مسیر پیمان: راهِ زندگی جاوید
مسیرِ کمال، مسیرِ پیمان است، و عیسی مسیح مرکز همه آیین‌ها و پیمان‌ها است.
پادشاهی قدرتمند آرزو داشت که پسرش بر یکی از قلمروهایش حکومت کند. شاهزاده برای نشستن بر تخت سلطنت باید یاد می‌گرفت و در حکمت رشد میکرد. یک روز، پادشاه با شاهزاده ملاقات کرد و برنامهٔ خود را در میان گذاشت. آنها توافق کردند که شاهزاده به شهر دیگری برود و تجربیاتی کسب کند. او در آنجا با چالش‌هایی روبرو می‌شد و همچنین از چیزهای خوبِ زیادی لذّت می‌برد. سپس پادشاه او را به شهر فرستاد، جایی که انتظار می‌رفت شاهزاده وفاداری خود را به پادشاه ثابت کند و نشان دهد که برای دریافت امتیازات و مسئولیت‌هایی که پادشاه برای او در نظر گرفته بود، مناسب است. به شاهزاده این آزادی داده شد که بسته به خواسته‌ها و وفاداری خود انتخاب کند که این امتیازات و مسئولیت‌ها را دریافت کند یا نه. من مطمئن هستم که شما می‌خواهید بدانید چه اتفاقی برای شاهزاده افتاد. آیا او برای به ارث بردن سلطنت بازگشت؟
برادران و خواهران عزیز، هر کدام از ما یک شاهزاده یا شاهزاده خانوم هستیم. ما توسط یک پدر آسمانی مهربان به میرایی فرستاده شده‌ایم تا از برکات یک بدن که از طریق کفاره و رستاخیز عیسی مسیح نامیرا می‌شود لذت ببریم. از ما انتظار می‌رود که برای بازگشت به حضور خدا آماده شویم با اثبات اینکه ما «همۀ چیزهایی که سروَر، خدا[یمان] به [ما] فرمان خواهد داد» را به انجام خواهیم رساند (ابراهیم ۳: ۲۵).
برای کمک به ما، مُنجی آمد تا ما را ضمانت کند و مسیرِ بازگشت به سوی خدا را نشان دهد. فرزندان خدا دعوت شده‌اند تا نزد منجی بیایند و در او کامل شوند. ما در نوشته‌های مقدّس دعوت شدنِ خودمان را برای آمدن به سوی سَروَر می‌یابیم که بیش از ۹۰ بار تکرار شده است، و بیش از نیمی از این دعوت‌ها، دعوت‌های شخصی از سوی خود سَروَر است. پذیرفتن دعوتِ مُنجی به معنای انجام دادنِ آیین‌های او و نگاه داشتن پیمان‌های خود با او است. عیسی مسیح «راه، حقیقت، و زندگی» است،(یوحنا ۱۴: ۶), و او ما را دعوت می‌کند «همه را دعوت می‌کند تا به سوی او آیند و از نیکی او بهره‌مند شوند؛ و او هیچ کسی را که به سوی او آید، رد نمی‌کند» (۲ نیفای ۲۶: ۳۳).
یادگیری و آموزش مژده تحولِ ما را نسبت به پدر آسمانی و عیسی مسیح عمیق‌تر می‌کند و به ما کمک می‌کند تا بیشتر شبیه آنها شویم. اگرچه همه چیز در مورد «زمان و نحوه دقیق اِعطای برکت‌های بلندمرتبگی آشکار نشده است» با این وجود ما به آنها اطمینان داریم. (اِم. راسل بالارد، «امید به مسیح،» لیاهونا، مه ۲۰۲۱، ۵۵).
آلما کشیشِ اعظم، که در سرزمین زراحملا آموزش می‌داد، دعوت عمیق عیسی مسیح را بازگو کرد:
«بنگرید، او دعوتی به همۀ آدمیان می‌فرستد، زیرا بازوان رحمت به سوی آنها کشیده شده است، و او می گوید: توبه کنید، و من شما را خواهم پذیرفت.
آری، او می‌گوید: به سوی من آیید و شما از میوۀ درخت زندگی میل خواهید کرد» (آلما ۵: ۳۳–۳۴).
