از صمیم قلب ما

همایش عمومی آوریل ۲۰۲۲

از صمیم قلب ما

توسّط ارشد دیتر اف. اوکتدورف

از مجمع دوازده رسول

اگر می‌خواهیم منجی ما را به آسمان بالا ببرد، سپس تعهّد ما به او و مژدۀ او نمی‌تواند اتفاقی یا گاه به گاه باشد.

یک پیشکش به او

درست چند روز قبل از اینکه جان خود را برای ما فدا کرد، عیسی مسیح در معبد اورشلیم بود، مردم را تماشا می کرد که به خزانۀ معبد کمک مالی می کردند. «بسیاری از ثروتمندان مقدار زیادی ریختند،» امّا سپس، یک بیوۀ فقیر آمد، «و او دو کنه انداخت.» این مقدار آنقدر کم بود، که به سختی ارزش ضبط کردن را داشت.

تصویر

بیوه ای که دو کنه پیشکش می‌کند

و با این حال این اهدای به ظاهر بی‌اهمیت توجّه منجی را به خود جلب کرد. در واقع، این آنقدر او را تحت تأثیر قرار داد که «او [پیروانش] را نزد خود خواند، و به آنها گفت، همانا به شما می‌گویم، که این بیوۀ فقیر بیشتر از همۀ کسانی که در خزانه ریخته اند، ریخته است:

«چون آنها از آنچه كه زیاد داشتند دادند، امّا او با وجود تنگدستی، هرچه داشت یعنی تمام معاش خود را داد.»^۱

با این مشاهدۀ ساده، منجی به ما آموزش داد که چگونه هدایا در ملکوت او اندازه گیری می شوند — و این با روشی که ما معمولاً چیزها را اندازه می گیریم کاملاً متفاوت است. برای سرور، ارزش هدایا نه با تأثیری که بر خزانه داشت، بلکه با تأثیری که بر قلب اهدا کننده داشت اندازه‌گیری می‌شد.

در ستایش این بیوۀ وفادار، منجی به ما معیاری داد تا پیروی خود را در تمام عبارات آن بسنجیم. عیسی تعلیم داد که پیشکش ما ممکن است بزرگ یا کوچک باشد، امّا در هر صورت، آن باید از صمیم قلب ما باشد.

این اصل در دعای عمالکی پیامبر کتاب مورمون منعکس شده است: «به سوی مسیح بیائید، که قدوس اسرائیل است، و در رستگاری او و قدرت ضمانتش بهره مند شوید. آری، نزد او بیائید، و تمام روان خود را به عنوان هدیه برای او پیشکش کنید.»^۲

امّا این چطور امکان‌ پذیر است؟ به نظر بسیاری از ما، چنین استانداردی از تعهد با تمام وجود دور از دسترس به نظر می رسد. ما قبلاً چیزهای زیادی داریم که توجّه و تلاش ما را می طلبد. ما چگونه می‌توانیم خواسته‌های فراوان زندگی را با خواسته‌هایمان برای پیشکش تمام روحمان به سرور متعادل کنیم؟

شاید چالش ما این است که فکر می کنیم تعادل یعنی تقسیم زمان به طور مساوی بین منافع رقابتی. با مشاهده به این صورت، تعهّد ما به عیسی مسیح یکی از بسیار چیزهائی است که ما باید در برنامه های شلوغ خود بگنجانیم. اما شاید راه دیگری برای نگاه کردن به آن وجود داشته باشد.

تعادل: مانند دوچرخه سواری

من و همسرم، هَرِِیِت، دوست داریم با هم دوچرخه سواری کنیم. این یک روش فوق‌العاده برای ورزش کردن و در عین حال گذراندن وقت با هم است. در حالی که سواری می‌کنیم، و من زیاد نفس نفس نمی‌زنم، از دنیای زیبای اطرافمان لذّت می‌بریم و حتّی در یک گفتگوی دلپذیر شرکت می‌کنیم. به ندرت ما به حفظ تعادل خود روی دوچرخه توجّه زیادی می‌کنیم. ما به اندازۀ کافی دوچرخه سواری کرده‌ایم که حتّی به آن فکر نمی‌کنیم که — آن برای ما معمولی و طبیعی شده است.

امّا هرگاه کسی را برای اوّلین بار تماشا می‌کنم که دوچرخه سواری می‌کند، به یاد می‌آورم که تعادلت را روی آن دو چرخ باریک آسان نیست. آن نیاز به زمان دارد. آن نیاز به تمرین دارد. آن نیاز به صبر دارد. حتّی نیاز به یک یا دو بار زمین خوردن دارد.

بیشتر از همه، آنهائی که موفق به ایجاد تعادل در دوچرخه می‌شوند این نکات مهم را یاد می‌گیرند:

به پاهایتان نگاه نکنید.

به جلو نگاه کنید.

