De vensters van de hemel
‘Ik zal voor u de vensters van de hemel openen en zegen in overvloed over u uitgieten.’ (Zie Maleachi 3:10.)
Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal uit de familiegeschiedenis van de auteur
Marcella fronste haar wenkbrauwen toen ze haar tenen in haar schoenen probeerde te wringen. De schoenen waren te klein en deden zeer, maar ze wist dat ze niet mocht klagen. Ze was pas zes, maar ze wist dat er geen geld voor nieuwe schoenen was.
Het vorige jaar was moeilijk geweest voor de familie Nelson. In mei was Marcella’s kleine zusje overleden aan een longontsteking. En vier weken later was haar vader tijdens een ongeluk op zijn werk doodgegaan. Ze miste haar lieve vader zo!
Nu probeerde Marcella’s moeder met naaien haar twee jonge dochters te onderhouden. Hoewel ze een goede naaister was, hadden ze niet genoeg geld. De keukenkastjes in hun kleine huis waren bijna leeg. Nee, er was nu geen geld voor grotere schoenen.
‘Het ontbijt is klaar’, riep haar moeder. Marcella probeerde niet te hinken in de kleine schoenen toen ze naar de tafel liep.
‘O schat.’ Haar moeder knielde naast haar neer. ‘Die schoenen zijn veel te klein voor je, hè?’ Marcella kon horen dat haar moeder zich echt zorgen maakte.
‘Een beetje.’ Marcella probeerde flink te zijn. ‘Het gaat wel.’
‘Je probeert flink te zijn’ zei haar moeder vriendelijk. ‘Maar ik kan zien dat ze pijn doen. Ik zal zo snel mogelijk nieuwe schoenen voor je kopen.’
‘Ik wil ook nieuwe schoenen’, riep de kleine Arvella.
Hun moeder tilde Arvella op en hield haar stevig vast. ‘Jouw schoenen passen nog goed’, zei ze. Arvella’s schoenen waren van Marcella geweest. Ze waren wel wat versleten, maar ze pasten precies.
Arvella stak haar onderlip vooruit. ‘Ik wil ook nieuwe schoenen’, zei ze nu een beetje boos. Marcella en haar moeder lachten naar elkaar. Arvella begreep niet hoe moeilijk ze het hadden, maar door haar onschuld voelden ze zich beter. Ze praatten en lachten bij het eten en het opruimen.
Plotseling werd moeder weer ernstig. ‘Meisjes,’ zei ze langzaam, ‘we gaan vandaag naar de stad. Ik heb twee en een halve dollar.’
Marcella kon het niet geloven! Dat was in 1905 veel geld in Utah. ‘Dat is geweldig!’ riep ze uit. Ze dacht aan het eten dat ze daarvoor konden kopen om de kast te vullen. Misschien kon ze zelfs wel nieuwe schoenen kopen!
Marcella stopte met lachen toen ze de tranen in haar moeders ogen zag. ‘We moeten ook nog twee en een halve dollar aan tiende betalen’, zei ze zachtjes. Toen haalde ze haar meisjes naar zich toe. ‘Ik weet dat we bijna geen eten meer hebben. Ik weet dat je nieuwe schoenen nodig hebt, Marcella. Maar als we willen dat de Heer ons zegent, moeten we zijn geboden onderhouden.’
Toen pakte ze haar versleten Bijbel en zocht Maleachi op. Ze las aan de meisjes de belofte van de Heer voor dat als ze tiende betaalden, de vensters van de hemel open zouden gaan.
‘Wat betekent het dat de vensters van de hemel opengaan?’ vroeg Arvella.
‘Het betekent dat onze hemelse Vader ons zal zegenen’, zei moeder. ‘Er staat dat we zoveel zegeningen zullen ontvangen dat we niet voldoende ruimte hebben om ze te ontvangen. Ik weet dat we de zegeningen van de Heer nu meer dan ooit nodig hebben. Ik geloof in zijn belofte.’
‘Dat geloof ik ook’, zei Marcella.
‘Ik ook’, riep Arvella.
