Πορτρέτα πίστης
Μπομπ και Λόρι Θέρστον
Υπηρέτησαν στην Ιεραποστολή Πνομ Πενχ της Καμπότζης
«Όταν μάθαμε ότι κληθήκαμε να υπηρετήσουμε στην Ιεραποστολή Πνομ Πενχ της Καμπότζης, κλάψαμε. Ήμασταν ενθουσιασμένοι!» Λέει ο αδελφός Μπομπ Θέρστον. «Δεν θα είχαμε επιλέξει την Καμπότζη, αλλά τι δώρο! Τι ευλογία!» Λέει η αδελφή Θέρστον.
Οι Θέρστον νιώθουν μία ειδική σχέση με τον λαό της Καμπότζης. «Τους αγαπούμε και έχουμε νιώσει αυτήν την αγάπη ως ανταπόδοση» λέει η αδελφή Θέρστον. «Ο λαός της Καμπότζης μας έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη».
Απ’ όλες τις ευθύνες που είχαν οι Θέρστον στην ιεραποστολή τους, εκτιμούν περισσότερο την ευκαιρία να επισκέπτονται μέλη στο σπίτι τους.
Η αδελφή Θέρστον θυμάται να κοιτάζει όσους υπηρετούσε στην Καμπότζη και να σκέφτεται: «Ανυπομονώ να σας δω στην επόμενη ζωή. Τότε θα μπορώ να σας πω όλα όσα νιώθω για σας και την αγάπη που έχω για σας».
Στην πρώτη τους ιεραποστολή μαζί, ο Μπομπ και η Λόρι Θέρστον έμαθαν ότι σημαντική τέλεση διακονίας μπορεί να συμβεί παρά τους γλωσσικούς περιορισμούς και τις πολιτιστικές διαφορές, επειδή είμαστε όλοι τέκνα του Θεού.
Λέσλι Νίλσον, φωτογράφος
Μπομπ:
Πριν να παντρευτούμε η Λόρι και εγώ, συζητήσαμε για την υπηρέτηση ιεραποστολών όταν θα συνταξιοδοτούμασταν. Είχαμε και οι δύο υπηρετήσει ιεραποστολές πριν. Η Λόρι υπηρέτησε στο Κόμπε της Ιαπωνίας και εγώ υπηρέτησα στο Μπισμπέιν της Αυστραλίας. Όταν τελικώς αρχίσαμε την προετοιμασία για συνταξιοδότηση, είπαμε στα παιδιά μας ότι θέλαμε να υπηρετήσουμε πολλές ιεραποστολές.
Ήμασταν τυχεροί που μπορούσαμε να συνταξιοδοτηθούμε νέοι. Όταν είχαμε ακούσει ότι μερικά γηραιότερα ζεύγη αδυνατούν να υπηρετήσουν σε κάποια μέρη όπως οι χώρες του τρίτου κόσμου λόγω προβλημάτων υγείας και άλλων ανησυχιών, σκεφθήκαμε: «Δεν είμαστε ούτε 60 ετών ακόμη. Είμαστε υγιείς, γι’ αυτό χρησιμοποιήστε μας!»
Συνταξιοδοτήθηκα μετά τα 56α γενέθλιά μου. Στην πραγματικότητα λάβαμε την ιεραποστολική κλήση μας όταν εργαζόμουν ακόμη. Όταν ανοίξαμε την κλήση μας και μάθαμε ότι κληθήκαμε να υπηρετήσουμε στην Ιεραποστολή Πνομ Πενχ της Καμπότζης, κλάψαμε. Ήμασταν ενθουσιασμένοι!
Λόρι:
Η Καμπότζη δεν ήταν αληθινά ένας τόπος που σκεφθήκαμε ότι θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε. Σκέφθηκα ότι θα πηγαίναμε στην Αφρική ή κάτι τέτοιο. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε: «Εντάξει, ποιες περιπέτειες μας περιμένουν;» Δεν θα είχαμε επιλέξει την Καμπότζη, αλλά τι δώρο! Τι ευλογία! Ο Κύριος είναι πιο έξυπνος απ’ ότι είμαστε εμείς. Μας έστειλε όπου έπρεπε να είμαστε.
