Wizja odkupienia zmarłych

Starszy M. Russell Ballard

Pełniący obowiązki Prezydenta Kworum Dwunastu Apostołów

Świadczę, że wizja, którą otrzymał Prezydent Joseph F. Smith, jest prawdziwa. Składam świadectwo, że każda osoba może poznać, że jest ona prawdziwa.

Moi bracia i siostry, przygotowałem to przemówienie tuż przed odejściem mojej drogiej żony, Barbary. Ja i moja rodzina dziękujemy za okazaną nam miłości i za wasze wsparcie. Modlę się, aby Pan pobłogosławił mnie, kiedy tego poranka będę do was przemawiał.

Sto lat temu, w październiku 1918 roku, Prezydent Joseph F. Smith otrzymał wspaniałą wizję. Po prawie 65 latach oddanej służby Panu w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich i na kilka tygodni przed swoją śmiercią, która nastąpiła 19 listopada 1918 roku, usiadł w swym pokoju, rozważając zadość czyniącą ofiarę Chrystusa i czytając opis Apostoła Pawła o posłudze Zbawiciela, po Jego Ukrzyżowaniu, w świecie duchów.

Zapisał on: „Przy czytaniu ogromnie mnie [uderzyło]. […] Gdy tak rozmyślałem nad tymi sprawami, co są zapisane, oczy mojego zrozumienia otwarły się, a Duch Pański spoczął na mnie, i ujrzałem zastępy umarłych”¹. Pełny tekst tej wizji został zapisany w Naukach i Przymierzach w rozdziale 138.

Pozwólcie, że naszkicuję okoliczności związane z otrzymaniem tej niezwykłej wizji, abyśmy mogli bardziej docenić to, jak życie Josepha F. Smitha przygotowało go do otrzymania tego niezwykłego objawienia.

Kiedy był Prezydentem Kościoła, w 1906 roku odwiedził Nauvoo i przypomniał sobie to, czego doświadczył, gdy miał zaledwie 5 lat. Powiedział: „To właśnie to miejsce, w którym stałem, kiedy [mój wuj, Józef, i mój ojciec, Hyrum] wyruszali w drogę do Carthage. Nie zsiadając z konia, ojciec przechylił się ku mnie i podniósł w górę. Pocałował mnie na pożegnanie i postawił na ziemi. Widziałem, jak odjeżdża”².

Joseph F. Smith ponownie zobaczył ich 27 czerwca 1844 roku, gdy jego matka, Mary Fielding Smith, podniosła go, aby zobaczył leżących obok siebie męczenników, po tym, jak zostali brutalnie zamordowani w więzieniu Carthage.

Dwa lata później Joseph F. Smith razem z rodziną i wierną matką, Mary Fielding Smith, opuścił swój dom w Nauvoo, udając się do Kwater Zimowych. Mimo że Joseph F. Smith nie miał jeszcze nawet ośmiu lat, musiał powozić zaprzęgiem wołów z Monrose w stanie Iowa do Kwater Zimowych, a następnie do Doliny Jeziora Słonego; kiedy dotarł na miejsce, miał prawie 10 lat. Mam nadzieję, że chłopcy i młodzi mężczyźni, którzy słuchają, uświadamiają sobie, jakie obowiązki zostały nałożone na młodego Josepha F. Smitha, i jakie były wobec niego oczekiwania.

Zaledwie cztery lata później, w roku 1852, kiedy miał 13 lat, zmarła jego ukochana matka — osieracając Josepha i jego rodzeństwo³.

W 1854 roku, kiedy miał 15 lat, Joseph F. Smith został powołany na misję na Hawaje. Misja, która trwała ponad trzy lata, była początkiem życia poświęconego służbie w Kościele.

Po powrocie do Utah w 1859 roku Joseph F. Smith się ożenił⁴. Następne lata jego życia wypełnione były pracą, obowiązkami rodzinnymi i dodatkowymi misjami. 1 lipca 1866 roku, gdy miał 27 lat, życie Josepha F. Smitha na zawsze się zmieniło, kiedy został ustanowiony Apostołem przez Brighama Younga. W październiku następnego roku wypełnił wolne miejsce w Radzie Dwunastu Apostołów⁵. Zanim sam został Prezydentem Kościoła w 1901 roku, służył jako doradca Brighama Younga, Johna Taylora, Wilforda Woodruffa i Lorenza Snowa⁶.

