Mga Igsoong Lalaki nga Tigbisikleta
Kini nga istorya nahitabo sa Gauteng, South Africa. Salamat kang Zamu S. sa pagpaambit sa imong istorya!
Dili ganahang magdula si Zamu. Apan gusto siyang makahimo og mga handomanan uban ni Zinathi.
“Ako adunay pamilya. … Gusto ko silang ikauban sa kahangturan” (Mga Himno, nu. 188).
Misutoy si Zamu tabok sa nataran sakay sa iyang asul nga bisikleta. Ang iyang dos anyos nga igsoong lalaki, si Zinathi, nagsunod niya sakay sa iyang pula nga scooter.
“Dali, balik na pud ta!” Miingon si Zamu sa dihang miabot sila sa tumoy sa nataran. Mituyok siya ug misikad og paspas kutob sa iyang mahimo balik sa atubangan. Ang hangin mihaguros sa iyang nawong.
“Zamu ug Zinathi!” Misinggit si Zamu.
Mikatawa si Zinathi. Misinggit siya uban ni Zamu.
“Zamu ug Zinathi! Zamu ug Zinathi!”
Nagsakay-sakay sila og balik-balik tabok sa nataran, hangtod nga ang mga bitiis ni Zamu gikapoy na og maayo nga dili na makasikad.
“Mopahulay una kita,” gihangak si Zamu.
“Anhi dinhi ug pahulay,” mitawag si Papa gikan sa trampoline.
Giparking ni Zamu ang iyang bisikleta ug gigunitan ang kamot ni Zinathi. Gitabangan niya ang iyang manghod nga lalaki nga makasaka ngadto sa trampoline. Dayon mikatkat siya ug milingkod tupad ni Papa.
“Nalingaw ba kamo?” Nangutana si Papa.
“Oo!” Miingon si Zinathi.
Mihigda si Zamu sa trampoline nga nanghupaw. Ang kalangitan ibabaw kaniya mahayag nga asul, ug ang adlaw mainiton nga mabati sa iyang panit.
“Maanindot kini nga adlaw, dili ba?” Miingon si Papa.
Mitando si Zamu. Gipiyong niya ang iyang mga mata ug naminaw sa mga langgam nga nanag-awit samtang si Papa nakig-istorya ni Zinathi. Giduka na siya.
“Zamu.”
Gibuka niya ang iyang mga mata. Si Zinathi nag-akbo sa iyang nawong.
“Unsa man?” Nangutana si Zamu.
“Tana!” Mitudlo si Zinathi ngadto sa iyang scooter.
“Ayaw usa karon. Nagpahulay pa ko.”
Ang baba ni Zinathi nagmug-ot.
“Pasensya,” miingon si Zamu. “Kapoy kaayo ko.”
Gibira ni Zinathi ang bukton ni Zamu. “Dali na!”
“Dili! Nakigdula na ko kanimo!”
“Zamu,” miingon si Papa.
Mitan-aw si Zamu kaniya.
“Usa ka adlaw, kon modako na siya, makahinumdom si Zinathi kon sa unsang paagi kamo magkaubang nagdula. Ang mga handomanan nga inyong himoon karon magpabilin sa iyang kasingkasing.”
Mitan-aw si Zamu og balik ngadto sa dagko nga tabonon nga mga mata sa iyang manghod nga lalaki.
“Palihog?” Mihangyo si Zinathi.
Dili gihapon ganahan makigdula si Zamu. Apan gusto siyang makahimo og mga handomanan uban ni Zinathi.
Mipahiyom siya. “Sige.”
Misanag ang nawong ni Zinathi. “Yey!”
Milukso paubos si Zamu gikan sa trampoline ug gitabangan si Zinathi nga makasakay og balik sa iyang scooter. Dayon misakay siya sa iyang kaugalingong bisikleta.
“Andam na?” nangutana siya.
“Oo!”
Magkauban silang nagsakay-sakay tabok sa nataran. “Zamu ug Zinathi!” misinggit sila pag-usab.
Gikapoy pa gihapon si Zamu, apan kini usa ka maayo nga matang sa kakapoy. Ang iyang mga bitiis mibati nga kusgan samtang misikad siya nga nagsunod ni Zinathi. Ako nanghinaot nga mahinumdoman kini ni Zinathi, naghunahuna siya. Hinumdoman nako kini hangtod sa kahangtoran.