Pokuta i nawrócenie

Starszy Russell M. Nelson

Kworum Dwunastu Apostołów

Pokorna dusza jest nawróconą duszą, a nawrócona dusza jest pokorną duszą.

W ubiegłym roku, kiedy Starszy David S. Baxter i ja jechaliśmy na konferencję palika, po drodze zatrzymaliśmy się w restauracji. Później, kiedy wracaliśmy do naszego samochodu, podeszła do nas pewna kobieta i zawołała do nas. Byliśmy zaskoczeni jej wyglądem. Jej ubiór (a raczej jego brak) był delikatnie mówiąc, „ekstremalny”. Zapytała, czy jesteśmy starszymi Kościoła. Odpowiedzieliśmy, że tak. Prawie bez zahamowań opowiedziała nam historię swego tragicznego życia, pogrążonego w grzechu. Teraz, w wieku zaledwie dwudziestu ośmiu lat, była nieszczęśliwa. Czuła, że jest nic nie warta i nie ma po co żyć. Kiedy tak opowiadała, zaczęła się wyłaniać dobroć jej duszy. Błagając ze łzami w oczach, zapytała, czy jest dla niej jeszcze jakaś nadzieja, jakieś wyjście z jej beznadziejnej sytuacji.

„Tak — odpowiedzieliśmy — jest nadzieja. Nadzieja jest powiązana z pokutą. Możesz się zmienić. Możesz ‚[przystąpić] do Chrystusa i [stawać] się w Nim [doskonała]’”¹. Namawialiśmy ją, aby nie odkładała tego.² Zaszlochała w pokorze i szczerze nam podziękowała.

Kiedy Starszy Baxter i ja ruszyliśmy w dalszą drogę, rozmyślaliśmy o tym doświadczeniu. Przypomnieliśmy sobie radę Aarona daną duszy znajdującej się w beznadziejnej sytuacji. Powiedział on: „Jeśli […] nawrócisz się żałując wszystkich swoich grzechów, i padniesz przed Bogiem, wzywając Jego imienia, wierząc, […] wtedy będzie ci dana nadzieja, której pragniesz”³.

Teraz, podczas tej ostatniej sesji konferencji generalnej, przemawiam także o pokucie. Czynię tak, ponieważ Pan nakazał Swym sługom, aby głosili pokutę wszystkim ludom.⁴ Mistrz przywrócił Swoją ewangelię, by przynieść radość Swoim dzieciom, a pokuta jest zasadniczą częścią składową ewangelii.⁵

Doktryna pokuty, jest tak stara jak sama ewangelia. Biblijne nauki, począwszy od I Księgi Mojżeszowej⁶ do Objawienia⁷ uczą o pokucie. Lekcje Jezusa Chrystusa podczas Jego ziemskiej służby zawierają następujące ostrzeżenia: „Przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii”⁸ i „jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy podobnie poginiecie”⁹.

Wzmianki dotyczące pokuty znajdują się jeszcze częściej w Księdze Mormona.¹⁰ Ludowi starożytnej Ameryki Pan dał następujące przykazanie: „Powtarzam wam, że potrzebujecie się nawrócić, zostać ochrzczeni w Moje imię, i stać się ufni jak dzieci, gdyż w żaden inny sposób nie odziedziczycie królestwa Bożego”¹¹.

Wraz z przywróceniem ewangelii nasz Zbawiciel ponownie położył nacisk na tę doktrynę. Słowo pokuta w różnej odmianie pojawia się w 47 ze 138 rozdziałów Nauk i Przymierzy!¹²

Odpokutowanie za grzech

Co to znaczy odpokutować? Rozpocznijmy od słownikowej definicji, że odpokutować oznacza „odwrócić się od grzechu […] i odczuwać smutek [i] żal”¹³. Odpokutowanie za grzech nie jest łatwe. Lecz nagroda warta jest poniesionej ceny. Pokuta musi być dokonana po jednym kroku na raz. Pokorna modlitwa ułatwi postawienie każdego niezbędnego kroku. Jako warunek wstępny do przebaczenia, najpierw musi nastąpić rozpoznanie, wyrzuty sumienia, a potem wyznanie grzechu.¹⁴ „Przez to możecie wiedzieć, czy człowiek odpokutował za swe grzechy — oto wyzna je i wyrzeknie się ich”¹⁵. Wyznanie należy złożyć osobie, którą się skrzywdziło. Wyznanie grzechu powinno być szczere, a nie tylko przyznaniem się do winy, gdy wszystko wyszło na jaw. Jeżeli ktokolwiek został obrażony, przyznanie się powinno mieć miejsce w stosunku do wszystkich urażonych. Czyny, które mogły mieć wpływ na czyjąś pozycję w Kościele lub prawo do przywilejów z nią związanych, powinny zostać niezwłocznie wyjawione biskupowi, którego Pan powołał, by był sędzią powszechnym w Izraelu.¹⁶

