Η επιλογή: Να είστε μία σπουδαία καλλιτέχνις ή μία σπουδαία μητέρα;

Από την Τζένεντυ Πέιτζ

Μου είπαν όλοι ότι ήταν αδύνατον να γίνω σπουδαία και στα δύο. Όμως ήταν;

Θυμάμαι ότι αισθανόμουν άβολα καθώς μάθαινα στο κολλέγιο για τη ζωή δύο σπουδαίων καλλιτεχνών. Φαινόταν ότι οι πραγματικά αξιομνημόνευτοι και αξιοσημείωτοι καλλιτέχνες είχαν γίνει σπουδαίοι καλλιτέχνες παραμελώντας την οικογένειά τους και θυσιάζοντας την πνευματική τους υγεία. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες ζωγράφιζαν το πρωί των Χριστουγέννων, ενώ τα παιδιά τους άνοιγαν τα δώρα. Κάποιος παντρεύτηκε έξι φορές. Κάποιος άλλος έκοψε το αφτί του και το έστειλε στους αγαπημένους του. Και ακόμη κάποιος άλλος σκότωσε κάποιον! Άρχισα να αναρωτιέμαι εάν ήταν ακόμη δυνατόν να γίνω μία σπουδαία καλλιτέχνις, ενώ ήμουν επίσης μία σπουδαία σύζυγος και μητέρα (όλα διατηρώντας την πνευματική μου υγεία).

Οι καθηγητές μου δίδαξαν ότι εάν θα θέλαμε πραγματικά να γίνουμε σπουδαίοι, θα έπρεπε να κάνουμε θυσίες γι’ αυτό. Θα έπρεπε να εργαζόμαστε πιο σκληρά από οποιονδήποτε άλλον. Θα έπρεπε να κάνουμε την τέχνη την ύψιστη προτεραιότητα στη ζωή μας. Αναρωτιόμουν συχνά: «Όμως εάν ένας καλλιτέχνης τηρούσε τις εντολές, έκανε τα πιο σημαντικά πράγματα προτεραιότητα και είχε το Πνεύμα του Κυρίου να κατευθύνει το έργο του, δεν θα μπορούσε να γίνει τόσο σπουδαίος και πιθανόν ακόμη σπουδαιότερος;» Είχα αυτήν την ερώτηση σε όλες τις σπουδές μου.

Μέχρι τη στιγμή που ο σύζυγός μου και εγώ αποφοιτήσαμε, ήμασταν παντρεμένοι έναν χρόνο. Ο Πρεσβύτερος Ράσσελ Νέλσον (εκείνη την περίοδο ήταν μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων) ήλθε να μιλήσει στην αποφοίτησή μας. Ακολούθησε ένα γεύμα και μόνον 16 φοιτητές προσκλήθηκαν να παρευρεθούν. Παραδόξως τόσο ο σύζυγός μου όσο και εγώ επιλεγήκαμε να είμαστε εκεί. Όταν η συζήτηση άνοιξε για ερωτήσεις και απαντήσεις, σήκωσα το χέρι μου, κοίταξα τον Πρεσβύτερο Νέλσον στα μάτια και εξέφρασα τις ανησυχίες μου για το να είσαι τόσο καλλιτέχνις όσο και μητέρα. Είχα εργασθεί τόσο σκληρά για να αναπτύξω τα ταλέντα μου στο σχολείο και ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι σκληρά και να βελτιώνομαι, αλλά επίσης ήξερα ότι η μητρότητα είχε μεγαλύτερη προτεραιότητα. Υπήρχε ένας τρόπος να τα κάνω και τα δύο; Τα μάτια του Πρεσβυτέρου Νέλσον άστραψαν καθώς απήντησε: «Ασφαλώς!» Με ενθάρρυνε να βελτιώσω τα ταλέντα μου και να προσευχηθώ στον Επουράνιο Πατέρα για βοήθεια για να γνωρίσω πώς θα μπορούσα να κάνω και τα δύο και ότι μαζί Του, θα μπορούσα να κάνω πράγματα που κάποτε θεωρούσα αδύνατον. Κράτησα αυτή τη συμβουλή στην καρδιά μου.