‘O, jullie zijn fijne meiden.’ Moeder greep ze allebei stevig vast. ‘Laten we even samen bidden, dan zullen we het geld naar de bisschop brengen.’
De meisjes en hun moeder knielden neer. Moeder vroeg aan onze hemelse Vader of hij voor voedsel wilde zorgen en voor schoenen voor Marcella. Na het gebed moesten ze allemaal hun tranen wegvegen. Toen zei ze met een glimlach: ‘Laten we onze tiende gaan betalen, meisjes!’
Ze liepen de korte afstand naar het huis van de bisschop en gaven hem de tiende. Hoewel haar voeten zeer deden, genoot Marcella van de wandeling en had ze een warm gevoel van binnen. Ze wist dat hun hemelse Vader hen zou zegenen.
Toen ze bijna thuis waren, zagen ze oom Silas en tante Maud aankomen. De meisjes renden naar oom Silas toe en hij gooide hen in de lucht.
‘Hallo, Sarah’, zei tante Maud, en ze sloeg haar armen om moeder heen. ‘We kwamen even langs om te kijken hoe het met jullie ging.’
‘Nou,’ zei Arvella ernstig, ‘de schoenen van Marcella zijn te klein, maar we hebben onze tiende betaald, dus alles komt goed.’
‘Arvella!’ Haar moeder keek haar streng aan. ‘Alles is in orde, Maud. Hoe gaat het met jullie?’
Ze gingen allemaal naar binnen om even gezellig bij te kletsen. Marcella deed snel haar krappe schoenen uit en zette ze weg. Ze zag dat haar tante en oom aandachtig om zich heen keken. Tante Maud deed zelfs een kast open. Maar al snel moesten de bezoekers weer weg.
Later was Marcella verbaasd toen ze buiten een bestelwagen zag. Hij stopte voor hun deur, en een bezorger kwam naar de deur toe. ‘Een bestelling voor Sarah Nelson’, zei hij.
‘Dat is mijn moeder’, zei Marcella.
‘Maar ik heb helemaal niks besteld’, zei moeder.
Plotseling stond oom Silas naast de besteller in de deuropening. ‘Het is voor jou, Sarah’, zei hij vriendelijk. ‘Je kunt alles hier op tafel zetten’, zei hij tegen de bezorger.
De jongen bracht tassen vol voedsel naar binnen. De meisjes dansten opgetogen om de tafel. Ze sloegen hun armen om oom Silas heen, die snel gedag zei om naar huis te gaan. Er was zoveel voedsel! Suiker, bonen, meel, maïsmeel, gerookt vlees en fruit — de kasten zaten weer vol! En als laatste legde de bezorger een pakje met bruin papier eromheen op tafel.
Toen hij weg was, liepen de meisjes naar het pakje toe. Wat zou erin zitten? Eerst schudde Marcella het en toen Arvella. Toen haalde Marcella voorzichtig het papier eraf. Er viel niet één, maar er vielen twee paar schoenen op haar schoot! Marcella pakte het grootste paar en trok de schoenen aan. Ze pasten precies, en ze kon zelfs haar tenen erin bewegen.
Toen zag ze het gezicht van haar zusje. Haar zus had het tweede paar schoenen opgepakt en zat er blij naar te staren. Ze keek haar moeder verbaasd aan. ‘U zei toch dat ik geen schoenen nodig had, mama?’ zei ze.
‘Je eigen schoenen zijn nog goed genoeg’, zei haar moeder met tranen in haar ogen. ‘Maar als onze hemelse Vader de vensters van de hemel opendoet, weet je maar nooit wat er naar beneden valt.’
Marianne Dahl Johnson is lid van de wijk Wells, in de ring Elko-Oost (Nevada).
‘Wil je dat de vensters van de hemel voor je geopend worden? Wil je zoveel zegeningen ontvangen dat je niet genoeg ruimte hebt om ze te ontvangen? Betaal altijd je tiende en laat de rest aan de Heer over.’
Ouderling Joseph B. Wirthlin van het Quorum der Twaalf Apostelen, ‘Aardse schulden, hemelse schulden’, Liahona, mei 2004, p. 41.