موسیقی مژده

توسّط ارشد ویلفورد دابلیو. آندرسن

از هفتادان

موسیقی مژده آن احساس شادی بخش روحانی است که از طرف روح القدُس میاید. آن قلب را می سازد.

سالها پیش به مصاحبه رادیوئی دکتر جوانی در بیمارستان ناحیۀ مخصوص بومیان آریزونا گوش دادم. او از تجربه ای صحبت داشت که شبی یک بومی آمریکائی با موهای بافته شده وارد اتاق اورژانس شد. دکتر جوان دفتر گزارش خود را برداشت و به آن مرد نزدیک شده، و گفت، ”چطور میتوانم به شما کمک کنم؟” آن مرد پیر مستقیم نگاه کرد و چیزی نگفت. دکتر، با بی صبری، دوباره سعی کرد ”اگر حرف نزنی نمیتوانم به شما کمک کنم،” بمن بگو برای چه به بیمارستان آمده ای.”

پیرمرد سپس به او نگاه کرد و گفت، ”رقص بلدی؟” همچنانکه دکتر جوان به این پرسش عجیب تعمّق نمود، بفکرش خطور کرد که شاید بیمارش یک پزشک قبیله بود، که بر طبق آداب قبیله ها، بیمار را بوسیلۀ آهنگ و رقص شفا میداد و نه از طریق نسخۀ دوا.

”نه، دکتر جواب داد، ”من نمی رقصم. آیا شما می رقصید؟” پیرمرد سری تکان داد و گفت بله. سپس دکتر از او پرسید، ” میتوانی بمن رقصیدن یاد بدهی؟”

آن جواب مرد پیر مرا سالها به تعمّق وا داشته است. ”من میتوانم رقصیدن را به شما یاد بدهم، امّا شما باید موسیقی را بشنوید.”

گاهاً در خانه هایمان، ما با موفقیّت قدمهای رقص را بخوبی یاد میدهیم امّا در کمک به شنیدن موسیقی توسّط فرزندانمان چندان موفّق نیستیم. و همانطوری که آن پزشک پیر قبیله می دانست، رقصیدن بدون موسیقی سخت است. رقصیدن بدون موسیقی ناجور است و کامل نیست—حتّی شرمسار است. آیا هر گز آنرا آزمایش کرده اید؟

در بخش ۸ اصول و پیمانها، خداوند به جوزف اسمیت و آلیور کادری، تعلیم داد، ”آری ببین، من در قلب و ذهن شما خواهم گفت، توسّط روح القدُس، که بر شما ظاهر شده و در قلبتان ساکن خواهد شد” (آیۀ ٢). ما قدمهای رقص را با ذهن خود یاد می گیریم، امّا موسیقی را با قلبهایمان. قدمهای مژده چیزهائی هستند که ما انجام می دهیم؛ و موسیقی مژده آن احساس شادی بخش روحانی است که از طرف روح القدُس میاید. آن قلب را دگرگون می سازد و منبع تمام خواست های نیکو است. قدمهای رقص نظم لازم دارند، امّا شادی رقص تنها موقعی ایجاد میشود که ما موسیقی را می شنویم.

هستند کسانی که اعضای کلیسا را بخاطر اموری که انجام می دهیم مسخره می کنند. این قابل فهم است. آنهائی که می رقصند اغلب غریب یا ناجور بنظر می آیند یا، با استفاده از عبارتی از کتاب مقدّس، ”عجیب” (1 پطرس٩ :٢) برای آنهائی که نمی توانند موسیقی را بشنوند. آیا هر گز در پشت چراغ قرمز پهلوی ماشینی ایستاده اید که راننده اش در حال رقص و خواندن با صدای بلند است—امّا شما نتوانستید صدائی بشنوید چونکه شیشۀ ماشینتان بالا بود؟ آیا او کمی عجیب بنظر نیامد؟ اگر فرزندان ما قدم های رقص را بدون شنیدن موسیقی زیبای مژده یاد بگیرند، بمرور زمان از رقصیدن ناخوشایند خواهند شد و یا از رقصیدن دست خواهند کشید یا، بهمان بدی، فقط تحت فشار از آنهائی که در اطرافشان می رقصند خواهند رقصید.

تلاش برای همۀ ما که بدنبال تعلیم مژده هستیم اینست که برنامۀ آموزشی را ماوراء قدمهای رقص گسترش دهیم. خوشبختی فرزندان ما بستگی به توانائی آنها در شنیدن موسیقی زیبای مژده است. چگونه آنرا انجام می دهیم؟

اوّل، ما باید زندگی خودمان را با الهامات معنوی هم آهنگ سازیم. در روزگار قدیم، قبل از عصرکامپیوتر، ما فرکانس ایستگاه رادیوئی مورد دلخواه خود را با نشان کردن کامل ایستگاه پیدا می کردیم. همچنانکه به آن شماره نزدیک می شدیم، فقط می توانستیم پارازیت بشنویم. امّا سرانجام وقتی که نشانگر کاملاً روی ایستگاه قرار می گرفت، موسیقی دلخواه به وضوح شنیده می شد. در زندگیمان، ما باید با فرکانس های درست مطابق باشیم تا بتوانیم موسیقی روحانی را بشنویم.

