ลูกอมหนึ่งเม็ด
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
การแบ่งลูกอมทำได้ไม่ยาก แต่การแบ่งปันพระกิตติคุณเล่า
“ฉันอยากเป็นผู้สอนศาสนาเดี๋ยวนี้” (หนังสือเพลงสำหรับเด็ก หน้า 90)
“เอาลูกอมมั้ย” โฮเซยื่นลูกอมสีน้ำตาลให้เปโดรเพื่อนของเขาขณะทั้งสองนั่งรถเมล์กลับจากโรงเรียนด้วยกัน
“เอาสิ” เปโดรตอบ เขายื่นมือมาหยิบลูกอมแกะใส่ปาก
โฮเซหยิบลูกอมสีเหลืองออกจากถุงเล็กๆ เด็กทั้งสองนั่งเงียบขณะรถเมล์แล่นไปตามทาง เมืองของพวกเขาในอาร์เจนตินาเป็นเมืองใหญ่ พวกเขาต้องนั่งรถเมล์ไปโรงเรียนไกลๆ ทุกวัน คุณแม่ของโฮเซมักจะให้เงินเขามาซื้อลูกอมถุงเล็กๆ ไว้อมฆ่าเวลา
“เอาอีกมั้ย” โฮเซยื่นลูกอมสีน้ำตาลให้กำหนึ่ง
“อือ ขอบคุณนะ!” เปโดรตอบ “ทำไมนายไม่ชอบลูกอมนี่ล่ะ มันอร่อยมากนะ”
โฮเซหยุดคิดครู่หนึ่งและเลียริมฝีปาก “ฉันคิดว่าเพราะมันเป็นรสกาแฟ
“ทำไมไม่ชอบรสกาแฟล่ะ อร่อยออก”
“ฉันเป็นมอรมอน เราไม่ดื่มกาแฟ ฉันก็เลยไม่เคยกินรสนี้”
เปโดรทำหน้างง “มอรมอนคืออะไร ทำไมนายไม่ดื่มกาแฟ”
“มอรมอนคือคนที่เป็นสมาชิกศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย เราเชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงต้องการให้เราดูแลร่างกายของเรา เราจึงไม่ดื่มกาแฟ ชา หรือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เราไม่สูบบุหรี่ด้วย”
“แต่นี่แค่ลูกอม” เปโดรบอก “ไม่ใช่กาแฟ จริงๆ สักหน่อย”
“ฉันรู้” โฮเซพูด “แต่ฉันก็ไม่อยากกินอยู่ดี”
เปโดรพยักหน้า “งั้นนายเอาลูกอมสีน้ำตาลให้เราหมดเลยก็ได้ แล้วศาสนจักรของนายสอนอะไรอีก”
“ทุกวันอาทิตย์เราไปโบสถ์และเรียนเกี่ยวกับพระเยซูและพระบิดาบนสวรรค์ เราฝึกร้องเพลงสนุกๆ หลายเพลงด้วย เด็กทุกคนจะร้องเพลงและพูดในการประชุมที่โบสถ์ของเราวันอาทิตย์นี้ ทำไมนายไม่ลองถามแม่ดูว่านายจะมาโบสถ์กับเราได้ไหม นายจะได้พบผู้สอนศาสนาด้วย”
“โอเค” เปโดรพูด “พวกเขามีลูกอมรสกาแฟที่อยากกำจัดหรือเปล่า”
โฮเซหัวเราะ “ไม่มีหรอก แต่พวกเขามีดีกว่านั้นจะแบ่งให้นาย!”