Pierwszym dzieckiem, które urodziło się w rodzinie Josepha F. Smitha i jego żony, Juliny, była Mercy Josephine⁷. Ich córeczka miała zaledwie dwa i pół roku, kiedy zmarła. Niedługo potem Joseph F. Smith zapisał: „Wczoraj minął miesiąc, odkąd zmarła moja […] droga Josephine. Och! Oddałbym wszystko, aby mogła dorosnąć i stać się dorosłą kobietą. Codziennie mi jej brakuje i czuję się osamotniony […]. Boże, wybacz mi słabość, jeśli czymś złym jest kochać to maleństwo tak, jak je kocham”⁸.

Za swojego życia Prezydent Smith stracił ojca, matkę, jednego brata, dwie siostry, dwie żony oraz trzynaścioro dzieci. Dobrze poznał, czym jest smutek i utrata bliskich nam osób.

Kiedy zmarł jego syn, Albert Jesse, Joseph F. Smith napisał do swej siostry, Marty Ann, że błagał Pana, aby go zachował, i pytał: „Dlaczego tak się dzieje? O Boże, dlaczego tak musi być?”⁹.

Pomimo jego modlitw w tamtym czasie Joseph F. Smith nie otrzymał odpowiedzi w tej sprawie¹⁰. Powiedział Marcie Ann, że „niebiosa [zdają się być] jak miedź nad naszymi głowami” w kwestii zmarłych i świata duchów. Niemniej jednak, jego wiara w wieczne obietnice Pana była silna i niezachwiana.

W czasie Pana dodatkowe odpowiedzi, otucha i zrozumienie, którego poszukiwał w kwestii świata duchów, przyszły w postaci wspaniałej wizji, którą Prezydent Smith otrzymał w październiku 1918 roku.

Ten rok był dla niego szczególnie bolesny. Bolał nad żniwem śmierci I wojny światowej, w której liczba ofiar osiągnęła ponad 20 milionów. Dodatkowo pandemia grypy rozprzestrzeniała się po świecie, odbierając życie stu milionom ludzi.

W ciągu tego roku Prezydent Smith stracił również troje kolejnych drogich członków rodziny. Starszy Hyrum Mack Smith z Kworum Dwunastu Apostołów, jego pierworodny syn oraz mój dziadek, zmarł nagle na zapalenie wyrostka.

Prezydent Smith napisał: „Nie mogę znaleźć słów — [jestem sparaliżowany] bólem! […] Moje serce boleje, i ledwie bije! […] Och! Jakże go kochałem! […] Zawsze będę go kochał. Tak jest i będzie ze wszystkimi moimi synami i córkami, lecz on był moim pierwszym synem, pierwszym, który dał mi radość i nadzieję na kontynuację godnego czci nazwiska wśród ludzi. Z głębi mojej duszy dziękuję za niego Bogu! Mimo to! Potrzebowałem go! My wszyscy go potrzebowaliśmy! Był bardzo potrzebny Kościołowi […]. A teraz… Och! Co mam robić! […] Och! Boże dopomóż mi!”¹¹.

W następnym miesiącu w tragicznym wypadku zginął zięć Prezydenta Smitha, Alonzo Kesler¹². Prezydent Smith zapisał w swoim dzienniku: „Ten straszny i rozdzierający serce śmiertelny wypadek znowu sprowadził chmurę przygnębienia na całą moją rodzinę”¹³.

Siedem miesięcy później, we wrześniu 1918 roku, synowa Prezydenta Smitha, a moja babcia, Ida Bowman Smith, zmarła po urodzeniu swego piątego dziecka, mojego wuja Hyruma¹⁴.

Po tym wszystkim, 3 października 1918 roku, doświadczywszy ogromu smutku z powodu milionów, którzy zmarli na świecie na skutek wojny i epidemii, oraz śmierci członków swojej własnej rodziny, Prezydent Smith otrzymał niebiańskie objawienie zwane „wizją odkupienia zmarłych”.