خود مُنجی، ما را دعوت می‌کند که به سوی او بیاییم و یوغ او را بر خود بگیریم تا در این دنیای پرآشوب آرامش داشته باشیم. (رجوع کنید به متی ۱۱: ۲۸–۲۹). ما با «ایمان آوردن به [او]، توبه کردنِ روزانه، پیمان بستن با خدا در زمان دریافت آیین‌های نجات و تعالی، و پایداری تا پایان با نگاه‌داشتنِ آن پیمان‌ها، به سوی مسیح می آییم (کتاب راهنمای عمومی: خدمت در کلیسای عیسی مسیح مقدسین آخرین زمان, ۱.۲.۱, ChurchofJesusChrist.org). مسیرِ کمال، مسیرِ پیمان است، و مسیح مرکز همه آیین‌ها و پیمان‌ها است.
پادشاه بنیامین تعلیم داد که به دلیل پیمان‌هایی که می‌بندیم، پسران و دختران مسیح می‌شویم که ما را از نظر روحی زاده است، و زیر این عنوان ما آزاد شده‌ایم، زیرا «هیچ نام دیگری داده نشده است که از طریق آن رستگاری بیاید» (رجوع کنید به موصایا ۵: ۷–۸). ما نجات می‌یابیم هنگامی‌که تا پایان پایداری می‌کنیم با « پیروی از سرمشقِ پسرِخدای [ذی حیات]» (۲ نیفای ۳۱: ۱۶). نیفای توصیه کرد که همه چیز صرفاً با ورود به مسیر تنگ و باریک انجام نمی‌شود. ما باید « با استواری در مسیح، با داشتن روشنیِ کاملی از امید و مِهر به خدا و همۀ آدمیان به پیش رویم» (رجوع کنید به۲ نیفای ۳۱: ۱۹–۲۰).
اصولِ مسیح به ما کمک می‌کند تا مسیر پیمان را پیدا کنیم و در آن بمانیم، و مژده به گونه‌ای تنظیم شده است که برکات وعده داده‌شدهٔ سَروَر از طریق آیین‌ها و پیمان‌های مقدّس او دریافت می‌شوند. پیامبر خدا، رئیس راسل اِم. نِلسون در برنامه تلویزیونی خود در ۱۶ ژانویه، ۲۰۱۸ به ما نصیحت کرد که «در مسیر پیمان ادامه دهیم. تعهد شما در پیروی از مُنجی، با بستن پیمان‌ها با او و سپس، نگاه داشتن آن پیمان‌ها، در را، هر کجا بر هر برکت و هر امتیاز روحی که در دسترس مردان، زنان و کودکان قرار دارد، خواهد گشود. … پایانی که هر کدام از ما برایش تلاش می‌کنیم این است که با قدرتی در خانۀ سَروَر وقف شویم، به‌عنوان خانواده‌ها پیوند شویم، وفادار به پیمان‌هایی که در معبد بسته شده که ما را برای بزرگترین هدیۀ خدا — آن زندگی [جاودان]، واجد شرایط می‌کند.» (“همانطور که ما با هم به جلو می رویم,” لیاهونا, ۷ آوریل ۲۰۱۸).
خدا رابطه‌اش را با نگاه دارندگانِ وفادارِ پیمان‌ها، رها نخواهد کرد و وعده‌اش از برکات وعده داده شدهٔ زندگی جاودان را از آنها دریغ نخواهد نمود. و همانطور که به پیمان‌های مقدّس احترام می‌گذاریم، به مُنجی نزدیک‌تر می‌شویم. ارشد دیوید اِی. بدنار دیروز به ما آموخت که پیمان‌ها و آیین‌های مژده در زندگی ما مانند یک قطب‌نما عمل می‌کنند تا به ما جهتِ اصلیِ آمدن به سوی مسیح و بیشتر شبیه او شدن را نشان دهند.
پیمان‌ها مسیرِ بازگشت به سوی خدا را مشخص می‌کنند. آیینِ تعمید و دریافت هدیهٔ روح القدس، انتصاب کشیشی، و عشای مقدّس، ما را به سوی معبد سَروَر هدایت می‌کنند تا از آیین‌های بلندمرتبگی او بهره‌مند شویم.
من می‌خواهم به دو چیز اشاره کنم که مُنجی‌مان برای کمک به ما در وفادارانه نگاه داشتنِ پیمان‌ها تأکید کرد:
-
روح‌القدس می‌تواند همه چیز را به ما تعلیم دهد، آموزه‌های مُنجی را به یادمان آورد، و همیشه با ما بماند (رجوع کنید به یوحنا ۱۴: ۱۶، ۲۶). او می تواند همراه همیشگی ما باشد تا ما را در مسیرِ پیمان راهنمایی کند. رئیس راسل اِم. نِلسون، به ما آموخت «در روز های آینده، ممکن نخواهد بود که بدون هدایت، راهنمایی، و نفوذ آرامش دهندۀ روح القدُس زنده بمانیم» («وحی برای کلیسا، وحی برای زندگی ما،» لیاهونا، مه ۲۰۱۸، ۹۶).