Υπηρετήσαμε μία ανθρωπιστική ιεραποστολή. Εργαστήκαμε σε σχέδια για τα Φιλανθρωπικά Έργα Α.Τ.Η., συμπληρώσαμε αναφορές και ζητήσαμε νέα σχέδια. Ελέγξαμε επίσης προηγούμενα σχέδια όπως πηγάδια τα οποία είχαν διανοιχθεί πριν από δύο χρόνια. Υπηρετήσαμε επίσης και με άλλους τρόπους.
Παρευρεθήκαμε σε συνελεύσεις πασσάλου και περιφερείας για να βοηθήσουμε στην εκπαίδευση ηγετών και ιεραποστόλων, επιθεωρήσαμε ιεραποστολικά διαμερίσματα και επισκεφθήκαμε μέλη στα σπίτια τους. Κάναμε τα πάντα για να βοηθήσουμε την ιεραποστολή να λειτουργεί αποτελεσματικά.
Κάθε ημέρα ήταν διαφορετική στην ιεραποστολή μας. Μερικές ημέρες ήμασταν έξω στους θάμνους, μέχρι τα γόνατα στο νερό ή στη λάσπη. Άλλες ημέρες δαπανήθηκαν στο γραφείο ιεραποστολής. Με τους ιεραποστόλους Δημοσίων Υποθέσεων επισκεφθήκαμε το Υπουργείο Αιρέσεων και Θρησκειών. Στην Καμπότζη ο όρος «αίρεση» δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Η επίσημη θρησκεία είναι ο βουδισμός – οτιδήποτε άλλο θεωρείται αίρεση. Επισκεφθήκαμε το υπουργείο για να βοηθήσουμε να τεθεί το προηγούμενο ότι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών είναι ένας καλός οργανισμός και ότι μπορεί να είναι αξιόπιστη.
Αναπτύξαμε μία καλή σχέση μαζί τους και γρήγορα ζήτησαν βοήθεια. Καλούσαν και έλεγαν: «Είχαμε μία πλημμύρα και χρειαζόμαστε τροφή για 200 οικογένειες που έχουν εκτοπισθεί». Γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να βασισθούν στην Εκκλησία να λάβουν υλικά εκεί που χρειάζονταν γρήγορα και να συμπληρώσουν τα πράγματα που δεν είχαν.
Τι βιώσαμε στην Καμπότζη; Οτιδήποτε θα μπορούσατε να σκεφθείτε, εμείς το βιώσαμε! Έχουμε καθίσει στα πιο ταπεινά πατώματα –συνήθως μόνο χώμα ή μπαμπού– στα πιο ταπεινά σπίτια. Ήμασταν επίσης στα αρχοντικά σπίτια των κυβερνητικών αξιωματούχων. Ο Μπομπ ακόμη υπηρέτησε στην προεδρία κλάδου για λίγο.
Μπομπ:
Ο πρόεδρος ιεραποστολής με κάλεσε και είπε: «Κοίτα, θέλω να είσαι ο δεύτερος σύμβουλος σε έναν κλάδο». Ενάμιση χρόνο μετά ήμουν στην αίθουσα επισφράγισης του Ναού του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα με τον πρόεδρο κλάδου που υπηρετούσα. Πήγαινε στον ναό για πρώτη φορά! Αυτός και η οικογένειά του είχαν αποταμιεύσει χρήματα και προσπάθησαν επτά φορές να πάνε στον ναό, αλλά γινόταν ένα ατύχημα ή κάποιος αρρώσταινε. Κάτι πάντα συνέβαινε. Μετά από επτά χρόνια είχαν αποταμιεύσει μόνον 40 δολάρια.