چشم های خود را به جادۀ مقابل خود بدوزید. روی مقصد خود تمرکز کنید. و پدال بزنید. حفظ تعادل به معنای حرکت رو به جلو است.

اصول مشابهی در مورد یافتن تعادل در زندگی ما به عنوان پیروان عیسی مسیح اِعمال می‌شود. نحوۀ توزیع زمان و انرژی خود در میان بسیاری از وظایف مهم شما از فردی به فرد دیگر و از فصلی به فصل دیگر از زندگی متفاوت است. امّا هدف کلّی و مشترک ما پیروی از راه استادمان، عیسی مسیح، و بازگشت به حضور پدر محبوب‌مان در آسمان است. این هدف باید ثابت و مداوم بماند، هر کسی که هستیم و هر اتفاق دیگری که در زندگی ما می‌افتد.^۳

بلند کن: مانند پرواز با هواپیما

حالا، برای کسانی که مشتاق دوچرخه سواری هستند، مقایسۀ پیروی با دوچرخه سواری ممکن است مقایسۀ مفیدی باشد. برای آنهائی که نیستند، نگران نباشید. من قیاس دیگری دارم که، مطمئن هستم، هر مرد، زن، و بچه‌ای به آن مربوط خواهد شد.

پیروی، مانند بسیاری از چیزها در زندگی را، می توان با پرواز با هواپیما نیز مقایسه کرد.

آیا تا به حال به این فکر کرده اید که چقدر شگفت انگیز است که یک جت مسافربری بزرگ واقعاً می‌تواند از زمین بلند شود و پرواز کند؟ چه چیزی باعث می‌شود که این ماشین‌های پرنده به زیبائی در آسمان پرواز کنند و از اقیانوس‌ها و قارّه‌ها عبور کنند؟

به زبان ساده، یک هواپیما فقط زمانی پرواز می‌کند که هوا بر روی بال‌های آن حرکت کند. این حرکت باعث ایجاد اختلاف در فشار هوا می‌شود که باعث بلند شدن هواپیما می‌گردد. و چگونه می توانید هوای کافی را روی بال‌ها حرکت دهید تا آنرا بلند کند؟ جواب، حرکت رو به جلو است.

هواپیما با نشستن روی باند فرودگاه ارتفاع نمی‌گیرد. حتّی در یک روز بادی، بلند کردن کافی ایجاد نمی‌شود مگر اینکه هواپیما، با نیروی کافی برای مقابله با نیرو‌های بازدارندۀ آن به سمت جلو حرکت کند.

همانطور که حرکت رو به جلو دوچرخه را متعادل و قائم نگه می دارد، حرکت به جلو به هواپیما کمک می کند که بر جاذبه و کشش علبه کند.

این برای ما به عنوان پیروان عیسی مسیح چه معنائی دارد؟ این بدان معناست که اگر می‌خواهیم تعادل را در زندگی پیدا کنیم، و اگر می‌خواهیم منجی ما را به سوی آسمان بالا ببرد، سپس تعهد ما به او و مژدۀ او نمی‌تواند اتفاقی یا گاه به گاه باشد. مانند بیوه در اورشلیم، ما باید تمام روان‌هایمان را به او پیشکش کنیم. پیشکش ما ممکن است کوچک باشد، امّا باید از قلب و روان ما باشد.

پیرو عیسی مسیح بودن تنها یکی از بسیاری از کارهائی نیست که ما انجام می‌دهیم. منجی قدرت محرّکی در پشت همۀ کارهائی که ما انجام می‌دهیم، است. او یک ایستگاه استراحت در سفر ما نیست. او یک جادۀ خوش منظره یا حتّی یک نقطۀ برجستۀ مهم نیست. او «من راه و راستی و حیات هست: هیچ‌کس جز به وسیلهٔ [عیسی مسیح] نزد پدر نمی‌آید.»^۴ آن راه و مقصد نهائی ما است.

تعادل و بلند شدن زمانی به دست می‌آید که ما «با استواری در مسیح، با داشتن روشنیِ کاملی از امید و مِهر به خدا و همۀ آدمیان به پیش می‌رویم.»^۵

ایثار و تخصیص

و در مورد بسیاری از وظایف و مسئولیت‌هائی که زندگی ما را بسیار پرمشغله می کند، چطور؟ گذراندن وقت با عزیزان، رفتن به مدرسه یا آماده‌شدن برای یک شغل، کسب درآمد، مراقبت از خانواده، خدمت در جامعه — آن همه در کجا قرار می‌گیرد؟ منجی به ما اطمینان می‌دهد:

«پدر آسمانی شما می‌داند که شما به همۀ این چیزها نیاز دارید.

«بلکه شما نخست جویای ملکوتِ خدا و پرهیزکاری او باشید، و همۀ این چیزها به شما افزوده خواهد شد.»^٦

امّا این بدان معنا نیست که آسان است.^۷ آن هم نیاز به ایثار دارد و هم به تخصیص.