-
مُنجی آیین عشای مقدّس را بنیاد نهاد، تا ما همیشه او را به یاد آوریم و روح او با ما باشد. تعمید دروازه به زندگی جاودان را باز می‌کند، و آیین عشای مقدّس به ما کمک می‌کند تا در مسیر پیمان استوارانه به جلو حرکت کنیم. همانطور که ما از عشای مقدّس میل می‌کنیم، گواهی برای پدر خواهد بود که ما همیشه پسر او را به یاد می‌آوریم. و همانطور که ما همیشه او را به یاد می‌آوریم و فرمان‌های او را نگاه می‌داریم، روح او را همراه خود خواهیم داشت. علاوه بر این وعده، سَروَر وعدهٔ بخشش گناهان را تجدید می‌کند هنگامی‌که ما فروتنانه از گناهان خود توبه می‌کنیم.
در وفادار ماندن به پیمان‌های خود، باید تلاش کنیم که همیشه روح را داشته باشیم تا ما را برای شایستگی برگرفتن از عشای مقدّس آماده کند، و به همین ترتیب، ما به طور منظم از عشای مقدّس میل می‌کنیم تا همیشه روح را با خود داشته باشیم.
وقتی دخترمان پنج ساله بود، یک ماشینِ که با نیروی باتری کار میکرد داشت و دوست داشت با آن در خانه رانندگی کند. یک روز عصر پیش من آمد و گفت: «بابا، ماشین من دیگر رانندگی نمی‌کند. آیا می‌توانیم مقداری بنزین از ماشین شما بگیریم تا در آن بریزیم تا بتواند دوباره رانندگی کند؟ شاید مثل ماشین شما برای رانندگی به بنزین نیاز دارد.»
بعداً متوجه شدم که شارژ باتری تمام شده است، بنابراین گفتم تا یک ساعت دیگر می‌توانیم کاری کنیم دوباره رانندگی کند. با کلی هیجان گفت: «بله! ما آن را به پمپ بنزین خواهیم برد.» من به سادگی باتری را به یک منبع الکتریکی وصل کردم تا شارژ شود، و بعد از یک ساعت او توانست ماشین را با انرژی باتری شارژ شده رانندگی کند. او پس از آن یاد گرفت که مهم است همیشه باتری را با اتصال آن به یک منبع الکتریکی دوباره شارژ کند.
همانطور که دخترم رابطه بین باتری و قدرت راندن ماشین اسباب بازی خود را یاد گرفت، ما نیز در مورد عیسی مسیح، عشای مقدّس، و روح می‌آموزیم. ما به روح نیاز داریم تا به ما کمک کند تا در میرایی جهت‌یابی کنیم، و به عشای مقدّس نیاز داریم تا به وجود روحانی خود انرژی دهیم. تجدید پیمان‌های تعمید‌ِمان و برگرفتن از عشای مقدّس، وفاداری به دیگر پیمان‌ها را به عمل می‌آورد. پایان خوشی وعده داده شده است هنگامی‌که ما با دعا مطالعه می‌کنیم و دعوت مُنجی را گرامی می‌داریم و از برکات وعده داده شدهٔ او لذّت می‌بریم. او گفت، «و اینکه تو خودت را از جهان کاملاً بی لکه نگه داری، به خانۀ نیایش بروی و در روز مقدّسِ من آیین [عشای مقدس] را بجا آوری» (اصول و پیمان‌ها ۵۹: ۹).
گواهی من این است که به نگاه‌دارندگانِ پیمان‌ها «آرامش در این جهان، و زندگی جاویدان در جهانی که می آید» وعده داده شده است (اصول و پیمان‌ها ۵۹: ۲۳). من شهادت می‌دهم که همانطور که به طور مرتب از نشان‌های مُنجی بواسطهٔ عشای مقدّس برمیگیرید، روح او را خواهید داشت تا شما را در مسیرِ پیمان راهنمایی کند تا به پیمان‌های خود وفادار بمانید، به نام عیسی مسیح، آمین. به نام عیسی مسیح، آمین.