ஏழைச் சிறுவர்

மூப்பர் ஜார்ஜ் எம். பெசரா

எழுபதின்மர்

ஒவ்வொரு தொகுதி மற்றும் கிளைகளிலும் அனைவரும் நமக்குத் தேவை-வலிமையானவர்கள் மற்றும் ஒருவேளை போராடுபவர்கள். அனைவரும் தேவைப்படுகிறார்கள்.

ஒரு சிறுவனாக, என் தந்தையுடன் காரில் செல்லும்போது, சாலையோரங்களில் கடினமான சூழ்நிலைகளில் காணப்படுகிற அல்லது உதவி தேவைப்பட்ட நபர்களைப் பார்த்ததும் எனக்கு நினைவிருக்கிறது. என் தந்தை எப்போதுமே இவ்வார்த்தையை சொல்வார் “போப்ரெசிட்டோ,” அதாவது “ஏழை சிறுவர்”.

சில சமயங்களில், எனது தந்தை இவர்களில் பலருக்கு உதவுவார் என்பதால் நான் ஆர்வத்துடன் பார்த்தேன், குறிப்பாக நாங்கள் என் தாத்தா பாட்டிகளைப் பார்க்க மெக்சிகோவுக்குச் செல்லும்போது. அவர் பொதுவாக தேவைப்படும் ஒருவரைக் கண்டுபிடித்து பின்னர் தனிப்பட்ட முறையில் சென்று அவர்களுக்கு தேவையான உதவிகளை வழங்குவார். பள்ளியில் சேர, சிறிது உணவை வாங்க, அல்லது அவர்களின் நல்வாழ்வுக்காக ஏதேனும் ஒரு வழியில் அல்லது இன்னொருவருக்கு வழங்க அவர் உதவுகிறார் என்பதை நான் பின்னர் கண்டுபிடித்தேன். அவர் தனது பாதையில் வந்த ஒரு “ஏழை சிறுவனுக்கு” ஊழியம் செய்து கொண்டிருந்தார். உண்மையில், நான் வளர்ந்து வரும் ஆண்டுகளில், சுயசார்பு அடையும்வரை தங்குவதற்கு ஒரு இடம் தேவைப்படுகிற யாரும் எங்களுடன் வசிக்கவில்லை, இந்த அனுபவங்களைப் பார்ப்பது என் சக மனிதனிடமும், பெண்ணிடமும், தேவைப்படுபவர்களிடமும் ஒரு மனதுருக்கத்தை என்னுள் ஏற்படுத்தியது.

என் சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கியுங்கள் பின்வருமாறு கூறுகிறது: “நீங்கள் ஜனங்களால் சூழப்பட்டிருக்கிறீர்கள். நீங்கள் அவர்களை தெருவில் கடந்து, அவர்களின் வீடுகளில் சென்று, அவர்களிடையே பயணம் செய்கிறீர்கள். அவர்கள் அனைவரும் தேவனின் பிள்ளைகள், உங்கள் சகோதர சகோதரிகள். … இவர்களில் பலர் வாழ்க்கையின் நோக்கத்தைத் தேடுகிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் எதிர்காலம் மற்றும் குடும்பங்கள் குறித்து அக்கறை கொண்டுள்ளனர்”( எனது சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கியுங்கள்: ஊழிய சேவைக்கான வழிகாட்டி [2018], 1).

கடந்த ஆண்டுகள் முழுவதும், சபையில் பணியாற்றும்போது, உலகப்பிரகாரமாகவும், ஆவிக்குரிய விதமாகவும் தங்கள் வாழ்க்கையில் உதவி தேவைப்படுபவர்களைத் தேட முயற்சித்தேன். “போப்ரெசிட்டோ,” ஏழை சிறுவர் என்ற என் தந்தை சொல்லும் குரலை நான் அடிக்கடி கேட்பேன்.

ஏழை சிறுவரை கவனித்துக்கொள்வதற்கான அற்புதமான உதாரணத்தை வேதாகமத்தில் காணலாம்:

“ஜெப வேளையாகிய ஒன்பதாம் மணி நேரத்திலே, பேதுருவும் யோவானும் தேவாலயத்துக்குச் சென்றனர்.

“அப்பொழுது தன் தாயின் வயிற்றிலிருந்து சப்பாணியாய்ப் பிறந்த ஒரு மனுஷனை சுமந்துகொண்டு வந்தார்கள். தேவாலயத்திலே பிரவேசிக்கிறவர்களிடத்தில் பிச்சை கேட்கும்படி நாடோரும் அவனை அலங்கார வாசல் என்றறியப்பட்ட தேவாலய வாசலண்டையிலே வைப்பார்கள்.

