Μέχρι να ξανασυναντηθούμε
Στεφάνι από αγκάθια, στεφάνι νίκης
Για εμένα, το στεφάνι από αγκάθια έχει γίνει σύμβολο της επιγνώσεως του Σωτήρος για όλους τους κρυμμένους πόνους μας—και της ικανότητός Του να τους θεραπεύει.
Αύγουστος στους Αγίους Τόπους. Γύρω μας τα ερείπια της Καπερναούμ λαμπύριζαν στην απογευματινή ζέστη. Ήταν ένα συναρπαστικό μέρος να βρίσκεσαι, αλλά τα λόγια του οδηγού μας και ένας κοντινός τζίτζικας βούιζαν για κάμποση ώρα στα αφτιά μας και ο νους μου άρχισε να πλανάται.
Εξαίφνης, ήμουν σε εγρήγορση καθώς ο οδηγός έδειξε το δένδρο που μας χάριζε τη σκιά του και είπε χωρίς πολλές διατυπώσεις: «Το αποκαλούν το δένδρο-στεφάνι από αγκάθια». Κοίταξα τα φυλλώδη κλαδιά. Πού ήταν τα αγκάθια; Προσεγγίζοντάς το, τράβηξα επιφυλακτικά πιο κοντά ένα μικρό κλαδί.
Εκεί, ανάμεσα στα λεπτά φύλλα, είδα τα αγκάθια. Λεπτά και πράσινα, υπερβολικώς αιχμηρά και τόσο μεγάλα, όσο ο αντίχειράς μου, δεν ήταν ορατά από περισσότερο από ένα μέτρο μακριά. Όμως, οιοσδήποτε ερχόταν σε επαφή με ένα από αυτά τα φυλλώδη κλαράκια, θα ένιωθε ασφαλώς τον πόνο.
Σκέφθηκα τους πολλούς πίνακες που είχα δει με τον Σωτήρα να ίσταται ενώπιον μίας παρωδίας δικαστηρίου, φορώντας έναν μοβ χιτώνα και ένα στεφάνι από γυριστό, ξηρό, ακάνθινο αμπελόκλημα. Εξαίφνης, μου ήλθε στον νου ότι ο σκλάβος ή ο στρατιώτης που είχε αναλάβει το έργο να φτειάξει αυτό το στεφάνι, ίσως να ήθελε να δουλέψει με λυγερά πράσινα κλαριά σαν αυτά του δένδρου από πάνω μου—όχι με άγρια, ξηρά κλαράκια. Πιο εύστοχα, σκοπός του στεφανιού δεν ήταν απλώς να προκαλέσει πόνο, αλλά να λοιδορήσει και να χλευάσει.
Στον αρχαίο κόσμο, το πράσινο, φυλλώδες στεφάνι—συνήθως από αρωματικά φύλλα δάφνης—εδίδετο συχνά σε νικητές διαγωνισμών και μαχών. Τα δάφνινα στεφάνια κοσμούσαν τις εικόνες βασιλέων και αυτοκρατόρων. Ίσως το σκληρό στεφάνι που πιέσθηκε επάνω στο μέτωπο του Σωτήρος να ήταν φυλλώδες και πράσινο -- μια σαρδόνια αναφορά σε εκείνη την αρχαία τιμή. Είναι απλώς εικασία, όχι θέμα διδαχής. Όμως, για εμένα, σχηματίζοντας νοερά την εικόνα του έτσι, φέρνει στο επίκεντρο μία πλευρά της εξιλεώσεως ευκρινέστερα: ο Σωτήρας γνωρίζει τις λύπες μας και είναι εις θέσιν να μας θεραπεύσει.
Ο χιτών που Του έθεσαν, ήταν ένα χλευαστικό σύμβολο βασιλικού αξιώματος. Κάλυπτε τα σημάδια μαστιγώσεως και τις ανοικτές πληγές από τα μαστιγώματα που είχε μόλις υποστεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένα φυλλώδες στεφάνι από αγκάθια θα φαινόταν σαν στέφανος ενός νικητή, αλλά στην πραγματικότητα θα έκρυβε τον πόνο που προκαλούσε.
Τόσοι πολλοί από εμάς υφίστανται αθέατες οδύνες. Ο ύμνος διδάσκει ότι «στην ήρεμη καρδιά είναι κρυμμένη λύπη που δεν μπορεί να δει το μάτι» (“Lord, I Would Follow Thee,” Hymns, αρ. 220). Όμως ο Σωτήρας πράγματι τις βλέπει. Γνωρίζει καλά την προσωπική αγωνία. Όλη η διακονία Του πέρασε με την προσδοκία της εξιλεώσεως και της αναστάσεως. Εντούτοις, όσους δίδαξε και ευλόγησε και θεράπευσε δεν γνώριζαν. Ακόμη και οι μαθητές Του έμειναν ανίδεοι.
Ο Σωτήρας βλέπει πέραν των «χιτώνων» και των «στεφανιών» που καλύπτουν τις λύπες μας από τους άλλους. Έχοντας υποφέρει «πόνους και βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους», είναι γεμάτος ευσπλαχνία και γνωρίζει πώς να μας συμπαρασταθεί, όταν θέτουμε τα βάρη μας στα πόδια Του (βλέπε Άλμα 7:11–12). Εκείνος είναι το βάλσαμο το οποίο μπορεί να θεραπεύσει ακόμη και βαθείες και κρυμμένες πληγές. Και το στεφάνι που κρατά για εμάς είναι όντως εκείνο του νικητή.
Ο Χριστός με το στεφάνι από αγκάθια, υπό Carl Heinrich Bloch, χρησιμοποιείται κατόπιν αδείας του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στο Frederiksborg στο Hillerød της Δανίας. Απαγορεύεται η αντιγραφή.