. ປະມານ 62–57 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 63
ຊິບລັນ ແລະ ຕໍ່ມາຮີລາມັນໄດ້ຄອບຄອງບັນທຶກສັກສິດໄວ້—ຊາວນີໄຟຈຳນວນຫລວງຫລາຍເດີນທາງໄປຫາແຜ່ນດິນທາງເໜືອ—ເຮກອດສ້າງເຮືອໃຫຍ່ລຳໜຶ່ງ, ຊຶ່ງປ່ອຍມັນລົງສູ່ທະເລທາງຕາເວັນຕົກ—ໂມໂຣໄນຮາເອົາຊະນະຊາວເລມັນໃນສະໜາມຮົບ. ປະມານ 56–52 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.