Όμως δεν υπάρχει εκκλησία εδώ
Τζούλυ Ισμαΐλ, Δυτική Αυστραλία, Αυστραλία
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Μεσόγειο, παρευρισκόμουν σταθερά στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας, όπου μπορούσα. Στη Σεβίλη της Ισπανίας, επιστράτευσα τη βοήθεια του ρεσεψιονίστα ενός ξενοδοχείου, του τοπικού τηλεφωνικού καταλόγου και ενός χάρτη της πόλης για να μπορέσω να βρω το τοπικό οίκημα συγκεντρώσεων Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Σημείωσα τη διεύθυνση και το όνομα της Εκκλησίας στα ισπανικά. Το Σάββατο το απόγευμα προσευχήθηκα για μάθω τι ώρα άρχιζαν οι συγκεντρώσεις και είχα μια έντονη εντύπωση ότι θα έπρεπε να είμαι εκεί έως τις 10 π.μ.
Λίγο πριν φύγω για την εκκλησία στις 9:30 την Κυριακή το πρωί, προσευχήθηκα ξανά για να μπορέσω να βρω το οίκημα συγκεντρώσεων. Ακολουθώντας το χάρτη μου, άρχισα να προχωρώ σε ένα λαβύρινθο από στενά δρομάκια. Ήταν ένα θαυμάσιο πρωινό. Πέρασα μπροστά από καφενεδάκια και μια αγορά πουλιών που έσφυζε από τα ξεφωνητά των πουλιών.
Έφτασα στην καθορισμένη διεύθυνση, αλλά δε βρήκα τίποτα που να θυμίζει έστω και αμυδρά μια εκκλησία. Ανεβοκατέβηκα το δρόμο ψάχνοντας, αλλά μάταια. Είχα μπερδευτεί, ήμουν αγχωμένη και η ώρα ήταν σχεδόν 10 π.μ.
Τελικά, προσευχήθηκα στον Πατέρα μου στους Ουρανούς: «Εσύ με πρόσταξες να πάω στην εκκλησία και να, βρίσκομαι εδώ, όμως δεν υπάρχει εκκλησία».
Εκείνη τη στιγμή φάνηκε από τη γωνία ένας καλοντυμένος άνδρας με κοστούμι. Έμοιαζε με μέλος της Εκκλησίας και ένιωσα την παρότρυνση να τον σταματήσω. Προσπαθώντας με δυσκολία να συνεννοηθώ, του είπα ότι αναζητούσα μια εκκλησία. Απάντησε κάτι που δεν κατάλαβα και έδειξα σαστισμένη. Τότε άνοιξε το χαρτοφύλακά του και είδα δύο δερματόδετα βιβλία που έμοιαζαν με γραφές. Του έδωσα το χαρτί μου όπου είχα σημειώσει «La Iglesia de Jesucristo» (Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού). Χαμογέλασε και έδειξε προς τα πίσω στο δρόμο από όπου είχα έρθει και προχωρήσαμε μαζί στην εκκλησία. Το οίκημα βρισκόταν σε διαφορετική διεύθυνση, λίγα μόλις λεπτά πιο μακριά και ήταν εύκολο να το μπερδέψεις, αν δεν ήξερες ότι ήταν εκεί. Βρισκόταν σε μια μικρή πλατεία, πίσω από μεγάλες πύλες.
Στο οίκημα συγκεντρώσεων ανεκάλυψα πολύ σύντομα ότι ο άνδρας που με είχε βοηθήσει δεν ήταν άλλος από τον επίσκοπο του τομέα και οι συγκεντρώσεις άρχιζαν στις 10:30. Είχα φθάσει αρκετά έγκαιρα.
Κατά τη συγκέντρωση νηστείας και μαρτυρίας του τομέα, είχα την παρότρυνση να δώσω τη μαρτυρία μου. Έχοντας έναν ιεραπόστολο να μεταφράζει τα λόγια μου από τα αγγλικά στα ισπανικά, κατέθεσα τη μαρτυρία μου και περιέγραψα πώς ο Κύριος είχε παράσχει έναν τρόπο ώστε να φτάσω στην εκκλησία. Μετά ο επίσκοπος έδωσε τη μαρτυρία του και εξήγησε ότι χρειάστηκε να παρκάρει μακρύτερα εκείνο το πρωί, ώστε έφθασε αργότερα από το κανονικό. Όταν με είδε, σκέφθηκε ότι έμοιαζα με μέλος της Εκκλησίας κι έτσι σταμάτησε να με βοηθήσει. Στη συνέχεια μίλησε για μέλη που έχουν χαθεί πνευματικά και είπε ότι πρέπει να τα βοηθάμε να βρουν την Εκκλησία.
Στη διάρκεια των ετών, οι αναμνήσεις μου από τα αξιοθέατα της Σεβίλης έχουν ξεθωριάσει, όχι όμως και η ανάμνησή μου για το συμβάν με την εύρεση της εκκλησίας. Εκείνη η ανάμνηση είναι μια μαρτυρία για εμένα της μεγάλης αγάπης του Πατέρα μας στους Ουρανούς για εμάς και ότι το χέρι Του είναι ορατό στη ζωή μου, αν κοιτάξω απλώς όλα εκείνα τα οποία «συνεργούν προς το αγαθό [μου]» (Προς Ρωμαίους 8:28).