Danilo’s papa
Hoe kon papa die gemene woorden negeren?
Danilo haastte zich door de schoolgangen. Vóór hem was zijn papa een vuilnisbak aan het legen. Danilo hoopte dat papa hem niet zou zien. Hij sloeg zijn ogen omlaag en probeerde zich achter de andere kinderen te verstoppen. Hij schaamde zich dat zijn papa de conciërge was.
‘Goedemorgen, zoon’, zei papa toen Danilo langsliep.
Danilo ging sneller lopen en deed net alsof hij hem niet gehoord had. Maar de andere jongens hadden het al door.
‘Hé, Danilo’, riep een van de jongens. ‘Daar is je vader, de schoolveger! Misschien heeft hij je hulp nodig.’
‘Doe niet zo gemeen tegen Danilo’, zei een andere jongen. ‘Meneer Santos doet nog veel meer dan vegen. Kijk, hij kan ook het vuilnis legen!’
De jongens moesten allemaal lachen.
Danilo kon niet wachten om volgend jaar naar de middelbare school te gaan. Misschien zou het plagen dan ophouden. Hij keek over zijn schouder. Papa was met een glimlach op zijn gezicht aan het werken. Hoe kon hij die gemene woorden negeren?
Danilo stormde de aula binnen. De school hield een bijeenkomst om bekend te maken wie de leerkracht van het jaar was geworden. Zijn beste vrienden, Nathaniel en Frances, hadden een plekje voor hem vrijgehouden.
‘Wie denk je dat de leerkrachten hebben uitgekozen?’ vroeg Nathaniel.
‘Ik hoop dat het mevrouw Ocampo is’, zei Frances.
‘Ze kan goed lesgeven’, zei Nathaniel. ‘Maar ik vind meneer Torres het aardigst. Wie hoop jij te zien winnen, Danilo?’
Danilo dacht aan zijn leerkrachten. ‘Ik vind al mijn leerkrachten aardig. Ik weet niet wie ik zou moeten kiezen.’
De schooldirecteur stond op. De bijeenkomst begon!
‘Het is tijd om de leerkracht van het jaar bekend te maken’, zei de directeur. ‘We hebben dit jaar veel geweldige leerkrachten. Maar uiteindelijk hebben we een iets andere keuze gemaakt.’ Hij hield de prijs omhoog. ‘Onze leerkracht van het jaar is meneer Santos, onze conciërge!’
Danilo kon zijn oren niet geloven! Papa, leerkracht van het jaar? Maar hij was niet eens leerkracht!
Danilo’s papa kwam naar voren. Iedereen klapte en juichte voor hem. De directeur gaf hem een hand. Toen zei hij: ‘Sommigen van jullie denken misschien dat meneer Santos geen leerkracht is. Maar hij geeft ons elke dag het goede voorbeeld. Hij is elke ochtend als eerste op school. En na school is hij vaak de laatste die weggaat. Elke baan is eervol als je hard en vrolijk werkt. Dat heeft Angelo Santos ons geleerd. En daarom is Angelo Santos de leerkracht van het jaar.’
Danilo dacht aan zijn papa die het vuilnis leegde. Hij wist hoe hard papa werkte. En hij trok zich niets aan van wat anderen zeiden. Misschien kon hij dat Danilo ook leren.
Na de bijeenkomst stond Danilo op. ‘Gaan jullie maar vast’, zei hij tegen zijn vrienden.
Danilo liep naar voren in de aula. Er stonden een heleboel mensen rond papa, ze schudden zijn hand en gaven hem schouderklopjes. Ze bedankten hem allemaal voor zijn goede voorbeeld. Danilo bleef wachten tot iedereen was vertrokken.
Papa keek op van zijn prijs en glimlachte.
‘Wie had dat gedacht?’ vroeg papa. ‘Ik, de schoolconciërge.’
‘Ik ben heel trots op je, papa.’ Danilo rende naar voren en omhelsde zijn vader. Zijn vader. De leerkracht van het jaar.
Illustraties, Jimmy Holder