De gezinsavond als zendingsmiddel

Een avond met uw gezin kan een eenvoudige manier zijn om anderen over het evangelie te vertellen.

Veel heiligen der laatste dagen zoeken naar manieren om beter zendingswerk te kunnen doen onder familieleden of vrienden. In dit artikel beschrijven enkele leden wat zij gedaan hebben met de raad van de profeet om gezinsavond te houden, waarbij ze gemerkt hebben dat het niet alleen een manier is om de gezinsbanden te sterken, maar ook een manier om anderen een glimp van het evangelie op te laten vangen.

Het enige lid

Het is niet makkelijk om in mijn familie het enige lid van de kerk te zijn. Ik wilde graag een manier vinden om mijn familieleden te vertellen wat ik allemaal over de kerk te weten was gekomen, maar was bang dat ze me ervan zouden beschuldigen dat ik probeerde ze te bekeren. Ik worstelde met sterke gevoelens van twijfel. Ik wist dat de Heer wilde dat ik mijn familie over het evangelie vertelde, maar meer dan een jaar lang was ik te bang om voor te stellen samen gezinsavond te houden.

Uiteindelijk vroeg ik de Heer met kloppend hart om moed en kracht zodat ik mijn familie kon uitnodigen om samen gezinsavond te houden. Tot mijn verbazing zeiden ze enthousiast ‘Ja!’ op het voorstel, en sindsdien is onze band aanzienlijk verbeterd.

Door de gezinsavond ben ik in staat om iedereen, van mijn moeder tot mijn nichtje van drie, te vertellen over het evangelie en ze mijn getuigenis te geven. Wat is het een zegen om ze voor te lezen uit het Boek van Mormon en te horen dat ze geloven wat ik ze voorlees. Bovendien hebben ze de zendelingen toegelaten om ons met onze schriftstudie te helpen.

Maar de grootste zegening is wel dat mijn familie in zo’n drukke tijd met werk, school en andere activiteiten de afspraak heeft gemaakt om elke maandagavond bijeen te komen en een uur lang iets te leren over de Heer. Samen lachen, zingen en neerknielen in gezinsgebed hebben onze familie een sterk gevoel van vrede en liefde gegeven.

Arlene Pryce, wijk Don Valley, ring Toronto (Ontario)

Een manier om leden te behouden

Ik kan me nog herinneren wat een vreugde ik voelde op de dag dat ik me had laten dopen. Maar niet lang daarna was ik teleurgesteld toen de zendelingen voorstelden dat ik niet meer zou omgaan met enkele van mijn toenmalige kennissen, en dat ik een geschiktere vriendenkring moest opbouwen. Hun woorden kwamen hard op mij over. Ik was nog maar achttien en zat op school in het eindexamenjaar. Maar ik vertrouwde ze, en volgde hun raad op.

Omdat ze wel begrepen dat ik vrienden in de kerk nodig had, nodigden de zendelingen me al gauw uit om bij enkele leden thuis een gezinsavond bij te wonen. Ik wilde graag meer leren over mijn nieuwe geloof, dus ik was dankbaar voor de uitnodiging en ging naar het huis van de familie Shaffer.

Hun woning werd een veilige haven waar ik in de sfeer van eenvoudige gezinsavonden, een sfeer die ik niet bedreigend vond, leerde wat het inhoudt om lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen te zijn. Toen ik een jaar lid van de kerk was, en na tientallen gezinsavonden bij de familie Shaffer, aanvaardde ik een oproep voor een voltijdzending.

Mijn vader stond negatief tegenover de kerk en wilde niet dat ik ging. Ik ging toch, en liet hem aan de familie Shaffer over. Het was niets minder dan een wonder toen ik na nog maar vier maanden op zending te zijn geweest bericht van mijn vader kreeg dat hij had besloten om zich te laten dopen. De familie Shaffer had hem net zo welkom geheten op hun gezinsavonden als mij. Door hen werd het makkelijker voor hem om het evangelie te begrijpen, en om zich ertoe te bekeren.

Ruben Perez, wijk Cordova, ring Memphis-Noord (Tennessee)

De Geest voelen

Er zijn tien jaar voorbijgegaan sinds ik me heb laten dopen, maar ik ben ongeveer negen jaar lang minderactief geweest. In die periode ben ik getrouwd en ik heb nu een dochtertje van zeven. Mijn moeder, broers en zussen woonden bij ons in toen een vriend ze heractiveerde en de zendelingen weer bij ons thuis begonnen te komen. Ik had een getuigenis van Joseph Smith en het Boek van Mormon, maar de kerkelijke kennis die ik had verworven, was weggeëbd.

Mijn man en ik werden goede vrienden met de zendelingen en bijna ongemerkt begonnen we de zendelingenlessen te volgen. Elke les duurde ongeveer een week; mijn man vond het moeilijk om de goddelijkheid van Jezus Christus te aanvaarden. Negen maanden na de eerste les had mijn man het gevoel dat hij maar geen antwoord kreeg op zijn gebeden.

