«Αυτό είναι!»

Ρίτσαρντ Άντερσον

Γιούτα, Η.Π.Α.

Εικονογράφηση υπό John Kachik

Έφτασα σπίτι αργά μία νύχτα του χειμώνα μετά τη διεξαγωγή πολλών συνεντεύξεων ως επισκόπου. Ήμουν εξαντλημένος. Η δουλειά ήταν αγχωτική για εβδομάδες και οι ευθύνες της οικογένειας και της Εκκλησίας με έκαναν να νιώθω ότι δεν μπορούσα να κάνω όλα όσα μου ζητούνταν να κάνω.

Εκείνο το βράδυ, έπρεπε να φτιάξω το αυτοκίνητό μου για να μπορέσω να πάω στη δουλειά το επόμενο πρωί. Καθώς έβαλα τις φόρμες μου, άλλαξα ρόλους από επισκόπου σε μηχανικό. Ξάπλωσα στο κρύο πάτωμα του γκαράζ κάτω από το αυτοκίνητο και άρχισα να δουλεύω. Γιατί έπρεπε να κρυώνω, να είμαι εξαντλημένος και να πονάω τις αρθρώσεις μου, αφού είχα ήδη εργαστεί τόσο σκληρά εκείνη την ημέρα; Έχανα την υπομονή μου και άρχισα μία προσευχή με κλαψούρισμα και παρακαλετό στον Επουράνιο Πατέρα.

«Θα μπορούσες να με βοηθήσεις λίγο;» Είπα. «Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ να είμαι καλός πατέρας, σύζυγος και επίσκοπος και να ζω τις εντολές. Δεν θα υπηρετούσα καλύτερα, αν θα μπορούσα να ξεκουραστώ λίγο; Σε παρακαλώ βοήθησέ με να το κάνω αυτό, ώστε να μπορώ να πάω για ύπνο».

Ξαφνικά, τρεις ξεκάθαρες, ευδιάκριτες λέξεις ήρθαν έντονα στον νου μου: «Αυτό είναι!»

«Τι;» Απάντησα.

Οι λέξεις ήρθαν και πάλι: «Αυτό είναι!»

Η κατανόηση άρχισε να γεμίζει τον νου και την καρδιά μου, όταν οι λέξεις ήρθαν για τρίτη φορά: «Αυτό είναι!» Αυτές οι λέξεις μετέφεραν ένα μήνυμα στο πνεύμα μου. Συνειδητοποίησα ότι το «αυτό» ήταν η θνητή ζωή και βίωνα μία στιγμή ανάπτυξης, σχεδιασμένη να με βοηθήσει να γίνω ό,τι θέλει ο Επουράνιος Πατέρας να γίνω. Ήταν σαν να μου είπε το Πνεύμα: «Περίμενες αυτό το επίγειο ταξίδι να μην έχει αγώνες;» Όταν σηκώθηκα από αυτό το παγωμένο τσιμεντένιο πάτωμα, δεν ήμουν ο ίδιος.

Ανάλογα με το πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτές, οι δοκιμασίες μπορούν να θεωρηθούν ως δώρα από έναν στοργικό Πατέρα στους Ουρανούς. Εκείνος μας δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε δοκιμασίες, ώστε να μπορέσουμε να στραφούμε σε Εκείνον. Όταν στρεφόμαστε, είμαστε ευλογημένοι με μάθηση και πνευματική ανάπτυξη.

Οι τρεις λέξεις που ήρθαν στον νου μου κατά τη διάρκεια αυτής της κρύας νύχτας στο τσιμεντένιο δάπεδο του γκαράζ μου με ευλόγησαν για περισσότερα από 35 χρόνια. Προσπαθώ σκληρά να δω ότι καμία δοκιμασία δεν είναι χαμένη. Βλέπω τις δοκιμασίες ως ευκαιρίες να μάθω πράγματα που μπορεί να μη μάθω ποτέ με κανέναν άλλον τρόπο.