ลูกทุกคนของพระผู้เป็นเจ้า
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“นี่เป็นวัดของชาวพุทธ” คุณแม่บอก “เป็นศาสนาของเยเย่”
“เราอ้างเอกสิทธิ์แห่งการนมัสการพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพตามการวินิจฉัยจากมโนธรรมของเราเอง, และยอมให้มนุษย์ทั้งปวงมีเอกสิทธิ์เช่นเดียวกัน, ให้พวกเขานมัสการโดยวิธีใด, ณ สถานที่ใด, หรือสิ่งใดก็ได้ที่พวกเขาจะนมัสการ” (หลักแห่งความเชื่อ 1:11)
ไอเรนสนุกกับการไปเที่ยวไต้หวัน คุณปู่หรือ เยเย่ ของเขาพาเขากับไอลาน้องสาวไปเที่ยวสวนสัตว์และนั่งเรือข้ามฟากไปเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่ง พวกเขาไปเที่ยวสวนสวยๆ เต็มไปด้วยต้นมะม่วงกับกล้วยไม้ และไปเที่ยวภูเขาที่พวกลิงพยายามขโมยอาหารของพวกเขา! ลิงทำให้ไอลากลัว แต่ไอเรนคิดว่าพวกมันน่าทึ่ง
เยเย่ต้องการสอนไอเรกับไอลาว่าครอบครัวของพวกเขามาจากไหน เขาพาทั้งสองไปพบญาติทุกคนและไปร้านอาหารเพื่อลองชิมอาหารใหม่ๆ ไอเรนฝึกใช้ตะเกียบมาตลอด เขาใช้ได้เก่งมาก
วันหนึ่งเยเย่พาไอเรน ไอลา กับพ่อแม่ของพวกเขาไปสถานที่พิเศษแห่งหนึ่ง เป็นอาคารหลังใหญ่มีประตูบานใหญ่เปิดอยู่และพื้นไม้เป็นมันเงา ก่อนเข้าไป ไอเรนกันครอบครัวต้องถอดรองเท้า “นี่เป็นสถานที่ซึ่งลูกต้องสำรวม” คุณแม่บอก “เหมือนที่โบสถ์ของเรา”
“นี่เป็นโบสถ์หรือครับ” ไอเรนถาม อาคารหลังนี้ไม่เหมือนโบสถ์ที่เขาเคยเห็น หลังคาสีสดใสมีขอบโค้ง คนในชุคคลุมสีน้ำเงินเดินเข้าประตูอย่างเงียบๆ
“ทำนองนั้น” คุณแม่บอก “นี่เป็นวัดของชาวพุทธ แต่พวกเขาไม่ได้แต่งงานหรือผนึกกันที่นี่เหมือนในพระวิหารของเรา นี่เป็นอาคารสำหรับศาสนาของเยเย่ คุณปู่มาที่นี่เพื่อเรียนรู้คำสอนของศาสนาพุทธและช่วยคนอื่นๆ”
คุณพ่อเสริมว่า “ลูกจำแผ่นดินไหวในไต้หวันที่เราเห็นในข่าวเมื่อเดือนก่อนได้ไหม เยเย่กับอาสาสมัครคนอื่นๆ ที่วัดนี้ไปช่วยหลังเกิดแผ่นดินไหว”
“พวกเขาทำอะไรหรือคะ” ไอลาถาม
“พ่อคิดว่าพวกเขานำน้ำไปให้ประชาชนและเก็บกวาดเศษหินเศษปูน” คุณพ่อตอบ “พวกเขาช่วยคนที่สูญเสียบ้านหาที่อยู่ใหม่ด้วย”
“ว้าว” ไอเรนร้อง เขายิ้มกว้างให้กับเยเย่ “ฟังเหมือนงานเยอะมาก!”
เมื่อพวกเขาเข้าไปในวัด ไอเรนสังเกตว่าที่นั่นเงียบสงบมาก เขามองไปรอบๆ และเห็นรูปไม้แกะสลักขนาดใหญ่ ไอลากับไอเรนหยุดเดินและจ้องรูปแกะสลักนั้น
“พระพุทธรูปหรือคะ” ไอลาถาม
คุณแม่พยักหน้า
เยเย่พูดบางอย่างกับคุณพ่อเป็นภาษาจีน พนมมือ และก้มกราบพระพุทธรูปสามครั้ง
“เยเย่กำลังสอนเราว่าท่านแสดงความเคารพต่อพระพุทธเจ้าอย่างไร” คุณพ่อบอก เสียงของท่านดังกว่าเสียงกระซิบเล็กน้อย
ไอเรนขมวดคิ้วเข้าหากัน “นั่นมัน …” เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่เคยได้ยินมา “นั่นเป็นการไหว้รูปเคารพไม่ใช่หรือครับ”
“จริงๆ แล้วชาวพุทธไม่ได้นมัสการพระพุทธเจ้า” คุณพ่อบอก “พระพุทธเจ้าทรงเป็นครูที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาไหว้พระพุทธรูปเพื่อรำลึกถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน”
“เมื่อพวกเขาก้มกราบ พวกเขากำลังแสดงความเคารพ—ก็เหมือนการจับมือทักทาย” คุณแม่กระซิบ “เยเย่กราบเพื่อแสดงความเคารพพระพุทธเจ้าและสิ่งที่พระองค์ทรงสอน”
คุณแม่โอบไอเรนกับไอลาในวงแขน “แล้วลูกรู้อะไรไหม”
“อะไรคะ” ไอลาถาม
“คนเหล่านี้เป็นลูกของพระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงรักพวกเขา พระองค์ทรงรักสิ่งที่พวกเขาทำเพื่อช่วยกัน”
ไอเรนมองไปที่เยเย่และทุกคนที่กำลังนั่งเงียบๆ เขารู้สึกดีและอบอุ่นในใจ เขารู้ว่าสิ่งที่คุณแม่พูดเป็นความจริง ไอเรนกล่าวคำสวดอ้อนวอนพระบิดาบนสวรรค์ว่า “ขอบพระทัยที่ทรงช่วยให้ข้าพระองค์ได้พบลูกๆ ของพระองค์มากขึ้น”