มีอะไรที่ฉันจะทำได้บ้างคะ

ลอราลี เลวิทท์, วอชิงตัน สหรัฐอเมริกา

ภาพประกอบโดย อัลเลน การ์นส์

ดิฉันนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั่งเล่น ดิฉันเพิ่งแท้งลูกได้ไม่กี่วัน และไม่อาจหยุดคิดเรื่องการสูญเสียลูกน้อยได้ สิ่งต่างๆ มากมายเตือนดิฉันให้นึกถึงเรื่องเศร้าครั้งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตู้ที่เต็มไปด้วยชุดคลุมท้อง

ทุกครั้งที่เข้าไปในห้องของดิฉัน ดูเหมือนเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในนั้นจะจ้องมองดิฉัน เสื้อผ้าส่วนใหญ่ซื้อมาใหม่และไม่เคยใส่ ทำให้คิดว่าดิฉันจะไม่ตั้งครรภ์อีก ดิฉันยังอ่อนแอเกินกว่าจะยืนเกินสองสามวินาทีเพื่อเก็บเสื้อผ้าพวกนั้น

จู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู พอเปิดประตูดิฉันเห็นผู้เยี่ยมสอนยืนอยู่ตรงบันได เธอเป็นผู้เยี่ยมสอนคนเดียวกับที่ดูแลลูกๆ ของดิฉันเมื่อแพทย์ยืนยันกับดิฉันและสามีว่าดิฉันแท้งลูก

“มีอะไรที่ฉันจะทำให้คุณได้บ้างคะ” เธอถาม

“มีค่ะ” ดิฉันตอบ “ดิฉันต้องการให้คุณช่วยเก็บชุดคลุมท้องค่ะ”

ดิฉันพาเธอเข้าไปในห้องนอน รื้อเสื้อผ้าออกจากลิ้นชัก และปลดชุดออกจากไม้แขวน ต่อจากนั้นดิฉันก็นอนอยู่บนเตียงขณะที่เธอพับชุดพวกนั้นใส่กล่องอย่างเบามือ หลังจากเธอมัดกล่องแล้วยกลงไปชั้นล่างเพื่อดิฉันจะไม่เห็นเสื้อผ้าพวกนั้นอีก ดิฉันรู้สึกคลายใจ

หลังจากนั้นเธอเข้าไปในครัว หยิบจานใส่เครื่องล้าง เช็ดเคาน์เตอร์ และจัดทุกอย่างให้เป็นระเบียบ—ทุกอย่างที่ดิฉันยังทำเองไม่ได้ เมื่อเธอไปแล้ว บ้านสะอาด เสื้อผ้าออกไปพ้นสายตา และดิฉันไม่ทุกข์ใจอีกเลย

อัครสาวกยอห์นสอนว่า “ในความรักนั้นไม่มีความกลัว แต่ความรักที่สมบูรณ์นั้นก็ขับไล่ความกลัวออกไปเสีย” (1 ยอห์น 4:18) เมื่อเรายื่นมือแบ่งปันความรักของพระผู้ช่วยให้รอด ความกล้าหาญของพระองค์ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เพราะผู้เยี่ยมสอนของดิฉันเปี่ยมด้วยความรักของพระคริสต์ เธอจึงมาทันทีเมื่อพระวิญญาณทรงกระตุ้นเตือนให้เธอมา

เราได้รับการแสดงความรักหลายครั้งในยามเดือดร้อนเช่นนั้น รวมไปถึงดอกไม้ การ์ด คัพเค้ก และการดูแลลูก ซึ่งเราเห็นคุณค่าทั้งสิ้น แต่การแสดงออกที่ช่วยมากที่สุดคือเมื่อผู้เยี่ยมสอนมาเคาะประตูโดยไม่รู้ว่าดิฉันต้องการเธอมากเพียงใด และถามว่า “มีอะไรที่ฉันจะทำให้คุณได้บ้างคะ”