Τρεις φορές στην ιεραποστολή μας μπορέσαμε να βοηθήσουμε Αγίους των Τελευταίων Ημερών στην Καμπότζη να παρευρεθούν στον ναό. Πήραμε πολλούς προέδρους κλάδου που είχαν κάνει τις συνεντεύξεις εγκριτικών ναού, αλλά δεν είχαν ποτέ πάει μόνοι τους στον ναό. Τουλάχιστον στην Καμπότζη, ένα γηραιότερο ζεύγος θα βοηθούσε αυτές τις οικογένειες στο ταξίδι τους προς τον ναό. Χρειάζονταν κάποιον μαζί τους, επειδή δεν ήξεραν πώς να πετάξουν με αεροπλάνο. Πολλοί δεν είχαν ούτε ανέβει σε λεωφορείο! Και τώρα έπρεπε να πετάξουν στο Χονγκ Κονγκ και να ταξιδέψουν προς τον ναό. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το κάνουν μόνοι τους. Είμαστε ευγνώμονες για το Ταμείο Βοήθειας Επισκεπτών Ναού που βοήθησε να τους φροντίσουμε.
Λόρι:
Το να είσαι μέλος της Εκκλησίας στην Καμπότζη μπορεί να είναι δύσκολο. Γενικά ως χώρα η Καμπότζη δεν τηρεί την Ημέρα του Κυρίου. Οποιοσδήποτε έρχεται στην Εκκλησία πρέπει να κάνει θυσίες για να είναι εκεί.
Επίσης στην Καμπότζη υπάρχουν έξι τοις εκατό μουσουλμάνοι και μόνον δύο τοις εκατό χριστιανοί – οι υπόλοιποι είναι βουδιστές. Η μετάβαση από τον τρόπο ζωής ενός βουδιστή στον τρόπο ζωής ενός χριστιανού είναι πολύ δύσκολη. Μερικοί άνθρωποι ακόμη χάνουν τη δουλειά τους και πολλές φορές τους αποφεύγουν οι άλλοι στη γειτονιά.
Η πληρωμή δεκάτων είναι επίσης μεγάλη υπόθεση. Οι βουδιστές μοναχοί έρχονται σχεδόν κάθε ημέρα και ζητούν ρύζι ή μερικά χρήματα και οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι σε αυτό. Αλλά η χρήση μέρος του μισθού σας για να πληρώσετε δέκατα είναι μεγάλη υπόθεση.
Πολλοί είχαν αληθινά τραύματα στη ζωή τους. Λόγω των Ερυθρών Χμερ, ενός κομμουνιστικού καθεστώτος που κυβέρνησε την Καμπότζη στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όλοι όσοι είναι άνω των 40 ετών έχουν μία προσωπική ιστορία τρόμου. Δεν συνάντησα κάποιον που να μην είχε επηρεαστεί από αυτό. Ο καθένας είχε κάποιο μέλος της οικογένειας που δολοφονήθηκε. Παρ’ όλο που έχουν περάσει πάρα πολλά, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ανθεκτικοί ήταν, πόσο ήταν πρόθυμοι να προσπαθήσουν. Όμως παρά την ανθεκτικότητά τους, πολλοί ακόμη έχουν χαμηλό αυτοσεβασμό. Πολλοί δεν αισθάνονται ότι είναι σημαντικοί ή ότι αξίζουν οτιδήποτε.
Ήταν εκπληκτικό να βλέπεις πώς το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού τους βοήθησε να ανθίσουν. Όταν ανακάλυπταν ότι δεν είναι μόνο θαυμάσιοι αλλά επίσης τέκνα του Θεού, έλεγαν: «Αστειεύεστε; Τώρα έχω κάτι να συνεισφέρω».
Η Εκκλησία αληθινά πρόκειται να ανθίσει στην Καμπότζη. Απίστευτοι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί στην Εκκλησία. Οι Άγιοι εκεί είναι πρωτοπόροι και αυτοί που αληθινά ασπάζονται το Ευαγγέλιο είναι ευλογημένοι με τόσους τρόπους, επειδή αρχίζουν να γνωρίζουν τον Σωτήρα. Είναι αληθινά εκπληκτικό.
Έχουμε πολλά μέλη και πολλούς δυνατούς τομείς γύρω από έναν τόπο που ονομάζεται «Trash Mountain» [Βουνό Απορριμμάτων], που είναι μία ανοικτή χωματερή όπου ζουν άνθρωποι. Τα μέλη εκεί είναι ρακοσυλλέκτες. Κερδίζουν χρήματα από την ανακύκλωση πλαστικού και αλουμινίου που συλλέγουν από τη χωματερή. Ζουν σε μικροσκοπικά σπίτια που έχουμε επισκεφθεί αρκετές φορές.
