ไข่มุกแท้
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
เจตตาอยากเล่นเปียโน แต่เธอจะจากครอบครัวได้หรือ
“โดยเรื่องเล็กและเรียบง่ายสิ่งสำคัญจะเกิดขึ้น” (แอลมา 37:6)
เจตตา เพิร์ล สตูเวิร์ทถอดหมวกและทิ้งตัวลงไปนั่งข้างๆ คุณพ่อบนระเบียง “ไข่มุกคืออะไรคะ” เธอถามเขา
เจตตาวัยแปดขวบรู้ว่าไข่มุกคืออะไร แต่เธอชอบฟังคำตอบของพ่อ คุณพ่ออธิบายเหมือนทุกครั้งว่าไข่มุกเกิดขึ้นทีละชั้นในหอยนางรมจนกลายเป็นอัญมณีแวววาวสดใสได้อย่างไร
“ไข่มุกแวววาวเหมือนลูก เจตตา เพิร์ลน้อยของพ่อ” เขาพูดพลางยิ้ม เจตตายิ้มตอบ เธอชอบเป็นเพิร์ลของพ่อ
ขณะรับประทานอาหารค่ำ คุณพ่อบอกเจตตาว่าเขามีคำถามสำคัญจะถามเธอ
“ตั้งแต่ลูกยังเล็ก ลูกมีพรสวรรค์พิเศษด้านดนตรี” คุณพ่อพูด “ลูกอยากเรียนเปียโนหรือเปล่า”
เจตตาทำตาโต “อยากสิคะ!”
“นั่นหมายความว่าลูกต้องเดินทางไกลไปพักอยู่กับครูสักระยะหนึ่งนะลูก” คุณแม่บอก “ไม่มีใครในมิลเบิร์นสอนลูกได้”
รอยยิ้มของเจตตาจางหายไป เธอไม่เคยอยู่ห่างครอบครัวเกินหนึ่งวัน และต้องไป ไกล …
“แต่สำคัญที่เราต้องพัฒนาพรสวรรค์ แม้จะทำได้ยาก” คุณพ่อบอก
คุณแม่พยักหน้า “ลูกต้องตั้งใจมาก” เธอบอก
เจตตา รัก ดนตรี เธออยากเล่นเปียโนมาตลอด รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “หนูจะเล่นเปียโนค่ะ!”
แต่เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะเจตตาดูคุณพ่อผูกม้าติดกับรถม้า เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย วันนี้เธอกลัว เธอไม่คิดว่าจะต้องจากบ้านเร็วขนาดนี้
เจตตาค่อยๆ ปีนรถม้าขึ้นไปนั่งข้างๆ คุณพ่อ
“พร้อมหรือยังจ๊ะเจตตา เพิร์ล” เขาถาม
เจตตาไม่รู้สึกว่าพร้อม แต่เธอพยักหน้า รถม้าพุ่งตัวไปข้างหน้า
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คุณพ่อชำเลืองมองเธอ “ลูกรู้หรือเปล่าว่าพ่อกับแม่ภูมิใจในตัวลูกมาก”
เจตตาพยักหน้า “แต่ถ้าคุณพ่อต้องการให้หนูช่วยที่บ้านล่ะคะ”
คุณพ่อยิ้ม “เราจะคิดถึงลูกแน่เลย แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่ลูกจะช่วยได้ ลูกจะรับใช้พระบิดาบนสวรรค์โดยพัฒนาของประทานที่พระองค์ประทานให้ลูก”
เธอไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน พรสวรรค์ด้านดนตรีของเธอจะเป็นของประทานจากพระบิดาบนสวรรค์ได้หรือ
คุณพ่อพูดต่อ “จะต้องใช้เวลา แต่ลูกจะเล่นเปียโนเก่งขึ้นทีละนิด จากนั้นลูกก็จะสามารถรับใช้คนได้มาก”
เจตตารู้สึกว่าความกลัวเริ่มหายไป เธอจะเรียนเปียโน และ รับใช้พระบิดาบนสวรรค์ คงจะน่ากลัว แต่เธอรู้ว่าพระองค์จะทรงช่วยเธอ
คุณพ่อขยิบตา “ไข่มุกน้อยของพ่อกำลังสดใสแวววาวมากขึ้นเรื่อยๆ”
อย่างที่คุณพ่อพูดไว้ เจตตาน้อยหัดเล่นเปียโนแบบค่อยเป็นค่อยไป เธอหัดเล่นออร์แกนด้วย
ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น เจตตาก็กลับบ้าน วันอาทิตย์นั้นเธอกลายเป็นนักออร์แกนคนแรกของมิลเบิร์น! หัวใจเธอเต้นแรงขณะนั่งอยู่ที่ออร์แกนหลังใหญ่ที่ชุมชนซื้อมาให้เธอเล่น ออร์แกนนั้นสวยมากจนเจตตาแทบไม่กล้าแตะ เธอต้องนั่งบนหนังสือจึงจะเอื้อมถึงคีย์
เธอสูดหายใจลึกๆ และเริ่มเล่น เสียงเพลงไพเราะน่าฟังดังไปทั่วห้อง
เจตตาชำเลืองมองกลุ่มคนอย่างรวดเร็ว พวกเขายิ้มแย้มขณะร้องเพลง เจตตายิ้มตาม ฝีมือการเล่นของเธอยังห่างไกลความสมบูรณ์แบบ แต่เธอกำลังใช้พรสวรรค์รับใช้
เธอจำคำพูดของคุณพ่อได้ “ไข่มุกแวววาวเหมือนลูก เจตตา เพิร์ล”
พระบิดาบนสวรรค์ทรงกำลังทำให้เธอเป็นไข่มุกแท้ทีละนิด ทีละชั้น