اتاق در مسافرخانه

توسط ارشد گریت دابلیو. گانگ

از گروه دوازده رسولان

به خصوص در عید پاک، عیسی مسیح ما را دعوت می کند، که مانند او شویم، یک سامری خوب، تا مسافرخانه‌‌اش (کلیسای او) را پناهگاهی برای همه بسازیم.

خواهران و برادران عزیز، اگرچه او ۲۰ سال پیش درگذشت، اما برخی اوقات دلم برای پدرم تنگ می شود. عید پاک نوید می‌دهد که من دوباره او را می بینم.

هنگامی که من در دوره تحصیلات تکمیلی در انگلستان تحصیل می کردم، پدرم به دیدنم آمد. قلب پدرانه اش می‌دانست که برای خانه دل‌تنگ شده ام.

پدرم عاشق ماجراجویی بود بجز در [مورد] غذا. حتی در فرانسه، که به خاطر دست پخت هایش معروف بود، می‌گفت: «بگذارید غذای چینی بخوریم» یک سرنیای باسابقه در کلیسا، پدرم روحانی و رحیم بود. یک شب، در حالی که وسایل نقلیهٔ اورژانس با آژیرهای بلند از پاریس بسرعت عبور می کردند، او گفت، «گریت، این بانگ‌ها جراحات [اشخاص] یک شهر هستند.»

در آن سفر ناله‌ها، و جراحات دیگری را احساس کردم. زن جوانی از یک چرخ دستی کوچکی بستنی می‌فروخت. اندازۀ نان بستی قیفی‌های او فقط به اندازهٔ یک پیمانهٔ بستنی بود. به دلایلی مرد قوی هیکلی با این زن جوان درگیر شد. با فریاد و هل دادن، او چرخ دستی‌ او را وارونه کرد، نان بستی قیفی‌هایش را [بزمین] ریخت. درحالیکه ‌که نان بستی قیفی‌ها را با چکمه اش خرد می‌کرد، کاری از دست من بر نمی آمد. من هنوز می توانم زن جوان را که در تلاش برای حفظ نان‌ بستی‌های خُرد شده‌اش، در حالی که اشک اضطراب در صورتش سرازیربود که در خیابان زانو زده است، را بخاطر بیاورم. تصویر او [که به مغزم] خطور می‌کند، یادآوری از نامهربانی، بی توجهی، سوتفاهمی که ما اغلب به یکدیگر تحمیل می کنیم است.

بعد از‌ظهر دیگری، نزدیک پاریس، من و پدرم از کلیسای جامع بزرگ شارتر بازدید کردیم. مالکوم میلر^۱ یک متخصص جهانی در کلیسای جامع، به سه مجموعه از شیشه های رنگی شارتر اشاره کرد. او گفت آنها داستانی را تعریف می کنند.

اولین پنجره ها آدم و حوا را نشان می دهد که باغ عدن را ترک می کنند.

مورد دوم تمثیل سامری خوب را بازگو می کند.

سومین بازآمدن سَروَر را به تصویر می کشد.

روی هم رفته، این پنجره های شیشه‌ای رنگی سفر ابدی ما را توصیف می کنند. آنها ما را به استقبال همه در اتاق مسافرخانه او دعوت می کنند.^۲

مانند آدم و حوا، ما به دنیایی از خار و بوته‌های تیغ‌دار آمدیم.^۳

در جاده های غبارآلود‌مان به اریحا، گرفتار، زخمی، و دردمند می‌شویم.^۴

اگرچه باید به یکدیگر کمک کنیم، اغلب به هر دلیلی از آن طرف جاده عبور می کنیم.

با این حال، با دلسوزی، سامری خوب می‌ایستد و زخم های ما را با شراب و روغن می بندد. نمادهای عشای مقدس و سایر آئین‌ها، شراب و روغن ما را به سمت بهبود روحانی در عیسی مسیح سوق می‌دهند.^۵ سامری خوب ما را روی مرکب خود قرار می دهد یا، در برخی از حکایت‌های شیشه رنگی، ما را بر دوش خود حمل می کند. او ما را به مسافرخانه می آورد، که نشانگریست از کلیسای خودش، کلیسای ما. سامری خوب در مسافرخانه می گوید: «از او مراقبت کن؛ … وقتی دوباره می آیم، به تو تلافی می‌کنم.»^۶ سامری خوب، نمادی از منجی ما، این بار با عظمت و شکوه قول بازگشت می‌دهد.

