De Rometempel zien groeien
‘Ik kijk graag naar de tempel, eens zal ik er ook zijn.’ (Kinderliedjes, 95.)
Gioele en Michele tuurden naar de bouwplaats aan de overkant. Ze konden veel metalen balken en bergen cement zien.
‘Het lijkt nog niet erg op een tempel’, zei Gioele.
‘Maar dat komt nog wel’, antwoordde Michele.
Dit was de eerste keer dat de broers de plaats zagen waar de Rometempel (Italië) werd gebouwd. Nu moest hun familie nog helemaal naar Zwitserland om naar de tempel te gaan. Maar deze nieuwe tempel was maar een half uur rijden!
Michele en Gioele keken hoe grote gele vrachtwagens bergen zand verplaatsten.
‘Ik denk dat daar een van de torens komt’, zei Michele terwijl hij naar een plek vooraan het gebouw wees.
Gioele knikte. ‘Kijk! Papa komt eraan’, zei hij. Hun vader droeg zijn gebruikelijke werkkleding: zondagse kleding met een witte bouwhelm. Hij werkte als elektrotechnicus in de tempel. De kinderen vonden het fijn om elke dag te horen waar hij aan had gewerkt. Hij had ze bijvoorbeeld op een dag verteld dat het standbeeld van Christus was aangekomen. Een andere keer vertelde hij ze over de doopvont.
Michele vergat die avond beslist niet te bidden en zijn hemelse Vader voor de tempel te danken. Hij kreeg een warm gevoel toen hij erover bad.
Er gingen weken voorbij. De gebogen tempelmuren waren met stevige steen bekleed en twee hoge torens reikten naar de hemel. Vlakbij was er een klein bezoekerscentrum gebouwd. Af en toe gingen Gioele en Michele ernaartoe en drukten ze hun gezicht tegen het raam om te zien wat er veranderd was.
Op zekere dag kregen ze een leuke verrassing.
‘Hoe zou je het vinden om te zien hoe het standbeeld van de engel Moroni bovenop de tempel wordt geplaatst?’ vroeg mama. De gezinnen van alle bouwvakkers waren uitgenodigd om te komen kijken.
Gioele en Michele konden het nauwelijks geloven. Ze waren laaiend enthousiast!
De volgende ochtend deden ze hun witte overhemd en stropdas aan. Ze wandelden samen met de andere gezinnen om de tempel heen. Ze mochten zelfs op de foto met de gouden engel Moroni. Die was enorm!
Daarna begonnen de arbeiders het standbeeld te verplaatsen. Gioele keek hoe de reusachtige kraan de engel Moroni voorzichtig naar de top van een van de torens tilde. Een drone zoemde rond en nam alles op. Het was zo cool!
Gioele dacht na over alle mensen die meer over de kerk te weten zouden komen als ze het tempelterrein bezochten. Hij bedacht dat veel mensen hier zouden trouwen en dat mensen zich zouden laten dopen voor mensen die gestorven waren.
‘Nu ziet het eruit als een tempel’, zei hij tegen zijn broer. Michele knikte glimlachend.
De broers waren gelukkig. Zij waren zo blij dat ze binnenkort de tempel konden betreden! Hun getuigenis groeide gewoon met het gebouw mee.