“தேவாலயத்திலே பிரவேசிக்கப்போகிற பேதுருவையும் யோவானையும் கண்டு, அவன் பிச்சை கேட்டான்.

“பேதுருவும் யோவானும் அவனை உற்றுப்பார்த்து, எங்களை நோக்கிப் பார் என்றார்கள்.

“அவன் அவர்களிடத்தில் ஏதேனும் கிடைக்குமென்று எண்ணி, அவர்களை நோக்கிப் பார்த்தான்.

“அப்பொழுது பேதுரு, வெள்ளியும் பொன்னும் என்னிடத்தில் இல்லை, என்னிடத்திலுள்ளதை உனக்குத் தருகிறேன், நசரேயனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் நாமத்தினாலே எழுந்து நட என்று சொல்லி,

“வலது கையினால் அவனைப் பிடித்து தூக்கி விட்டான். உடனே அவனுடைய கால்களும் கரடுகளும் பெலன் கொண்டது.(அப்போஸ்தலர் 3:1–7; முக்கியத்துவம் சேர்க்கப்பட்டது).

இந்தக் விவரத்தைப் படிக்கும்போது, கூர்ந்து பார்த்தல் என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்துவதில் எனக்கு ஆர்வம் ஏற்பட்டது. கூர்ந்து பார்த்தல் என்பது ஒருவரின் கண்கள், எண்ணங்களை வழிநடத்துவது அல்லது உன்னிப்பாகப் பார்ப்பது (“fasten,” Dictionary.com பார்க்கவும்). பேதுரு இந்த மனிதனைப் பார்த்தபோது, மற்றவர்களை விட வித்தியாசமாக அவனைப் பார்த்தான். அவன் நடக்க இயலாமை மற்றும் அவனது பலவீனங்களைக் கடந்து பார்த்தான், மேலும் அவன் குணமடைவதற்கும், தான் தேடும் ஆசீர்வாதங்களைப் பெறுவதற்காக ஆலயத்துக்குள் நுழைவதற்கும், தன் விசுவாசம் போதுமானது என்பதை உணர முடிந்தது.

அவன் வலது கையால் அவனை எடுத்து மேலே தூக்கியதை நான் கவனித்தேன். அவன் இந்த வழியில் மனிதனுக்கு உதவி செய்தபோது, கர்த்தர் அற்புதமாக அவனைக் குணப்படுத்தினார், “அவனுடைய கால்களும் கணுக்கால் எலும்புகளும் பலம் பெற்றன” (அப்போஸ்தலருடைய நடபடிகள் 3:7). இந்த மனிதனிடம் அவன் கொண்டிருந்த அன்பும் அவனுக்கு உதவ வேண்டும் என்ற விருப்பமும் பலவீனமாக இருந்த மனிதனில் திறனையும் திறமையையும் அதிகரித்தன.

ஒரு பகுதி எழுபதின்மராக பணியாற்றும் போது, ஒவ்வொரு செவ்வாய்க்கிழமை இரவையும் எனது பொறுப்பில் உள்ள பிணையத் தலைவர்களுடன் ஊழிய சந்திப்புக்களுக்காக ஒதுக்கினேன். இயேசு கிறிஸ்துவின் சுவிசேஷத்தின் நியமம் தேவைப்படுபவர்களுடனோ அல்லது தற்போது அவர்கள் செய்த உடன்படிக்கைகளை கடைப்பிடிக்காதவர்களுடனோ சந்திக்க நான் அவர்களை அழைத்தேன். எங்கள் நிலையான மற்றும் சுயமுயற்சி ஊழியத்தின் மூலம், கர்த்தர் எங்கள் முயற்சிகளை சிறப்பாக்கினார், மேலும் தேவைப்படும் நபர்களையும் குடும்பங்களையும் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது. நாங்கள் பணியாற்றிய வெவ்வேறு பிணையங்களில் வாழ்ந்த “ஏழை சிறுவர்கள்” இவர்கள்.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், சாண்டி யூட்டா கான்யன் வியூ பிணையத்தின் தலைவரான தலைவர் பில் விட்வொர்த்துடன் நான் ஊழிய சந்திப்புக்கு சென்றேன். நாம் யாரைப் பார்க்க வேண்டும் என்று அவர் ஜெபம் செய்தார், நேபியைப் போலவே அதே அனுபவத்தைப் பெற முயன்றார், அவர் “ஆவியால் வழிநடத்தப்பட்டார், [அவர்] செய்ய வேண்டிய காரியங்களை முன்பே அறியாமல் இருந்தார்” (1 நேபி 4:6). நாங்கள் ஊழியம் செய்யும்போது, ஒரு பட்டியலை பார்ப்பதற்கோ அல்லது தனிநபர்களை முறையான வழியில் பார்வையிடுவதற்கோ மாறாக, மிகவும் தேவைப்படுபவர்களிடம் வெளிப்பாடு மூலம் நாம் வழிநடத்தப்பட வேண்டும் என்பதை அவர் நிரூபித்தார். உணர்த்துதலின் வல்லமையால் நாம் வழிநடத்தப்பட வேண்டும்.