Δεσμευμένη στους σκοπούς Του

Ο σύζυγός μου και εγώ τώρα έχουμε τέσσερα παιδιά. Έχουμε μάθει πώς να χειριζόμαστε τις πολυάριθμες ευθύνες της γονικής ιδιότητος. Αρχικά ξεκινούσα τις περισσότερες ημέρες στις 4:00 π.μ. για να κάνω μερικά έργα ζωγραφικής πριν να ξυπνήσουν τα παιδιά μου. Προσπαθούσα να ζωγραφίζω έξι ημέρες την εβδομάδα, ακόμη και όταν μερικές ημέρες μπορούσα να ζωγραφίζω μόνον 30 λεπτά. Άρχιζα να ζωγραφίζω με προσευχή, γνωρίζοντας ότι δεν θα έκανα πολλά χωρίς τη βοήθεια του Κυρίου. Προσευχόμουν όχι μόνον να είμαι ικανή στην τέχνη μου, αλλά επίσης να γνωρίζω ό,τι ήταν πιο σημαντικό εκείνη την ημέρα και δεσμευόμουν να θέτω τους σκοπούς Του πρώτα. Η πρόοδος δεν ήταν γρήγορη, αλλά ήταν σταθερή.

Μετά 12 χρόνια από την ημέρα αποφοίτησής μου. Είχα μία στιγμή αποθάρρυνσης. Η ζωή φαινόταν γεμάτη. Η μητρότητα ήταν πιο δύσκολη από ό,τι περίμενα. Καθόμουν στο καβαλέτο μου κλαίγοντας, ενώ αναρωτιόμουν εάν θα μπορούσα ποτέ να πραγματικά να γίνω η σπουδαία καλλιτέχνις που είχα ονειρευθεί να γίνω. Αισθάνθηκα την εντύπωση να πάρω το παλιό μου ημερολόγιο από το ράφι και να πάω στην καταχώρισή μου της 30ης Απριλίου 2006, της ημέρας μετά την αποφοίτησή μου. Είχα τελείως ξεχάσει την αξιοσημείωτη εμπειρία μου με τον Πρόεδρο Νέλσον! Κάπως ο ανεμοστρόβιλος της ζωής με έκανε να ξεχάσω αυτό το γεγονός. Εκεί εμπρός μου υπήρχαν τα λόγια από τον σημερινό προφήτη: «Ασφαλώς!» Τα δάκρυα έγιναν δάκρυα ευγνωμοσύνης καθώς έβλεπα όλα όσα είχα καταφέρει να επιτύχω από τότε και επίσης κοιτούσα στο μέλλον με ελπίδα.

Κάνοντας το αδύνατο

Μερικούς μήνες αργότερα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από έναν από τους σχεδιαστές του περιοδικού Ensign, που ρωτούσε εάν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει έναν από τους πίνακές μου στο εσωτερικό εξώφυλλο του τεύχους της γενικής συνέλευσης Νοεμβρίου 2018. Αποστομώθηκα! Ενώ μεγάλωνα, το πρώτο πράγμα που έκανα πάντα όταν έπαιρνα τα περιοδικά της Εκκλησίας ήταν να διαβάζω προσεκτικά για έργα ζωγραφικής. Τώρα ένα από τα έργα μου θα ήταν εκεί! Κατόπιν όταν μου είπαν ότι ήθελαν να συνδυάσουν τον πίνακά μου με λόγια του Προέδρου Νέλσον, μπορούσα να δω το χέρι του Θεού να με ενθαρρύνει προς τα εμπρός.

Έχω ακόμη πολύ δρόμο να διανύσω στο καλλιτεχνικό μου ταξίδι, αλλά είμαι τόσο ευγνώμων για την ελπίδα του Προέδρου Νέλσον στον Κύριο και σε εμάς. Είμαι ευγνώμων για την αισιοδοξία του και την εμπιστοσύνη του. Γνωρίζω ότι καθώς ασκούμε πίστη στον Κύριο θα μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα, ακόμη και πράγματα που κάποτε φαίνονταν αδύνατα. «Επειδή, κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο στον Θεό» (Κατά Λουκάν 1:37).