เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
พรสำหรับคนแปลกหน้า
ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์
หลายปีหลังจากผมกับครอบครัวเข้าร่วมศาสนจักร ผมได้รับเรียกให้รับใช้ในคณะเผยแผ่พอร์ตฮาร์คอร์ต ไนจีเรีย ในวันแดดจ้าหลังจากผมมาถึงเขตแรกไม่นาน ผมกับคู่เริ่มออกไปสอนศาสนาและพูดคุยกับผู้คนตามปกติ
เมื่อเราผ่านถนนที่คนพลุกพล่าน เราได้ยินเสียงแผ่วๆ เรียกเราจากอาคารชุดที่มีรั้วเตี้ยๆ เรามองข้ามรั้วและเห็นชายวัยกลางคนกำลังนอนพังพาบอยู่ข้างประตู
เขาบอกให้เราเข้าไป แต่ไม่มีทางที่เราจะเข้าไปในอาคารได้ ประตูล็อกและเราคิดว่าการปีนข้ามรั้วคงจะผิดหลักจริยธรรม ผมได้รับการกระตุ้นเตือนให้ตรวจดูกุญแจสายยูที่ประตูอีกครั้ง ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นเราจัดการถอดกุญแจสายยูจากด้านนอกและเปิดประตู เราเห็นว่าชายคนนั้นป่วยและไม่มีใครดูแล เขาอธิบายว่าเขาป่วยและรู้สึกปวดมากจนเขาลุกไม่ไหว
หลังจากพูดคุยกับเขา เราเดินตามขณะเขาคลานกลับเข้าไปในบ้าน เขาขอให้เราสวดอ้อนวอนให้เขา และเราเสนอว่าจะให้พรเขา เมื่อเราวางมือบนศีรษะเขา ผมรู้สึกว่ามีก้อนจุกอยู่ที่คอและพูดไม่ออก ความกลัวครอบงำผม ผมเริ่มสั่นและเหงื่อออก น้ำตาไหลอาบแก้มผม ผมสวดอ้อนวอนออกเสียงไม่ได้ ผมจึงเริ่มสวดอ้อนวอนในใจขอให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงปลดปล่อยลิ้นของผมตามพระประสงค์ของพระองค์
ลิ้นของผมเปล่งเสียงได้ทันที ผมรู้ว่าผมกำลังพูด แต่ไม่สามารถควบคุมคำพูดได้ ผมได้ยินแต่เสียงตนเองกำลังทูลขอให้พระบิดาบนสวรรค์รักษาชายที่กำลังทุกข์ทรมานคนนี้ ก่อนกล่าวเอเมน ชายคนนั้นหลับไปแล้ว เราปล่อยเขาไว้และไปนัดอื่นแต่วางแผนจะกลับมาดูเขาขากลับอพาร์ตเมนต์ของเรา
เรากลับมาและประหลาดใจมาก ชายคนนั้นวิ่งมาหาเราพลางร้องตะโกนว่า “ได้ผล! ได้ผล!” เราดีใจมากจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้
ในการประชุมศีลระลึกวันอาทิตย์ต่อมา จู่ๆ อธิการก็หยุดชั่วขณะตรงแท่นพูดและมองไปที่ประตูห้องนมัสการ เราเหลียวไปมองและเห็นชายคนที่เราให้พร อธิการรู้จักเขาและแปลกใจที่เขาเข้ามาในโบสถ์ นับจากนั้นเป็นต้นมา เขาเข้าร่วมการประชุมศีลระลึกและชั้นเรียนอื่นเป็นประจำ ในที่สุดผมย้ายออกจากเขตนั้น
ผมประหลาดใจที่พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้เกิดปาฏิหาริย์วันนั้น และผมรู้สึกเจียมตนที่พระบิดาบนสวรรค์ทรงเห็นว่าผมมีค่าควร ผมรู้ว่าเราเป็นเครื่องมือในพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้า พรแห่งการรักษาเป็นของชายคนนั้น แต่พรแห่งประจักษ์พยานและปีติเป็นของผม