ஜெஃப் மற்றும் ஹீதர் என்ற இளம் தம்பதியினர் மற்றும் அவர்களது சிறு பையன் கேய் வீட்டிற்குச் சென்றது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. ஜெஃப் சபையின் தீவிர உறுப்பினராக வளர்ந்தார். அவர் மிகவும் திறமையான விளையாட்டு வீரராக இருந்தார், மேலும் ஒரு நம்பிக்கைக்குரிய தொழில் செய்து கொண்டிருந்தார். அவர் தனது பதின்ம பருவ ஆண்டுகளில் சபையிலிருந்து விலகிச் செல்லத் தொடங்கினார். பின்னர், அவர் ஒரு கார் விபத்தில் சிக்கினார், இது அவரது வாழ்க்கையின் போக்கை மாற்றியது. நாங்கள் அவர்களின் வீட்டிற்குள் நுழைந்து அறிமுகமானபோது, ஜெஃப் எங்களிடம் கேட்டார், நாங்கள் ஏன் அவருடைய குடும்பத்தைப் பார்க்க வந்தோம். நாங்கள் பதிலளித்தோம், சுமார் 3,000 உறுப்பினர்கள், பிணைய எல்லைக்குள் வாழ்ந்தனர். நான் அவரிடம் கேட்டேன், “ஜெஃப், இன்று இரவு நாங்கள் சந்திக்க வேண்டிய அனைத்து வீடுகளையும் விட்டு விட்டு, கர்த்தர் எங்களை ஏன் இங்கு அனுப்பியுள்ளார் என்று சொல்லுங்கள்.”

அதனுடன், ஜெஃப் உணர்ச்சிவசப்பட்டு, அவருடைய சில கவலைகளையும், ஒரு குடும்பமாக அவர்கள் கையாளும் சில சிக்கல்களையும் எங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளத் தொடங்கினார். இயேசு கிறிஸ்துவின் சுவிசேஷத்தின் பல்வேறு கொள்கைகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள ஆரம்பித்தோம். முதலில் சவாலானதாகத் தோன்றக்கூடிய சில குறிப்பிட்ட விஷயங்களைச் செய்ய நாங்கள் அவர்களை அழைத்தோம், ஆனால் காலப்போக்கில் அவர்களுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியையும் சந்தோஷத்தையும் அது கொடுக்கும். தலைவர் விட்வொர்த், ஜெஃப் தனது சவால்களை சமாளிக்க அவருக்கு ஒரு ஆசாரியத்துவ ஆசீர்வாதத்தை வழங்கினார். நாங்கள் அவர்களை செய்யச் சொன்னதை ஜெஃப் மற்றும் ஹீதர் ஒப்புக்கொண்டனர்.

ஏறக்குறைய ஒரு வருடம் கழித்து, ஜெஃப் பிற்காலப் பரிசுத்தவான்களின் இயேசு கிறிஸ்து சபையின் உறுப்பினராக தன் மனைவி ஹீதருக்கு ஞானஸ்நானம் கொடுப்பதைப் பார்ப்பது என் பாக்கியமாக இருந்தது. அவர்கள் இப்போது ஒரு குடும்பமாக முத்திரிக்கப்பட வேண்டி ஆலயம் செல்வதற்கு தங்களைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எங்கள் சந்திப்பு உலகப்பிரகாரமாகவும் ஆவிக்குரிய விதமாகவும் அவர்களின் வாழ்க்கையின் போக்கை மாற்றியது.

கர்த்தர் கூறியிருக்கிறார்:

“ஆகையால், விசுவாசத்தோடு இருங்கள்; நான் உங்களுக்கு நியமித்த அலுவலில் இருங்கள்; பலவீனமானவர்களுக்கு உதவுங்கள், கீழே தொங்கும் கைகளை உயர்த்தி, பலவீனமான முழங்கால்களை வலுப்படுத்துங்கள் ”( கோட்பாடும் உடன்படிக்கைகளும் 81: 5 ).

