Hangtud Kita Magkita Pag-usab
Dili Gayud Pagabiyaan
Ang pasabut sa Manluluwas sa balaan nga mga sinulat naghatag kanako og kasiguroan nga kita dili gayud pagabiyaan.
Panahon sa Iyang pangalagad ang Ginoo kanunay nga mikutlo sa kasulatan. Busa dili kita kinahanglan nga masurprisa nga makakita og mga bersikulo diha sa Daang Tugon nga gikutlo sa Manluluwas diha sa Bag-o. Apan nakuratan ko usa ka adlaw sa dihang akong gibasa ang unang bersikulo sa Salmo 22: “Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo ako?”
Wala gyud ko maghunahuna nga ang Manluluwas mahimong mikutlo sa sagrado nga mga sinulat sa dihang namulong Siya niadtong mga pulong sa Iyang pag-antus sa krus (tan-awa sa Mateo 27:46). Kana nga ideya misangput ngadto sa lawom nga espirituhanong pagkaamgo.
Hapit kitang tanan usahay maghunahuna, “O Dios, hain ba ikaw?” (D&P 121:1). Kana nga pangutana misantup sa akong hunahuna kanunay panahon sa mga gutlo sa kawalay kasigurohan sa espirituhanon nga paagi o kasakit.
Tungod niana nga rason ang mga pulong sa Manluluwas ingon ka tinuod sama sa gihulagway sa pangutana: Ang Iyang pagsinggit tungod ba sa pagkawalay kasigurohan—gani pagduha-duha? Nagpasabut ba kini nga adunay pangutana diin ang akong makagagahum sa tanan, nasayud sa tanan nga ang Manluluwas walay tubag diha gayud niana nga takna nga ang akong kaluwasan nagdepende sa Iyang gahum sa paghatag sa tanang mga tubag ug sa pagbuntog sa tanang mga butang?
Ang pagbasa niini nga salmo nagtudlo kanako nga, bisan kon kini nga mga pulong sa tinuoray naghatag og pagpahayag sa pagkahugno sa kalag ngadto sa “makapawala sa umoy nga kasagmuyo sa balaang pagtalikod,” nga tingali Iyang napanglantawan apan wala matugkad sa hingpit, kini dili usa ka pagpakita sa pagduha-duha.1
Ang buhat mismo sa pagtawag ngadto sa Iyang Amahan sa oras sa Iyang labing panginahanglan gamit ang mga pulong gikan sa balaan nga mga sinulat dili lamang usa ka ebidensya sa hugot nga pagtuo apan usa usab ka dakong oportunidad sa pagtudlo. Bisan kon ang Salmo 22 nagsugod sa usa ka pangutana, kini usa ka pagpahayag sa dakong pagsalig nga ang Dios dili mobiya:
“Kanimo mingsalig ang among mga amahan: mingsalig sila, ug ikaw nagluwas kanila.
“Mingtu-aw sila kanimo, ug giluwas sila: minglaum sila kanimo, ug sila wala ibutang sa kaulawan” (mga bersikulo 4–5).
Ang paggamit sa mga kasinatian sa salmista isip usa ka pagtagna daan sa pag-antus sa Manluluwas, ang salmo nanagna sa pagbugal-bugal (mga bersikulo 7–8), sa sayop nga pagtaral ug umaabut nga pagpasakit (mga bersikulo 11–13), sa Iyang kasakit ug pag-antus (bersikulo 14), sa Iyang kauhaw (bersikulo 15), sa pagsamad sa Iyang mga kamot ug mga tiil (bersikulo 16), ug sa pagripa ug pagbahinbahin sa Iyang bisti (bersikulo 18).
Bisan kon ang Manluluwas mikutlo lamang sa unang bersikulo, ang uban sa salmo nagbarug isip laing pagpamatuod nga Siya mao ang gisaad nga Mesiyas, nga ang Iyang pag-antus ang katumanan sa panagna, ug nga Siya hingpit nga misalig sa Iyang Amahan.
Kini nga pagsabut mihatag sa akong kalag og hilabihan ka dako nga kasigurohan nga ang akong pagtuo wala makawang. Apan ang mas labaw pa ka gamhanan kay sa kasayuran nga si Jesus wala magduha-duha ug naluwas mao ang pagpamatuod niana nga salmo alang sa mga panahon nga ako naghunahuna kon ang Dios mibiya ba kanako o sa panahon nga ako nabalaka nga wala Niya paminawa ang akong pangamuyo.
“Kamo nga nahadlok sa [Dios], dayegon ninyo siya; nga tanan kamo nga kaliwat ni Jacob, himayaon ninyo siya; ug tumindog sa kataha tungod kaniya, nga tanan kamo nga kaliwat sa Israel.
“Kay wala niya pagtamaya ni pagdumti ang kagul-anan sa sinakit [si Jesus]; wala usab pagtagoa [sa Amahan] gikan kaniya ang iyang nawong; apan sa diha nga nagtuaw [si Jesus] ngadto kaniya, iyang gipatalinghugan siya” (mga bersikulo 23–24; empasis gidugang).
The Darkness at the Crucifixion [Ang Kangitngit atol sa Paglansang sa Krus], ni Gustave Doré