Wie kunnen we helpen?
De auteur woont in Utah (VS).
Dit verhaal vond plaats in Auckland (Nieuw-Zeeland).
Tadiana’s familie deelde fruit uit hun tuin uit. Wat konden ze nog meer doen?
‘Voorwaarts streven, met […] liefde voor God en voor alle mensen’ (2 Nephi 31:20).
‘Ben je klaar om de bananen van de boom te halen?’ vroeg papa. Tadiana keek samen met haar zusje Alicia en haar broertje Kavi toe. Papa gebruikte een mes om een hele tros bananen van de boom te snijden.
De tuin groeide goed dit jaar! Maar een heleboel andere dingen waren moeilijk. Er was een quarantaine in Nieuw-Zeeland door het coronavirus. Tadiana kon niet met haar vrienden afspreken of naar school gaan. Maar ze was blij dat ze zoveel tijd met het gezin kon doorbrengen.
Kavi keek met grote ogen naar al het fruit. ‘We kunnen dat nooit allemaal zelf opeten!’ zei hij.
Mama knikte. ‘Zuster Banks zou vast ook wel wat willen. Ze heeft niet in haar tuin kunnen werken sinds haar man is overleden.’
‘Ik weet dat zuster Finau ook eenzaam is’, zei Tadiana. ‘Ik kan haar wat bananen brengen!’
‘Wie nog meer?’ vroeg papa. Ze gingen allemaal op het gras zitten. Ze maakten een lijst van mensen die misschien wel een beetje extra hulp konden gebruiken.
De volgende dag vulden ze zakken met snijbieten, zoete aardappelen en bananen. Mama en papa reden de buurt rond. Bij elk huis op hun lijst brachten ze een zak.
Tadiana keek uit het autoraam en zag zuster Banks de deur opendoen. Zuster Banks gebruikte haar wandelstok om langzaam naar de zak te lopen. Ze had zo’n grote glimlach op haar gezicht dat Tadiana die nog kon zien terwijl ze wegreden.
Tadiana had een warm, gelukkig gevoel. Maar ze voelde zich ook een beetje verdrietig. Zij kon de quarantaine met haar gezinsleden doorbrengen. Maar zuster Banks woonde helemaal alleen. Ze had waarschijnlijk al weken met niemand gepraat!
‘Ik denk dat we nog iets voor onze buren kunnen doen’, zei Tadiana. ‘Waarom nodigen we ze niet uit om tijdens onze Schriftenavond met ons te videobellen?’
‘Dat is een geweldig idee’, zei papa.
Toen ze thuiskwamen, belde Tadiana zuster Banks op. ‘Hallo, zuster Banks! Onze familie houdt vanavond een Schriftenavond. Zou u met een videogesprek willen meedoen?’
‘Heel graag!’ zei zuster Banks. Na dat gesprek gaf Tadiana de telefoon aan Alicia. Ze belden om de beurt leden van de wijk om ze uit te nodigen.
Die avond zat Tadiana gespannen voor de computer te wachten. Zouden mensen komen opdagen? Toen zag ze één voor één de gezichten van hun buren op het computerscherm verschijnen. Sommigen vonden het lastig om technologie te gebruiken, dus mama hielp ze.
Een zuster hield een schaal snoepjes omhoog. ‘Ik weet dat jullie ze niet kunnen opeten’, zei ze. ‘Maar ik was zo enthousiast over vanavond dat ik snoepjes heb gemaakt! Misschien kunnen jullie net doen alsof jullie ze door het scherm kunnen ruiken!’
Iedereen moest lachen, en ze vertelden hoe ze de dagen doorbrachten. Een heleboel mensen hadden het moeilijk, maar iedereen werd opgevrolijkt door met elkaar te praten.
Toen ze klaar waren met praten, deelde Tadiana een Schrifttekst, 2 Nephi 31:20: ‘U moet standvastig in Christus voorwaarts streven, met volmaakt stralende hoop, en liefde voor God en voor alle mensen.’
Ze hadden een korte les en lazen om de beurt voor uit de Schriften. Daarna zei Kavi een slotgebed.
‘Denk eraan om volgende week weer te komen!’ zei Tadiana. De mensen zeiden om de beurt gedag en verlieten het gesprek.
Toen de laatste mensen waren vertrokken, verzamelden mama en papa het hele gezin in een grote knuffel. Tadiana was blij dat hun gezin de buren kon helpen. Ze zouden allemaal samen voorwaarts streven.
Illustraties, Liz Brizzi