Μήνυμα της Πρώτης Προεδρίας
Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε
Σήμερα μόνον ερείπια της Καπερναούμ έχουν μείνει, αυτή η πόλη στην όχθη της λίμνης, η καρδιά της διακονίας του Σωτήρος στη Γαλιλαία. Εδώ κήρυξε στη συναγωγή, δίδαξε στη θαλάσσια ακτή και θεράπευσε στα σπίτια.
Στην αρχή της διακονίας Του, ο Ιησούς πήρε ένα κείμενο από τον Ησαΐα: «Το Πνεύμα του Κυρίου του Θεού είναι επάνω μου‧ επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς‧ με έστειλε για να γιατρέψω τους συντετριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και άνοιγμα δεσμωτηρίου στους δεσμίους» (Ησαΐας 61:1, βλέπε, επίσης, Κατά Λουκάν 4:18)—μία ευκρινής ανακοίνωση ενός θείου σχεδίου, προκειμένου να διασώσει τους υιούς και τις θυγατέρες του Θεού.
Όμως, το κήρυγμα του Ιησού στη Γαλιλαία ήταν απλώς το προοίμιο. Ο Υιός του Ανθρώπου είχε πάντοτε ένα φοβερό ραντεβού που τον περίμενε στον λόφο ο οποίος απεκαλείτο Γολγοθάς.
Συλληφθείς στον κήπο της Γεθσημανή, ύστερα από τον Μυστικό Δείπνο, εγκαταλελειμμένος από τους μαθητές Του, πτυσμένος, δεδικασμένος και εξευτελισμένος, ο Ιησούς παραπατούσε υπό του μεγάλου Του σταυρού προς τον Γολγοθά. Έβαινε από τον θρίαμβο στην προδοσία, στον βασανισμό και στον θάνατο επί του σταυρού.
Με τα λόγια του τραγουδιού “The Holy City” [Η Αγία Πόλις]:
Η σκηνή άλλαξε …
Το πρωινό ήταν κρύο και ψυχρό,
καθώς υψώθηκε η σκιά ενός σταυρού
επάνω σε έναν μοναχικό λόφο.1
Για εμάς ο Επουράνιος Πατέρας έδωσε τον Υιό Του. Για εμάς ο μεγαλύτερος αδελφός μας έδωσε τη ζωή Του.
Την τελευταία στιγμή ο Διδάσκαλος θα μπορούσε να είχε γυρίσει πίσω. Όμως δεν το έκανε. Κατέβηκε υπό τα πάντα, ώστε να μπορέσει να σώσει τα πάντα: την ανθρώπινη φυλή, τη γη και πάσα ζωή που την κατοίκησε.
Μονάχα αυτά τα λόγια στη χριστιανοσύνη που ειπώθηκαν από τον άγγελο στη Μαρία Μαγδαληνή και την άλλη Μαρία καθώς αυτές πλησίαζαν στο μνήμα, προκειμένου να φροντίσουν το σώμα του Κυρίου τους, σημαίνουν πάρα πολλά για εμένα: «Τι αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε» (Κατά Λουκάν 24:5–6).
Με αυτήν τη δήλωση, όσοι είχαν ζήσει και πέθαναν, όσοι ζουν τώρα και μία ημέρα θα πεθάνουν και όσοι θα γεννηθούν και θα πεθάνουν, είχαν μόλις διασωθεί.
Ως αποτέλεσμα της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, θα αναστηθούμε όλοι. Αυτή είναι η λύτρωση της ψυχής. Ο Παύλος έγραψε:
«Υπάρχουν… σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια‧ πλην, άλλη είναι η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η δόξα των επιγείων.
»Άλλη είναι η δόξα του ηλίου, και άλλη η δόξα του φεγγαριού, και άλλη η δόξα των αστεριών‧ επειδή, αστέρι από αστέρι διαφέρει σε δόξα.
»Έτσι και η ανάσταση των νεκρών» (Προς Κορινθίους Α΄ 15:40–42).
Την επουράνια δόξα επιζητούμε. Στην παρουσία του Θεού επιθυμούμε να κατοικήσουμε. Θέλουμε να είμαστε μέλη μίας παντοτινής οικογενείας.
Για Εκείνον που λύτρωσε τον καθέναν εξ ημών από τον ατελείωτο θάνατο καταθέτω μαρτυρία ότι είναι διδάσκαλος αληθείας—όμως είναι παραπάνω από διδάσκαλος. Είναι το παράδειγμα της τέλειας ζωής—αλλά είναι παραπάνω από παράδειγμα. Είναι ο μέγας ιατρός—αλλά είναι παραπάνω από ιατρός. Είναι στην κυριολεξία ο Σωτήρας του κόσμου, ο Υιός του Θεού, ο Άρχοντας Ειρήνης, ο Άγιος του Ισραήλ, δηλαδή ο ανεστημένος Κύριος ο οποίος διεκήρυξε: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος. Εγώ είμαι αυτός που ζει, εγώ είμαι αυτός που θανατώθηκε. Εγώ είμαι ο συνήγορός σας προς τον Πατέρα» (Δ&Δ 110:4).
«Τι γλύκα π’ έχ’ η φράσ’ αυτή Το ξέρ’ ο Λυτρωτής μου ζει»2
Καταθέτω μαρτυρία για αυτό.
Δεν είναι εδώ, υπό Walter Rane. Απαγορεύεται η αντιγραφή. Ο Χριστός και η Μαρία στο μνήμα, υπό Joseph Brickey © 2004 IRI
Εικονογράφηση υπό Steve Kropp