Μπομπ:
Μία ημέρα ακούσαμε μουσική να παίζει δυνατά και παρατηρήσαμε ότι στήθηκε μία σκηνή. Στην Καμπότζη αυτό είτε σημαίνει ότι κάποιος παντρεύεται είτε ότι κάποιος έχει πεθάνει.
Λόρι:
Ανακαλύψαμε ότι μία μητέρα πέντε ή έξι παιδιών είχε μόλις πεθάνει. Ο σύζυγος δεν ήταν γύρω. Τα παιδιά μόλις είχαν ξυπνήσει και συνειδητοποίησαν ότι η μαμά τους ήταν νεκρή.
Μία κόρη έκλαιγε με λυγμούς. Μέσω ενός μεταφραστή είπε: «Είμαι η μεγαλύτερη. Έχω όλα αυτά τα αδέλφια. Δεν ξέρω τι να κάνω».
Την αγκάλιασα σφιχτά. Πώς θα μπορούσα να μην το κάνω; Αυτό το κορίτσι είχε μόλις χάσει τη μητέρα της. Της μίλησα στα Αγγλικά και είπα: «Ξέρω ότι δεν με καταλαβαίνεις, αλλά σου υπόσχομαι ότι θα δεις τη μητέρα σου ξανά. Θα είσαι εντάξει. Δεν θα είσαι μόνη».
Τόσες πολλές εμπειρίες όπως αυτή μας έχουν προσφέρει μία ειδική σχέση με τον λαό της Καμπότζης.
Αισθανθήκαμε αυτήν την αγάπη ως ανταπόδοση. Ο λαός της Καμπότζης μας έδειξε μεγάλη καλοσύνη. Τους αγαπούμε επειδή είναι τέκνα του Θεού. Είναι οι αδελφοί και αδελφές μας.
Με μερικούς ανθρώπους θυμάμαι ότι σκεπτόμουν: «Δεν μπορώ να περιμένω έως ότου σας δω στην επόμενη ζωή, όταν θα μπορέσω πραγματικά να σας πω για όλα τα πράγματα που αισθάνομαι για εσάς και για την αγάπη που έχω για εσάς και ό,τι θαυμάζω σε εσάς, επειδή δεν μπορώ να το πω τώρα».
Η ιεραποστολή μας μάς έχει ευλογήσει με τόσους πολλούς τρόπους. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Δεν ξέρω εάν μπορώ να υπηρετήσω μία ιεραποστολή. Δεν μπορώ να αφήσω τα εγγόνια μου». Είχαμε πέντε μικρούς εγγονούς όταν φύγαμε, ηλικίας πέντε, τεσσάρων, τριών, δύο, ενός. Δύο εγγονές γεννήθηκαν ενώ είχαμε φύγει. Θα φυλάξω δύο από τα ταμπελάκια της ιεραποστολής μου στην Καμπότζη και θα τα δώσω στα κοριτσάκια μου, ώστε να γνωρίζουν ότι η γιαγιά τους δεν ήταν στο σπίτι κοντά τους επειδή η γιαγιά έκανε ό,τι ο Κύριος χρειαζόταν από εκείνη να κάνει.
Μπομπ:
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να υπηρετούμε τον Κύριο ως ιεραπόστολοι. Ειλικρινά πιστεύουμε ό,τι είπε ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ για την υπηρέτηση των γηραιοτέρων ιεραποστόλων. Είπε: «Σας υπόσχομαι ότι θα κάνετε πράγματα για την [οικογένειά σας] στην υπηρεσία του Κυρίου που, κόσμοι χωρίς τέλος, δεν θα μπορούσατε να κάνετε ποτέ, αν παραμένατε στο σπίτι και περνούσατε πολλή ώρα μαζί τους. Τι μεγαλύτερο δώρο θα μπορούσαν να δώσουν οι παππούδες στους απογόνους τους από το να πουν με πράξεις και με λόγια: “Σε αυτήν την οικογένεια υπηρετούμε σε ιεραποστολές!”» [«Είμαστε όλοι στρατευμένοι», Λιαχόνα, Νοε 2011, 46.]