Następnym krokiem jest rekompensata — naprawienie zła — jeżeli jest to możliwe. Następnie trzeba podjąć kroki: postanowienie poprawy i uniknięcie nawrotu — by odpokutować „z całego serca”¹⁷. Dzięki odkupieniu spłaconemu Zadośćuczynieniem Jezusa Chrystusa, dane jest pełne przebaczenie grzesznikowi, który odpokutuje i pozostaje bez grzechu.¹⁸ Skruszonym duszom Izajasz powiedział: „Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna”¹⁹.

Absolutnie jasne jest, że Pan wymaga pokuty i jest to widoczne, kiedy czytamy dziewiętnasty rozdział Nauk i Przymierzy: „Dlatego nakazuję ci, abyś odpokutował — odpokutuj, abym nie smagał cię biczem mych ust, i gniewem moim i oburzeniem, a cierpienia twoje będą dotkliwe — nie wiesz nawet jak dotkliwe, nie wiesz, jak przenikliwe, nie wiesz, jak ciężkie do zniesienia.

Bowiem ja, Bóg, cierpiałem je za wszystkich, aby nie cierpieli, jeżeli odpokutują;

Ale jeżeli nie odpokutują, cierpieć będą jako ja sam cierpiałem”²⁰.

Podczas gdy Pan nalega, abyśmy odpokutowali, większość ludzi nie odczuwa takiej nieodpartej potrzeby.²¹ Postrzegają siebie pośród tych, którzy starają się być dobrzy. Nie mają złych zamiarów.²² Jednak Pan jasno mówi w Swym przesłaniu, że wszyscy muszą odpokutować — nie tylko za popełnione grzechy, ale również za grzech zaniechania. Tak jest w przypadku Jego ostrzeżenia skierowanego do rodziców: „I znowu, skoro rodzice mają dzieci w Syjonie […] i nie uczą ich aby zrozumiały zasadę pokuty, wiary w Chrystusa Syna Boga żywego, i chrztu, i nadania Ducha Świętego, […] grzech ten spadnie na głowy rodziców”²³.

Szersze znaczenie słowa pokuta

Doktryna odpokutowania jest o wiele szersza niż definicja ze słownika. Kiedy Jezus powiedział „odpokutujcie”, jego uczniowie zapisali to przykazanie w języku greckim czasownikiem metanoeo²⁴. To pełne mocy słowo ma wielkie znaczenie. W tym słowie przedrostek meta oznacza „zmianę”²⁵. Przyrostek odnosi się do czterech ważnych terminów greckich: nous, oznaczający „umysł”²⁶, gnosis, oznaczający „wiedzę”²⁷, pneuma, oznaczający „ducha”²⁸ i pnoe, oznaczający „tchnienie”²⁹.

Więc, kiedy Jezus powiedział „odpokutujcie”, poprosił nas, abyśmy zmienili się — byśmy zmienili swój umysł, wiedzę, ducha, a nawet tchnienie. Prorok wyjaśnił, że taka zmiana w ludzkim tchnieniu oznacza oddychanie z wdzięcznym uznaniem dla Tego, który daje nam każdy oddech. Król Beniamin, powiedział: „Jeśli służylibyście […] Bogu, który was stworzył i zachowuje was z dnia na dzień użyczając wam oddechu […] — oto jeśli służylibyście Mu z całą swą duszą, to i tak będziecie sługami nie przynoszącymi Mu korzyści”³⁰.

Tak, Pan nakazał nam, abyśmy odpokutowali, zmienili nasz styl życia, abyśmy przyszli do Niego i byli na Jego podobieństwo.³¹ To wymaga całkowitej przemiany. Alma tak nauczał swego syna: „Nabieraj mądrości w swych młodych latach” — powiedział — „w młodości naucz się przestrzegać przykazań Boga. […] Niech wszystkie twoje myśli kierują się ku Panu, a serce twe zawsze go miłuje”³².