Op een ochtend kwamen de zendelingen met mij bidden voor mijn man. Ik had het gevoel dat ik hem moest helpen om de Heilige Geest te voelen. De zendelingen hadden ons een gezinsavondboek gegeven en de volgende maandag hielden mijn man, onze dochter en ik onze eerste gezinsavond. Ik gaf een les over de Heilige Geest. Mijn man luisterde zwijgend en overpeinsde het onderwerp. De inwerking van de Geest was die avond erg sterk, en ik kon de bevestiging van de waarheid van de kerk voelen die de Heilige Geest ons gaf, iets wat ik lang niet had gevoeld. De volgende dag gaf mijn man mij zijn getuigenis en zei dat de Geest tot hem had getuigd, en dat hij dat had herkend. Die avond staken we in ons hart een eeuwig, onuitblusbaar vuur aan.

Een week later liet mijn man zich dopen en een jaar later lieten we ons in de São Paulotempel (Brazilië) aan elkaar verzegelen. Wij vinden de avondmaalsdienst de belangrijkste bijeenkomst die we bezoeken, en op de tweede plaats komt de gezinsavond.

Elizabeth Duce de Mernies, wijk Lezica, ring Montevideo-Noord (Uruguay)

Niet bekeren

Mijn man en ik waren pasgetrouwd. Ik wist hoe belangrijk het was om gezinsavond te houden en de gezinsleden te helpen van elkaar te gaan houden en dichter tot elkaar te komen, maar onze kinderen waren al volwassen en woonden op zichzelf. We vonden het moeilijk om gezinsavond te houden, totdat we besloten om mijn schoonmoeder uit te nodigen. Zij was toen 74 jaar en was lid van een andere kerk. Ze werkte in een bloemenwinkel en week zelden af van haar woon-werkroutine.

Eerst aarzelde ze of ze wel zou komen, want ze wist niets van ons geloof af, maar nu kijkt ze uit naar de maandagavond. We eten en lachen samen, luisteren naar muziek en zijn dichter tot elkaar gekomen. We weten dat ze niet wil dat we haar bekeren, maar ze hoort wel onze verhalen over ons geloof aan. Op een avond las ik een toespraak van een van de kerkleiders voor. We voelden allemaal de Geest. We hebben haar de Ensign laten zien, en ze kijkt die van voor tot achter door. We hebben haar verteld waar tempels toe dienen, en ze heeft video’s van de kerk gezien. We doen dat echter niet elke keer, maar alleen als de Geest ons dat ingeeft.

Op een keer vroeg ik haar om op een van onze gezinsavonden de les te geven. Ze nam jeugdfoto’s van zichzelf en mijn man mee. Ze vertelde over haar tantes, ooms, oma’s en opa’s. Mijn hart liep over van vreugde toen ik in haar ogen zag hoe gelukkig ze was toen ze daarover vertelde. Ik besefte toen dat het gebod om gezinsavond te houden een aanwijzing is die onze Vader in de hemel ons gegeven heeft.

We hebben veel kansen gekregen om mijn schoonmoeder het een en ander over het evangelie te leren. Ik weet niet of ze nog tijdens haar leven op aarde lid van de kerk wordt, maar ik weet wel dat onze familie gesterkt is en dat onze wederzijdse liefde is toegenomen.

Dani Jeanne Stevens, wijk Logan, ring Huntington-West (Virginia)

Een zendeling van zeven jaar

Mijn man en ik waren op een maandagavond nog laat met huishoudelijke karweitjes bezig, toen Sergio, onze zoon van zeven, kwam kijken. ‘Niemand heeft aan de gezinsavond gedacht’, zei hij. ‘Jullie hebben er zeker geen zin in.’

Mijn man was laat thuisgekomen en hij legde vermoeid uit dat we het te druk hadden gehad, en dat we nog veel te doen hadden voordat we naar bed konden gaan. En we gingen door met ons werk.

Even later zagen we Sergio helemaal alleen lezen in zijn geïllustreerde Verhalen uit het Boek van Mormon . Mijn man en ik keken elkaar aan en kwamen stilzwijgend overeen dat we onszelf ondanks het late tijdstip niet de kans zouden ontzeggen om gezinsavond te houden.

Toen we de woonkamer binnenkwamen, vertelde Sergio in alle ernst dat we ons niet druk hoefden te maken over het begin van de gezinsavond, want hij had helemaal alleen al een lofzang gezongen en een gebed uitgesproken, en hij was nu de les aan het geven. We gingen zitten luisteren naar onze zoon, die over het eerste visioen sprak.

Die avond deed onze zoon zendingswerk onder ons. Hij getuigde tot ons van het belang van de gezinsavond. Mijn man en ik beseften dat we vaak proberen onze kinderen beginselen bij te brengen die we zelf niet willen gehoorzamen. Wat zouden we een fijne ervaring hebben gemist als we niet hadden deelgenomen aan die eenpersoonsgezinsavond.

Cecila Lozada, wijk Maranga, ring Lima-Maranga (Peru)

GEZINSAVONDBELOFTE

‘In de hele kerk houden we eens per week [op maandagavond] gezinsavond. Dan zijn ouders en kinderen bij elkaar. Ze bestuderen de Schriften. Ze bespreken problemen in het gezin. Ze maken plannen voor gezinsactiviteiten en dat soort zaken. Ik aarzel niet om te zeggen dat er, als elk gezin ter wereld dat maar deed, onder de gezinnen van de wereld veel meer saamhorigheid zou zijn.’

Gordon B. Hinckley, ‘Gezinsavond’, Liahona, maart 2003, p. 3.