در این فصل عید پاک، عیسی مسیح ما را دعوت می کند، که مانند او شویم، یک سامری خوب، تا مسافرخانه‌‌اش (کلیسای او) پناهگاهی برای همه از کبودی و طوفان‌های زندگی باشد.^۷ برای باز‌آمدن موعود او آماده می‌شویم، همانطور که هر روز به «حداقل اینها» [خدمت] می‌کنیم،^۸ چنان است که ما نسبت به او انجام می‌دهیم. «حداقل اینها» هر یک از ما هستیم.

همانطور که با سامری خوب به مسافرخانه می آییم، ما پنج چیز در مورد عیسی مسیح و خودمان یاد می گیریم.

اول، همانطور که هستیم، باضعف‌ها و عیب‌هایی که همهٔ ما داریم به مسافرخانه می آییم. با این حال، همهٔ ما چیزی ضروری داریم که به مشارکت بگذاریم. در سفرمان به خدا اغلب همسفریم. چه در مواجهه با همه‌گیری‌ها، طوفا‌ن‌ها، آتش سوزی‌های سهمگین، خشکسالی‌ها، و چه در برآوردن کردن بی سر و صدای نیازهای روزمرّه، ما مثل یک جمع متّحد به هم وابسته‌ایم. الهام می گیریم وقتی با هم مشاوره می کنیم، به هر شخصی، از جمله هر خواهر، و روح گوش می‌دهیم.

همانطور که قلب ما تغییر می‌کند و تصویر او را در چهره خود دریافت می‌کنیم،^۹ ما او و خود را در کلیسای او می بینیم. در او، وضوح و نه، ناهماهنگی را می یابیم. در او، ما انگیزه برای نیکی کردن، دلیل برای خوب بودن، و افزایش ظرفیت برای بهتر شدن را پیدا می کنیم. در او، ایمان پایدار، از خودگذشتگی آزاد کننده، تغییر در مراقبت، و توکل به خدا را کشف می کنیم. در مسافرخانهٔ او، رابطهٔ شخصی خود و تعمیق در آن را را با خدا پدر‌مان و عیسی مسیح پیدا می کنیم.

او به ما اعتماد دارد تا کمک کنیم مسافرخانه را مکانی که او لازم دارد در آن باشد بسازیم. همانطور که ما استعدادها و بهترین تلاش های خود را ارائه می دهیم، هدایای روحانی او^۱۰ همچنین تحکیم و برکت می‌دهند.

یک مترجم زبان اسپانیایی به من گفت، «ارشد گانگ، من با روح می دانستم که شما چه می‌خواستید بگویید تا بتوانم ترجمه کنم.» این برادر وفادار گفت، «توسط هدیهٔ زبان‌ها».

‌هدیه‌های ایمان و دل‌گرمی در شرایط مختلفی می‌آیند، و به طور متفاوتی آشکار می شوند. یک خواهر عزیز موقعی که شوهرش از کووید-۱۹ فوت می‌کند تسلی روحی دریافت می‌کند. او گفت، «من شوهر عزیزم را می‌شناسم و دوباره با هم خواهیم بود.» در یک موقعیت متفاوت کووید، یک خواهر عزیز دیگری گفت، «من احساس کردم که باید به خداوند و پزشکان التماس کنم که فقط یک کمی بیشتر به شوهرم فرصت دهند.»

دوم، او به ما التماس می کند که مسافرخانهٔ اش را به مکانی از رحمت و فضایی که هر یک می تواند به جمع بپیوندد، [مکانی که] برای همه جا دارد، تبدیل نماییم. به عنوان پیروان عیسی مسیح، بدون وجود داشتن هیچ گروه‌ درجه دوّمی [در میانمان]، همه برابریم.

همه برای شرکت در جلسات عشای مقدّس، و سایر نشست‌های روز یکشنبه‌، و گرد هم آئی‌های دسته جمعی خوش آمدند.^۱۱ منجی خود را محترمانه، باملاحظه و با توجه به یکدیگر می‌پرستیم. ما [به] هر شخص توجّه و [از او] قدردانی میکنیم. ما لبخند می‌زنیم، با کسانی که تنها نشسته‌اند می‌نشینیم، اسامی اشخاص را یاد می‌گیریم، از جمله تازه گرویده ها، خواهران و برادرانی که [دوباره به کلیسا] بازگشته‌اند، زنان و مردان جوان، و هر یک از کودکان ابتدایی عزیز.