“இவற்றைச் செய்வதில் நீங்கள் உங்கள் சக மனிதர்களுக்கு மிகப் பெரிய நன்மையைச் செய்வீர்கள், மேலும் உங்கள் கர்த்தரின் மகிமையை ஊக்குவிப்பீர்கள்” ( கோட்பாடும் உடன்படிக்கைகளும் 81: 4).

சகோதர சகோதரிகளே, அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் நமது ஊழியத்தில் ஒரு முக்கிய அம்சத்தை கற்பித்தான். நாம் “கிறிஸ்துவின் சரீரமாயும், தனித்தனியே அவயவங்களுமாயிருக்கிறோம்” (1 கொரிந்தியர் 12:27) என்றும், முழு சரீரமும் அறிவுறுத்தப்படுவதை உறுதிசெய்ய உடலின் ஒவ்வொரு அங்கமும் தேவை என்றும் அவன் கற்பித்தான். நான் அதைப் படிக்கும்போது என் இருதயத்தில் ஆழமாக நுழைந்த ஒரு வல்லமையான சத்தியத்தை அவன் கற்பித்தான். அவன் கூறினான், “சரீர அவயவங்களில் பலவீனமுள்ளவைகளாய்க் காணப்படுகிறவைகளே, மிகவும் வேண்டியவைகளாயிருக்கின்றன: மேலும் சரீர அவயவங்களில் கனவீனமாய்க் காணப்படுபவைகளுக்கே அதிக கனத்தைக் கொடுக்கிறோம்”என்று நாம் கருதுகிறோம்,( 1 கொரிந்தியர் 12: 22–23; முக்கியத்துவம் சேர்க்கப்பட்டது).

எனவே, ஒவ்வொரு தொகுதியிலும் மற்றும் கிளைகளிலும் உள்ள அனைவரும் நமக்கு தேவை, வலிமையானவர்கள் மற்றும் ஒருவேளை போராடுபவர்கள். முழு “கிறிஸ்துவின் சரீரம் பற்றிய” முக்கிய அறிவுறுத்தலுக்கு அனைத்தும் அவசியம். நம்மை பலப்படுத்தி, நம்மை முழுமையாக்கும் நமது பல்வேறு சபைகளில் யாரைக் காணவில்லை என்று நான் அடிக்கடி ஆச்சரியப்படுகிறேன்.

மூப்பர் டி. டாட் கிறிஸ்டாபர்சன் கற்பித்தார்: “சபையில் நாம் தெய்வீகக் கோட்பாட்டைக் கற்றுக்கொள்வது மட்டுமல்ல; அதன் பயன்பாட்டையும் நாம் அனுபவிக்கிறோம். கிறிஸ்துவின் சரீரமாக, சபையின் உறுப்பினர்கள் அன்றாட வாழ்க்கையின் யதார்த்தத்தில் ஒருவருக்கொருவர் ஊழியம் செய்கிறார்கள். நம்மில் அனைவரும் பரிபூரணமானவர்கள் இல்லை. கிறிஸ்துவின் சரீரத்தில், நாம் கருத்துகள் மற்றும் மேன்மையான சொற்களைத் தாண்டி, ‘அன்பில் ஒன்றாக வாழ’ கற்றுக் கொள்ளும்போது உண்மையான ‘நேரடி’ அனுபவம் இருக்க வேண்டும் [ கோட்பாடும் உடன்படிக்கைகளும் 42:45 ],” (“Why the Church,” Liahona, Nov. 2015, 108–9).

1849 ஆம் ஆண்டில், பிரிகாம் யங் ஒரு கனவு கண்டார், அதில் தீர்க்கதரிசி ஜோசப் ஸ்மித் ஒரு பெரிய மந்தை செம்மறி ஆடுகளையும் வெள்ளாடுகளையும் ஓட்டுவதைக் கண்டார். இந்த விலங்குகளில் சில பெரியதாகவும் அழகாகவும் இருந்தன; மற்றவை சிறியன மற்றும் அழுக்கானவை. ப்ரிகாம் யங், தீர்க்கதரிசி ஜோசப் ஸ்மித்தின் கண்களைப் பார்த்து, “ஜோசப், உங்களுக்கு மிகப் பெரிய மந்தை கிடைத்துவிட்டது … என் வாழ்க்கையில் நான் கண்டேன்; நீங்கள் அவர்களை என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?” இந்த கட்டுக்கடங்காத மந்தையைப்பற்றி கவலைப்படாத தீர்க்கதரிசி, “[பிரிகாம்,] அவர்கள் அனைவரும் தங்கள் இடங்களில் நல்லவர்கள்” என்று வெறுமனே பதிலளித்தார்.

