Regionaal Nieuws
Het zendingsgebied België-Nederland in coronatijd
Ik had nooit gedacht dat ik tijdens mijn zending te maken zou gehad hebben met een wereldwijde crisis, veroorzaakt door een bijna onzichtbaar ding. Dit Covid-19-virus heeft overal ellende, chaos en onzekerheid gebracht. Ook onze vertrouwde bezigheden in het zendingsveld werden helemaal op hun kop gezet. In februari sijpelden de eerste berichten binnen over corona en half maart volgde alles in een versneld tempo op. Zoals u misschien weet, was het de gewoonte dat we met de pas aangekomen zendelingen naar de tempel in Zoetermeer gingen. Op 12 maart was het de laatste keer – tot nu – dat we een tempel binnengingen. De dienst met onze nieuwe zendelingen was de laatste in het programma van de tempel en de volgende dag werd het huis van de Heer gesloten. Het was een zegen dat we toch nog met de laatste zendelingen die we kregen een tempeldienst hebben kunnen bijwonen.
Ondertussen werkte het zendingsdepartement in Salt Lake City op volle toeren om zoveel mogelijk zendelingen terug naar hun thuisland te sturen. Het was met verdriet in ons hart – en in het hart van de vertrekkende zendelingen – dat we al degenen uit de risicogroepen en degenen die nog een paar maanden moesten dienen naar Schiphol moesten brengen. Maar we waren gezegend dat de twee seniorenkoppels op het kantoor mochten blijven en ook vele jonge zendelingen. Het was chaos op de luchthaven, maar ook chaos in de gedachten van alle zendelingen. Waarom? Waarom moeten wij weg? Zullen we nog terug mogen komen? Dat waren vragen die wij niet konden antwoorden. Zullen we ook nog moeten vertrekken – een vraag van de blijvers – die konden we ook niet beantwoorden.
De isolatieperiode was een stressvolle tijd voor onze jonge mensen (en niet alleen voor de jonge). De beperkingsmaatregelen waren verschillend in België en Nederland en toen de landgrenzen dicht gingen werd het nog donkerder. Zendingswerk kreeg een heel ander imago. De Heer had onze zendelingen al goed voorbereid op online zendingswerk, want we waren al een hele tijd bezig met Facebook-campagnes. Experten uit Frankfurt hadden ons al maanden voor de isolatie opgeleid om via sociale media zendingswerk te doen. Maar ondanks deze voorsprong was en is het nog steeds niet gemakkelijk om de juiste manier te vinden om mensen via Facebook geïnteresseerd te maken in de herstelling van het evangelie.
Mijn opdracht en die van mijn man was de zendelingen lichamelijk, emotioneel en geestelijk gezond te houden. Onze zoneconferenties gebeurden via Zoom-vergaderingen en ook onze individuele gesprekken werden online gedaan. We organiseerden online devotionals om hen op te bouwen en te versterken. Een paar hebben we zelf gegeven, maar ervaren sprekers in de kerk waren bereid om ons een hart onder de riem te steken. De zendelingen leerden nieuwe contacten maken via Messenger, hadden videogesprekken met leden, niet-leden en mensen die hun weg terug zochten naar de kerk. Ik wil u bedanken voor de liefde, de steun, de gebeden en het eten dat jullie brachten. Ondertussen zijn er nog steeds geen nieuwe zendelingen aangekomen. Gelukkig werden 9 zendelingen aan ons gebied toegewezen, ze kwamen uit België en Nederland maar waren oorspronkelijk in andere landen werkzaam. Toen onze zending begon, waren er 144 elders en zusters in België en Nederland, nu zijn er nog 72. Elke zes weken gaan er sterke jonge mensen terug naar huis, en als er geen nieuwe komen dan zal dit getal nog verder krimpen. We hadden zes zones, nu nog vier. President Buysse probeert zo lang mogelijk in elke wijk zendelingen te plaatsen, maar om dit vol te kunnen houden moeten er wel nieuwe bijkomen.
Net als u heb ik lessen geleerd die ik anders nooit had geleerd. President Nelson smeekte om te streven naar persoonlijke openbaring en voor onszelf te leren hoe de Geest spreekt. Covid-19 geeft ons een waarschuwing dat dit echt nodig is. Ik kijk er naar uit wanneer de kerkdiensten weer normaal kunnen doorgaan, maar ondertussen geniet ik van de extra tijd om dieper in de Schriften te duiken. In Jesaja 41: 13 staat: ‘Want Ik ben de Heere, uw God, die uw rechterhand vastgrijpt en tegen u zegt: Wees niet bevreesd, Ik help u.’ In deze periode van onrust, stress en ontmoediging moeten we gewillig zijn de lessen te leren die de Heer wil dat we leren. Het is ook belangrijk om in moeilijke dagen zijn hand te herkennen. God is almachtig en ik geloof dat Hij zomaar ineens het virus kan laten verdwijnen, maar het past nu nog niet in zijn schema. Ondertussen moeten we ons geloof en getuigenis blijven versterken door onze relatie met het machtigste wezen uit het universum te verbeteren. En ja, het is soms gemakkelijker in een hoekje te kruipen. Soms is het leven niet eerlijk, soms is het lelijk, soms zien we door de bomen het bos niet meer. Maar er is één constante: het evangelie van Jezus Christus. Als ik eens een belabberd momentje heb, dan neem ik meestal de Schriften om zijn stem te horen. Ik hou van poëzie en Jesaja hoofdstuk 40 is een pareltje. Ik wil afsluiten met de laatste verzen uit dit mooie hoofdstuk en ik hoop dat het uw hart met moed en sterkte kan binnendringen:
‘Weet u het niet? Hebt u het niet gehoord? De eeuwige God, de Heere, de Schepper van de einden der aarde, wordt niet moe en niet afgemat. Er is geen doorgronding van zijn inzicht. Hij geeft de vermoeide kracht en Hij vermeerdert de sterkte van wie geen krachten heeft. Jongeren zullen moe en afgemat worden, jonge mannen zullen zeker struikelen; maar wie de Heere verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden.’