خودمان را جای آنها میگذاریم، از دوستان، بازدیدکنندگان، آنهایی که به‌تازه‌گی به اینجا نقل مکان کرده‌اند، و از افرادی که همیشه سرشان شلوغ است، استقبال می کنیم. ما عزاداری، شادی و از همدیگر حمایت می کنیم. وقتی کوتاه فکر‌ی می‌کنیم و عجولانه، ناآگاهانه، قضاوت کنندهٔ [ناحق]، یا متعصّب هستیم، از یکدیگر طلب بخشش می کنیم و بعد بهتر عمل می کنیم.

خانواده ای از آفریقا که اکنون در ایالات متحده زندگی می کنند، گفتند: «از روز اوّل، اعضای کلیسا دوستانه و استقبال کننده بودند. همه این احساس را ایجاد کردند که در خانه‌مان هستیم. هیچ کس به ما حقیرانه نگاه نمی کرد.» پدرشان گفت: «کتاب مقدّس می آموزد میوه‌های مژده از ریشه‌های مژده است.» «و مُبشّران»، پدر و مادرشان گفتند: «ما می خواهیم پسر و دخترمان مانند آن مُبشّران بزرگ شوند.» خواهران و برادران، باشد که هر ‌یک از ما همه را به گرمی در مسافرخانهٔ او ستقبال کنیم.

سوم، در مسافرخانهٔ او، ما می‌آموزیم که کمال در عیسی مسیح است، نه در کمال گرایی جهان. کمال گرایی غیر واقعی و خیالی جهان در پس فیلتر‌های بی نقص اینستاگرام، می‌توانند باعث شوند که ما در اسارت لایک‌ها، سوایپ‌ها و تأثیرات اپ‌ها، احساس ناکافی بودن کنیم. در مقابل، منجی ما عیسی مسیح همه چیز را در مورد ما که نمی خواهیم شخص دیگری آنها را بداند، می‌داند و او هنوز به ما مهر می‌ورزد. کمال او مژدهٔ فرصت‌های دوم و سوم است. که توسط ایثار بر آمده از کفّارهٔ او امکان پذیر شده است.^۱۲ او از همهٔ ما دعوت می كند که یک سامری خوب باشیم، كمتر قضاوت کننده و بیشتر بخشنده نسبت به خود و به دیگران باشیم. حتی وقتی که ما برای حفظ احکام او کاملاً بیشتر تلاش می کنیم.

همانطور که به یکدیگر کمک می‌کنیم به خودمان نیز کمک می‌کنیم. خانواده‌ای را می‌شناسم که در کنار جادهٔ شلوغی زندگی می‌کردند. مسافران اغلب برای درخواست کمک آنجا توقف می‌کردند. یک صبح زود خانواده صدای بلند کوبیدن درشان را شنیدند. خسته و نگران که در ساعت ۲:۰۰ صبح چه شخصی میتواند باشد، فکر کردند که شاید این بار یک کس دیگری [به انها] می‌تواند کمک کند. همانطور که کوبیدن در، مصّرانه ادامه یافت، آنها شنیدند: «آتش، در پشت خانهٔ شما آتش سوزی است». سامری های خوب به یکدیگر کمک می کنند.

چهارم، در مسافرخانه او، ما عضوی از یک جامعهٔ مژده با محوریت در عیسی مسیح محکم در حقیقت احیا شده، با پیامبران و رسولان زنده، و با کتاب مورمون گواهی دیگری بر عیسی مسیح می‌شویم. او ما را به مسافرخانهٔ خود و همچنین به خانهٔ خود، معبد مقدّس می آورد. خانهٔ سَروَر مکانی است که مانند مرد زخمی در جاده اریحا، سامری خوب می تواند ما را پاک و به ما جامه بپوشاند ، ما را برای بازگشت به حضور خدا آماده کند و ما را برای همیشه در خانوادهٔ خدا متحد سازد. معابد او به روی همه کسانی که با ایمان و اطاعت از مژدهٔ او زندگی می‌کنند باز است.

شادی معبد شامل وحدت مژده در میان میراث‌های مختلف، فرهنگ‌ها، زبان‌ها و نسل‌ها است. در پیشگامان معبد تیلورزویل یوتا، مکس هارکر ۱۷ ساله میراث ایمان خانوادگی‌ را که شش نسل قبل توسط پدر بزرگ پدری پدری پدرش جوزف هارکر و همسرش سوزانا اسنیث آغاز شده بود، به اشتراک گذاشت. در مژدهٔ احیا شدهٔ عیسی مسیح، هر یک می توانیم به یک پیوند محکم در نسل‌های خانوادهٔ خود تبدیل شویم.