O tym objawieniu wspomniał następnego dnia na sesji otwierającej październikową konferencję generalną. Ponieważ Prezydent Smith podupadał na zdrowiu, przemawiał bardzo krótko: „Nie będę, nawet nie śmiem, starać się odnieść do spraw, które zaprzątają mój umysł tego poranka, i powinienem to odłożyć na później, jeśli jednak Pan pozwoli, postaram się powiedzieć wam o niektórych rzeczach, które zaprzątają moje myśli i które są w moim sercu. Przez [ostatnie] pięć miesięcy nie byłem sam. Oddawałem się duchowi modlitwy, błagania, wiary i determinacji oraz nawiązałem stałą komunikacją z Duchem Pana”¹⁵.

Objawienie, które otrzymał 3 października, wniosło ulgę do jego serca i udzieliło odpowiedzi na wiele pytań. My również możemy doznać ulgi i dowiedzieć się więcej o przyszłości po naszej lub naszych bliskich śmierci i przejściu do świata duchów poprzez studiowanie tego objawienia i rozważanie jego znaczenia w naszym codziennym życiu.

Pośród wielu rzeczy, które Prezydent Smith ujrzał, była wizja Zbawiciela, który po Swojej śmierci na krzyżu, odwiedził wiernych w świecie duchów. Cytuję słowa tej wizji:

„Lecz oto, spomiędzy sprawiedliwych, zorganizował swoje siły i wyznaczył posłanników, odzianych w moc i władzę, i nakazał im pójść i ponieść światło Ewangelii tym, co byli w ciemnościach, wszystkim duchom ludzkim; i w ten sposób głoszono Ewangelię umarłym […]¹⁶.

Tych uczono wiary w Boga, pokuty za grzechy, zastępczego chrztu dla odpuszczenia grzechów, daru Ducha Świętego przez nałożenie rąk,

I wszystkich innych zasad Ewangelii niezbędnych im do poznania, aby się nadawali i mogli być sądzeni według ludzi w ciele, ale żyć według Boga w duchu. […]

Bowiem umarli patrzyli na długą nieobecność swoich duchów w ciałach jako na niewolę.

Tych nauczał Pan, i dał im moc, by wyszli, po Jego zmartwychwstaniu aby wstąpili do królestwa Jego Ojca, i tam zostali ukoronowani nieśmiertelnością i żywotem wiecznym,

I wiedli odtąd swoje dzieło, jako obiecał Pan, i uczestniczyli we wszystkich błogosławieństwach, jakie trzymano w zapasie dla tych, co Go miłują”¹⁷.

W wizji tej Prezydent Smith ujrzał swego ojca, Hyruma, i Proroka Józefa Smitha. Minęły 74 lata od chwili, kiedy, jako mały chłopiec, ostatni raz widział ich w Nauvoo. Możemy tylko wyobrazić sobie jego radość z ujrzenia ukochanego ojca i wuja. Wiedza o tym, że wszystkie dusze zachowują wizerunek doczesnego ciała i z niepokojem oczekują dnia swego obiecanego zmartwychwstania, musiała go natchnąć i pocieszyć. Wizja ta objawiła głębię i zasięg Planu Niebiańskiego Ojca dla Jego dzieci oraz odkupieńczej miłości Chrystusa i niezrównanej mocy Jego Zadośćuczynienia¹⁸.

Z okazji setnej rocznicy tego wydarzenia zapraszam was do przeczytania tego objawienia z zastanowieniem i refleksją. Kiedy to zrobicie, oby Pan pobłogosławił was pełniejszym zrozumieniem i docenieniem miłości Boga oraz Jego planu zbawienia i szczęścia dla Jego dzieci.

Świadczę, że wizja, którą otrzymał Prezydent Joseph F. Smith, jest prawdziwa. Składam świadectwo, że każda osoba po jej przeczytaniu może poznać, że jest ona prawdziwa. Ci, którzy nie uzyskają tej wiedzy w tym życiu, z pewnością przekonają się o jej prawdziwości, kiedy, tak jak każdy, przybędą do świata duchów. Tam wszyscy będziemy kochać i chwalić Boga i Pana Jezusa Chrystusa za Ich wspaniały plan zbawienia i za błogosławieństwo obiecanego zmartwychwstania, gdy ciało i duch ponownie się zjednoczą i już nigdy nie zostaną rozdzielone¹⁹.

Jakże wdzięczny jestem za wiedzę, że moja najdroższa Barbara istnieje i że znowu będziemy razem z naszą rodziną, na całą wieczność. Niech pokój Pana wesprze nas teraz i zawsze, o to się pokornie modlę, w imię Jezusa Chrystusa, amen.