وقتی که هدیۀ روح القدُس را بعد از تعمید دریافت میکنیم، وجود ما پُر از موسیقی بهشتی می شود که مکالمات ما را همراهی می کند. قلب هایمان دگرکون میشوند، و ما ”دیگر تمایل به انجام امور شیطانی نداریم، بلکه همیشه کار خوب بکنیم” (موشعیا ٢:۵). امّا روان ما با نامهرانی یا غرور یا حسادت بُردباری نخواهد کرد. آگر ما آن نفوذ حسّاس را در زندگیمان از دست بدهیم، هماهنگی های غنی مژده بتدریج ناموزون شده و سرانجام خاموش خواهند شد. آلما سؤال عمیقی کرد: ”اگر احساس کرده اید که ترانۀ عشق نجات بخشی را بخوانید، من از شما می پُرسم، آیا می توانید هم اکنون آنرا احساس بکنید؟”(آلما ٢٦:۵)

پدر و مادران، اگر در زندگی صدای ما با موسیقی مژده هم آهنگ نباشد، ما لازم داریم که آنرا هم آهنگ سازیم. همانطور که رئیس توماس اس. مونسون در اُکتبر گذشته فرمود، ما باید مسیر گام هایمان را اندیشه کنیم (مراجعه کنید به ”مسیر گام هایت را اندیشه کنید،” انساین یالیاهونا، نوامبر ٢٠١۴، ۸۸–۸٦). ما میدانیم چگونه انجام دهیم. ما باید در همان مسیری قدم بر داریم که وقتی در ابتدا قطعۀ موسیقی مژده را شنیدیم. ما ایمان خود را به مسیح با انجام توبه و حضور در مراسم آئین شام تقویت می کنیم؛ ما نفوذ قوی روح القدُس را احساس کرده؛ و موسیقی مژده دوباره در زندگی مان شروع به نواختن می کند.

دوّم، وقتی خودمان میتوانیم موسیقی را بشنویم، باید آنرا با بهترین وجه در خانه هایمان اجرا کنیم. این نمی تواند چیزی تحمیلی یا اجباری باشد. ”هیچ نیرو و نفوذی نبایست بخاطر قدرت کشیشی ابقا شود”—یا بخاطرپدر یا مادر بودن یا بزرگ یا بلند آوا بودن—”فقط با تشویق، زحمت زیاد، با ملایمت و فروتنی، … با عشق واقعی؛ [و] با مهربانی” (اصول و پیمانها ۴٢–۴١ :١٢١).

چرا این صفات به قدرت و نفوذ در یک خانه افزایش می دهند؟ برای اینکه اینها صفاتی هستند که روح القدُس را دعوت میکنند. اینها صفاتی هستند که قلب های ما را با نوای مژده هماهنگ میسازند. با حضور آنها، قدمهای رقص به طرز طبیعی و شادی بخش با همۀ رقّاصان در خانواده، بدون احتیاج به تهدید یا ترس یا اجبار انجام خواهد گرفت.

وقتیکه فرزندان ما کوچک هستند، ما می توانیم با عشق واقعی برایشان لالائی بخوانیم، وهنگامی که نافرمان هستند و نمی خواهند بخواب بروند، ما شاید لازم داریم با بُردباری برایشان لالائی بخوانیم. وقتی آنها جوان هستند، می توانیم از بد آهنگی بحث ها و تهدید ها خود داری کرده و، در عوض، آهنگ زیبای تشویق را اجرا بکنیم—و شاید لالائی دوّم بُردباری را بخوانیم. پدر و مادران میتوانند با هماهنگی کامل صفات ملایمت و فروتنی را اجرا نمایند. ما میتوانیم از فرزندانمان دعوت کنیم که با ما هماهنگ شده و آنرا برای همسایۀ مستلزم بخوانند.

این کار یکمرتبه اتّفاق نمی افتد. همانطور که هر موسیقیدان فاضل میداند، آهنگ زیبا به تمرین زیاد نیازمند است. اگر کوشش های اولیّه در ساختن موسیقی ناموزون هستند و هماهنگ به نظر نمی رسند، بیاد داشته باشید که ناموزونی نمی تواند با انتقاد تصحیح شود. عدم توافق در منزل همانند تاریکی در اتاق است. هیچ سودی با سرزنش از تاریکی بدست نماید. ما باید جایگزین کنیم تاریکی را با نور.

پس اگر صدا های بم در خانۀ شما بلند و غیر قابل تحمّل هستند، یا فریاد ساز بی تامّل و دلخراش هستند، یا آن فلوت ها خارج از تنظیم و کنترل هستند، صبور باشید. اگر موسیقی مژده را در خانۀ خود نمی شنوید، لطفاً این دو واژه را بیاد آورید: به تمرین ادامه دهید با یاری خدا، روزی فرا خواهد رسید که موسیقی مژده خانۀ شما را با شادی غیر قابل تفسیر پُر خواهد کرد.

حتی وقتیکه خوب انجام داده شود، موسیقی همۀ گرفتاریهای ما را برطرف نخواهد ساخت. هنوز هم صدا های قوی و ضعیف قطع و وصل در زندگی ما، وجود خواهند داشت. چنین است طبیعت زندگی در سیّارۀ زمین.

امّا وقتی ما موسیقی به قدمهای رقص می افزائیم، بعضی اوقات نواخت های پیچیدۀ ازدواج و خانواده به جانب یک توازن هماهنگ حرکت می نمایند. حتّی تلاش های مشکل ما به این توازن نیرو خواهند بخشید. اصول کشیشی مثل شبنم های بهشتی بر روان ما چکیده خواهند شد. روح القدُس پیوسته همراه و عصای سلطنتی ما خواهد بود—یک مایۀ قدرت و نفوذ معنوی ما—یک عصای سلطنتی تغییر ناپذیر راستی و حقیقت خواهد بود. حکومت ما یک حکومت جاودانی خواهد بود. و بدون اجبار ما را برای همیشه و ابد دنبال خواهد کرد (مراجعه کنید به اصول و پیمانها ۴٦–۴۵:١٢١).

انشاالله که چنین باشد در هر کدام از زندگانی ها و در هر کدام از خانه هایمان این دعای من است به نام عیسی مسیح، آمین.