سرانجام، پنجم، ما شادی می‌کیم که خداوند فرزندانش را در زمینه ها و شرایط مختلف، از هر ملت، قوم و زبان دیگر، با اتاق برای همه در مسافرخانه‌ٔ او، دوست دارد.

طی ۴۰ سال گذشته، اعضای کلیسا به طور فزاینده‌ای بین المللی شده اند. از سال ۱۹۹۸ ، بیشتر اعضای کلیسا در خارج از ایالات متحده و کانادا زندگی کرده‌اند. پیش بینی می کنیم که تا سال ۲۰۲۵ به همان تعداد از اعضای کلیسا که در آمریکای لاتین زندگی کنند که در ایالات متحده و کانادا. گرد آمدن فرزندان وفادار پدر لیحای برآورده شدن نبوت است. مقدّسین وفادار، از جمله آنانی‌که در مناطق پیشگامان اولیه مقیم هستند، منبعی از وقف و خدمت برای کلیسای جهانی باقی می‌مانند.

همچنین، اکثر اعضای بزرگسال کلیسا اکنون ازدواج نکرده، بیوه یا طلاق گرفته‌اند. این یک تغییر قابل توجهی است. این شامل بیش از نیمی از خواهران انجمن امداد و بیش از نیمی از برادران بزرگسال کشیشی ما است. این مورد الگوی جمعیتی، از سال ۱۹۹۲ در کلیسای جهانی و از سال ۲۰۱۹ در کلیسای ایالات متحده و کانادا همین بوده است.

قرب و منزلّت ما در برابر سَروَر و در کلیسای او نه به لحاظ وضعیت تأهل ما بلکه مربوط به با ایمانی و شجاع بودنمان بعنوان پیروانان عیسی مسیح می‌باشد.^۱۳ بزرگسالان می‌خواهند به عنوان بالغان دیده شوند و به عنوان بالغان مسئول و همکار باشند. پیروان عیسی مسیح از هر کجا، به هر شکل، اندازه، رنگ، سن، هر کدام با استعدادها، و آرمان‌های پرهیزکارانه، و ظرفیت های بسیار زیاد برای برکت و خدمت می آیند. ما روزانه در طلب پیروی از عیسی مسیح با ایمان به توبه^۱۴ وپایداری شادمندانه هستیم.

در طول این زندگی، ما گاهی منتظر سَروَر هستیم. ما شاید هنوز در آنجایی که امید و آرزو داریم که در آینده باشیم، نیستیم. یک خواهز متدّین می‌گوید، «صبر صادقانه در مقابل سَروَر برای نعمت‌های او یک راه مقدّس است. آن نمی‌بایست با ترحم، پوزخند، یا قضاوت بلکه در عوض با فخر مقدّس روبرو شود.»^۱۵ در عین حال، ما در حال حاضر زندگی می‌کنیم، نه در انتظار زندگی که آغاز بشود.

اشعیا قول می‌دهد، «کسانی که منتظر سَروَر می‌باشند قدرت‌شان را تجدید می‌کنند؛ آنها با بالهایی مانند عقاب بلند خواهند شد؛ خواهند دوید و خسته نخواهند شد؛ خواهند خرامید و درمانده نخواهند گردید.»^۱۶

سامری خوب قول بازگشت می‌دهد. معجزه ها هنگامی رخ می‌دهند که به نام او از یکدیگر مراقبت می کنیم. وقتی ما که با غصه یا اندوه احساس طردشده‌گی می‌کنیم، و با قلبهای شکسته و روح‌های پشیمان می‌آییم،^۱۷ ما صدایی را در عیسی مسیح احاطه شده در بازوهای محفوظ درک کنندهٔ او می یابیم.^۱۸ آئین‌های مقدّس متعلق به پیمان، «قدرت خداپرستی» را ارائه می‌دهند^۱۹ که نیت درونی و عمل ظاهری را منزه ‌کنند. با مهربانی دوست داشتنی و رنج طولانیش، کلیسای او مسافرخانه ما می‌شود.

همانطور که با استقبال از همه در مسافرخانه او اتاق ایجاد می کنیم، سامری خوب ما می‌تواند در جاده‌های غبارآلود میرایی‌مان ما را شفا دهد. با عشق کامل، پدر ما و پسرش، عیسی مسیح، وعدۀ «صلح در این جهان، و زندگی ابدی در جهان آینده» را می دهن ^۲۰ — همچنین باشید.»^۲۱ من با کمال سپاس شهادت و گواهی می‌دهم به نام مقدّس و پاک عیسی مسیح، آمین.