தலைவர் யங் விழித்தபோது, சபை பலவிதமான “செம்மறியாடுகளையும் வெள்ளாடுகளையும்” சேகரிக்கும் அதே வேளையில், அனைவரையும் அழைத்து வருவதும், அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் சபையில் தங்களின் இடங்களில் அமரும்போது ஒவ்வொருவரும் தங்கள் முழு திறனை உணர அனுமதிப்பதும் அவருடைய பொறுப்பு என்பதை அவர் புரிந்துகொண்டார். (Adapted from Ronald W. Walker, “Brigham Young: Student of the Prophet,” Ensign, Feb. 1998, 56–57.)

சகோதர சகோதரிகளே, இயேசு கிறிஸ்துவின் சபையில் தற்போது ஈடுபடாத ஒருவரைப்பற்றி நான் ஆழமாக சிந்தித்தபோது எனது உரையின் துவக்கம் வந்தது. அவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒரு கணம் பேச விரும்புகிறேன். மூப்பர் நீல் ஏ. மேக்ஸ்வெல் கற்பித்திருக்கிறார், “இதுபோன்ற நபர்கள் பெரும்பாலும் சபையில் நெருக்கமாக இருப்பார்கள், ஆனால் முழுமையாக பங்கேற்க மாட்டார்கள். அவர்கள் கூடுமிடத்திற்குள் வரமாட்டார்கள், ஆனால் அவர்கள் அதன் வராந்தாவை விட்டு வெளியேற மாட்டார்கள். சபைக்குத் தேவையான மற்றும் தேவைப்படுபவர்கள் இவர்கள், ஆனால், ஓரளவுக்கு, ‘உலகில் தேவன் இல்லாமல் வாழ்கிறார்கள்’ [மோசியா 27:31 ]” (“Why Not Now?,” Ensign, Nov. 1974, 12).

முதன்முதலில் சபையின் உறுப்பினர்களுடன் பேசிய, நமது அன்பான தலைவர் ரசல் எம். நெல்சன் அழைப்பை நான் எதிரொலிக்கிறேன். அவர் சொன்னார்: “இப்போது, சபையின் ஒவ்வொரு உறுப்பினரிடமும் நான் சொல்கிறேன்: உடன்படிக்கைப் பாதையில் செல்லுங்கள். அவருடன் உடன்படிக்கைகள் செய்து, இரட்சகரைப் பின்பற்ற, உங்கள் ஒப்புக் கொடுத்தல், பின்னர் அந்த உடன்படிக்கைகளை கடைப்பிடிப்பதன் மூலம் எல்லா இடங்களிலும் ஆண்களுக்கும், பெண்களுக்கும், பிள்ளைகளுக்கும் கிடைக்கும் ஒவ்வொரு ஆவீிக்குரிய ஆசீர்வாதத்திற்கும் சிலாக்கியங்களுக்கும் கதவைத் திறக்கும். ”

பின்னர் அவர் மன்றாடினார்: “இப்போது, நீங்கள் பாதையிலிருந்து விலகியிருந்தால், தயவுசெய்து திரும்பி வர என் இருதயத்தில் உள்ள எல்லா நம்பிக்கையுடனும் நான் உங்களை அழைக்கிறேன். உங்கள் கவலைகள் எதுவாக இருந்தாலும், உங்கள் சவால்கள் எதுவாக இருந்தாலும், கர்த்தரின் சபையாகிய, இதில் உங்களுக்கு ஒரு இடம் இருக்கிறது. உடன்படிக்கை பாதையில் திரும்புவதற்கு நீங்களும் இன்னும் பிறக்காத தலைமுறையினரும் உங்கள் செயல்களால் இப்போது ஆசீர்வதிக்கப்படுவீர்கள்” (“As We Go Forward Together,” or Liahona, Apr. 2018, 7; முக்கியத்துவம் சேர்க்கப்பட்டது).

நம் அனைவரையும் விட சிறந்த ஊழியரும் இரட்சகருமான இயேசு கிறிஸ்துவைக் குறித்து நான் சாட்சி பகருகிறேன். நம்மில் ஒவ்வொருவரும் “போப்ரெசிட்டோஸ்,” தேவைப்படும் நம்மிடையே உள்ள “ஏழை சிறுவர்களை” தேட அழைக்கிறேன். இயேசு கிறிஸ்துவின் நாமத்தினாலே, இது என்னுடைய நம்பிக்கை மற்றும் சாட்சியம், ஆமென்.