نیاز است بگذارید برخی چیزها بروند و اجازه دهید چیزهای دیگر رشد کنند.

ایثار و تخصیص دو قانون آسمانی هستند که ما در معبد مقدّس پیمان می‌بندیم که از آنها اطاعت کنیم. این دو قانون شبیه هم هستند امّا یکسان نیستند. ایثار به معنای دست کشیدن از چیزی به نفع چیزی ارزشمندتر است. در قدیم، قوم خدا اوّلین توله های نوبر گلّۀ خود را به افتخار مسیح آینده قربانی می‌کردند. در طول تاریخ، مقدّسین وفادار خواسته‌ها، آسایش، و حتّی جان خود را ایثار منجی کرده‌اند.

همۀ ما چیزهای، کوچک و بزرگی داریم، ما باید برای پیروی کاملتر از عیسی مسیح ایثار کنیم.^۸ ایثار‌های ما نشان می‌دهد که ما واقعاً برای چه چیزی ارزش قائل هستیم. ایثار‌ها مقدّس و مورد احترام سرور هستند.^٩

تخصیص حداقل از یک جهت مهم با ایثار متفاوت است. وقتی ما چیزی را تخصیص می‌کنیم، آن را نمی‌گذاریم تا در قربانگاه مصرف شود. بلکه، ما آن را در خدمت سرور قرار می‌دهیم. ما آن را به او و اهداف مقدّس او تقدیم می‌کنیم.^١۰ ما استعدادهائی را که سرور به ما داده است دریافت می‌کنیم و تلاش می‌کنیم تا آنها را چندین برابر افزایش دهیم تا در ساختن ملکوت سرور کمک بیشتری باشیم.^١١

از تعداد بسیار کمی از ما خواسته می‌شود که جان خود را برای منجی ایثار کنیم. امّا همۀ ما دعوت شده‌ایم تا زندگی خود را برای او تخصیص کنیم.

یک کار، یک شادی، یک هدف

چنانکه ما به دنبال پاکسازی زندگی خود هستیم و در هر اندیشه ای به مسیح روی آوریم،^١۲ همه چیز دیگر شروع به هماهنگ شدن می‌کند. زندگی دیگر مانند فهرستی طولانی از تلاش های مجزّا به نظر نمی‌رسد که در تعادل ضعیفی نگهداری می‌شوند.

با گذشت زمان، همه به یک کار (تبدیل) می‌شود.

یک شادی.

تنها یک هدف.

آن کار دوست داشتن و خدمت به خدا است. آن دوست داشتن و خدمت به فرزندان خدا است.^١۳

وقتی به زندگی خود نگاه می کنیم و صدها کار را می بینیم که باید انجام دهیم، احساس غرق شدن می کنیم. وقتی یک چیز را می بینیم — دوست داشتن و خدمت به خدا و فرزندانش، به صدها روش مختلف — آنگاه می توانیم با شادی روی آن چیزها کار کنیم.

این گونه است که ما تمام روح خود را — با ایثار هر چیزی که ما را عقب نگه می دارد و بقیه را تخصیص سرور و اهدافش، به او پیشکش می‌کنیم.

کلامی از تشویق و گواهی

برادران و خواهران و دوستان عزیزم، مواقعی پیش خواهد آمد وقتی که آرزو می‌کنید بتوانید کارهای بیشتری انجام دهید. پدر مهربان شما در آسمان از قلب شما آگاه است. او می‌داند که شما نمی‌توانید هر چیزی را که دلتان می‌خواهد انجام دهید. امّا شما می‌توانید خدا را دوست داشته و به او خدمت کنید. شما می‌توانید بهترین تلاش خود را برای حفظ فرمان‌های او انجام دهید. شما می‌توانید فرزندان او را دوست داشته و به آنها خدمت کنید. و تلاش شما قلب شما را پاک می‌کند و شما را برای آینده‌ای باشکوه آماده می‌کند.

به نظر می رسد این چیزی است که بیوه در خزانۀ معبد می فهمید. او مطمئناً می‌دانست که پیشکش او بخت و اقبال اسرائیل را تغییر نمی‌دهد، امّا می‌توانست او را تغییر داده و برکت دهد — زیرا، هرچند کوچک، همه چیز او بود.

بنابراین، دوستان عزیز من و پیروان محبوب عیسی مسیح، بیائید «در انجام کار نیک خسته نباشیم، زیرا [ما] بنیاد کاری بزرگ را پایه ریزی می‌کنیم.» و از چیزهای کوچک ما «آنچه که بزرگ است» پیش خواهد رفت.^١۴

من گواهی می‌دهم که این حقیقت دارد، من همچنین گواهی می‌دهم که عیسی مسیح استاد ما، ضامن ما، و تنها راه بازگشت ما به پدر محبوب‌مان در آسمان است. به نام مقدّس عیسی مسیح، آمین.