Ons gezin, ons thuis
De invloed van een rechtschapen voorbeeld
In april 1992 woonde ik met mijn gezin in Provo (Utah, VS), waar we naartoe waren verhuisd vanuit Canada zodat ik een ingenieursgraad kon halen aan de Brigham Young University. Mijn zoon Jase (17) had vriendschap gesloten met een jonge vrouw die Krista heette.
Op de zaterdagavond van het weekend van de algemene conferentie kwam Jase de woonkamer binnen en vroeg of hij de auto mocht lenen om met Krista een milkshake te halen. Ik gooide hem de sleutels toe en hij ging naar de keuken om haar te bellen. Ik kon zijn deel van het gesprek horen, en dat ging ongeveer zo:
‘Hoi Krista, met mij, Jase. Ik vroeg me af of je zin had om een milkshake te gaan halen.’ Stilte. ‘Na de priesterschap, bedoel je? Goed, oké, dan bel ik je daarna. Tot dan.’
Jase hing op en kwam weer de woonkamer in.
‘Dus ga je met haar uit?’ vroeg ik.
‘Ze zei dat ze wel wilde,’ antwoordde hij, ‘maar ze zei dat ik haar maar moest bellen als ik thuis was gekomen na de priesterschapsbijeenkomst.’ Met een verslagen blik op zijn gezicht verdween hij naar zijn kamer.
Het was als een klap in mijn gezicht. Ik was opgegroeid in het zuiden van Alberta, bijna 130 kilometer van het ringgebouw. Niemand had ooit van mij of mijn ouders, die leiderschapsfuncties in onze gemeente hadden, verwacht dat we kwamen opdagen voor conferentiebijeenkomsten, laat staan de priesterschapsbijeenkomst. Maar nu rekende iemand erop.
Wat werd mijn reactie op de verdrietige blik op het gezicht van mijn zoon toen hij naar zijn kamer ging? Ik wist dat mijn beslissing een precedent zou zijn voor vele jaren.
Ik stond op en riep de gang in naar Jase en mijn jongere zoon, die pas tot diaken geordend was: ‘Kleed je om. We hebben tien minuten om de priesterschapsbijeenkomst in het ringcentrum te halen.’ Ik maakte me snel klaar en toen ik mijn slaapkamer verliet, waren beide jongens klaar en gingen we naar de auto.
Ik herinner mij de toespraken niet erg goed, maar ik herinner me wel dat we de Geest voelden. Het was een goed gevoel om met mijn zoons naar de priesterschapsbijeenkomst te gaan. Toen we thuiskwamen, voelde Jase zich prettig, en ik voelde me daardoor ook prettig. Hij belde Krista en ze gingen milkshakes halen.
In de twintig jaar die sindsdien zijn verstreken, hebben de priesterschapsdragers in ons gezin geen enkele priesterschapsbijeenkomst van de algemene conferentie overgeslagen. Omdat een rechtschapen jonge vrouw pal stond voor haar overtuiging kreeg ons gezin de kans om iets te veranderen. En wij luisteren tijdens de priesterschapsbijeenkomst van de algemene conferentie nog steeds naar de woorden van hedendaagse profeten en voelen de Geest.
Illustraties Roger Motzkus