Pełne odpokutowanie oznacza całkowite nawrócenie się do Pana Jezusa Chrystusa i Jego świętej pracy. Alma nauczał o tym, kiedy zadał następujące pytania: „I teraz pytam was, którzy jesteście moimi braćmi w Kościele, czy zrodziliście się duchowo Bogu? Czy Jego podobizna została wyryta na waszych obliczach? Czy doświadczyliście tej wielkiej przemiany serca?”³³ Ta przemiana następuje, kiedy „narodzimy się na nowo”, jesteśmy nawróceni i skoncentrowani na naszej podróży do królestwa Boga.³⁴

Owoce pokuty

Owoce pokuty są słodkie. Dla nowo nawróconych, którzy odpokutowali, prawdy przywróconej ewangelii kierują ich myślami i uczynkami, kształtują ich zwyczaje i charakter. Są bardziej wytrwali i mogą wyzbyć się wszelkiej bezbożności.³⁵ Ponadto, niepohamowane pragnienia³⁶, uzależnienie od pornografii czy narkotyków³⁷, nieokiełznane namiętności³⁸, cielesne pragnienia³⁹ i nieprawa duma⁴⁰ maleją, gdy ma miejsce całkowite nawrócenie się do Pana, a pojawia się determinacja, by służyć Mu i podążać za Jego przykładem.⁴¹ Cnota ozdabia ich myśli i wzrasta pewność siebie.⁴² Dziesięcina jest postrzegana jako pełne radości i „chroniące” błogosławieństwo, a nie jako obowiązek czy poświęcenie.⁴³ Prawda staje się bardziej atrakcyjna i bardziej angażujemy się w rzeczy godne pochwały.⁴⁴

Odpokutowanie jest sposobem Pana na duchowy wzrost. Król Beniamin wyjaśnił, że „naturalny człowiek […] jest wrogiem Boga, był nim od upadku Adama i pozostanie nim na zawsze, jeśli nie podda się wpływowi Świętego Ducha i nie odsunie tego, co jest w nim naturalne, stając się świętym poprzez zadośćuczynienie Chrystusa Pana, i będzie jak dziecko, uległy, łagodny, pokorny, cierpliwy, pełen miłości, skłonny do poddania się wszystkiemu, co Pan uważa za stosowne mu wyznaczyć, tak jak dziecko poddaje się woli swego ojca”⁴⁵. Bracia i siostry, to oznacza nawrócenie! Pokuta jest nawróceniem! Pokorna dusza jest nawróconą duszą, a nawrócona dusza jest pokorną duszą.

Pokuta za tych, którzy zmarli

Każda żyjąca osoba może odpokutować. Ale co z tymi, którzy zmarli? Oni również mają szansę odpokutować. Pismo święte naucza, że „wierni starsi tej dyspensacji, kiedy odchodzą z życia śmiertelnego, nadal trudzą się nauczaniem ewangelii pokuty […] pomiędzy tymi, co są […] w okowach grzechu, w wielkim świecie duchów umarłych.

Umarli, co odpokutują, zostaną zbawieni przez posłuszeństwo obrzędom domu Bożego,

A kiedy już zapłacą karę za swoje przewiny, i są obmyci do czystości, otrzymają nagrodę według uczynków swoich”⁴⁶.

Prorok Józef Smith objawił poza tym, że „ziemia będzie obrzucona klątwą, o ile nie będzie łączącego ogniwa tego czy innego typu pomiędzy ojcami a dziećmi, w ten czy inny sposób […] Bowiem bez nich [naszych zmarłych] nie możemy być udoskonaleni; ani oni bez nas nie staną się doskonali […] A dyspensacja ta właśnie się zaczyna, koniecznym jest, aby miał miejsce cały, i kompletny, i doskonały związek, i zespojenie dyspensacji, i kluczy, i mocy, i chwał”⁴⁷.

„Jezus chce, abym był promyczkiem”?⁴⁸ Tak! I ty też! Chce On, abyśmy również byli wiążącymi kowalami — abyśmy stworzyli wieczne łącza, żeby nasza rodzina nie była od nas oddzielona.⁴⁹ Ziemia została stworzona i dano nam świątynie po to, aby rodziny mogły być na zawsze razem.⁵⁰ Wielu z nas, a być może większość, może odpokutować i nawrócić się, by wykonywać więcej pracy świątynnej i badań genealogicznych dla naszych przodków. Tak więc, nasze odpokutowanie jest konieczne i niezbędne dla ich odpokutowania.

Wszystkim naszym przodkom, dwudziestoośmioletniej kobiecie pogrążonej w grzechu i każdemu z was głoszę, że słodkie błogosławieństwo pokuty jest możliwe. Przychodzi poprzez całkowite nawrócenie się do Pana i Jego świętej pracy.

Wiem, że Bóg żyje. Jezus jest Chrystusem. To jest Jego Kościół. Jego prorokiem jest dziś Prezydent Gordon B. Hinckley i świadczę o tym w imię Jezusa Chrystusa, amen.