Sarahs Solo
Het ging zo goed … totdat Sarah bij het refrein kwam.
‘Sarah, zou je willen zingen in een uitvoering?’ vroeg mevrouw Gardner, Sarahs zanglerares.
‘Heel graag!’ zei Sarah.
‘Het zal goed voor je zijn om voor een publiek te zingen’, zei mevrouw Gardner terwijl ze in haar notitieboek schreef. ‘De uitvoering is pas eind augustus, dus je hebt de hele zomer om te oefenen.’
Sarah vertelde haar ouders toen ze thuiskwam meteen over de uitvoering. Meteen na het avondeten belde ze haar opa en oma op. Ze was zo blij!
Tijdens de volgende les kozen Sarah en mevrouw Gardner twee liedjes voor de uitvoering. Het ene liedje kwam uit een opera, en het andere uit een musical. Sarah ging aan de slag.
Ze repeteerde de liedjes met mevrouw Gardner. En ze oefende ook elke dag thuis. Ze kende de liedjes al snel uit haar hoofd. Maar ze bleef er nog steeds verder aan werken.
Uiteindelijk brak de dag van de uitvoering aan. Sarah maakte zich klaar. Ze trok haar blauwe jurk aan. Ze borstelde haar haar. Daarna knielde ze bij haar bed om haar hemelse Vader om hulp te vragen.
Al snel waren ze onderweg naar de uitvoering. ‘Ben je zenuwachtig?’ vroeg mama.
Sarah schudde haar hoofd. ‘Ik ken de liedjes zo goed dat ik ze zelfs achterstevoren zou kunnen zingen!’
Mama glimlachte. ‘Je hebt heel veel geoefend deze zomer.’
Toen ze in de zaal kwamen, ging Sarah bij haar ouders en grootouders zitten. Haar vriendin Megan mocht als eerste zingen. Daarna zong Evan. Sarah en de rest van het publiek klapten na elk liedje.
Toen Sarah aan de beurt was, haalde ze diep adem en liep ze naar de microfoon. Ze zong het eerste liedje perfect. Mevrouw Gardner glimlachte naar haar. Toen begon Sarah aan het tweede liedje.
Het ging helemaal goed, totdat ze bij het refrein kwam. En toen gebeurde het. Ze was de tekst vergeten! Haar hoofd was even helemaal leeg. Ze keek nerveus het publiek in en gebaarde naar de pianist dat hij moest stoppen.
‘Het spijt me’, zei Sarah. ‘Ik wil graag opnieuw beginnen.’
Haar handen waren een beetje zweterig geworden. Haar hart klopte in haar keel. Ze haalde nog eens diep adem, knikte naar de pianist en begon weer.
Deze keer herinnerde ze zich de hele tekst. Aan het einde applaudisseerde het publiek. Sarah glimlachte, maar ze schaamde zich.
Na de uitvoering kwam Sarah bij haar lerares.
‘Het spijt me, mevrouw Gardner’, zei ze. ‘Ik heb het echt verpest.’
‘Helemaal niet, Sarah’, zei haar lerares. ‘Je wist even niet waar je was. Dat kan iedereen overkomen. Het gaat erom dat je volhield!’
‘Precies’, zei oma, die bij ze kwam staan. ‘We zijn heel trots op jou.’
Die avond dacht Sarah na over de uitvoering. Ze zat er nog steeds mee dat ze een foutje had gemaakt. Maar mevrouw Gardner had gelijk. Sarah had inderdaad volgehouden. Daar kon ze trots op zijn.
Het is net zoals bekering, dacht ze.
‘Hé, mama!’ riep Sarah, terwijl ze naar de slaapkamer van haar ouders rende. ‘Ik ben erachter gekomen dat de uitvoering net zoals het leven is.’
‘Hoezo, lieverd?’ vroeg mama. Sarah plofte op het bed naast mama.
‘Ik maakte een foutje tijdens mijn solo, maar ik heb het rechtgezet en ben verder gegaan. Als ik in mijn leven een verkeerde keuze maak, kan ik dat rechtzetten door me te bekeren. Dan kan ik verdergaan en het voortaan beter doen.’
‘Weet je wat? Dat klinkt als een goed onderwerp voor de thuisavond’, zei mama. ‘Wil jij de les geven?’
‘Natuurlijk!’ zei Sarah. Ze kon niet wachten om te delen wat ze had geleerd.
Illustraties, Alyssa Tallent