Het doel van mijn doop
Vóór mijn doop zat ik in mijn eentje en bad dat mijn vrienden als bij donderslag zouden opdagen.
Illustratie, Julia Yellow
Ik had als kind in de buitenwijken van Taipei (Taiwan) nooit van de zendelingen gehoord. Dus toen ik voor het eerst met ze in aanraking kwam, was ik nieuwsgierig naar hun boodschap. Ik raakte al snel in de ban van hun leringen en wilde het evangelie in praktijk brengen. Zo kon ik er naar mijn gevoel achter komen of God echt bestaat.
Ze legden me in minder dan een maand het evangelie en de geboden uit die vóór de doop aan de orde komen. Ik kreeg gemoedsrust door te bidden, ontving persoonlijke openbaring door de Schriften te bestuderen en sloeg geen kerkbijeenkomst over. Ik besloot me te laten dopen.
In die periode vond ik het vooral moeilijk dat de band met sommige vrienden aan het veranderen was, omdat ze erop tegen waren dat ik me met de kerk inliet. Ik bad vaak over die problemen, maar onze band leek alleen maar te verslechteren.
Ik nodigde mijn vrienden voor mijn doop uit, maar ze negeerden mijn uitnodiging volkomen. Ik wist echt niet wat ik moest doen. Vóór mijn doop zat ik in mijn eentje op de sofa in de gang van het kerkgebouw. Ik bad dat mijn vrienden als bij donderslag zouden opdagen, zodat ik ze over de positieve veranderingen in mijn leven kon vertellen. Ik wilde ze graag laten zien dat ik de juiste beslissing nam door me te laten dopen.
Mijn vrienden kwamen niet opdagen, maar ik kreeg wel een ingeving terwijl ik mijn hart bij God uitstortte. Ik voelde op dat moment veel liefde van mijn hemelse Vader. Ik wist dat Hij er was en echt naar mijn gebeden geluisterd had.
Ik wilde me aanvankelijk gewoon laten dopen vanwege de vele fijne dingen die er in mijn leven gebeurden, maar ik begreep opeens het echte doel van mijn doop.
De ingeving die ik kreeg, was als de stem van de Heer die teder en rechtstreeks tegen me zei: ‘Je hoeft niemand iets aan te tonen. Je hoeft Mij alleen te tonen dat je gewillig bent om tot Mij te komen en mijn evangelie je verdere leven trouw te blijven.’